16-07-2022, 23:36
Jan Dirksz Both (1610-1652)
Piękne słowa i obrazy
16-07-2022, 23:37
Erotyk jesienny
Mam na języku słony smak niespokojnej skóry.
Nie wiem co będzie jutro.
Nie wiem czy będzie jutro.
Wnikasz we mnie gwałtownie.
Zamknięta w łuku ramion
opieram się przeczuciom.
Jest jesień.
Drzewa płoną-
rdzawo-czerwonym blaskiem, a może to świat płonie i kiedy się zbudzimy nie będzie już niczego.
Takie masz ciepłe dłonie.
Jak niewidomy uważnie
poznajesz mnie dotykiem.
Czy palce widzą więcej?
Czy zanim wiatr się zerwie zdążymy zapamiętać dojrzały obraz września?
Słony smak twojej skóry?
Zapach perfum zza ucha zmieszany z mchu wilgocią
Słońce liśćmi pocięte układa się na twarzach w marmuru drżące wzory.
Jest jesień.
Dzień miodowy.
Jutro nas tu nie będzie.
Jutro nas tu nie będzie.
Agnieszka Herman
Mam na języku słony smak niespokojnej skóry.
Nie wiem co będzie jutro.
Nie wiem czy będzie jutro.
Wnikasz we mnie gwałtownie.
Zamknięta w łuku ramion
opieram się przeczuciom.
Jest jesień.
Drzewa płoną-
rdzawo-czerwonym blaskiem, a może to świat płonie i kiedy się zbudzimy nie będzie już niczego.
Takie masz ciepłe dłonie.
Jak niewidomy uważnie
poznajesz mnie dotykiem.
Czy palce widzą więcej?
Czy zanim wiatr się zerwie zdążymy zapamiętać dojrzały obraz września?
Słony smak twojej skóry?
Zapach perfum zza ucha zmieszany z mchu wilgocią
Słońce liśćmi pocięte układa się na twarzach w marmuru drżące wzory.
Jest jesień.
Dzień miodowy.
Jutro nas tu nie będzie.
Jutro nas tu nie będzie.
Agnieszka Herman
16-07-2022, 23:39
Grudniowy powiew
Jeszcze radosne cienie się sączą,
między dębami promień harcuje
a zima myśli, jakby tu zacząć
srebrne igiełki wkuwać pod skórę.
Sczerniały noski, co spadły z klonu,
w listnym kobiercu gasną kolory,
dymiący komin z pobliskich domów
obłok na szaro sadzą usmolił.
Zmoknięte okna deszczową strugą,
smutno wpatrzone w bezlistne drzewa
czekają zimy. A już niedługo,
poeta biały stworzy poemat.
Mróz pomaluje kwiaty na szybach,
srebrzystą wiosną będą rozkwitać,
śnieg białym puchem szlak poprzykrywa
za listopadem, grudzień zawita.
Grudniowa gwiazdka już całkiem blisko,
szadź na choince każdej rozjaśni,
oj, będzie działo się nad kołyską,
choć to dopiero...w mej wyobraźni.
annaG
A.G./19.11.10/Paris
Jeszcze radosne cienie się sączą,
między dębami promień harcuje
a zima myśli, jakby tu zacząć
srebrne igiełki wkuwać pod skórę.
Sczerniały noski, co spadły z klonu,
w listnym kobiercu gasną kolory,
dymiący komin z pobliskich domów
obłok na szaro sadzą usmolił.
Zmoknięte okna deszczową strugą,
smutno wpatrzone w bezlistne drzewa
czekają zimy. A już niedługo,
poeta biały stworzy poemat.
Mróz pomaluje kwiaty na szybach,
srebrzystą wiosną będą rozkwitać,
śnieg białym puchem szlak poprzykrywa
za listopadem, grudzień zawita.
Grudniowa gwiazdka już całkiem blisko,
szadź na choince każdej rozjaśni,
oj, będzie działo się nad kołyską,
choć to dopiero...w mej wyobraźni.
annaG
A.G./19.11.10/Paris
16-07-2022, 23:41
Ukochanej Matce - Krzysztof
Nie patrz w tył - to dziecięctwo taka otchłań,
a na płacz jej za wiele.
Jakby kantyczki dziecinnej odgłos znów cię napotkał,
kantyczki śpiewanej w którąś śnieżną niedzielę.
To dławi - te święta świerkowej pieśni,
śnieży śnieg, po którym przeszło już tyle ludzi.
Omotany w śnieżyce innych aniołów, śmiertelnych, nie śnij,
W dniach, w kopułach blaszanych nagle się zbudzisz.
Pieśń prymitywna - kto ją obudzi, nie budź.
Odpadły skrzydła nocy świętej, odpadły bogom.
Inne już gwiazdy - z lodu - przyprawione niebu.
To tekturowy smok zwęglony od łez
ciągnie z szelestem sypiący popiołem ogon.
Krzysztof Kamil Baczyński
dn. 13.XII.1940r
Nie patrz w tył - to dziecięctwo taka otchłań,
a na płacz jej za wiele.
Jakby kantyczki dziecinnej odgłos znów cię napotkał,
kantyczki śpiewanej w którąś śnieżną niedzielę.
To dławi - te święta świerkowej pieśni,
śnieży śnieg, po którym przeszło już tyle ludzi.
Omotany w śnieżyce innych aniołów, śmiertelnych, nie śnij,
W dniach, w kopułach blaszanych nagle się zbudzisz.
Pieśń prymitywna - kto ją obudzi, nie budź.
Odpadły skrzydła nocy świętej, odpadły bogom.
Inne już gwiazdy - z lodu - przyprawione niebu.
To tekturowy smok zwęglony od łez
ciągnie z szelestem sypiący popiołem ogon.
Krzysztof Kamil Baczyński
dn. 13.XII.1940r
16-07-2022, 23:43
Siedem łez późnego lata
Posłuchaj tego proszę
Posłuchaj tego teraz
Wskrzesisz gdzieś martwą wróżkę
Przyjdzie do ciebie
Przyniesie ci zew
I pieśń Księżyca
Zedrze pleśń spomiędzy palców
Poczujesz serce znów w piersi swej
Odnajdziesz dla siebie miejsce
Choćby i tylko w filmie
Ścieżka życia, młoda i urocza
Trąca smakiem malinowych chórów
Trąca chlebem urodzajnych pól
Szuka między brzozy szumu dni potulnych
Szuka między wierzby poszumiałych chwil
W pokraczny świt
Pachnący wrzosami
Wróżka wraca, by żyć
Między umysłu mgnieniami
Siedem uśmiechów późnego lata
autor Vidar
źródło
Posłuchaj tego proszę
Posłuchaj tego teraz
Wskrzesisz gdzieś martwą wróżkę
Przyjdzie do ciebie
Przyniesie ci zew
I pieśń Księżyca
Zedrze pleśń spomiędzy palców
Poczujesz serce znów w piersi swej
Odnajdziesz dla siebie miejsce
Choćby i tylko w filmie
Ścieżka życia, młoda i urocza
Trąca smakiem malinowych chórów
Trąca chlebem urodzajnych pól
Szuka między brzozy szumu dni potulnych
Szuka między wierzby poszumiałych chwil
W pokraczny świt
Pachnący wrzosami
Wróżka wraca, by żyć
Między umysłu mgnieniami
Siedem uśmiechów późnego lata
autor Vidar
źródło
16-07-2022, 23:47
Zostawiłeś ślady na piasku
zostawiłeś ślady na piasku
pozwoliłeś by wiatr
rozgonił smutne myśli
wywróciłeś mój cały świat
życiowe sztormy
zmieniły kształty
w czarę przyjemności
a niebo o brzasku
nabrało barwy lazuru
chmury są lżejsze
noc niestraszna
wracam na brzeg
jesteś jeszcze
rześkim powietrzem
ziarenkiem piasku
falą spienioną
dalekim horyzontem
jesteś ze mną
Bella Jagódka
źródło
zostawiłeś ślady na piasku
pozwoliłeś by wiatr
rozgonił smutne myśli
wywróciłeś mój cały świat
życiowe sztormy
zmieniły kształty
w czarę przyjemności
a niebo o brzasku
nabrało barwy lazuru
chmury są lżejsze
noc niestraszna
wracam na brzeg
jesteś jeszcze
rześkim powietrzem
ziarenkiem piasku
falą spienioną
dalekim horyzontem
jesteś ze mną
Bella Jagódka
źródło
16-07-2022, 23:49
Pożegnanie lata
Cisza, spokój… gdzie to wszystko się podziało?
Gdzie znikło, rozpłynęło się, śladu po sobie nie pozostawiło.
Cisza, a tak niespokojnie.
W powietrzu coś dziwnego, uczucie strachu, t”"rwogi, żalu…
Dlaczego odchodzisz ?
Zostań jeszcze na chwilę. Pozwól się sobą cieszyć godzinę, minutę, sekundę…
Ale ty już odchodzisz, nie chcesz zostać, nie możesz.
Oni oczekują ciebie, tam, daleko…
Więc idź, uciekaj, opuść mnie!
Ale wróć, będę czekał, nie poddam się.
Teraz Pani północy wraca by zasiąść na tronie.
Zwiastuje ją wiatr chłodny, owiewający me dłonie,
Szeroko rozstawione, jak tylko możliwe.
Przybywasz, a z sobą śmierci przynosisz imię.
Choć to jeszcze nie pora, wiem, że kiedyś ja także poznam.
Oblicze czarnego Anioła.
Piękne twe oblicze, lecz piękno to złudne.
A to moje życie jest wciąż takie trudne.
Wabisz mnie do siebie lecz wiesz, że On jeszcze pomija mnie.
Daje szansę, pomaga, lecz ja nie słucham.
Tylko szukam, szukam, szukam…
Kogo, czego? Wiesz dobrze, lecz chowasz Ją przede mną.
Panią czasu, która kiedyś ze mną,
Będzie zmagać się do czasu gdy zwycięstwo Moje,
Ogłosisz, lub ze sobą w nieznane zabierzesz.
Wtedy powiem : „Nie ma mnie, bo nigdy nie było…”
A to wszystko… tak szybko się skończyło.
Czy w ogóle istniało?!
Białoszewski Miron
Cisza, spokój… gdzie to wszystko się podziało?
Gdzie znikło, rozpłynęło się, śladu po sobie nie pozostawiło.
Cisza, a tak niespokojnie.
W powietrzu coś dziwnego, uczucie strachu, t”"rwogi, żalu…
Dlaczego odchodzisz ?
Zostań jeszcze na chwilę. Pozwól się sobą cieszyć godzinę, minutę, sekundę…
Ale ty już odchodzisz, nie chcesz zostać, nie możesz.
Oni oczekują ciebie, tam, daleko…
Więc idź, uciekaj, opuść mnie!
Ale wróć, będę czekał, nie poddam się.
Teraz Pani północy wraca by zasiąść na tronie.
Zwiastuje ją wiatr chłodny, owiewający me dłonie,
Szeroko rozstawione, jak tylko możliwe.
Przybywasz, a z sobą śmierci przynosisz imię.
Choć to jeszcze nie pora, wiem, że kiedyś ja także poznam.
Oblicze czarnego Anioła.
Piękne twe oblicze, lecz piękno to złudne.
A to moje życie jest wciąż takie trudne.
Wabisz mnie do siebie lecz wiesz, że On jeszcze pomija mnie.
Daje szansę, pomaga, lecz ja nie słucham.
Tylko szukam, szukam, szukam…
Kogo, czego? Wiesz dobrze, lecz chowasz Ją przede mną.
Panią czasu, która kiedyś ze mną,
Będzie zmagać się do czasu gdy zwycięstwo Moje,
Ogłosisz, lub ze sobą w nieznane zabierzesz.
Wtedy powiem : „Nie ma mnie, bo nigdy nie było…”
A to wszystko… tak szybko się skończyło.
Czy w ogóle istniało?!
Białoszewski Miron
16-07-2022, 23:50
Idę osypującym się piaskiem...
idę osypującym się piaskiem
między żwirem wybrzeża i wydmą
letni deszcz pada na moje życie
na mnie na moje spustoszone życie
biegnące ku swojemu początkowi ku swojemu końcowi
mój spokój jest tam w cofającej się mgle
kiedy nie będę już stąpać po długich ruchomych progach
i żyć w przestrzeni
otwierających się i zamykających drzwi
Samuel Beckett
przełożyła Julia Hartwig
idę osypującym się piaskiem
między żwirem wybrzeża i wydmą
letni deszcz pada na moje życie
na mnie na moje spustoszone życie
biegnące ku swojemu początkowi ku swojemu końcowi
mój spokój jest tam w cofającej się mgle
kiedy nie będę już stąpać po długich ruchomych progach
i żyć w przestrzeni
otwierających się i zamykających drzwi
Samuel Beckett
przełożyła Julia Hartwig
« Starszy wątek | Nowszy wątek »
Użytkownicy przeglądający ten wątek: 117 gości