30-06-2022, 22:04
Johannes Evert Hendrik Akkeringa (1861-1942)
Piękne słowa i obrazy
30-06-2022, 22:05
Ten pocałunek
ten pocałunek
pachniał jak rozgryziona łodyga maku
czerwono posypał się z warg
zakwitł
w miękkim wgłębieniu dłoni
kiedy wspiełam się na palce
dzwonił
w dojrzałym polu
lecz wtedy
nie było już mnie
znikłam
w tym złotym pocałunku
Halina Poświatowska
ten pocałunek
pachniał jak rozgryziona łodyga maku
czerwono posypał się z warg
zakwitł
w miękkim wgłębieniu dłoni
kiedy wspiełam się na palce
dzwonił
w dojrzałym polu
lecz wtedy
nie było już mnie
znikłam
w tym złotym pocałunku
Halina Poświatowska
30-06-2022, 22:07
Najpiękniejsze są miłości, których nie ma
Które jutro może przyjdą albo nie
Najpiękniejsze są miłości, których nie ma
Światło z nieba nie wiadomo jak i gdzie
Najpiękniejsze są miłości niewiadome
Nie wiadomo kiedy, gdzie, dlaczego, jak
Niewiadome może wyjść zza rogu domu
Więc się nie zdziw, kiedy ciebie porwie wiatr
I jak długo jeszcze będziesz na nią czekał
Może tydzień, może miesiąc, może więcej
Wszystko jedno co się stanie, najpiękniejsze jest czekanie
Uwierz w prawdę wyśpiewaną w tej piosence
Najpiękniejsze są miłości, których nie ma...
[Jonasz Kofta]
Które jutro może przyjdą albo nie
Najpiękniejsze są miłości, których nie ma
Światło z nieba nie wiadomo jak i gdzie
Najpiękniejsze są miłości niewiadome
Nie wiadomo kiedy, gdzie, dlaczego, jak
Niewiadome może wyjść zza rogu domu
Więc się nie zdziw, kiedy ciebie porwie wiatr
I jak długo jeszcze będziesz na nią czekał
Może tydzień, może miesiąc, może więcej
Wszystko jedno co się stanie, najpiękniejsze jest czekanie
Uwierz w prawdę wyśpiewaną w tej piosence
Najpiękniejsze są miłości, których nie ma...
[Jonasz Kofta]
30-06-2022, 22:08
Na przełomie
Kalendarzy starych nie zbieram
I w lusterka srebro nie patrzę.
Czas , wiadomo, niezły przechera
Z lat młodości wspomnień nie zatrze.
Mogę kiedyś łatwo zapomnieć
Gdzie są klucze, jak masz na imię
A zdarzenia dawne łagodnie
Tak jak kiedyś znów będą przy mnie.
Cóż, że kiedyś twarz się pokryje
Siecią zmarszczek jak pajęczyną,
Serce jeszcze radośnie bije
Chociaż dni tak szybko mi płyną.
Rok się kończy-nie robię dramy,
Nie roztkliwiam nad przeszłą chwilą,
Ważne dni są , których nie znamy.
"To już było" śpiewam z Marylą.
Anna Zajączkowska
Kalendarzy starych nie zbieram
I w lusterka srebro nie patrzę.
Czas , wiadomo, niezły przechera
Z lat młodości wspomnień nie zatrze.
Mogę kiedyś łatwo zapomnieć
Gdzie są klucze, jak masz na imię
A zdarzenia dawne łagodnie
Tak jak kiedyś znów będą przy mnie.
Cóż, że kiedyś twarz się pokryje
Siecią zmarszczek jak pajęczyną,
Serce jeszcze radośnie bije
Chociaż dni tak szybko mi płyną.
Rok się kończy-nie robię dramy,
Nie roztkliwiam nad przeszłą chwilą,
Ważne dni są , których nie znamy.
"To już było" śpiewam z Marylą.
Anna Zajączkowska
30-06-2022, 22:11
Kochać marzenia
Trzeba kochać marzenia,
One tańczą nawet w deszczu.
Motyle się śmieją tylko otwórz oczy,
A liście szeleszczą perłami nocy.
Droga mleczna to splecione ręce,
Taki most tęczowy.
Uplotę z mgły nam pościel,
Pocałunkiem zamknę Ci oczy.
Na półce, gdzie leżą nasze marzenia,
Gołębie pocztowe zastygły w bezruchu.
Pokryte kurzem stały się szare,
Zadzwonię - może obudzi je telefon?
Za zasłoną w przeźroczyste kwiatki,
Utkanej z myśli i bólu.
Włożona gdzieś między kartki,
Leży Nadzieja... Matka smutku.
M.Wityńska.
Trzeba kochać marzenia,
One tańczą nawet w deszczu.
Motyle się śmieją tylko otwórz oczy,
A liście szeleszczą perłami nocy.
Droga mleczna to splecione ręce,
Taki most tęczowy.
Uplotę z mgły nam pościel,
Pocałunkiem zamknę Ci oczy.
Na półce, gdzie leżą nasze marzenia,
Gołębie pocztowe zastygły w bezruchu.
Pokryte kurzem stały się szare,
Zadzwonię - może obudzi je telefon?
Za zasłoną w przeźroczyste kwiatki,
Utkanej z myśli i bólu.
Włożona gdzieś między kartki,
Leży Nadzieja... Matka smutku.
M.Wityńska.
30-06-2022, 22:12
Słowa Leopolda Staffa, pochodzące z utworu "Odys":
"Niech cię nie niepokoją
Cierpienia twe i błędy.
Wszędy są drogi proste
Lecz i manowce wszędy.
O to chodzi jedynie,
By naprzód wciąż iść śmiało,
Bo zawsze się dochodzi
Gdzie indziej, niż się chciało.
Zostanie kamień z napisem:
Tu leży taki i taki.
Każdy z nas jest Odysem,
Co wraca do swej Itaki."
"Niech cię nie niepokoją
Cierpienia twe i błędy.
Wszędy są drogi proste
Lecz i manowce wszędy.
O to chodzi jedynie,
By naprzód wciąż iść śmiało,
Bo zawsze się dochodzi
Gdzie indziej, niż się chciało.
Zostanie kamień z napisem:
Tu leży taki i taki.
Każdy z nas jest Odysem,
Co wraca do swej Itaki."
30-06-2022, 22:14
Nocne niebo śpiewa aniołami.
Nocne niebo śpiewa aniołami.
Tylko w górach możesz je usłyszeć,
gdy do rytmu złotymi gwiazdami
pobrzękuje przerywając ciszę.
Możesz dotknąć niemal każdej nuty,
na rozpiętej między ziemią a księżycem
pięciolinii, sennych marzeń i batuty
koncertmistrza letniej nocy i zachwyceń.
Tylko w górach, na przełęczy snu i jawy
otuleni miękkim nocy aksamitem
usłyszycie granie na źdźbłach trawy,
choć zabrakło dyrygenta nad pulpitem
Wiesława Kwinto - Koczan
Nocne niebo śpiewa aniołami.
Tylko w górach możesz je usłyszeć,
gdy do rytmu złotymi gwiazdami
pobrzękuje przerywając ciszę.
Możesz dotknąć niemal każdej nuty,
na rozpiętej między ziemią a księżycem
pięciolinii, sennych marzeń i batuty
koncertmistrza letniej nocy i zachwyceń.
Tylko w górach, na przełęczy snu i jawy
otuleni miękkim nocy aksamitem
usłyszycie granie na źdźbłach trawy,
choć zabrakło dyrygenta nad pulpitem
Wiesława Kwinto - Koczan
30-06-2022, 22:15
Koniec lata
Odchodzi lato, ulotnie przemija, dzień kurcząc,
jak dziecięcy sweterek, który nie wystarcza,
nie grzeje! porankiem leniwym ziewa, snując:
mgły po ścierniskach, babie lato w parkach.
w sadach, jak na paradzie, owoc dojrzewa
zdobiąc ociężałe konary drzew, jakby dźwigały
wszystkie grzechy tego świata, słodko omdlewa
śliwa, oddając z wolna swój bagaż, wspaniały.
szkoda lata, mimo, że słońcem zwodzi wrzesień
i przedwieczornym, dźwięcznym cykad graniem.
przyroda zmieniając szatę, godzi się na jesień
i na nic tu nasze żale, niemy bunt, biadanie.
krajobrazy w kolorach, od spłowiałej zieleni toną,
po żółcie, winobluszczu szkarłat mieni się w rosie,
tylko patrzeć, jak wszystko zacznie płonąć
intensywnie purpurą, na jesiennym stosie.
Szydzik Zofia
wiersz z cyklu - Cztery pory roku
Odchodzi lato, ulotnie przemija, dzień kurcząc,
jak dziecięcy sweterek, który nie wystarcza,
nie grzeje! porankiem leniwym ziewa, snując:
mgły po ścierniskach, babie lato w parkach.
w sadach, jak na paradzie, owoc dojrzewa
zdobiąc ociężałe konary drzew, jakby dźwigały
wszystkie grzechy tego świata, słodko omdlewa
śliwa, oddając z wolna swój bagaż, wspaniały.
szkoda lata, mimo, że słońcem zwodzi wrzesień
i przedwieczornym, dźwięcznym cykad graniem.
przyroda zmieniając szatę, godzi się na jesień
i na nic tu nasze żale, niemy bunt, biadanie.
krajobrazy w kolorach, od spłowiałej zieleni toną,
po żółcie, winobluszczu szkarłat mieni się w rosie,
tylko patrzeć, jak wszystko zacznie płonąć
intensywnie purpurą, na jesiennym stosie.
Szydzik Zofia
wiersz z cyklu - Cztery pory roku
« Starszy wątek | Nowszy wątek »
Użytkownicy przeglądający ten wątek: 577 gości