04-12-2011, 09:02
BARBARA
Uczuciowa, lojalna i niezależna. Lubi nowe doświadczenia, toteż stara się dużo podróżować i czytać książki „o świecie”. Bardzo uważa, aby nie krzywdzić ludzi. Jest dobrą przyjaciółką dla męża i troskliwą mamą dla dzieci. Barbara to kobieta pewna siebie, lubi wolność, ale pomimo tego pozwala się prowadzić przez silną rękę męską.
Imieniny Barbary: 4 Grudnia
Patroni i święci: św. Barbara
Zdrobnienia imienia Barbara
Ba, Babcia, Babette, Babs, Babsi, Bacha, Bachna, Bachon, Bachor, Bachura, Bachus, Baciek, Bacik, Baja, Bajbus, Bajka, Bajsza, Bala, Bania, Banieczka, Banisia, Baniusia, Bara, Barabara, Barabarka, Barabasia, Barabasz, Barb, Barba, Barbacha, Barbarelka, Barbarella, Barbaret, Barbaretka, Barbari, Barbarina, Barbariusz, Barbarka, Barbaros, Barbarossa, Barbarus, Barbarzyca, Barbarzyńca, Barbasia, Barbaś, Barbe, Barbelucha, Barbi, Barbie, Barbini, Barbol, Barbra, Barbson, Barbula, Barbunia, Barbura, Barburka, Barbus, Barbusia, Barbuszka, Barbuś, Barbóra, Barbórka, Barka, Barkej, Barnabka, Basałyczek, Basałyk, Basia, Basiaczek, Basiak, Basialenka, Basiasta, Basiatka, Basiać, Basica, Basiczek, Basiczka, Basiczulek, Basiczurek, Basieczka, Basiek, Basiem, Basiencja, Basieniuk, Basienka, Basiex, Basieńka, Basik, Basika, Basiniec, Basinka, Basiola, Basiolka, Basior, Basiorek, Basiorzyca, Basiosława, Basiowczyk, Basiołcha, Basiołek, Basista, Basiszcze, Basiuba, Basiula, Basiulek, Basiulina, Basiulinek, Basiulka, Basiunia, Basiura, Basiutka, Basix, Basiątko, Bass, Bassik, Basza, Baszja, Baszka, Baszna, Bazia, Bazu, Baś, Baśbaś, Baśka, Baśkan, Baśko, Baśkowa, Baśku, Baśkuń, Baśmira, Bańcia, Bańka, Bejbra, Bejzi, Bejś, Berbla, Bibi, Bra, Brawórka, Bulinek, Bunia, Burbra, Burka, Busia, Buszek, Buszka, Buś, Bysiak, Rabarbar, Rabarbara, Rabarbarek, Rara, Sieńka, Siuba, Siunia, Siunieczka, Siuńka
Przysłowia
„Z Baśki będzie Barbara, ale z Bartka Bartek”
„Kto sieje tatarkę, ma żonę Barbarkę i krowami orze,nie pytaj, czy zdrów, ale czy żyjesz nieboże?”
„Wyszedł, jak Barbara na Trynach.Kiedy na św. Barbarę błoto, będzie zima jak złoto”
„Gdy w świętą Barbarę gęś chodzi po lodzie, to Boże Narodzenie będzie po wodzie”
„Od świętej Barbary noce się urwały”
„Barbara święta o górnikach pamięta”
„Gdy w świętą Barbarę ostre mrozy, to na zimę gotuj wozy, a gdy rozstajanie, każ opatrzyć sanie”(związane ze świętem 4 grudnia)
„Barbara mrozi, Mikołaj lód zwozi.Święta Barbara po lodzie, Boże Narodzenie po wodzie”
„Ja mam Basię, a wam zasię”
„Barbara ni młoda, ni stara”
Szczęśliwa liczba: 7
Szczęśliwy kamień: opal
Szczęśliwy kolor: srebrny
Barbara w innych językach
ang. – Barbara
fr. – Barbara, Barbe
niem. – Barbara
połud.-słow. – Varvara, Barbara
Historia imienia Barbara
Imię to może być pochodzenia greckiego lub łacińskiego. Mianowicie grecki przymiotnik barbaros to „nie mówiący po grecku, niegrecki, niekulturalny”, dosłownie „(mówiący) bar-bar”. Jako określenie ludów innych przejęli to słowo od Greków Rzymianie. Użyte jako rzeczownik barbaros oznaczało każdego cudzoziemca (u Rzymian nie-Rzymian, u Greków nie-Greków); Barbara to po prostu „cudzoziemka”. W charakterze imienia mamy poświadczoną łacińską formę męską Barbarus i żeńską Barbara.
W Polsce Barbara pojawiła się w źródłach około połowy wieku XTV (1354); z końca XV wieku znamy też formę Barbora z dokumentu czeskiego Janusza, księcia oświęcimskiego i Zatorskiego. Ta właśnie forma musiała stać u podstawy popularnej na Śląsku Barbórki (nie Barburki), Zdrobniała forma Barbarka znana jest od 1445 roku.
Dziś jest jednym z najpopularniejszych imion kobiecych, nadawanym także często ulubionym zwierzętom. Od spieszczonej formy Basia pochodzi nowa forma potoczna Baśka i nowsze spieszczenie typu Basieńka. O wzroście popularności imienia Barbara pod koniec XIX i na początku XX w. zadecydowało z pewnością imię jednej z bohaterek „Pana Wołodyjowskiego”.
Święta znana pod tym imieniem nie jest postacią, która by wyraziście wyłaniała się z mroków zamierzchłych czasów. Była mimo to szeroko i wyraziście czczona.
BARBARA, PANNA I MĘCZENNICA
Czczono ją już w VII w., ale legendy, które o niej opowiadają i których znane redakcje pochodzą także z tego czasu, wywodzą się zapewne z utworów wcześniejszych, może z judeo-chrześcijańskich midraszów; może chodziło w nich o uwypuklenie idei nawrócenia się na chrześcijaństwo bezpośrednio z pogaństwa. Szczegóły nie przedstawiają oczywiście historycznej wartości. Są wątkiem opowieściowym, niczym więcej.
Barbara była w tej opowieści córką bogatego poganina Dioskora, który zamykał ją w wieży. Kiedy przekonał się, iż mimo to przyjęła wiarę i chrzest, sam pozbawił ją życia, za co z kolei został ukarany nagłą śmiercią od pioruna. Istnieją różne wersje tej legendy.
Ustalenie chronologii, współzależności i powiązania z tradycjami lokalnymi tych wersji wydaje się rzeczą niemożliwą. Jej męczeństwo umiejscawiano w Antiochii, Nikomedii, Heliopolis, Toskanii i Rzymie. Równocześnie szerzył się kult relikwii świętej, którą rzekomo sprowadzono do Wenecji w r. 1258. Czczono je jednak także w Rzymie, Piacenzy, Rieti, Pradze, a nawet na Pomorzu. Ze swej strony Koptowie egipscy przeświadczeni byli, iż oni posiadają relikwie w Starym Kairze i dlatego królowie aragońscy pertraktowali w XIII i XIV w. z sułtanami Egiptu o uzyskanie cennych szczątków. Przeciw tej obfitości relikwii występował Konrad z Waldhausen, kaznodzieja czeski z XV w., ale jego głos zginął pośród niezliczonych objawów czci okazywanej Barbarze.
Popularność swą kult zawdzięcza przeświadczeniu, że Barbara jest patronką dobrej śmierci: singulare morientium solatium; że chroni od śmierci nagłej: kto jej wzywa, nie umrze bez św. sakramentów. To przeświadczenie sprawiło z kolei, że za swą opiekunkę obrali ją artylerzyści, minerzy, załogi forteczne, strażacy, marynarze i górnicy, a także murarze, architekci, ludwisarze, kowale i więźniowie.
Czczona w całym chrześcijańskim świecie, a szczególnie we Flandrii, Nadrenii, Austrii, Czechach, na Pomorzu i Śląsku, dziś przede wszystkim wspominana jest w zagłębiach górniczych. Diecezja katowicka jeszcze w 1963 r. zwróciła się o zatwierdzenie jej patronatu. Święto obchodzono zazwyczaj 4 grudnia, ale w martyrologium Adona widniało także pod dniem 16 tego miesiąca, a synaksaria wschodnie posiadają jeszcze inne daty. Ostatni kalendarz rzymski (liturgiczny) pomija je zupełnie.
BARBARA Z BERGAMO
We wczesnej młodości wstąpiła do klasztoru bernardynek w Mediolanie. Z powodu słabego zdrowia zostać tam jednak nie mogła. Po pewnym czasie wespół z Jolantą Sabaudzką założyła w Vercelli wspólnotę, która starała się kierować regułą św. Klary. Sykstus IV zaaprobował tę fundację w r.1478. Barbara była pierwszą ksienią klasztoru. Zmarła wkrótce po swej przyjaciółce w r. 1478. Potomność zachowała pamięć wielu cudów, które miały dokonać się w czasie jej życia i po śmierci. Zakon franciszkański czci ją jako błogosławioną i wspomina w swym martyrologium dnia 19 listopada.
Źródło: <!-- m --><a class="postlink" href="http://imiona.sennik.biz/b/barbara.html">http://imiona.sennik.biz/b/barbara.html</a><!-- m -->
Uczuciowa, lojalna i niezależna. Lubi nowe doświadczenia, toteż stara się dużo podróżować i czytać książki „o świecie”. Bardzo uważa, aby nie krzywdzić ludzi. Jest dobrą przyjaciółką dla męża i troskliwą mamą dla dzieci. Barbara to kobieta pewna siebie, lubi wolność, ale pomimo tego pozwala się prowadzić przez silną rękę męską.
Imieniny Barbary: 4 Grudnia
Patroni i święci: św. Barbara
Zdrobnienia imienia Barbara
Ba, Babcia, Babette, Babs, Babsi, Bacha, Bachna, Bachon, Bachor, Bachura, Bachus, Baciek, Bacik, Baja, Bajbus, Bajka, Bajsza, Bala, Bania, Banieczka, Banisia, Baniusia, Bara, Barabara, Barabarka, Barabasia, Barabasz, Barb, Barba, Barbacha, Barbarelka, Barbarella, Barbaret, Barbaretka, Barbari, Barbarina, Barbariusz, Barbarka, Barbaros, Barbarossa, Barbarus, Barbarzyca, Barbarzyńca, Barbasia, Barbaś, Barbe, Barbelucha, Barbi, Barbie, Barbini, Barbol, Barbra, Barbson, Barbula, Barbunia, Barbura, Barburka, Barbus, Barbusia, Barbuszka, Barbuś, Barbóra, Barbórka, Barka, Barkej, Barnabka, Basałyczek, Basałyk, Basia, Basiaczek, Basiak, Basialenka, Basiasta, Basiatka, Basiać, Basica, Basiczek, Basiczka, Basiczulek, Basiczurek, Basieczka, Basiek, Basiem, Basiencja, Basieniuk, Basienka, Basiex, Basieńka, Basik, Basika, Basiniec, Basinka, Basiola, Basiolka, Basior, Basiorek, Basiorzyca, Basiosława, Basiowczyk, Basiołcha, Basiołek, Basista, Basiszcze, Basiuba, Basiula, Basiulek, Basiulina, Basiulinek, Basiulka, Basiunia, Basiura, Basiutka, Basix, Basiątko, Bass, Bassik, Basza, Baszja, Baszka, Baszna, Bazia, Bazu, Baś, Baśbaś, Baśka, Baśkan, Baśko, Baśkowa, Baśku, Baśkuń, Baśmira, Bańcia, Bańka, Bejbra, Bejzi, Bejś, Berbla, Bibi, Bra, Brawórka, Bulinek, Bunia, Burbra, Burka, Busia, Buszek, Buszka, Buś, Bysiak, Rabarbar, Rabarbara, Rabarbarek, Rara, Sieńka, Siuba, Siunia, Siunieczka, Siuńka
Przysłowia
„Z Baśki będzie Barbara, ale z Bartka Bartek”
„Kto sieje tatarkę, ma żonę Barbarkę i krowami orze,nie pytaj, czy zdrów, ale czy żyjesz nieboże?”
„Wyszedł, jak Barbara na Trynach.Kiedy na św. Barbarę błoto, będzie zima jak złoto”
„Gdy w świętą Barbarę gęś chodzi po lodzie, to Boże Narodzenie będzie po wodzie”
„Od świętej Barbary noce się urwały”
„Barbara święta o górnikach pamięta”
„Gdy w świętą Barbarę ostre mrozy, to na zimę gotuj wozy, a gdy rozstajanie, każ opatrzyć sanie”(związane ze świętem 4 grudnia)
„Barbara mrozi, Mikołaj lód zwozi.Święta Barbara po lodzie, Boże Narodzenie po wodzie”
„Ja mam Basię, a wam zasię”
„Barbara ni młoda, ni stara”
Szczęśliwa liczba: 7
Szczęśliwy kamień: opal
Szczęśliwy kolor: srebrny
Barbara w innych językach
ang. – Barbara
fr. – Barbara, Barbe
niem. – Barbara
połud.-słow. – Varvara, Barbara
Historia imienia Barbara
Imię to może być pochodzenia greckiego lub łacińskiego. Mianowicie grecki przymiotnik barbaros to „nie mówiący po grecku, niegrecki, niekulturalny”, dosłownie „(mówiący) bar-bar”. Jako określenie ludów innych przejęli to słowo od Greków Rzymianie. Użyte jako rzeczownik barbaros oznaczało każdego cudzoziemca (u Rzymian nie-Rzymian, u Greków nie-Greków); Barbara to po prostu „cudzoziemka”. W charakterze imienia mamy poświadczoną łacińską formę męską Barbarus i żeńską Barbara.
W Polsce Barbara pojawiła się w źródłach około połowy wieku XTV (1354); z końca XV wieku znamy też formę Barbora z dokumentu czeskiego Janusza, księcia oświęcimskiego i Zatorskiego. Ta właśnie forma musiała stać u podstawy popularnej na Śląsku Barbórki (nie Barburki), Zdrobniała forma Barbarka znana jest od 1445 roku.
Dziś jest jednym z najpopularniejszych imion kobiecych, nadawanym także często ulubionym zwierzętom. Od spieszczonej formy Basia pochodzi nowa forma potoczna Baśka i nowsze spieszczenie typu Basieńka. O wzroście popularności imienia Barbara pod koniec XIX i na początku XX w. zadecydowało z pewnością imię jednej z bohaterek „Pana Wołodyjowskiego”.
Święta znana pod tym imieniem nie jest postacią, która by wyraziście wyłaniała się z mroków zamierzchłych czasów. Była mimo to szeroko i wyraziście czczona.
BARBARA, PANNA I MĘCZENNICA
Czczono ją już w VII w., ale legendy, które o niej opowiadają i których znane redakcje pochodzą także z tego czasu, wywodzą się zapewne z utworów wcześniejszych, może z judeo-chrześcijańskich midraszów; może chodziło w nich o uwypuklenie idei nawrócenia się na chrześcijaństwo bezpośrednio z pogaństwa. Szczegóły nie przedstawiają oczywiście historycznej wartości. Są wątkiem opowieściowym, niczym więcej.
Barbara była w tej opowieści córką bogatego poganina Dioskora, który zamykał ją w wieży. Kiedy przekonał się, iż mimo to przyjęła wiarę i chrzest, sam pozbawił ją życia, za co z kolei został ukarany nagłą śmiercią od pioruna. Istnieją różne wersje tej legendy.
Ustalenie chronologii, współzależności i powiązania z tradycjami lokalnymi tych wersji wydaje się rzeczą niemożliwą. Jej męczeństwo umiejscawiano w Antiochii, Nikomedii, Heliopolis, Toskanii i Rzymie. Równocześnie szerzył się kult relikwii świętej, którą rzekomo sprowadzono do Wenecji w r. 1258. Czczono je jednak także w Rzymie, Piacenzy, Rieti, Pradze, a nawet na Pomorzu. Ze swej strony Koptowie egipscy przeświadczeni byli, iż oni posiadają relikwie w Starym Kairze i dlatego królowie aragońscy pertraktowali w XIII i XIV w. z sułtanami Egiptu o uzyskanie cennych szczątków. Przeciw tej obfitości relikwii występował Konrad z Waldhausen, kaznodzieja czeski z XV w., ale jego głos zginął pośród niezliczonych objawów czci okazywanej Barbarze.
Popularność swą kult zawdzięcza przeświadczeniu, że Barbara jest patronką dobrej śmierci: singulare morientium solatium; że chroni od śmierci nagłej: kto jej wzywa, nie umrze bez św. sakramentów. To przeświadczenie sprawiło z kolei, że za swą opiekunkę obrali ją artylerzyści, minerzy, załogi forteczne, strażacy, marynarze i górnicy, a także murarze, architekci, ludwisarze, kowale i więźniowie.
Czczona w całym chrześcijańskim świecie, a szczególnie we Flandrii, Nadrenii, Austrii, Czechach, na Pomorzu i Śląsku, dziś przede wszystkim wspominana jest w zagłębiach górniczych. Diecezja katowicka jeszcze w 1963 r. zwróciła się o zatwierdzenie jej patronatu. Święto obchodzono zazwyczaj 4 grudnia, ale w martyrologium Adona widniało także pod dniem 16 tego miesiąca, a synaksaria wschodnie posiadają jeszcze inne daty. Ostatni kalendarz rzymski (liturgiczny) pomija je zupełnie.
BARBARA Z BERGAMO
We wczesnej młodości wstąpiła do klasztoru bernardynek w Mediolanie. Z powodu słabego zdrowia zostać tam jednak nie mogła. Po pewnym czasie wespół z Jolantą Sabaudzką założyła w Vercelli wspólnotę, która starała się kierować regułą św. Klary. Sykstus IV zaaprobował tę fundację w r.1478. Barbara była pierwszą ksienią klasztoru. Zmarła wkrótce po swej przyjaciółce w r. 1478. Potomność zachowała pamięć wielu cudów, które miały dokonać się w czasie jej życia i po śmierci. Zakon franciszkański czci ją jako błogosławioną i wspomina w swym martyrologium dnia 19 listopada.
Źródło: <!-- m --><a class="postlink" href="http://imiona.sennik.biz/b/barbara.html">http://imiona.sennik.biz/b/barbara.html</a><!-- m -->