22-11-2018, 17:13
Historia Imbiru jest tak długa, że trudno dziś dokładnie określić pochodzenie tego gatunku.
Zingiber officinale Roscoe, czyli Imbir Lekarski z rodziny imbirowatych Zingiberaceae, nie występuje w stanie naturalnym.
Od tak dawna jest uprawiany i rozmnażany przez podział kłączy, że nie zawiązuje i nie wydaje owoców.
Jako cenna przyprawa korzenna i surowiec leczniczy, stosowany był w medycynie tradycyjnej Indii, Chin i Arabii od tysięcy lat.
Już w VI w. przed Chr. Suśruta, jeden z wybitnych lekarzy starożytnych Indii, opisywał właściwości lecznicze Imbiru,którego nazwa, w sanskrycie sringavera, znaczy „w kształcie rogu”.
W najstarszym zielniku Chin, autorstwa Shen-Nunga, pochodzącym z około 2800 r. przed Chr., Imbir zaliczony został do leków klasy drugiej, „o funkcjach ministerskich”.
Do tej klasy należało 120 ziół łagodzących ciężkie choroby.
Poza zastosowaniem w lecznictwie, Imbir to cenna przyprawa i ważny składnik potraw kuchni chińskiej.
W czasach starożytnych znany był w całym basenie Morza Śródziemnego.
Wchodził w skład sławnej odtrutki Mitrydatesa, króla Pontu.
Dioskurides w swych pismach wspomina, że Imbir przywożono do Rzymu „w syropie, w naczyniach glinianych” i stosowano jako lek żołądkowy.
Europa wieków średnich poznała ten surowiec dzięki arabskiemu lekarzowi Awicennie, który opisał działanie lecznicze Imbiru w Kanonie medycyny.
W XVI w. Marco Polo, jako pierwszy Europejczyk podróżujący po Azji, oglądał uprawy Imbiru w Chinach, później surowiec znalazł się w stałym obrocie handlowym w całej Europie.
Był jednym ze składników leku zalecanego przeciw zarazie morowej, za panowania Henryka VIII w Anglii.
Naukowy opis rośliny, wykonany przez angielskiego botanika Wiliama Roscoe, i nazwa łacińska gatunku Zingiber officinale pochodzą z przełomu XVIII i XIX w.
W tym okresie powszechne stało się używanie Imbiru jako przyprawy i surowca leczniczego.
Ksiądz Kluk, znawca ziół, przypisywał Imbirowi działanie wzmacniające i pobudzające.
Krakowski lekarz Ignacy Czerwiakowski, w książce Botanika lekarska do wykładów (1861) pisał: „Imbir należy do środków silnie pobudzających i rozgrzewających, a w mniejszych dawkach do wzmacniania żołądka i poprawiania trawienia”
Przez wiele dziesięcioleci stosowano Imbir zgodnie z tymi wskazaniami.
Nastał nawet okres, w którym prof. Jan Kazimierz Muszyński, w podręczniku farmakognozji z roku 1957, napisał: „obecnie w lecznictwie Imbir bywa rzadko używany.
Dawniej stosowano go jako lek pobudzający wydzielanie śliny i soku żołądkowego, zwłaszcza w bezsoczności.
Jest natomiast powszechnie używany jako ostra przyprawa aromatyczna do mięsa i ciast.”
Wkrótce poglądy dotyczące znaczenia Imbiru w medycynie całkowicie się zmieniły.
W ostatnim dwudziestopięcioleciu kłącze imbiru zostało na nowo odkryte jako cenny lek o wielokierunkowym działaniu.
Obecnie zużycie surowca, pochodzącego z upraw w Indiach, Chinach, Australii, Nigerii i na Taiwanie, jest ogromne.
Najwyżej ceniony jest bardzo aromatyczny i słodkawy Imbir z Jamajki.
dr n. farm. Jadwiga Nartowska
- Katedra i Zakład Farmakognozji i Molekularnych Podstaw
Fitoterapii Wydziału Farmaceutycznego AM w Warszawie
więcej na tej stronce....
źródło
Zingiber officinale Roscoe, czyli Imbir Lekarski z rodziny imbirowatych Zingiberaceae, nie występuje w stanie naturalnym.
Od tak dawna jest uprawiany i rozmnażany przez podział kłączy, że nie zawiązuje i nie wydaje owoców.
Jako cenna przyprawa korzenna i surowiec leczniczy, stosowany był w medycynie tradycyjnej Indii, Chin i Arabii od tysięcy lat.
Już w VI w. przed Chr. Suśruta, jeden z wybitnych lekarzy starożytnych Indii, opisywał właściwości lecznicze Imbiru,którego nazwa, w sanskrycie sringavera, znaczy „w kształcie rogu”.
W najstarszym zielniku Chin, autorstwa Shen-Nunga, pochodzącym z około 2800 r. przed Chr., Imbir zaliczony został do leków klasy drugiej, „o funkcjach ministerskich”.
Do tej klasy należało 120 ziół łagodzących ciężkie choroby.
Poza zastosowaniem w lecznictwie, Imbir to cenna przyprawa i ważny składnik potraw kuchni chińskiej.
W czasach starożytnych znany był w całym basenie Morza Śródziemnego.
Wchodził w skład sławnej odtrutki Mitrydatesa, króla Pontu.
Dioskurides w swych pismach wspomina, że Imbir przywożono do Rzymu „w syropie, w naczyniach glinianych” i stosowano jako lek żołądkowy.
Europa wieków średnich poznała ten surowiec dzięki arabskiemu lekarzowi Awicennie, który opisał działanie lecznicze Imbiru w Kanonie medycyny.
W XVI w. Marco Polo, jako pierwszy Europejczyk podróżujący po Azji, oglądał uprawy Imbiru w Chinach, później surowiec znalazł się w stałym obrocie handlowym w całej Europie.
Był jednym ze składników leku zalecanego przeciw zarazie morowej, za panowania Henryka VIII w Anglii.
Naukowy opis rośliny, wykonany przez angielskiego botanika Wiliama Roscoe, i nazwa łacińska gatunku Zingiber officinale pochodzą z przełomu XVIII i XIX w.
W tym okresie powszechne stało się używanie Imbiru jako przyprawy i surowca leczniczego.
Ksiądz Kluk, znawca ziół, przypisywał Imbirowi działanie wzmacniające i pobudzające.
Krakowski lekarz Ignacy Czerwiakowski, w książce Botanika lekarska do wykładów (1861) pisał: „Imbir należy do środków silnie pobudzających i rozgrzewających, a w mniejszych dawkach do wzmacniania żołądka i poprawiania trawienia”
Przez wiele dziesięcioleci stosowano Imbir zgodnie z tymi wskazaniami.
Nastał nawet okres, w którym prof. Jan Kazimierz Muszyński, w podręczniku farmakognozji z roku 1957, napisał: „obecnie w lecznictwie Imbir bywa rzadko używany.
Dawniej stosowano go jako lek pobudzający wydzielanie śliny i soku żołądkowego, zwłaszcza w bezsoczności.
Jest natomiast powszechnie używany jako ostra przyprawa aromatyczna do mięsa i ciast.”
Wkrótce poglądy dotyczące znaczenia Imbiru w medycynie całkowicie się zmieniły.
W ostatnim dwudziestopięcioleciu kłącze imbiru zostało na nowo odkryte jako cenny lek o wielokierunkowym działaniu.
Obecnie zużycie surowca, pochodzącego z upraw w Indiach, Chinach, Australii, Nigerii i na Taiwanie, jest ogromne.
Najwyżej ceniony jest bardzo aromatyczny i słodkawy Imbir z Jamajki.
dr n. farm. Jadwiga Nartowska
- Katedra i Zakład Farmakognozji i Molekularnych Podstaw
Fitoterapii Wydziału Farmaceutycznego AM w Warszawie
więcej na tej stronce....
źródło