08-07-2022, 14:02
Guillaume Vogels (1836–1896)
Piękne słowa i obrazy
08-07-2022, 14:03
Jesienią
Jak gwiazdy spadłe na czarne zagony
Jaśnieją sterty pszenne i żytniane,
A czoła w mleczną owinął im pianę
Pajęczych przędziw łańcuch wysrebrzony.
Z ognisk pastuszych bije blask czerwony,
Złocą się iskry przez dymy przesiane
I słychać głosy tęskne, rozśpiewane,
Rusińskich dumek rozełkane tony.
I cisza znowu. Chłopskie wierzby siwe
Opadłym liściem mącą wodę w stawie.
Słychac ciągnące odlotne żurawie,
Białe przędziwa gdzieś lecą przez niwę,
Białe przędziwa płyną... wiatr je mota
I płynie z stepów bezdenna tęsknota!
Zawistowska Kazimiera
Jak gwiazdy spadłe na czarne zagony
Jaśnieją sterty pszenne i żytniane,
A czoła w mleczną owinął im pianę
Pajęczych przędziw łańcuch wysrebrzony.
Z ognisk pastuszych bije blask czerwony,
Złocą się iskry przez dymy przesiane
I słychać głosy tęskne, rozśpiewane,
Rusińskich dumek rozełkane tony.
I cisza znowu. Chłopskie wierzby siwe
Opadłym liściem mącą wodę w stawie.
Słychac ciągnące odlotne żurawie,
Białe przędziwa gdzieś lecą przez niwę,
Białe przędziwa płyną... wiatr je mota
I płynie z stepów bezdenna tęsknota!
Zawistowska Kazimiera
08-07-2022, 14:05
Jak nie kochać jesieni...
Jak nie kochać jesieni, jej babiego lata,
Liści niesionych wiatrem, w rytm deszczu tańczących.
Ptaków, co przed podróżą na drzewie usiadły,
Czekając na swych braci, za morze lecących.
Jak nie kochać jesieni, jej barw purpurowych,
Szarych, żółtych, czerwonych, srebrnych, szczerozłotych.
Gdy białą mgłą otuli zachodzący księżyc,
Gdy koi w twoim sercu codzienne tęsknoty.
Jak nie kochać jesieni, smutnej, zatroskanej,
Pełnej tęsknoty za tym, co już nie powróci.
Co chryzmatem bieli, dla tych, co odeszli.
Szronem łąki maluje, ukoi, zasmuci.
Jak nie kochać jesieni, siostry listopada,
Tego co królowanie blaskiem świec rozpocznie.
Co w swoim majestacie uczy nas pokory.
Tego, co na cmentarzu wzywa nas corocznie.
Tadeusz Wywrocki
Jak nie kochać jesieni, jej babiego lata,
Liści niesionych wiatrem, w rytm deszczu tańczących.
Ptaków, co przed podróżą na drzewie usiadły,
Czekając na swych braci, za morze lecących.
Jak nie kochać jesieni, jej barw purpurowych,
Szarych, żółtych, czerwonych, srebrnych, szczerozłotych.
Gdy białą mgłą otuli zachodzący księżyc,
Gdy koi w twoim sercu codzienne tęsknoty.
Jak nie kochać jesieni, smutnej, zatroskanej,
Pełnej tęsknoty za tym, co już nie powróci.
Co chryzmatem bieli, dla tych, co odeszli.
Szronem łąki maluje, ukoi, zasmuci.
Jak nie kochać jesieni, siostry listopada,
Tego co królowanie blaskiem świec rozpocznie.
Co w swoim majestacie uczy nas pokory.
Tego, co na cmentarzu wzywa nas corocznie.
Tadeusz Wywrocki
08-07-2022, 14:12
Jesienne niebo
Jesienne niebo słodkie, pełne łaski
spowite w szal kaukaski,
przez drzew bezlistnych rozszczepione pędzle
przeciąga różową frędzlę.
I ku nadziei mej podchodzi z bliska,
słodyczą mnie uściskaj
i na tęsknocie mej opiera dłonie
- pachną ostatnie lewkonie.
Jesienne niebo słodkie, pełne łaski,
zwija swój szal kaukaski
a odrzuciwszy go, staje bez ruchu
z cekinem złotym w uchu.
Maria Jasnorzewska Pawlikowska
Jesienne niebo słodkie, pełne łaski
spowite w szal kaukaski,
przez drzew bezlistnych rozszczepione pędzle
przeciąga różową frędzlę.
I ku nadziei mej podchodzi z bliska,
słodyczą mnie uściskaj
i na tęsknocie mej opiera dłonie
- pachną ostatnie lewkonie.
Jesienne niebo słodkie, pełne łaski,
zwija swój szal kaukaski
a odrzuciwszy go, staje bez ruchu
z cekinem złotym w uchu.
Maria Jasnorzewska Pawlikowska
08-07-2022, 14:23
Ciąg żurawi
W jesiennym niebie, pochmurnym wieczorem,
Wędrownym kluczem w odlotnej wyprawie
Ciągną wysoko z żałosnym klangorem
Żurawie! Żurawie!
Pod nimi pustka pól martwa, mgły, chłody,
Nagi las drżący w przymrozków obawie,
Znużone sady, zaparte zagrody...
Żurawie! Żurawie!
Płyną jak długie westchnienie bez końca,
Jak jęk ogromny ziemi w łkań zadławię,
Jak krzyk rozpacznej tęsknoty do słońca...
Żurawie! Żurawie!
Uniesie pastuch, o kij wsparty, głowy,
Długo za nimi pozierając łzawię
I porykując łby odwrócą krowy...
Żurawie! Żurawie!
Leciałbym z wami, gdzie pierś radość czerpie,
Lecz jak tu smutki swe same zostawię,
To wszystko, przez co cierpiałem i cierpię...
Żurawie! Żurawie!
Staff Leopold
W jesiennym niebie, pochmurnym wieczorem,
Wędrownym kluczem w odlotnej wyprawie
Ciągną wysoko z żałosnym klangorem
Żurawie! Żurawie!
Pod nimi pustka pól martwa, mgły, chłody,
Nagi las drżący w przymrozków obawie,
Znużone sady, zaparte zagrody...
Żurawie! Żurawie!
Płyną jak długie westchnienie bez końca,
Jak jęk ogromny ziemi w łkań zadławię,
Jak krzyk rozpacznej tęsknoty do słońca...
Żurawie! Żurawie!
Uniesie pastuch, o kij wsparty, głowy,
Długo za nimi pozierając łzawię
I porykując łby odwrócą krowy...
Żurawie! Żurawie!
Leciałbym z wami, gdzie pierś radość czerpie,
Lecz jak tu smutki swe same zostawię,
To wszystko, przez co cierpiałem i cierpię...
Żurawie! Żurawie!
Staff Leopold
08-07-2022, 14:25
Jesienne dni
w kolory przyodziane
prężą się smukłe buki
powiew liści umyka szelestnie
jesienne dni wracają
przymglonym słońcem
osłaniają swe twarze
przechowują trwałość
w potędze dębów
słabe ulegają wiatrom
w trwaniu chłodu
niedosłyszane
gubią liście lata
jesienne dni wyrwane
z potoku czasu opadają
z losem drzew
Barbara Ewa Kamińska
w kolory przyodziane
prężą się smukłe buki
powiew liści umyka szelestnie
jesienne dni wracają
przymglonym słońcem
osłaniają swe twarze
przechowują trwałość
w potędze dębów
słabe ulegają wiatrom
w trwaniu chłodu
niedosłyszane
gubią liście lata
jesienne dni wyrwane
z potoku czasu opadają
z losem drzew
Barbara Ewa Kamińska
08-07-2022, 14:27
Jesienna droga.
Liście lecą deszczem rudym.
Idzie garbaty smutek, w chmury owinięty.
Na pewno taką drogą jechał doktor Judym
Samotny, zapomniany, smutny, odepchnięty.
Biegną po lepkim błocie gnane batem siwki.
Ciągną zieloną bryczkę, tętnią, rżą, chlupocą.
A wicher śpiewa, płacze jak lipowe skrzynki,
Z tęsknoty za kochanką swą – jesienną nocą.
Czasami przejdzie szary, mętny chłop z siekierą.
Czasami Żyd żałobny z workiem na ramieniu,
A konie tupią, chlupią, lecą w przestrzeń szczerą,
W zadumę, w smutek, w Polskę, w głuche mgły jesieni.
Włodzimierz Słobodnik
Liście lecą deszczem rudym.
Idzie garbaty smutek, w chmury owinięty.
Na pewno taką drogą jechał doktor Judym
Samotny, zapomniany, smutny, odepchnięty.
Biegną po lepkim błocie gnane batem siwki.
Ciągną zieloną bryczkę, tętnią, rżą, chlupocą.
A wicher śpiewa, płacze jak lipowe skrzynki,
Z tęsknoty za kochanką swą – jesienną nocą.
Czasami przejdzie szary, mętny chłop z siekierą.
Czasami Żyd żałobny z workiem na ramieniu,
A konie tupią, chlupią, lecą w przestrzeń szczerą,
W zadumę, w smutek, w Polskę, w głuche mgły jesieni.
Włodzimierz Słobodnik
08-07-2022, 14:29
Jesienna ballada...
Nadeszła jesień szczerozłota
Wiatr w parku suche liście goni,
A ty na ławce siedzisz obok
I nie wypuszczasz z rąk mych dłoni.
Ale dlaczego drżysz kochany?
Pocałunkami cię ogrzeję.
Jesień się do nas śmieje blado
I ja się do niej cicho śmieję.
A słońce błyszczy przez gałęzie.
Ty moje dłonie w swoich kryjesz
I mowisz, że ci ze mną dobrze,
Ze mną dopiero wiesz, że żyjesz.
Słońce już chyli się ku ziemi,
Jesienny dzień tak szybko mija.
Parkiem przechodzi ktoś powoli-
Jesień -dziewczyna niczyja.
Wiersz ten napisałam dawno temu do melodii Skaldów "W żółtych płomieniach liści"
marzycielka
Nadeszła jesień szczerozłota
Wiatr w parku suche liście goni,
A ty na ławce siedzisz obok
I nie wypuszczasz z rąk mych dłoni.
Ale dlaczego drżysz kochany?
Pocałunkami cię ogrzeję.
Jesień się do nas śmieje blado
I ja się do niej cicho śmieję.
A słońce błyszczy przez gałęzie.
Ty moje dłonie w swoich kryjesz
I mowisz, że ci ze mną dobrze,
Ze mną dopiero wiesz, że żyjesz.
Słońce już chyli się ku ziemi,
Jesienny dzień tak szybko mija.
Parkiem przechodzi ktoś powoli-
Jesień -dziewczyna niczyja.
Wiersz ten napisałam dawno temu do melodii Skaldów "W żółtych płomieniach liści"
marzycielka
« Starszy wątek | Nowszy wątek »
Użytkownicy przeglądający ten wątek: 572 gości