05-07-2013, 22:58
Mentha Cunninghamii
Mentha Cunninghamii, znana powszechnie jako Mięta Nowozelandzka lub Mięta Maorysów, jest gatunkiem z rodzaju Mentha (Mięta), endemicznym dla Nowej Zelandii
Roślina została nazwana na cześć angielskiego botanika Allana Cunninghama, który był znany ze swoich kolekcji roślin w Australii i Nowej Zelandii.
Oprócz nazw anglojęzycznych, potwierdzono również kilka nazw zwyczajowych rośliny w języku Maorysów, w tym: hīoi , moki i mokimoki
Ten ostatni termin jest również używany w odniesieniu do niespokrewnionych paproci Microsorum scandens i Doodia caudata
Mentha cunninghamii ma wspólny zapach mięty z innymi gatunkami z rodzaju Mentha, ale z wyglądu bardzo różni się od wielu innych mięt.
Sugerowano, że w rzeczywistości może być bliżej spokrewniony z przedstawicielami rodzaju Micromeria
Jest to smukła, żylasta, prostata wieloletnia roślina z pełzającym kłączem
Roślina jest silnie rozgałęziona, często splątana, z licznymi łodygami wyrastającymi z kłącza, rozgałęzionymi, owłosionymi, dorastającymi od dwóch do dwunastu cali długości.
Jego liście są krótkoogonkowe lub prawie siedzące, o długości od 1/6 do 1/2 cala, szeroko jajowate lub prawie kuliste , tępe, całe lub z niejasnym wycięciem z każdej strony i gruczołowo-kropkowane.
Jej kwiaty są małe, białe, pachowe, zwykle pojedynczo, ale czasami po dwa do trzech w każdej pachwinie.
Jego szypułki są smukłe i mają zmienną długość.
Jego kielich ma około 1/8 cala długości, ma kształt dzwonkowaty, gęsto owłosiony, z kosmkowatymi zębami.
Jego płaty korony są prawie równe, płaskie i rozłożyste, z górnym krótko rozdwojonym
Jego pręciki wystają równo z koroną lub są lekko wysunięte.
Mentha Cunninghamii występuje endemicznie na czterech wyspach: North Island , South Island , Chatham Island i Stewart Island w Nowej Zelandii.
Występuje rzadko na trawiastych polach i ogólnie na otwartych terenach.
Zamieszkuje pasmo wysokości od wybrzeża do alpejskiego, w zakresie od poziomu morza do 4500 stóp (1371,6 m). Źródła różnie opisują jego okres kwitnienia jako rozpoczynający się na półkuli południowej we wrześniu lub listopadzie, kończący się w kwietniu.
Od 2018 r. Nowozelandzki system klasyfikacji zagrożeń (NZTCS) Departamentu Ochrony Nowej Zelandii ocenia stan ochrony Mentha Cunninghamii jako „Zagrożony: spada”. [1] System używa statusu Spadająca, aby wskazać populacje, które obecnie posiadają duże populacje, ale doświadczają spadków, które mogą ostatecznie doprowadzić do wpisania na listę jako „Zagrożone”.
Mentha Cunninghamii była używana przez Maorysów z Nowej Zelandii jako środek napotny (mający na celu wywołanie pocenia ).
Liście są również używane ze względu na ich zapach, w tym do gotowania.
Jest opisywana jako łatwa do uprawy w wielu ogrodach.
źródło
https://www.biodiversity4all.org/taxa/40...wse_photos
https://en.wikipedia.org/wiki/Mentha_cunninghamii
Mentha Cunninghamii, znana powszechnie jako Mięta Nowozelandzka lub Mięta Maorysów, jest gatunkiem z rodzaju Mentha (Mięta), endemicznym dla Nowej Zelandii
Roślina została nazwana na cześć angielskiego botanika Allana Cunninghama, który był znany ze swoich kolekcji roślin w Australii i Nowej Zelandii.
Oprócz nazw anglojęzycznych, potwierdzono również kilka nazw zwyczajowych rośliny w języku Maorysów, w tym: hīoi , moki i mokimoki
Ten ostatni termin jest również używany w odniesieniu do niespokrewnionych paproci Microsorum scandens i Doodia caudata
Mentha cunninghamii ma wspólny zapach mięty z innymi gatunkami z rodzaju Mentha, ale z wyglądu bardzo różni się od wielu innych mięt.
Sugerowano, że w rzeczywistości może być bliżej spokrewniony z przedstawicielami rodzaju Micromeria
Jest to smukła, żylasta, prostata wieloletnia roślina z pełzającym kłączem
Roślina jest silnie rozgałęziona, często splątana, z licznymi łodygami wyrastającymi z kłącza, rozgałęzionymi, owłosionymi, dorastającymi od dwóch do dwunastu cali długości.
Jego liście są krótkoogonkowe lub prawie siedzące, o długości od 1/6 do 1/2 cala, szeroko jajowate lub prawie kuliste , tępe, całe lub z niejasnym wycięciem z każdej strony i gruczołowo-kropkowane.
Jej kwiaty są małe, białe, pachowe, zwykle pojedynczo, ale czasami po dwa do trzech w każdej pachwinie.
Jego szypułki są smukłe i mają zmienną długość.
Jego kielich ma około 1/8 cala długości, ma kształt dzwonkowaty, gęsto owłosiony, z kosmkowatymi zębami.
Jego płaty korony są prawie równe, płaskie i rozłożyste, z górnym krótko rozdwojonym
Jego pręciki wystają równo z koroną lub są lekko wysunięte.
Mentha Cunninghamii występuje endemicznie na czterech wyspach: North Island , South Island , Chatham Island i Stewart Island w Nowej Zelandii.
Występuje rzadko na trawiastych polach i ogólnie na otwartych terenach.
Zamieszkuje pasmo wysokości od wybrzeża do alpejskiego, w zakresie od poziomu morza do 4500 stóp (1371,6 m). Źródła różnie opisują jego okres kwitnienia jako rozpoczynający się na półkuli południowej we wrześniu lub listopadzie, kończący się w kwietniu.
Od 2018 r. Nowozelandzki system klasyfikacji zagrożeń (NZTCS) Departamentu Ochrony Nowej Zelandii ocenia stan ochrony Mentha Cunninghamii jako „Zagrożony: spada”. [1] System używa statusu Spadająca, aby wskazać populacje, które obecnie posiadają duże populacje, ale doświadczają spadków, które mogą ostatecznie doprowadzić do wpisania na listę jako „Zagrożone”.
Mentha Cunninghamii była używana przez Maorysów z Nowej Zelandii jako środek napotny (mający na celu wywołanie pocenia ).
Liście są również używane ze względu na ich zapach, w tym do gotowania.
Jest opisywana jako łatwa do uprawy w wielu ogrodach.
źródło
https://www.biodiversity4all.org/taxa/40...wse_photos
https://en.wikipedia.org/wiki/Mentha_cunninghamii