http://4.bp.blogspot.com/-p_56UpDBWkY/UE...eCrown.jpg
https://i.pinimg.com/474x/0e/ce/8c/0ece8...d89197.jpg
http://1.bp.blogspot.com/-A3QEyU84_Lg/T0...eCrown.jpg
St Edward's Sapphire
Szafir św. Edwarda bierze swoją nazwę od Edwarda Wyznawcy, króla Anglii w latach 1042 – 1066, w którego koronie lub pierścieniu był niegdyś osadzony piękny niebieski klejnot oszlifowany w rozetę, a obecnie jest osadzony na zwieńczeniu krzyża Cesarskiej Korony państwowa Wielkiej Brytanii.
Edward słynął ze swojej pobożności i przypisuje się mu budowę Opactwa Westminsterskiego, które zostało konsekrowane w dniu Świętego Innocentego, 28 grudnia 1065.
Edward Wyznawca został kanonizowany przez papieża Aleksandra III w 1161, 95 lat po jego śmierci w 1066.
Szafir św. Edwarda, który obecnie znajduje się pośrodku krzyża na szczycie Cesarskiej Korony Państwowej, to niebieski Szafir o szlifie rozetowym o nieznanej wadze, o wyjątkowym kolorze i blasku.
Jest to najstarszy kamień w Cesarskiej Koronie Państwowej, którego historia sięga prawdopodobnie XI wieku naszej ery, kiedy uważa się, że został osadzony na pierścieniu koronacyjnym Edwarda Wyznawcy, który wstąpił na tron w 1042 r.
Obecny kształt Szafiru św. Edwarda w kształcie rozety nie jest być może oryginalnym kształtem tego starożytnego kamienia szlachetnego.
Uważa się, że kamień został ponownie oszlifowany za panowania króla Karola II, po przywróceniu monarchii po krótkim, ale burzliwym okresie Rzeczypospolitej republikańskiej.
Fakt, że rozetę wykonano w Europie w połowie XVI wieku, potwierdza to przekonanie.
Kamienie o szlifie rozetowym są zwykle płaskodenne, z koroną klejnotu uniesioną w fasetowanej kopule o trójkątnych fasetach i bez stołu.
Standardowy szlif rozetowy ma łącznie 24 fasetki.
Kamienie o szlifie rozetowym mogą mieć różne kształty, takie jak okrągły, owalny, gruszkowy itp.
Jednak Szafir św. Edwarda wydaje się mieć kształt ośmiokątny.
Szafir św. Edwarda jako Szafir Niebieski należy do grupy minerałów Korundowych.
Korund to krystaliczny tlenek Glinu, w którym kolor powstaje w wyniku przemieszczenia niektórych atomów Glinu w sieci krystalicznej przez atomy różnych pierwiastków przejściowych, takich jak Chrom, Wanad, Tytan, Żelazo, Nikiel, Kobalt itp.
W przypadku Szafirów Niebieskich kolor jest spowodowany przez atomy Tytanu i Żelaza.
Korund ma twardość 9 w skali Mohsa, która jest drugą najtwardszą substancją po Diamencie.
Ze względu na swoją twardość i wytrzymałość Szafiry są trwałe i nie rysują się łatwo.
Ich połysk może pozostać przez długi czas.
Tak więc fakt, że Szafir św. Edwarda przetrwał przez ostatnie 966 lat, nie jest powodem do dezorientacji.
Pochodzenie Korundów datuje się na okres od 500 do 2 miliardów lat, kiedy to po raz pierwszy powstały w górnym płaszczu Ziemi na głębokości 60-400 km w głąb ziemi, w warunkach bardzo wysokich temperatur i ciśnień.
Wraz z unoszącą się magmą zostały one wyniesione na powierzchnię ziemi, gdzie ochłodzenie magmy wytworzyło skały magmowe z włączonym w nie Korundem.
Działanie czynników atmosferycznych na skały magmowe, takie jak temperatura, opady itp. przez miliony lat, spowodowało oddzielenie Korundu od skał macierzystych, które następnie zostały spłukane ze wzgórz i zboczy i osadzone w nisko położonych obszarach jako aluwialne złoża, z których wydobywa się dziś Korund w różnych częściach świata.
Niektóre z najstarszych źródeł Korundu na świecie to Afganistan i Sri Lanka.
Afganistan od czasów starożytnych słynął z Rubinów i Spineli.
Sri Lanka słynęła z Rubinów i Szafirów od bardzo starożytnych czasów, datowanych na okres króla Salomona w X wieku pne
Jest więc całkiem możliwe, że Szafir św. Edwarda również pochodził ze starożytnych aluwialnych złóż tego słynnego klejnotu produkujący okręg Sri Lanki znany jako Ratnapura.
Wczesna historia Szafiru św. Edwarda
Koronacja króla Edwarda Wyznawcy
Według tradycji Szafir św. Edwarda pojawił się po raz pierwszy w 1042 r., kiedy Szafir osadzony na pierścieniu został użyty do koronacji króla Edwarda Wyznawcy, koronowanego w 1042 r.
Edward był synem króla Ethelreda II Niegotowy (978-1016) i Emma, córka Ryszarda II, księcia Normandii.
Po okresie wygnania w Normandii do 1041, kiedy to Duńczycy przejęli kontrolę nad Anglią po śmierci Ethelreda w 1016, wrócił do Londynu za panowania swego przyrodniego brata króla Hardecanute, króla Danii od 1028 do 1042 i Anglii od 1040 – 1042.
Po śmierci Hardecanute w 1042 Edward wstąpił na tron Anglii.
Edward był znany ze swojej pobożności i założył Opactwo Westminsterskie, które zostało konsekrowane w Dzień Świętego Innocentego 28 grudnia 1065 r.
Współczesna historia Szafiru św. Edwarda
Korona św. Edwarda
Korona św. Edwarda Wyznawcy była używana przez kolejnych monarchów, dopóki nie została zniszczona przez Olivera Cromwella, wraz z innymi klejnotami koronnymi, po egzekucji Karola I, w 1649.
Po przywróceniu monarchii w 1660 i panowaniu Karola II, najstarszy żyjący syn straconego Karola I, jako króla Anglii, nowa korona została wykonana przez Sir Roberta Vynera, łącząc resztki wcześniejszych koron.
Ta nowa korona wykonana z czystego Złota ważyła 2,25 kg i została wysadzana 444 kamieniami szlachetnymi składającymi się z Diamentów, Szafirów, Szmaragdów, Rubinów i Pereł.
Nowa korona została nazwana Koroną św. Edwarda, choć nie ma nic wspólnego ze zniszczoną koroną św. Edwarda Wyznawcy.
Jednak niektóre autorytety uważają, że przynajmniej dolna połowa Korony św. Edwarda należy do pierwotnej korony św. Edwarda Wyznawcy.
Cesarska Korona Państwowa
Korona państwa cesarskiego pierwotnie wykonana na koronację królowej Wiktorii w 1838 r., a następnie przebudowana na ten sam model podczas koronacji króla Jerzego VI w 1937 a także użyta do koronacji królowej Elżbiety II w 1953 r., zawiera kilka historycznych kamieni, takich jak Rubin Czarnego Księcia, Szafir Stuarta, Szafir św. Edwarda, a także Diament Cullinana II (znany również jako Mała Gwiazda Afryki) całkiem niedawnego pochodzenia.
Rzeczywistą koroną używaną do koronacji była Korona Św. Edwarda, ale zaraz po koronacji Korona Św. Edwarda została zastąpiona przez Cesarską Koronę Państwową.
Poza tym Cesarska Korona Państwowa jest również używana do wszystkich innych wielkich uroczystości państwowych, w tym do otwarcia parlamentu.
Rubin Czarnego Księcia to 170-karatowy, nieoszlifowany Spinel, osadzony w centralnym panelu Cesarskiej Korony Państwowej.
317,40-karatowy diament Cullinan II jest zamontowany na czole Cesarskiej Korony, tuż pod Rubinem Czarnego Księcia.
Z tyłu korony zamontowany jest 104-karatowy owalny Stuart Sapphire.
Szafir św. Edwarda o nieznanej wadze jest osadzony na krzyżu maltańskim bezpośrednio na szczycie korony.
Oprócz powyższych historycznych kamieni szlachetnych, Cesarska Korona Państwowa ma również ponad 3000 Diamentów, 277 Pereł, 17 Szafirów, 11 Szmaragdów i cztery Rubiny.
https://www.englishmonarchs.co.uk/crown_jewels.htm
źródło
