[Farfalla]

Kiedyś też miałam kompleksy...mimo że zawsze podobałam się facetom i nie ważne ile akurat ważyłam a do zaakceptowania siebie trzeba moim zdaniem dojrzeć.Kobiety generalnie są próżne, uwielbiają komplementy i to gdy podobaja się innym ..im dziewczyna młodsza tym bardziej chyba jest na to łasa i w jakiś sposób kształtuje to jej wizerunek w oczach samej siebie, a to czasem bywa drogą do tragedii która wpływa na całe jej pozniejsze życie.Na czym budować przekonanie że jest sie atrakcyjnym? Otaczac sie ludzmi którzy nie są powierzchowni...zmieniać w sobie to co nam się nie podoba, spojrzeć na życie pod szerszym kątem.
Swoją drogą ten fejsbuk naprawdę popieprzył ludziom w głowach...wiele lat wzdrygałam się przed założeniem tam konta ale w końcu uległam z pewnego powodu, zreszta to nie tylko kwestia fejsa ale wszystkich portali gdzie bardzo modne jest pokazanie jaki ze mnie wygryw w życiu, jaka jestem piękna, a mało lajków czy niższa ocena...jestem do dupy.Mi już dawno temu udało się zdystansować do komplementów innych, nie zwracam na to zbytnio uwagi, wiem co mi się w sobie podoba , co mi się nie podoba...mam chęć coś zmienić ale u mnie nic nie jest ZE MUSZE, a już na pewno nie dla kogoś, wyłącznie dla samej siebie...
I pamiętaj że komplementy często nie sa szczere...i to od obu płci, niektóre kobiety są tak łase że łykają wszystko jak pelikany , i te które są łase są często bardzo podatne na robienie ich w bambuko, szczególnie przez mężczyzn

Podoba mi się myśl, że do zaakceptowania siebie trzeba przede wszystkim dorosnąć i należy zdystansować się do komplementów, chociaż to, że nie wszystkie komplementy muszą być szczere chyba nie oznacza, że lepiej wcale ich nie słyszeć, niekoniecznie od mężczyzn, ale bliskich osób, które powinny być prawdomówne. To, że zawsze podobałaś się facetom na pewno ma jakiś wpływ, może nie najważniejszy, na Twoje samo postrzeganie, pod względem wyglądu oczywiście.

Witaj Farfallo!

Wcale nie jestes prozna, i mysle ze podeszlas do tematu w sposob bardzo dojzaly, naprawde bardzo sie ciesze, ze zobaczylam taki post napisany twoimi mlodymi paluszkami
Tez uwazam, ze obecnie wiele osob uzaleznia swoje samopoczucie od akceptacji otoczenia i osobiscie nie szlabym ta droga. A malo tego, jesli bedac nastolatka probowalam, najczesciej nie przynosilo mi to zbyt wiele, najczesciej sie okazywalo ze zawsze jestem od tego otoczenia inna (bo przeciez kazdy jest).

Mi osobiscie w odnalezieniu wlasnej atrakcyjnosci pomoglo przede wszystkim poznanie siebie. Tego czego chce, kim jestem, jak mysle, kiedy jest mi dobrze, kiedy jestem szczesliwa. Zarowno na poziomie duchowym jak i tym materialnym. Mysle, ze warto jest w swoich mlodszych latach wlasnie spedzic czas na takim poznaniu, a jego sciezek moze byc wiele, w zaleznosci od tego kim jestemy (podroze, ksiazki, ezoteryka, przebywanie w naturze, rozmowy z inspirujacymi ludzmi itd itp). W momencie bylam w stanie sobie powiedziec "oto ja" nabralam zdrowej milosci do siebie samej, a ta zawsze jest atrakcyjna, nie tylko dla plci przeciwnej, ale dla otoczenia. Wtedy, po przejsciu takiej przemiany, czlowiek sam z siebie mam wrazenie, ze zaczyna promieniowac miloscia, w sposob niewymuszony. Oczywiscie takie poznanie siebie nigdy sie nie konczy i napewno przede mnie jeszcze kilka odkryc, ale dopiero od niedawna czuje sie naprawde soba a mam ponad 30 lat

Uwazam, ze pokochanie drugiej osoby czysta miloscia, laczy sie rowniez z wiedza, zarowno z dopuszczeniem tej osoby do naszego wnetrza jak i z jej poznaniem, doglebnym. Tak wiec podobnie mysle, ze i jest z miloscia do samej siebie. Najpierw nalezy spedzic moment na poznaniu siebie, co niewiele osob mam wrazenie czyni w tych czasach.

A tak przy okazji, bedac mlodsza niz jestem, nakladalam makijaz codziennie, nie moglam wrecz bez niego wyjsc na ulice. Teraz nie czynie tego w ogole, no moze czasami, raz na ruski rok, ale dlatego ze mam ochote w istocie

Bardzo mądra wypowiedź o miłości do samej siebie i samopoznaniu, Madrugado Cieszę się, że to napisałaś. Kilka razy zdarzyło mi się już przeczytać, że miłość, którą darzymy siebie i otoczenie wychodzi na wierzch i sprawia, że jesteśmy bardziej atrakcyjni - samoakceptacja i pewność siebie jest sama w sobie atrakcyjna.

Kiedy miałam jeszcze -naście lat jakoś nie przejmowałam się za bardzo swoim wyglądem. W sumie to mi "latało i powiewało" co ludzie myślą na ten temat.
Nie czułam potrzeby tapetowania trądziku, nie ukrywałam siniaków po wywrotkach na rowerze....
Oczywiście zawsze starałam się wyglądać ładnie, ale na moich zasadach, a nie otoczenia. Chłopcom się podobałam
Na modę też nie zwracałam uwagi, do dziś chodzę w dzwonach i w nosie mam, czy ktoś stwierdzi, że niemodna jestem...po co mi do szczęścia jego aprobata moich spodni?

Zadawałam sobie pytanie czy ze mną jest coś nie tak? Obserwowałam dziewczyny wokół mnie i czułam się innym biegunem. Nie miałam o czym z nimi rozmawiać. Interesowało mnie coś innego, inaczej spędzałam wolny czas, miałam inne priorytety, lubiłam inną muzykę
Konta na Facebooku do dziś nie mam i nie rozumiem tego ciśnienia na "lajki". Czy miarą mojej wartości powinny być jakieś "lajki" w internecie?

Dziś lepiej rozumiem, że każdy jest inny. Nie muszę gonić za aprobatą tłumu, bo on minie nie definiuje.

Zafino, napisałaś czym objawia się Twoja pewność siebie, ale nie określiłaś jak doszłaś do tego stanu albo co sprawia, że myślisz tak a nie inaczej.