[Krystyna]

Liczne przekazy historyczne nie pozostawiają wątpliwości, że w starożytności w Indiach spożywano mięso.
Hymny Rygwedy, najstarsze na świecie teksty religijne przekazywane ustnie z pokolenia na pokolenie mówią, że podstawą wyżywienia najeźdźców aryjskich była mąka jęczmienna, ryż i inne zboża, owoce, mięso kóz, owiec, krów, jeleni, bawołów, biały ser i inne produkty mleczne.
Agni aryjski bóg ognia nazywany był również „zjadaczem wołów i krów” (Rygweda VIII,43,11).

W hymnach bramińskiej Atharwawedy nakłaniano wiernych do „bicia wołu i krowy nie dla zaspokojenia głodu, lecz dla uciechy w jedzeniu”.
Bóg Indra przepadał za mięsem wołów.
W IV w. p.n.e. spożycie mięsa wołowego było tak duże, że powodowało masowy ubój krów.

Mahabharata - sanskrycka epopeja - opowiada o starożytnym królu Rantidewa, który kazał zabijać 2000 krów dziennie na potrzeby królewskiego dworu.
Zapewnił on sobie sławę rozdając biedocie przyrządzone mięsa i ryby.

Rama - bohater drugiej wielkiej epopei indyjskiej Ramajana - był ideałem króla, odważnym wojownikiem i dobrym myśliwym. Królowie indyjscy, będący w zasadzie wegetarianami, chcąc upodobnić się do tego wielkiego bohatera opiewanego w Ramajanie, przyjęli zwyczaje „mięsożernej” kasty wojowników - kszatrijów.

Tradycja hinduska podaje, że bóg Kryszna wychował się wśród pastuchów krów, zajadał się serem i masłem.
Bóg Śiwa , czczony przez jogów, podróżował ( wahana ) na białym byku Nandi uważanym za symbol umysłu.
Wszystko to świadczy o tym, że zabijanie krów i spożywanie mięsa było obce tradycjom i wierzeniom religijnym Indusów.
Tak wiec dekret Asioki, poparty przez kapłanów, szybko znalazł zrozumienie wiernych.
Do utrwalenia zasady nietykalności krów przyczyniła się doktryna ahinsy, która była przeciwna zadawaniu gwałtu ludziom i zwierzętom.
Wraz z upowszechnieniem się doktryny ahinsa rósł nacisk na rządzącą ortodoksją kastę braminów, aby zaniechali spożywania mięsa i ryb.
W końcu przymus zmienił się w nakaz, a zadawanie bólu krowie lub namawianie innej osobie do tego czynu zaczęto karać śmiercią.
Mimo tego, jak wynika z przekazów, duża część Indusów nadal spożywa mięso i ryby.
Zmiany zaczęły następować za panowania cesarza Asioki (ok.269-232 p.n.e. ).
Ten wyznawca buddyzmu zakazał masowego uboju na potrzeby dworu.
Pod koniec swego panowania wydał dekret zabraniający zabijania krów.

[Krystyna]

Indie to kolebka wielu religii, kultur i tradycji, w tym także kulinarnych.
Spotkamy tu wyznawców islamu, buddyzmu, dżinizmu oraz hinduizmu - największej religii na Półwyspie Indyjskim.
Hinduizm ma wpływ nie tylko na styl życia wyznawców, ale także na ich sposób odżywiania się.
Kuchnia hinduska jest jedną z najbardziej popularnych kuchni świata, a to dzięki emigrantom z Indii, którzy ją umiejętnie spopularyzowali.

Hinduizm to nie tylko religia, ale także styl życia, system nakazów i zakazów, kultura spożywania posiłków oraz kuchnia.
Do jedzenia podchodzi się z należytą czcią i oddaniem.
Bóstwem czczonym za dostarczanie pożywienia jest Annapurna – żywicielka.
Wspomniany wcześniej podział na warny czy kasty również automatycznie określa, co dana grupa społeczna może spożywać oraz w jakim towarzystwie.
Jedna z zasad głosi, że osoby z wyższej kasty nie mogą przyjmować pokarmów i wody od osób z kast niższych.
Ponadto jest kilka ważnych reguł, które stosuje się w zależności od regionu i odłamuhinduizmu.
Istnieją liczne kulinarne tabu.
Ludność wyznania hinduskiego ma zakaz spożywania wołowiny, bo krowy uznane są za święte.
Jednak ten zwyczaj nie zawsze obowiązywał.
We wczesnych czasach wedyjskich bydło bardzo często wykorzystywane było jako ofiara składana bogom, stanowiło także pokarm wielu grup koczowniczych zamieszkujących te ziemie.
Z czasem, kiedy populacja się powiększała, mięso krów zaczęło stawać się towarem deficytowym, a przywilej spożywania go mieli jedynie bramini – kapłani.
Kiedy narodził się buddyzm zakazujący spożywania mięsa, w życie weszła doktryna Ahinsa
(do tej pory obowiązująca w hinduizmie i buddyzmie) – zakazująca zadawania bólu i cierpienia ludziom i zwierzętom.
Zasady tej musieli przestrzegać przede wszystkim ortodoksyjni kapłani.
Oni byli objęci całkowitym zakazem spożywania mięsa.
Wegetarianizm stawał się popularny także wśród niższych warstw społecznych, jednak z czasem od tej zasady odstąpiono, zwłaszcza w regionach w których mięso ryb czy zwierząt było głównym źródłem wyżywienia, a także tam gdzie pojawiły się przedstawiciele innych narodów i wyznań i których kuchnia wywarła duży wpływ na rdzenne potrawy.
Przykładem mogą być północne regiony Indii które w dużej mierze zamieszkują muzułmanie.
Nadal jednak kuchnia hinduska to prawdziwy raj dla wegetarian, gdyż oferuje mnóstwo dań z wykorzystaniem warzyw i niezliczonych indyjskich przypraw.
Wśród zakazanej żywności znajdują się także: cebula, czosnek i grzyby, które nadal nie są spożywane przez ortodoksyjnych braminów.
Warto wspomnieć, że każdy posiłek, zgodnie z zasadami medycyny indyjskiej - ajurwedy,
powinien być harmonijny, spójny i zrównoważony.
Ma wpływ na umysł, ciało i duszę.

Prawidłowo skomponowany posiłek powinien zawierać w sobie trzy elementy.
Są to: sattwa – cecha harmonii i cnoty – posiadają ją te rośliny i produkty, które wpływają na rozwój duchowy i oczyszczenie umysłu, takie jak zboża czy nabiał;
radźas – odpowiada za aktywność, zawierają ją wszystkie pokarmy pobudzające i rozgrzewające,
np. chilli, kawa, herbata; tamas – cecha odpowiadająca za tępotę i lenistwo – wszystkie warzywa korzeniowe, których część jadalna rośnie pod ziemią – w ciemności.
Posiłki przyrządza się pieczołowicie i w absolutnej czystości, nie ma jednak zwyczaju skrzętnego
przestrzegania proporcji składników, nie powinno się też próbować dań przed podaniem.
Tak więc kuchnia hinduska polega bardziej na wyczuciu smaku i instynkcie gotującego.
więcej tutaj

[Krystyna]

Dieta satwiczna w kuchni indyjskiej
autor: Ewa Dobek
Kuchnia indyjska jest oparta o starożytny system jogi i zaleca dietę satwiczną.
Termin sattwa oznacza czystość, duchowość i pobożność.
Dieta satwiczna to określony sposób odżywiania wegetariańskiego, który sprzyja rozwojowi duchowego człowieka i jego zdrowiu.
Kuchnia indyjska jest oparta o starożytny system jogi i zaleca dietę satwiczną.
Termin sattwa oznacza czystość, duchowość i pobożność.
Dieta satwiczna to określony sposób odżywiania wegetariańskiego, który sprzyja rozwojowi duchowego człowieka i jego zdrowiu.
Dieta satwiczna jest dobra dla wszystkich ludzi, niezależnie od szerokości geograficznej.
Istnieją pewne, ogólne zasady takiej diety, powinno się na nie przechodzić stopniowo.
Wszystkie pokarmy powinny być świeże – nie powinno się zatem spożywać produktów konserwowych (puszki, słoje i tuby), mrożonek, kiszonek oraz soków w opakowaniach.
W diecie satwicznej posiłki spożywa się bezpośrednio po przyrządzeniu, bez odgrzewania i przechowywania na później.
Zalecane są produkty razowe, nieczyszczone.
U nas można takie kupić w sklepach ze zdrową żywnością, sklepach kolonialnych i azjatyckich.
Dietę satwiczną stanowią przede wszystkim produkty gotowane i smażone.
Prawidłowa obróbka cieplna pozwala zachować wartość odżywczą produktów.
Wody do gotowania używa się tyle, żeby jej potem nie odlewać i nie gubić składników odżywczych.
Dlatego m.in. odradza się gotowania kasz w torebkach.
Do smażenia używa się w większości olejów roślinnych oraz masła ghi (indyjskie masło sklarowane).
Stanowczo odradza się używanie kuchenek mikrofalowych i elektrycznych, które wytwarzają szkodliwe promieniowanie.
Surówki i owoce powinny być jedzone z umiarem – zwolennicy diety satwicznej uważają, że organizm człowieka nie jest przystosowany do ich nadmiaru.
Według tej diety mleko krowie stanowi bardzo wartościowy pokarm.
Przetwory mleczne takiej jak jogurt naturalny, ćena (twaróg indyjski), panir (indyjski twaróg prasowany) i khoja (indyjskie mleko zagęszczone) służą jako półprodukty do przyrządzania innych potraw.
Nie spożywa się ich samodzielnie. Podobnie można stosować inne gatunki sera występujące na Zachodzie.
Do wyrobu słodyczy używa się przeważnie indyjskiego cukru trzcinowego nierafinowanego (gur).
Miód i jogurt są produktami sezonowymi, a więc takimi, które należy jeść tylko w określonych porach roku.
W tej diecie ważny jest rozkład posiłków i ich skład.
Prawidłowy posiłek satwiczny powinien mieć sześć składników.
Zestaw przypraw wykorzystywany w kuchni indyjskiej jest niezwykle bogaty: anyż, asafetyda (żywica z drzewa ferula asafoetida), gorczyca czarna, kardamon, kminek indyjski, kolendra, kurkuma, szafran, wanilia.
Z przypraw tych robi się również mieszanki, najbardziej popularna jest garam-masala, która nadaje potrawom charakterystyczny, hinduski posmak.

Charakterystyczną potrawą hinduską jest dal.
Dalem nazywane są wszystkie rodzaje grochu.
Jest to również nazwa potraw, które zawierają w swoim składzie groch i najczęściej są konsystencji zupy.
W Indiach dal podaje się w posiłku głównym, często polewając nim ryż lub dodając do niego pieczywo. Łączenie dalu z ryżem zwiększa przyswajalność białka.
Inna potrawą charakterystyczną dla tej kuchni są czatneje.
Czatnej to rodzaj sosu sporządzany zwykle z owoców, ma charakterystyczny słodko-ostry smak. Uzupełnia dania główne.
Można robić czatnej pomidorowe, z jabłek lub ze świeżych ziół.
Jako dodatek do dań głównych traktuje się również rajty – są to sosy na bazie jogurtów naturalnych, do których dodaje się warzywa lub owoce.
Rajty są przyrządzane na ostro lub słodko.

Szeroko znane i cenione są hinduskie słodycze – halawa – deser z mleka, kaszy manny, orzechów i rodzynek, symplisy (mleko, masło, bakalie, cukier puder), khir (ryż długi, słodka śmietana, mleko, cukier, kardamon). Khir przyrządza się również z pszenicy, dyni, marchwi.
Bardzo ciekawym napojem hinduskim jest lassi. Lassi to koktajl z jogurtu naturalnego, wody źródlanej i, w zależności czy ma być słodkie czy ostre, reszta dodatków.
Słodkie lassi jest z cukrem i owocami, na ostro dodaje się kminek, sok z cytryny, listki świeżych ziół.

Charakterystyczne dla kuchni indyjskiej potrawy to: kofta (kulki serowe na ostro), pakora (warzywa zapiekane w cieście), samosy (pierogi z mąki razowej z warzywami).
Z pieczywa – czapati, purisy i chipsy.
W indyjskiej diecie satwicznej pożywienie oprócz tego, że jest wegetariańskie, ma naturę duchową. Kucharze w trakcie przygotowywania posiłków intonują mantry ofiarowując posiłki bogom.
Ofiarowane pożywienie nosi nazwę prasadam, a jego spożywanie staje się jednym z elementów podnoszenia wibracji ciała i oczyszczania go.
źródło

[Krystyna]

Kuchnia indyjska
Kuchnia indyjska, podobnie jak sam kraj, pełna jest kontrastów.
Bogactwo niepowtarzalnych smaków, różnorodność aromatów i starannie dobrane przyprawy – wszystko to znajdziemy w sztuce kulinarnej subkontynentu indyjskiego.
W kuchni indyjskiej przeważają dania wegetariańskie, jednak kuchnie poszczególnych regionów różnią się od siebie.
Mięso spożywane jest szczególnie na północy kraju – głównie baranina, jagnięcina i drób.
Niemniej jednak, ortodoksyjni Hindusi są stu procentowymi jaroszami.
Wegetarianizm ma związek z szacunkiem dla żywych istot oraz wiarą w reinkarnację i ewentualny powrót zmarłego na ziemię pod postacią zwierzęcia.

Przyprawy
Najchętniej stosowane przyprawy to chilli, kolendra, kurkuma, curry, kumin, mieszanki przypraw – masale oraz szerokie spektrum produktów korzennych, takich jak cynamon, gałka muszkatołowa, imbir, kardamon i szafran.
Dzięki ich zastosowaniu, tradycyjne dania z ryżu, soczewicy, grochu lub fasoli, mają zaskakujące smaki.

Masala
Masala to mieszanka przypraw, której różnorodne kompozycje podnoszą walory smakowe potraw.
Wszystkie mieszanki, pomimo tego, że zawierają podobne lub identyczne składniki, różnią się sposobem ich mieszania i wzajemnymi proporcjami.
Każda tradycyjna rodzina indyjska przygotowuje codziennie specyficzną mieszankę Duży wybór składników pozwala na niemal nieograniczoną ilość kombinacji, dzięki czemu uzyskany efekt jest za każdym razem inny.
Najbardziej znana masala to curry i garam masala, a także masala ćaj - aromatyczna mieszanka używana do herbaty.

[Krystyna]

   
101 niesamowitych indyjskich przepisów
źródło