[Krystyna]

   
Artemisia Absinthium-Bylica Piołun
Zwyczajowo nazywana także Piołunem, Psią Rutą, Absyntem, Wermutem, Bielicą Piołunem – gatunek rośliny z rodziny astrowatych (Asteraceae Dum.).
Piołun jest szeroko rozprzestrzeniony na półkuli północnej.
Występuje naturalnie na terenie Europy, Azji oraz Północnej Afryki.
Jako gatunek zawleczony rozprzestrzenił się także gdzieniegdzie w innych rejonach.
Po odkryciu Ameryki został tam zawleczony jako roślina uprawiana w celach leczniczych, gdzie zaczął się rozprzestrzeniać samorzutnie.
Obecnie można go spotkać w stanie dzikim w Ameryce Północnej oraz Centralnej.
W niektórych regionach Polski jest pospolity.
Status gatunku we florze Polski: archeofit
Roślina wytwarza krótkie, płytkie podziemne kłącza, dzięki którym rozmnaża się wegetatywnie tworząc niewielkie "zarośla".
Wiosną wytwarza szereg przyziemnych rozetek liściowych, z których potem wyrastają łodygi kwiatostanowe.
Liście odziomkowe mają długie ogonki i są potrójnie pierzastodzielne.
Wyższe liście łodygowe są siedzące, pierzastodzielne, o tępych odcinkach, najwyższe i wyrastające na łodyżkach kwiatonośnych równowąskolancetowate.
Wierzchnia warstwa liści jest popielatozielona, spodnia srebrzystobiaława.
Kwiaty
Koszyczek – drobny, kulisty, zwisający, zawierający wyłącznie kwiaty rurkowate, drobne i żółte.
Koszyczki zebrane są w boczne grona, a te z kolei tworzą rozłożystą wiechę złożoną.
Owoce
Drobna, brązowo paskowana niełupka, bezżeberkowa.
Bylina, chamefit.
Kwitnie od lipca do września. Kwiaty są wiatropylne.
Dobrze rośnie w miejscach suchych i nasłonecznionych, porasta słoneczne i kamieniste zbocza, przydroża, rumowiska.

Zastosowanie
Sztuka kulinarna.
Jest to od dawna znana jako roślina lecznicza oraz przyprawa – znano ją już w starożytnym Egipcie (wspominana m.in. w papirusie Ebersa ok. 1550 p.n.e.), Grecji i Rzymie.
Ze względu na intensywny gorzki smak i silny aromat jako przyprawę stosuję się go rzadko i w małych ilościach.
W średniowieczu wykorzystywany był czasem do aromatyzowania piwa i miodów pitnych.    
Obecnie służy głównie do sporządzania gorzkich likierów żołądkowych i wermutów oraz do aromatyzowania wódek.
Najbardziej znanym alkoholem wyrabianym z Piołunu jest absynt.
Liście Piołunu zawierają m.in. absyntynę (gorycz glikozydową), anabsyntynę i olejek lotny zawierający głównie tujon.
Pite w formie nalewki lub palone, najczęściej jako ekstrakt, wykazują lekkie działanie psychodeliczne

Roślina lecznicza:
Surowiec zielarski: ziele Piołunu (Herba Absinthii), liść piołunu (Folium Absinthii).
Piołun zawiera olejek lotny składający się głównie z tujonu i tujolu oraz azulenu, ponadto związki goryczkowe, flawonoidy i garbniki.
Przetwór: nalewka (Tinctura Absinthii), wyciąg alkoholowy (Tinctura amara)
Działanie: pobudza funkcje wydzielnicze przewodu pokarmowego, zwiększa apetyt, działa żółciopędnie i odkażająco oraz jest środkiem przeciwrobaczym.
Odwar z ziela można także stosować zewnętrznie przy zwalczaniu pasożytów skóry (wszy, świerzbowce), gdyż działa na nie toksycznie.
Stosowany jako lewatywa zwalcza owsicę.
Ma silne działanie

Ciekawostki
W XIX wieku w kręgu cyganerii francuskiej modne było picie alkoholu na bazie Piołunu – Absyntu.
Jeden ze znanych obrazów Edgara Degasa pt. Absynt przedstawia zobojętniałą kobietę i pustą butelkę Absyntu.
Używano Piołunu z dobrym skutkiem do zwalczania pasożytów zewnętrznych – wszy, pluskiew, pcheł, świerzbowca.
Dawniej dodawano wyciągów z Piołunu do atramentu, by uchronić bardzo drogie wówczas książki przed myszami i owadami, oraz do uli dla ochrony pszczół przed pasożytami.          
Używany był do barwienia wełny na różne odcienie zieleni.
W poezji jest symbolem goryczy i smutku.
W roku 1868 przez Antoniego Rehmana została opisana bylica piołun w odmianie pienińskiej (Artemisia Absinthium L. var. calcigena Rehm.) występująca jako endemit w kilku populacjach na obszarze polskich Pienin.
źródło
żódło

[Krystyna]

   
Polacy nazywali go różnie - Psia Ruta, Piołunek,  Piełun, Poleń, Absynt, Wermut, Piolin Polny, a polska nazwa  wywodzi się od prasłowiańskiego słowa „pioły” = „gorzki”.
Lekarz króla Zygmunta Augusta - Hieronim Spiczyński w roku 1556 tak polecał ten przysmak - „żołądek zimny rozgrzewa, także wątrobę osłabioną posila..        
Chęć do jedzenia utraconą pobudza, bądź sok, bądź proch a winem albo piwem, albo miodem, albo polewką jakąkolwiek, albo z ciepłą wodą używany.
Krew w żyłach poleruje, (...) dychawicznym jest ratunkiem wolne im tchnienie czyniąc(...)”...

Aromatyczna roślina o przysłowiowo gorzkim smaku należała niegdyś w kuchniach europejskich do najczęściej używanych i najbardziej lubianych roślin przyprawowych, stosowano ją powszechnie do tłustych potraw, peklowania mięsa, gotowania roślin strączkowych.
Piołun nie tylko poprawia smak potrawy ale także ułatwia trawienie 
źródło

Znaczenie magiczne
W "Pieśni świętojańskiej o Sobótce" nasz wielki poeta, Jan Kochanowski, pisze:
Siedli wszyscy na murawie;
Potym wstało sześć par prawie
Dziewek jednako ubranych
I belicą przepasanych (...)

Owo "przepasanie belicą", czyli Bylicą, miało chronić przed bólem głowy i krzyża w czasie żniw.
W magiczną Noc Świętojańską opasywano się tym czarodziejskim zielem, rzucano je do ognia i przystrajano nim domy.
Miało to chronić przed pasożytami, przynosić ulgę w chorobach, a nawet - przyczynić się do znalezienia dobrego męża!
Na szczęście w tych trudnych zadaniach nasz bohater miał pomocników - m.in. Rosiczkę, Szałwię, Dziewannę i Dziurawiec...
Piołun miał też znaczenie religijne.
Obowiązkowo musiał się znaleźć w pękach ziół, święconych w święto Matki Boskiej Zielnej (15 sierpnia).
żródło

[Krystyna]

   
Zielona wróżka, bo takie imię przylgnęło do Absyntu, jest jednym z owoców rewolucji francuskiej.
Bo gdyby sytuacja polityczna we Francji u schyłku XVIII wieku nie zmusiłaby doktora Ordinaire, emerytowanego lekarza, do opuszczenia kraju, trunek ten pewnie nigdy by nie powstał. 
Doktor Ordinaire znalazł schronienie w szwajcarskim mieście Couvet i tam, wraz ze swoją gospodynią, zajął się opracowywaniem trunku na bazie lokalnych składników. 
Ostateczna receptura z 1792 roku opierała się na alkoholu i 15 ziołach.
I choć wśród nich znalazły się: Piołun, Anyż Gwiaździsty, Lukrecja, Koper Włoski, Hyzop, Nać Pietruszki, Rumianek, Szpinak i Kolendra
Ordinaire nazwę dla napoju  zapożyczył od pierwszego składnika. 
Artemisia Absinthium to bowiem łacińska nazwa piołunu.

Rytuał podawania 
Absynt, ze względu na swój pełny, gorzki smak i bogaty aromat, jest świetnym składnikiem koktajli, jednak koneserzy piją go jedynie z dodatkiem wody i cukru.              
Słodzenie i rozcieńczanie trunku ma zaś niekiedy postać rozbudowanego ceremoniału. 
Najbardziej efektowny jest ten, w którym kostkę cukru kładzie się na łyżeczce i pozwala jej nasiąknąć absyntem nalanym do szklanki typu old fashioned. 
Następnie ostrożnie podpala się ją i czeka, aż płomień zgaśnie. 
Skarmelizowany cukier należy wtedy wmieszać w trunek, po czym dolać wodę w stosunku 1:1. 
Po ponownym zamieszaniu nie pozostaje nam nic innego, jak cieszyć się niepowtarzalnym smakiem i złożonym aromatem tego legendarnego trunku. 

Także nasza rodzinna cyganeria równie chętnie jak w gorzałce topiła smutki w swojskiej jego odmianie, piołunówce.
"Smutkom, piołunom w udziele
Tyś dał wszystko, aniele:
Ja-piję z wódką to ziele" 
-wzdychał Jan Lemański.

Picie Absyntu wiąże się z rozmaitymi rytuałami, a w okresie jego największej popularności, czyli w okresie francuskiej Belle Epoque picie absyntu około 17 po południu nazywane było nawet Zieloną Godziną ( Heure Verte ). 
Popularność Absyntu przełożyła się także na powstawanie dzieł artystycznych na ten temat. 
Jedno z najbardziej znanych to plakat Absinthe Robette z 1896 roku belgijskiego artysty Henri Privat - Livemont.
Jest to najbardziej klasyczny przykład plakatu z okresu Art Nouveau.
   
Absinthe Robette - Henri Privat - Livemont
źródło
źródło

[Krystyna]

   
Artemisia Absinthium
Symbol goryczy – Absynt oznacza „bez słodyczy”. Przez długi czas uważana była za panaceum.
Wzmianki o nim znajdujemy już w Asyrii i Babilonie na tabliczkach klinowych śledzących epos o Gilgameszu jako lekarstwo na lenistwo żołądka; starożytni Egipcjanie używali go jako środka robakobójczego i przeciwko chorobom żołądka. Rzymianie i Celtowie oprócz tych cnót terapeutycznych składali ofiary bogom.
http://www.reconstitution-romaine.com/ar...tique.html

[Krystyna]

   
Piołun sprawdza się przede wszystkim w dolegliwościach ze strony układu pokarmowego.
Pomaga przy niestrawności, wszelkiego rodzaju nieżytach żołądka, przy objawach wskazujących na nieprawidłowe funkcjonowanie układu trawiennego, np. gdy występuje zgaga, wzdęcia, uczucie ciężaru w żołądku, odbijanie.
Stosuje się go również w przypadku kłopotów z wątrobą i woreczkiem żółciowym, bo pomaga odprowadzać żółć do dwunastnicy.
Dzięki specyficznemu smakowi pobudza apetyt, przyspiesza też przemianę materii.
Znany jest również ze swoich oczyszczających właściwości, dlatego polecany jest przy łagodnych dolegliwościach związanych z układem moczowym.
Piołun wykorzystuje się także do uregulowania cykli menstruacyjnych (kiedyś nazywano go nawet zielem panieńskim). Stosuje się go również wspomagająco w kuracji przeciwpasożytniczej.

Systematycznie pity napar pomaga zwalczać pasożyty przewodu pokarmowego (m.in. glisty ludzkie, nicienie czy owsiki).
Natomiast po przestudzeniu można też go stosować zewnętrznie (lub użyć gotowego olejku piołunowego).
Delikatnie wciera się go w skórę w przypadku kaszlu, a także, gdy mamy do czynienia z wszawicą i świerzbem.

Piołun - jak spożywać?
W celach prozdrowotnych najlepiej stosować napar z piołunu.
Jedną jego łyżeczkę należy wsypać do szklanki i zalać wrzątkiem.
Parzyć 20, nawet 30 minut, następnie odcedzić i pić pół łyżeczki, maksymalnie łyżeczkę trzy razy dziennie.
Do naparu można dodać trochę cukru lub miodu, bo piołun jest dość gorzki w smaku.

Można też przygotować odwar w określonej proporcji - na jedną, dwie łyżeczki piołunu przypada jedna szklanka wody.
Doprowadzić do wrzenia, gotować ok. pięciu minut, następnie przestudzić i odcedzić.
Odwar można stosować zewnętrznie.

Ważne
Piołun - przeciwwskazania
Przeciwwskazaniem do stosowania piołunu jest uczulenie na składniki ziela, ale nie zdarza się to zbyt często.
Nie mogą go stosować kobiety w ciąży ani dzieci, bo w tych przypadkach może on wywołać niepożądane skutki.
Również osoby, które mają skłonność do krwawień czy hemoroidów oraz stwierdzone wrzody żołądka lub dwunastnicy nie powinny pić naparów z piołunu.
Pozostali mogą korzystać z jego prozdrowotnych właściwości, ale trzeba pamiętać, by nie stosować go zbyt długo (np. przez 10 dni, potem trzeba zrobić kilkutygodniową przerwę) i przestrzegać zalecanego dziennego spożycia.
https://www.poradnikzdrowie.pl/zdrowie/l...-Q7FJ.html
https://poleznii-site.ru/lekarstvennye-r...mat.html#i

[Krystyna]

Bylica Piołun
Artemisia Absinthium to gatunek bylicy powszechnie stosowany w przemyśle alkoholowym – jest głównym składnikiem absyntu.
Charakterystyczny dla niej jest gorzki smak i nieprzyjemny zapach.
Podana w dużych ilościach jest silną trucizną, jednak posiada też różnorodne właściwości lecznicze.

Bylicę piołun stosuje się w przypadku różnych dolegliwości układu pokarmowego.
Pomaga na niestrawność, problemy z układem moczowym, zgagę i wzdęcia.
Pobudza apetyt i przyspiesza metabolizm.
Jest także zalecana w celu uregulowania cykli menstruacyjnych.
Regularne picie naparu z piołunu zwalcza glisty ludzkie czy owsiki.
Jak go przygotować?
Wsypujemy jedną łyżeczkę zioła do szklanki bądź kubka i zalewamy wrzątkiem.
Czekamy około pół godziny, a następnie odcedzamy.
Do przygotowanego naparu możemy dodać odrobinę cukru, aby zniwelować gorzki smak.
https://www.medonet.pl/zdrowie,bylica---...26321.html

[Krystyna]

   
Herbata Ziołowa-Bylica Piołun- Artemisia Absinthium
Bylica Piołunto niepozornie wyglądające ziele o prozdrowotnych właściwościach.
Stosowana od wieków w medycynie ludowej, znów powraca do łask.
To naturalny specyfik na problemy z układem pokarmowym i kobiece dolegliwości.
Trzeba jednak pamiętać, że Piołunu nie można stosować zbyt długo i zawsze należy przestrzegać dozwolonej ilości jego dziennego spożycia.

Artemisia Absinthium, Bielica Piołun, Wermut, Psia Ruta, Absynt) to nic innego jak bylina, której niewiele potrzeba, by przetrwała nawet w trudniejszych warunkach, dlatego można ją spotkać w różnych zakątkach świata – Europie, Azji, Ameryce Północnej i w części Afryki.

Piołun występuje też w Polsce, gdzie w celach leczniczych zbiera się ją w momencie kwitnienia, czyli najczęściej w połowie lub pod koniec kwietnia. 
Swego czasu Piołun wywoływał wiele kontrowersji, a to za sprawą absyntu, czyli wysokoprocentowego alkoholu, który produkuje się właśnie na bazie wyciągu z tego ziela. 
Podobno był to ulubiony napój alkoholowy wielu znanych artystów (Vincent van Gogh, Ernest Hemingway, Pablo Picasso), ale cieszył się złą sławą - uważano, że ma właściwości psychoaktywne, a nawet, że może wywoływać halucynacje.

Napar z Bylicy Piołunu jest jak najbardziej bezpieczny, ale trzeba przestrzegać zaleceń dotyczących dziennego spożycia, bo wypicie zbyt dużej ilości może prowadzić do biegunki lub wymiotów.

Co powoduje, że ta przeciętnie wyglądająca roślina cieszy się takim uznaniem wśród osób stosujących naturalne metody leczenia? 
Otóż Bylica Piołun wykazuje działanie bakteriobójcze, przeciwzapalne, przeciwskurczowe i żółciopędnie, jest też skuteczną bronią w walce z pasożytami. 
Wszystko dzięki temu, że zawiera ona m.in. garbniki, olejki eteryczne, sole mineralne oraz flawonoidy.

Piołun - jak spożywać?
W celach prozdrowotnych najlepiej stosować napar z Piołunu. Jedną jego łyżeczkę należy wsypać do szklanki i zalać wrzątkiem. 
Parzyć 20, nawet 30 minut, następnie odcedzić i pić pół łyżeczki, maksymalnie łyżeczkę trzy razy dziennie.

Do naparu można dodać trochę cukru lub miodu, bo piołun jest dość gorzki w smaku. 
Można też przygotować odwar w określonej proporcji - na jedną, dwie łyżeczki Piołunu przypada jedna szklanka wody.

Piołun - przeciwwskazania
Przeciwwskazaniem do stosowania Piołunu jest uczulenie na składniki ziela, ale nie zdarza się to zbyt często. 
Nie mogą go stosować kobiety w ciąży ani dzieci, bo w tych przypadkach może on wywołać niepożądane skutki. Również osoby, które mają skłonność do krwawień czy hemoroidów oraz stwierdzone wrzody żołądka lub dwunastnicy nie powinny pić naparów z piołunu.
Pozostali mogą korzystać z jego prozdrowotnych właściwości, ale trzeba pamiętać, by nie stosować go zbyt długo (np. przez 10 dni, potem trzeba zrobić kilkutygodniową przerwę) i przestrzegać zalecanego dziennego spożycia.
źródło