22-07-2022, 18:43
Henri Eugène Augustin Le Sidaner (1862-1939)
Piękne słowa i obrazy
22-07-2022, 18:45
Ale jestem
Oczy otwieram : staje się świat
Nade mną niebo, przede mną - sad.
Jabłek zielonych zapach i smak ...
wszystko proste tak.
Trzeba żyć naprawdę ,
żeby oszukać czas.
Trzeba żyć najpiękniej,
Żyje się tylko raz.
Trzeba żyć w zachwycie:
Marzyć , kochać i śnić.
Trzeba czas oszukać,
Żeby naprawdę żyć.
Jestem piasku ziarenkiem w klepsydrze,
Zabłąkaną łódeczką wśród raf,
Kroplą deszczu,
Trzciną myślącą wśród traw
...ale jestem!
Jestem iskrą i wiatru powiewem
smugą światła , co biegnie do gwiazd,
jestem chwilą , która prześcignąć chce czas
...ale jestem!
Ucha nadstawiam : słucham jak gra,
Muzyka we mnie, w muzyce - ja!
Nim wielka cisza pochłonie mnie,
Pragnę wyśpiewać , wyśpiewać ,że:
Trzeba żyć naprawdę ,
żeby oszukać pędzący czas.
Pięknie żyć w zachwycie ,
życie zdarza się raz.
Jestem piasku ziarenkiem w klepsydrze ,
Zabłąkaną łódeczką wśród raf,
Kroplą deszczu ,
Trzciną myślącą wśród traw
...ale jestem!
Życie jest drogą, życie jest snem ...
A co będzie potem?... Nie wiem, i wiem ...
O nic nie pytaj, dowiesz się gdy,
Skończy się się droga , życie i sny.
Jestem piasku ziarenkiem w klepsydrze,
Zabłąkaną łódeczką wśród raf,
Kroplą deszczu,
Trzciną myślącą wśród traw
...ale jestem!
Jestem iskrą i wiatru powiewem
smugą światła , co biegnie do gwiazd,
jestem chwilą , która prześcignąć chce czas
...ale jestem
Magda Czapińska
Oczy otwieram : staje się świat
Nade mną niebo, przede mną - sad.
Jabłek zielonych zapach i smak ...
wszystko proste tak.
Trzeba żyć naprawdę ,
żeby oszukać czas.
Trzeba żyć najpiękniej,
Żyje się tylko raz.
Trzeba żyć w zachwycie:
Marzyć , kochać i śnić.
Trzeba czas oszukać,
Żeby naprawdę żyć.
Jestem piasku ziarenkiem w klepsydrze,
Zabłąkaną łódeczką wśród raf,
Kroplą deszczu,
Trzciną myślącą wśród traw
...ale jestem!
Jestem iskrą i wiatru powiewem
smugą światła , co biegnie do gwiazd,
jestem chwilą , która prześcignąć chce czas
...ale jestem!
Ucha nadstawiam : słucham jak gra,
Muzyka we mnie, w muzyce - ja!
Nim wielka cisza pochłonie mnie,
Pragnę wyśpiewać , wyśpiewać ,że:
Trzeba żyć naprawdę ,
żeby oszukać pędzący czas.
Pięknie żyć w zachwycie ,
życie zdarza się raz.
Jestem piasku ziarenkiem w klepsydrze ,
Zabłąkaną łódeczką wśród raf,
Kroplą deszczu ,
Trzciną myślącą wśród traw
...ale jestem!
Życie jest drogą, życie jest snem ...
A co będzie potem?... Nie wiem, i wiem ...
O nic nie pytaj, dowiesz się gdy,
Skończy się się droga , życie i sny.
Jestem piasku ziarenkiem w klepsydrze,
Zabłąkaną łódeczką wśród raf,
Kroplą deszczu,
Trzciną myślącą wśród traw
...ale jestem!
Jestem iskrą i wiatru powiewem
smugą światła , co biegnie do gwiazd,
jestem chwilą , która prześcignąć chce czas
...ale jestem
Magda Czapińska
22-07-2022, 18:46
Droga
nie zawsze prosta i łatwa, kręta, wyboista
czasem prawie niewidoczna. za zakrętem,
nie wiadomo jeszcze, za którym
rośnie wysoko, jak smukły cyprys – sukces,
który burzy krew w żyłach, jak upojna noc miłosna.
lecz – zanim, trzeba jeszcze zlizać miód
z cierni tarniny, rosnącej przy urwisku.
zebrać bukiety z melancholii, nudy i acedii
rosnących przy drodze, zasuszone spalić,
by stały się popiołem, niczym przysięga
tracąca ważność nad ranem!
zdążając do celu, zrywajmy radość przy drodze,
wchłaniajmy ją, niczym kwiat wchłaniający rosę .
nie wolno nam uronić z niej ani jednej kropli,
radość bowiem, jest więcej warta niż
całe jezioro suchej powagi,
zwaną pancerzem
głupców!
Zofia Szydzik
nie zawsze prosta i łatwa, kręta, wyboista
czasem prawie niewidoczna. za zakrętem,
nie wiadomo jeszcze, za którym
rośnie wysoko, jak smukły cyprys – sukces,
który burzy krew w żyłach, jak upojna noc miłosna.
lecz – zanim, trzeba jeszcze zlizać miód
z cierni tarniny, rosnącej przy urwisku.
zebrać bukiety z melancholii, nudy i acedii
rosnących przy drodze, zasuszone spalić,
by stały się popiołem, niczym przysięga
tracąca ważność nad ranem!
zdążając do celu, zrywajmy radość przy drodze,
wchłaniajmy ją, niczym kwiat wchłaniający rosę .
nie wolno nam uronić z niej ani jednej kropli,
radość bowiem, jest więcej warta niż
całe jezioro suchej powagi,
zwaną pancerzem
głupców!
Zofia Szydzik
22-07-2022, 18:47
Rozmowy z wnuczką 4
ku świadomości
powiedz mi babciu
czym jest los
to tkanina życiowych wyborów
gdzie między osnowę wpleciesz wątek kolorowych motywów
trudu siania i radości zbierania, morderczej wędrówki po wybranej
drodze życia i towarzyszących jej
równoległych ścieżkach
powiadają, że los jest przeznaczeniem
zapisanym w gwiazdach
nikt nie udzielił odpowiedzi
na tak, ani też nie podważył twierdzenia
trafnym argumentem, Wszechświat skrywa wielkie tajemnice
światów subtelnych, wejdź w głąb swej duszy, a znajdziesz
złoty klucz do bram
tychże tajemnic
czy to prawda, że los jest ślepy
ślepy na tyle
na ile ślepy jest człowiek
co czasem gra nieuczciwie z losem
ten, niby ślepiec, demaskuje oszustów i zabawę kończy szybko
w grze nie chodzi o to - czym grasz – chodzi o świadomość
że w puli często jest najwyższa stawka - życie
świadomi nie błądzimy
jak ślepcy
która z dróg jest właściwa
ta, która wiedzie do sensu życia
prowadzi przez wzgórza doskonalenia się
parowy niepowodzeń, szczyty nauczki, wąska i kamienista
przy której często błyśnie szafirowo goryczka
a miód zlizuje się z cierni tarniny
to droga dla wytrwałych
i dociekliwych
co jest sensem życia
tworzenie siebie
podążanie ku świadomości
że jesteś jedynym tkaczem gobelinu
własnego losu
Zofia Szydzik
ku świadomości
powiedz mi babciu
czym jest los
to tkanina życiowych wyborów
gdzie między osnowę wpleciesz wątek kolorowych motywów
trudu siania i radości zbierania, morderczej wędrówki po wybranej
drodze życia i towarzyszących jej
równoległych ścieżkach
powiadają, że los jest przeznaczeniem
zapisanym w gwiazdach
nikt nie udzielił odpowiedzi
na tak, ani też nie podważył twierdzenia
trafnym argumentem, Wszechświat skrywa wielkie tajemnice
światów subtelnych, wejdź w głąb swej duszy, a znajdziesz
złoty klucz do bram
tychże tajemnic
czy to prawda, że los jest ślepy
ślepy na tyle
na ile ślepy jest człowiek
co czasem gra nieuczciwie z losem
ten, niby ślepiec, demaskuje oszustów i zabawę kończy szybko
w grze nie chodzi o to - czym grasz – chodzi o świadomość
że w puli często jest najwyższa stawka - życie
świadomi nie błądzimy
jak ślepcy
która z dróg jest właściwa
ta, która wiedzie do sensu życia
prowadzi przez wzgórza doskonalenia się
parowy niepowodzeń, szczyty nauczki, wąska i kamienista
przy której często błyśnie szafirowo goryczka
a miód zlizuje się z cierni tarniny
to droga dla wytrwałych
i dociekliwych
co jest sensem życia
tworzenie siebie
podążanie ku świadomości
że jesteś jedynym tkaczem gobelinu
własnego losu
Zofia Szydzik
22-07-2022, 18:57
Tango
zatańcz ze mną jeszcze raz i czule obejmij,
w tangu życia, niech rytm twego serca słyszę.
płynąć w tańcu, szaleńczo, jak pewnej jesieni,
niczym łódź, którą fale na grzywach kołyszą.
rozmawiaj ze mną w tańcu, podaruj słowa,
bo rozmowa wartością jest, już samą w sobie!
czekam, chociaż boli, lecz czekam od nowa,
trudno, ach jak trudno, o tangu zapomnieć!
pragnę zatracić się wirując, oddać siebie całą!
wsłuchać się w rytm i w ciszę naszej rozmowy,
powiedzieć czule, jak pragnę, mową mego ciała,
a ty, tańcz ze mną, jak kiedyś, choćby burze i gromy,
tango straconych!
Zofia Szydzik
zatańcz ze mną jeszcze raz i czule obejmij,
w tangu życia, niech rytm twego serca słyszę.
płynąć w tańcu, szaleńczo, jak pewnej jesieni,
niczym łódź, którą fale na grzywach kołyszą.
rozmawiaj ze mną w tańcu, podaruj słowa,
bo rozmowa wartością jest, już samą w sobie!
czekam, chociaż boli, lecz czekam od nowa,
trudno, ach jak trudno, o tangu zapomnieć!
pragnę zatracić się wirując, oddać siebie całą!
wsłuchać się w rytm i w ciszę naszej rozmowy,
powiedzieć czule, jak pragnę, mową mego ciała,
a ty, tańcz ze mną, jak kiedyś, choćby burze i gromy,
tango straconych!
Zofia Szydzik
22-07-2022, 18:59
Cienka linia
czy wiesz
co najbardziej razi
zapadająca cisza
gdy pytam
padają czasem słowa
omijające sedno
klucząc pozostawiasz furtki
w razie gdyby...
przekraczasz czasem
wyznaczoną przez siebie
linię demarkacyjną
tylko w swoim interesie
na wspólny proponujesz obojętność
miotam się pomiędzy
pozorem a domysłem
szukam jeszcze w tej przestrzeni
jak w ciucholandzie
ale nic tu dla mnie
i choćby
stwarzać pozory pełnego naczynia
dalej zieje pustką
Zofia Szydzik
czy wiesz
co najbardziej razi
zapadająca cisza
gdy pytam
padają czasem słowa
omijające sedno
klucząc pozostawiasz furtki
w razie gdyby...
przekraczasz czasem
wyznaczoną przez siebie
linię demarkacyjną
tylko w swoim interesie
na wspólny proponujesz obojętność
miotam się pomiędzy
pozorem a domysłem
szukam jeszcze w tej przestrzeni
jak w ciucholandzie
ale nic tu dla mnie
i choćby
stwarzać pozory pełnego naczynia
dalej zieje pustką
Zofia Szydzik
22-07-2022, 19:06
Szczęście
...ulotne tak, nieosiągalne, enigmatyczne,
jak twierdzą niektórzy lecz czy faktycznie?
oczekujesz tej chwili nagłego zdarzenia,
co przekuje w piękny fakt - twoje pragnienia!
zagotuje krew w żyłach, oślepi chwili jasnością,
wszech ogarnie twe zmysły - szaloną radością.
nie czekaj, te złudne oczekiwania są męką,
życie staje się ciężarem i duszy udręką!
nie spada ono nagle, jak grom z błyskawicą,
kolorowe, do twych rąk, które wnet pochwycą
chytrze oczekiwany życia szczodry dar...
jest marnym złudzeniem, jak na lodzie żar!
szczęście, to brama, którą wykuć musisz
pracą każdego dnia do własnej duszy,
z maleńkich drobin chwil twego istnienia,
bo w każdej chwili jest okruch marzenia
przyszłości, w której szczęście to twego
ducha stan, pogoda twych myśli - nic innego!
ono jest tuż, siada wraz z tobą codziennie
do stołu, śpi obok ciebie w łożu niezmiennie.
refleksem gra u twych rzęs na zmartwienia łzie,
porywa do tańca – wirujesz - niczym w śnie.
jest wszystkim wokół co trwa i nabrzmiewa:
kolorem, zapachem, ptakiem co świtem śpiewa.
szczęście to dzień dzisiejszy do przeżycia
i przyszłość co tak pociąga, i jej tajemnica.
tym co minęło - nie przejmuj się wcale,
przecież nie przeżywasz życia - za karę!
nie noś go na plecach, jak worek z pokutą,
by szczęśliwym być - musisz wyjść poza
...czekania skorupę!
Zofia Szydzik
...ulotne tak, nieosiągalne, enigmatyczne,
jak twierdzą niektórzy lecz czy faktycznie?
oczekujesz tej chwili nagłego zdarzenia,
co przekuje w piękny fakt - twoje pragnienia!
zagotuje krew w żyłach, oślepi chwili jasnością,
wszech ogarnie twe zmysły - szaloną radością.
nie czekaj, te złudne oczekiwania są męką,
życie staje się ciężarem i duszy udręką!
nie spada ono nagle, jak grom z błyskawicą,
kolorowe, do twych rąk, które wnet pochwycą
chytrze oczekiwany życia szczodry dar...
jest marnym złudzeniem, jak na lodzie żar!
szczęście, to brama, którą wykuć musisz
pracą każdego dnia do własnej duszy,
z maleńkich drobin chwil twego istnienia,
bo w każdej chwili jest okruch marzenia
przyszłości, w której szczęście to twego
ducha stan, pogoda twych myśli - nic innego!
ono jest tuż, siada wraz z tobą codziennie
do stołu, śpi obok ciebie w łożu niezmiennie.
refleksem gra u twych rzęs na zmartwienia łzie,
porywa do tańca – wirujesz - niczym w śnie.
jest wszystkim wokół co trwa i nabrzmiewa:
kolorem, zapachem, ptakiem co świtem śpiewa.
szczęście to dzień dzisiejszy do przeżycia
i przyszłość co tak pociąga, i jej tajemnica.
tym co minęło - nie przejmuj się wcale,
przecież nie przeżywasz życia - za karę!
nie noś go na plecach, jak worek z pokutą,
by szczęśliwym być - musisz wyjść poza
...czekania skorupę!
Zofia Szydzik
22-07-2022, 19:08
Torebka
w przestrzeni małej torebki zamknięty, niestety,
przed okiem mężczyzny, wielki świat kobiety.
i choćby pokusił się i wszedł w te małe rejony,
to świat - nieznany, to świat dla wtajemniczonych!
w artystycznym nieładzie - drobiazgi pieszczone,
zdaje się wepchnięte tu na siłę... stłoczone,
jak przypadkiem złowione myśli - zwiewne motyle!
notes, na którego kartkach zapisano sentencje i chwile
jedyne, niepowtarzalne i nie dokończone wiersze
spisane w gonitwie myśli. wspomnienie pierwszej
miłości w fotografii, z dedykacją, „dla miłej - kochany”.
ten świat rozmaitości - dla panów - to świat zakazany!
kredka, co podkreśla, często, brew zmartwioną.
pomadka kreśląca uśmiech, by za wcześnie nie skonał.
niewielkie lustereczko, niezbędnik, pełen złud...
kryształowy koralik nadziei – zielony - istny cud!
małe puzderko w kształcie serca, w nim róży pąk
zasuszony, jak czterolistne szczęście rwane z łąk.
zapach perfum „J’adore”, niczym ogon u komety,
pęk maleńkich kluczyków do wielu serc,
....to portret kobiety!
Zofia Szydzik
w przestrzeni małej torebki zamknięty, niestety,
przed okiem mężczyzny, wielki świat kobiety.
i choćby pokusił się i wszedł w te małe rejony,
to świat - nieznany, to świat dla wtajemniczonych!
w artystycznym nieładzie - drobiazgi pieszczone,
zdaje się wepchnięte tu na siłę... stłoczone,
jak przypadkiem złowione myśli - zwiewne motyle!
notes, na którego kartkach zapisano sentencje i chwile
jedyne, niepowtarzalne i nie dokończone wiersze
spisane w gonitwie myśli. wspomnienie pierwszej
miłości w fotografii, z dedykacją, „dla miłej - kochany”.
ten świat rozmaitości - dla panów - to świat zakazany!
kredka, co podkreśla, często, brew zmartwioną.
pomadka kreśląca uśmiech, by za wcześnie nie skonał.
niewielkie lustereczko, niezbędnik, pełen złud...
kryształowy koralik nadziei – zielony - istny cud!
małe puzderko w kształcie serca, w nim róży pąk
zasuszony, jak czterolistne szczęście rwane z łąk.
zapach perfum „J’adore”, niczym ogon u komety,
pęk maleńkich kluczyków do wielu serc,
....to portret kobiety!
Zofia Szydzik
« Starszy wątek | Nowszy wątek »
Użytkownicy przeglądający ten wątek: 296 gości