Dziwidło olbrzymie lub po indonezyjsku Bunga Bangkai jest największym przedstawicielem rodziny obrazkowatych (Araceae), do której należą między innymi występujące w Polsce obrazki plamiste (Arum maculatum), czermień błotna (Calla palustris) i tatarak zwyczajny (Acorus calamus), a także różne gatunki uznawane za ozdobne - jak kitnia (Anthurium) czy monstera (Monstera).
Amorphophallus titanum odkrył w 1878 r. włoski botanik Odoardo Beccari.
Przesłał on nasiona tej rośliny do Królewskich Ogrodów Botanicznych w Kew pod Londynem, gdzie w roku 1889 zanotowano pierwsze jego kwitnienie w warunkach szklarniowych.
Obecnie, poza Kew Gardens w Wielkiej Brytanii, posiadaniem kwitnących egzemplarzy dziwidła olbrzymiego może poszczycić się ogród Hortus Botanicus w Leiden i Ogród Botaniczny Uniwersytetu Bońskiego (który ma je w swoim logo)
Dziwidło olbrzymie zakwita zawsze w nocy.
Otwarcie kielicha następuje dopiero wówczas, gdy żeńskie kwiaty dojrzeją do zapylenia.
Wydziela on wówczas wyjątkowo wstrętną (wg ludzkich kryteriów) woń, która wyczuwalna jest już z odległości ok. 200 metrów.
Stąd wzięła się jego indonezyjska nazwa, która oznacza „trupi kwiat”.
Jednakże odwiedzający ogród Kebun Raya, którzy przyszli obejrzeć i powąchać kwitnące dziwidło, byli zawiedzeni jego legendarnym zapachem.
Roślina ta jest bowiem na tyle „dobrze wychowana”, że swój odór, opisywany jako mieszanina intensywnego smrodu gnijących ryb i zdechłych myszy, wydziela przede wszystkim po zmroku, gdy ogród jest zamknięty dla zwiedzających.
więcej tutaj
