[Miriam]

Dwie dusze

Kiedy dwie dusze, które poszukiwały się w tłumie, może od bardzo dawna, odnajdą się nareszcie;
kiedy spostrzegą, że pasują do siebie, czują do siebie sympatię i uzupełniają się,
mówiąc krótko: są do siebie podobne, wtedy zawiązuje się między nimi wspólnota,
gorąca i czysta tak, jak oni sami; jedność, która ma początek na ziemi, a kontynuację w wieczności.
Ta jedność to miłość, prawdziwa miłość, taka jaką potrafi pojąć w istocie niewielu ludzi; ta miłość,
która jest "religią", która "ubóstwia" ukochaną osobę, której życie rodzi się z nabożeństwa i namiętności,
i dla której największe ofiary są najsłodszą rozkoszą.

Wiktor Hugo