01-09-2022, 20:22
Igor Witalijewicz Miedwiediew
Piękne słowa i obrazy
01-09-2022, 20:26
Gdy wiatr i deszcz
Ci tam, stojący przy pianiście –
On, ona wszyscy: sopran, tenor,
Bas; ulubione ich piosenki;
Świece wbrew cieniom
Jasne, wbrew dniom żywe dźwięki… -
Czyż ktoś im rzekł, że lat bieg… -
Jakim tłumem kołują, lecą chore liście!
Ci tam, przycinający krzewy –
Starsi i młodsi – brzegi ścieżek
Oczyszczający z mchu starannie;
Warstewka świeżej
Farby na ławkach i altanie… –
Czyż ktoś z nich zgadł, że bieg lat bieg lat… -
Spójrz, spójrz, jak tną skrzydłami białe mewy!
Ci, na polanie w dzień gorący –
Chłopcy, dziewczęta – obrus w cieniu,
Śniadanie wydobyte z koszy –
I, w rozbawieniu,
Śmiech, kiedy pies wiewiórki płoszy… –
Czyż ktoś im rzekł, że lat bieg… -
Mur odarty z róż, z resztek ich przegniłych pnączy.
Ci tam, z ufnością tak olbrzymią –
On, ona wszyscy – przez trawniki
Nowego domu taszczący stół, kilim
Dwa foteliki –
Co najlepszego w życiu zgromadzili… –
Czyż ktoś z nich zgadł, że bieg lat… -
Deszcz spływa w rowki liter w kamieniu, ich imion.
Thomas Hardy
przełożył Stanisław Barańczak
Ci tam, stojący przy pianiście –
On, ona wszyscy: sopran, tenor,
Bas; ulubione ich piosenki;
Świece wbrew cieniom
Jasne, wbrew dniom żywe dźwięki… -
Czyż ktoś im rzekł, że lat bieg… -
Jakim tłumem kołują, lecą chore liście!
Ci tam, przycinający krzewy –
Starsi i młodsi – brzegi ścieżek
Oczyszczający z mchu starannie;
Warstewka świeżej
Farby na ławkach i altanie… –
Czyż ktoś z nich zgadł, że bieg lat bieg lat… -
Spójrz, spójrz, jak tną skrzydłami białe mewy!
Ci, na polanie w dzień gorący –
Chłopcy, dziewczęta – obrus w cieniu,
Śniadanie wydobyte z koszy –
I, w rozbawieniu,
Śmiech, kiedy pies wiewiórki płoszy… –
Czyż ktoś im rzekł, że lat bieg… -
Mur odarty z róż, z resztek ich przegniłych pnączy.
Ci tam, z ufnością tak olbrzymią –
On, ona wszyscy – przez trawniki
Nowego domu taszczący stół, kilim
Dwa foteliki –
Co najlepszego w życiu zgromadzili… –
Czyż ktoś z nich zgadł, że bieg lat… -
Deszcz spływa w rowki liter w kamieniu, ich imion.
Thomas Hardy
przełożył Stanisław Barańczak
01-09-2022, 20:27
In Tenebris (I)
Percussus sum sicut foenum, et aruit cor meum
Psalm 102
Mrocznieje mroźna
Noc; lecz mnie już nie dotknie
Opuszczenie: dwukrotnie
Skonać nie można.
Płatki rwie wicher;
Mnie ta zerwania scena
Już nie dręczy: wspomnienia
To cienie liche.
Ptak z trwogi słabnie:
Ja w porze zimy ciemnej
Sił nie stracę: moc ze mnie
Uszła już dawniej!
Szron liście mrozi;
Przecież nic nie oziębi
Serca, gdy w jego głębi
I tak chłód grozy.
Świst zawieruchy:
Lecz miłość burzą mroku
Nie starga znów w tym roku
Uschłej otuchy.
Noc czernią zieje:
Lecz śmierć jest znanym wątkiem,
Gdy się czeka – bez zwątpień
I bez nadziei.
Thomas Hardy
tłum. Stanisław Barańczak
Percussus sum sicut foenum, et aruit cor meum
Psalm 102
Mrocznieje mroźna
Noc; lecz mnie już nie dotknie
Opuszczenie: dwukrotnie
Skonać nie można.
Płatki rwie wicher;
Mnie ta zerwania scena
Już nie dręczy: wspomnienia
To cienie liche.
Ptak z trwogi słabnie:
Ja w porze zimy ciemnej
Sił nie stracę: moc ze mnie
Uszła już dawniej!
Szron liście mrozi;
Przecież nic nie oziębi
Serca, gdy w jego głębi
I tak chłód grozy.
Świst zawieruchy:
Lecz miłość burzą mroku
Nie starga znów w tym roku
Uschłej otuchy.
Noc czernią zieje:
Lecz śmierć jest znanym wątkiem,
Gdy się czeka – bez zwątpień
I bez nadziei.
Thomas Hardy
tłum. Stanisław Barańczak
01-09-2022, 20:28
Byłe piękności
Paniusie z targu, starszawe — zacięta
Kreska ust, zwiędłe twarze:
To są te dawne cuda, te śliczne dziewczęta,
Treść naszych marzeń?
To są te różaności w niedzielnych szyfonach,
Którym się na kolanach
Składało śluby na nadrzecznych błoniach,
Leśnych polanach?
Czy pamiętają tańce w te wieczory parne,
W noce tuleń i wabień,
Póki księżyc nie spłynął na zdeptane darnie
Chłodnym jedwabiem?
Nie, musiały zapomnieć! Nawet cień pamięci
Tego, czym były, młode,
Zakląłby każdą w kształt zawsze dziewczęcy,
W wieczną urodę.
Thomas Hardy
przełożył Stanisław Barańczak
Paniusie z targu, starszawe — zacięta
Kreska ust, zwiędłe twarze:
To są te dawne cuda, te śliczne dziewczęta,
Treść naszych marzeń?
To są te różaności w niedzielnych szyfonach,
Którym się na kolanach
Składało śluby na nadrzecznych błoniach,
Leśnych polanach?
Czy pamiętają tańce w te wieczory parne,
W noce tuleń i wabień,
Póki księżyc nie spłynął na zdeptane darnie
Chłodnym jedwabiem?
Nie, musiały zapomnieć! Nawet cień pamięci
Tego, czym były, młode,
Zakląłby każdą w kształt zawsze dziewczęcy,
W wieczną urodę.
Thomas Hardy
przełożył Stanisław Barańczak
01-09-2022, 20:30
Neutralne odcienie
Staliśmy w ten zimowy dzień, z zimna skuleni,
Nad stawem, w słońcu zbladłym, jakby Bóg je zbeształ;
Nędzną darń kryły liście, spopielała resztka
Ognistych barw jesionu z minionej jesieni.
Patrzyłaś na mnie wzrokiem, jakim się obdarza
Zagadki o od dawna znanych rozwiązaniach;
Mówiliśmy – spierali się bez przekonania,
Któremu z nas ta miłość więcej strat przysparza.
Twój uśmiech był najbardziej martwą z wszystkich w świecie
Rzeczy dość żywych, aby miały siły skonać;
I kącikom ust gorycz ciążyła spóźniona,
Jakby złowróżbny ptak próżno chciał wzlecieć...
Odtąd wszystko trwa dla mnie w kształcie tej jałowej
Lekcji – że miłość łudzi, by skazać na mękę:
Twoja twarz, drzewo, słońce przez Boga przeklęte
I staw obramowany szarawym listowiem.
Thomas Hardy
tłum. Stanisław Barańczak
Staliśmy w ten zimowy dzień, z zimna skuleni,
Nad stawem, w słońcu zbladłym, jakby Bóg je zbeształ;
Nędzną darń kryły liście, spopielała resztka
Ognistych barw jesionu z minionej jesieni.
Patrzyłaś na mnie wzrokiem, jakim się obdarza
Zagadki o od dawna znanych rozwiązaniach;
Mówiliśmy – spierali się bez przekonania,
Któremu z nas ta miłość więcej strat przysparza.
Twój uśmiech był najbardziej martwą z wszystkich w świecie
Rzeczy dość żywych, aby miały siły skonać;
I kącikom ust gorycz ciążyła spóźniona,
Jakby złowróżbny ptak próżno chciał wzlecieć...
Odtąd wszystko trwa dla mnie w kształcie tej jałowej
Lekcji – że miłość łudzi, by skazać na mękę:
Twoja twarz, drzewo, słońce przez Boga przeklęte
I staw obramowany szarawym listowiem.
Thomas Hardy
tłum. Stanisław Barańczak
01-09-2022, 20:31
Mijanie i trwanie
I
Słoneczny refleks, kiedy w tęczę się rozpyli;
Śpiew potoku, majowe śluby i zapały,
Różowe twarze, księżyc jak z idylli;
Te rzeczy miały – takeśmy sobie życzyli –
Trwać; a mijały.
II
Miesiące śnieżnej pustki i jałowej bieli;
Krwawiący bez protestu, rwany na kawały
Świat; miliony tych, co z bólu oniemieli;
Te rzeczy miały – takeśmy szczerze pragnęli –
Mijać; a trwały.
III
Spojrzeliśmy uważniej – kto nam figle płata? –
I pojęli: zamachem swych upiornych ramion
Czas kosi bez wyboru wszelkie rzeczy świata:
Zło z dobrem, szczęście z męką, wzlot z upadkiem zmiata
W nicość tę samą.
Thomas Hardy
przekład Stanisław Barańczak
I
Słoneczny refleks, kiedy w tęczę się rozpyli;
Śpiew potoku, majowe śluby i zapały,
Różowe twarze, księżyc jak z idylli;
Te rzeczy miały – takeśmy sobie życzyli –
Trwać; a mijały.
II
Miesiące śnieżnej pustki i jałowej bieli;
Krwawiący bez protestu, rwany na kawały
Świat; miliony tych, co z bólu oniemieli;
Te rzeczy miały – takeśmy szczerze pragnęli –
Mijać; a trwały.
III
Spojrzeliśmy uważniej – kto nam figle płata? –
I pojęli: zamachem swych upiornych ramion
Czas kosi bez wyboru wszelkie rzeczy świata:
Zło z dobrem, szczęście z męką, wzlot z upadkiem zmiata
W nicość tę samą.
Thomas Hardy
przekład Stanisław Barańczak
01-09-2022, 20:32
Spoglądam na twarz w lusterku
Spoglądam na twarz w lusterku,
Coraz mniej gładką i jędrną:
Gdybyż Bóg pozwolił i sercu
Tak ściągnąć się, skurczyć, zwiędnąć!
Z chłodem w cudzych sercach rosnącym
Mogłoby się wtedy serce moje
Godzić – i samotnie wiecznej nocy
Oczekiwać z zupełnym spokojem...
Lecz Czas, bawiąc się moją rozpaczą,
Część rabuje, część ratuje złudnie:
W brzegach ciała, gdzie zmrok już się zaczął,
Wzbiera puls, żarliwy jak południe.
Thomas Hardy
tłum. Stanisław Barańczak
Spoglądam na twarz w lusterku,
Coraz mniej gładką i jędrną:
Gdybyż Bóg pozwolił i sercu
Tak ściągnąć się, skurczyć, zwiędnąć!
Z chłodem w cudzych sercach rosnącym
Mogłoby się wtedy serce moje
Godzić – i samotnie wiecznej nocy
Oczekiwać z zupełnym spokojem...
Lecz Czas, bawiąc się moją rozpaczą,
Część rabuje, część ratuje złudnie:
W brzegach ciała, gdzie zmrok już się zaczął,
Wzbiera puls, żarliwy jak południe.
Thomas Hardy
tłum. Stanisław Barańczak
01-09-2022, 20:33
Niewidoczni dla siebie samych
Zachowały się deski podłogi,
Choć podeszwy na wskroś je przetarły;
Z drzwi zostały jedynie progi,
Przekraczane stopami umarłych.
Siadywała w fotelu przed ogniem,
Zapatrzona z uśmiechem w grę iskier;
On tam stawał i grał – dźwięk pogodnie
Piął się w górę pod smyczka naciskiem.
I płynął z dźwiękiem, jakbym marzył
Sen dziecinny; szczęściem rozświetlony,
Każdy przedmiot jak diament się jarzył;
Ale wzrok nasz biegł - w inne strony!
Thomas Hardy
przekład Stanisław Barańczak
Zachowały się deski podłogi,
Choć podeszwy na wskroś je przetarły;
Z drzwi zostały jedynie progi,
Przekraczane stopami umarłych.
Siadywała w fotelu przed ogniem,
Zapatrzona z uśmiechem w grę iskier;
On tam stawał i grał – dźwięk pogodnie
Piął się w górę pod smyczka naciskiem.
I płynął z dźwiękiem, jakbym marzył
Sen dziecinny; szczęściem rozświetlony,
Każdy przedmiot jak diament się jarzył;
Ale wzrok nasz biegł - w inne strony!
Thomas Hardy
przekład Stanisław Barańczak
« Starszy wątek | Nowszy wątek »
Użytkownicy przeglądający ten wątek: 88 gości