16-12-2011, 22:32
Ewa to osoba mądra o wzniosłych ideach. Jest samodzielna w myśleniu i działaniu. Chętnie pomaga innym. Jest odpowiedzialna, rozsądna. Nigdy nie narzuca się innym. Jeśli coś jej się nie podoba, potrafi być mało sympatyczna. Dzięki inteligencji stać ją na osiągnięcie znacznych sukcesów. Dużą wagę przywiązuje do miłości.
Imieniny Ewy
12 lutego
14 marca
25 maja
24 grudnia
Patroni i święci
Ewa – pramatka, pierwsza kobieta, która wg Biblii dała życie rodzajowi ludzkiemu
Zdrobnienia imienia Ewa
Ajwa, Awuś, Dżewka, Ecia, Ecior, Edzia, Efa, Efcia, Efek, Eff, Effa, Effiś, Effos, Effy, Efi, Efik, Efka, Efkie, Efson, Efta, Eftsia, Efunia, Efuś, Ejwa, Elvka, Elwis, Esia, Ev, Eva, Evan, Evans, Eve, Evi, Evica, Evie, Evil, Evilka, Evita, Evka, Evqa, Evula, Evve, Ew, Ewald, Ewan, Ewaneska, Ewangelia, Ewanna, Ewans, Ewas, Ewasek, Ewasik, Ewaszek, Ewcia, Ewciak, Ewciaq, Ewciczek, Ewciczka, Ewciens, Ewcik, Ewciok, Ewciol, Ewcitka, Ewciucha, Ewciunia, Ewciuszek, Ewciuś, Ewcol, Ewculek, Ewcyk, Ewczak, Ewczan, Ewczans, Ewczi, Ewczyc, Ewczyk, Ewczyn, Ewczyna, Ewczysko, Ewe, Eweczek, Eweczka, Ewek, Ewelcia, Ewelinda, Ewelizarda, Ewelka, Ewels, Ewen, Eweusz, Ewex, Ewi, Ewian, Ewica, Ewich, Ewiczka, Ewik, Ewin, Ewina, Ewinda, Ewinek, Ewinka, Ewinks, Ewinos, Ewinson, Ewinx, Ewis, Ewisko, Ewisz, Ewiszon, Ewita, Ewitka, Ewix, Ewizda, Ewizna, Ewiś, Ewiśka, Ewka, Ewkeksik, Ewkens, Ewko, Ewkoludek, Ewkowa, Ewkulec, Ewkuś, Ewok, Ewol, Ewolina, Ewolucja, Ewon, Ewonek, Ewosz, Ewosława, Ewqa, Ewra, Ews, Ewsia, Ewsko, Ewson, Ewsza, Ewszon, Ewu, Ewuch, Ewucha, Ewuchna, Ewuk, Ewula, Ewulcia, Ewulec, Ewuleczka, Ewulek, Ewuleńka, Ewulka, Ewulus, Ewuncia, Ewunia, Ewuniaczek, Ewuniątko, Ewurek, Ewurka, Ewus, Ewusek, Ewusia, Ewusiak, Ewusiek, Ewusz, Ewuszka, Ewut, Ewutek, Ewuś, Ewuśka, Ewuńka, Ewłocha, Ewć, Eła, Fifunia, Fk, Funia, If, Iv, Iva, Ivi, Iwa, Janewka, Jewa, Jewik, Jewka, Niunia, Usia, Wawunia, Wunia, Wusia, Wuśka, Yves, Łefa
Przysłowia
„Diabeł Ewę po włosku zwodził, Ewa Adama po czesku, Bóg ich po niemiecku gromił, anioł zaś po węgiersku z raju wygnał”
„Bonuje sobie, jak Ewa w raju”
„On nie służy Panu Bogu, tylko świętej Ewie, bo nie chodzi na podeszwie, tylko na cholewie”
„Grzej się, Ewka, kiedy się palą drewka”
„Wszystkim to Ewom idzie przyrodzeniem samem, że rzadko która z swoim zgadza się Adamem”
Szczęśliwa liczba: 7
Szczęśliwy kamień: agat
Szczęśliwy kolor: granatowy
Ewa w innych językach
fr. – ève
niem. – Eve, Ewa, Ewe
ukr. – Eva
fiń. – Eeva, Eevi
litew. – Ieva, Jieva
Historia imienia Ewa
Imię biblijne z hebrajskiego hawwa —dająca życie, matka („i nazwał Adam żonę swą imieniem Ewa, bo jest matką wszystkich żyjących”, Rozdz. 3,20). W Septuagincie pisane jest to imię jako Eua, skąd przejęte zostało do łaciny jako Eva. Imię pierwszej kobiety etymologicznie łączą też czasem z arabskim słowem hayya —wąż, ale teoria ta nie ma wielu zwolenników.
Imiona pierwszych rodziców są w Polsce bardzo popularne. Imię Ewa poświadczone jest w źródłach od r. 1249 w formie Ewa i od r. 1398 także w postaci Jewa. Formy spieszczone to Ewusia, Ewunia.
EWA, MATKA WSZYSTKICH ŻYJĄCYCH
Znamy ją z biblijnego opowiadania o stworzeniu i upadku pierwszych ludzi. To, co pierwsze rozdziały Księgi Rodzaju mówią o niej, ma najściślejszy związek z prawdami dogmatycznymi o doniosłym znaczeniu. Najpierw prawda o tożsamości natury ludzkiej mężczyzny i niewiasty. Tożsamość tę wyraża obrazowo opowiadanie o stworzeniu jej z kości i ciała Adama. Między nią a mężczyzną powstaje związek jeszcze ściślejszy niż więzy krwi o znaczeniu tak wielkim, że będzie się nań powoływał sam Zbawiciel. Związek ten jest zarazem tak silny, że Ewa zwiedziona pokusą potrafi skutecznie oddziaływać na wolę męża, ale wówczas staje mu się poddaną i w boleściach rodzi swe dzieci.
Ta rodzicielska funkcja sprawia jednak, że pozyskuje bezpośrednie odniesienie do Boga. Ten też trud rodzenia okupuje w pewnej mierze i osłania fakt jej uwiedzenia. Zresztą z jej potomstwa zrodzi się nowy Adam – Chrystus. Ewę, matkę wszystkich żyjących, Biblia stawia wtedy na jakimś wyjątkowo wysokim piedestale. W ujęciu natchnionego pisarza ona i Adam są nie tylko pierwszymi ludźmi, ale także praobrazem gatunku ludzkiego, wedle którego urobieni i ukształtowani zostaną wszyscy ich potomkowie. Natomiast w historii zbawienia Ewa staje się obrazem i figurą, przeciwstawioną Maryi, która zdepcze nieprzyjaciela rodu ludzkiego: Mors per Evam, vita per Mariam (Śmierć przez Ewę, życie przez Marię).
Rozwinie tę myśl wielu ojców Kościoła. Maria usunie poniekąd w cień to, co w Ewie pozytywne. Inni znów, rozwijając ideę, która pojawia się pod piórem św. Pawła, będą w Ewie dopatrywać się przede wszystkim figury Kościoła. Będą w rozmaity sposób uwypuklali przeciwstawienia, ale często także podobieństwa, to zwłaszcza, że Kościół-Oblubienica Chrystusa zrodził się u Jego boku tak, jak Ewa z boku Adama. Przy rozwijaniu tych i tym podobnych paralelizmów, na zainteresowanie się losem wiecznym pierwszej niewiasty w teologii i kaznodziejstwie miejsca już prawie nie było. Jednak z powodów teologicznych zbawienie Ewy niemal powszechnie przyjęto, a nawet – zwłaszcza na Wschodzie – zrównano ją we wspomnieniach kościelnych ze świętymi doby chrześcijańskiej.
EWA Z LEODIUM (LIÈGE)
Nie wiemy właściwie, gdzie i kiedy się urodziła, ale z życiorysu Julianny, bo z nią jest ściśle związana jej historia, możemy wnioskować, że na świat przyszła w samym Leodium lub w jego okolicach w pierwszych latach XIII stulecia. Jej ustosunkowania, wpływy i hojność pozwalają także przypuszczać, że wywodziła się z rodziny dość zamożnej.
Od młodości żyła w przyjaźni z Julianną, która piastowała wówczas urząd przeoryszy augustianek w Mont-Cornillon. Od młodości też czuła się powołaną do życia w rekluzji, tzn. do całkowitego zamknięcia się („zamurowania”) w skromnym pomieszczeniu – zazwyczaj przytykającym do kościoła lub kościelnego chóru – z którego nie można było już wychodzić, ale można było (przez kratę lub okienko) widywać się z odwiedzającymi. Ten rodzaj ascezy nie był w tych czasach i w tej szerokości geograficznej czymś zupełnie wyjątkowym.
Rekluzja Ewy przytykała do kolegiaty św. Marcina. Jedną zaś z odwiedzających Ewę i podtrzymujących ją na duchu stała się właśnie jej przyjaciółka, św. Julianna. Od niej Ewa dowiedziała się o natchnieniach, ekstazach i przepowiedniach dotyczących ustanowienia uroczystości Bożego Ciała i natychmiast przystąpiła do współpracy w tej sprawie.
Po śmierci Julianny (1258) ona niechybnie czyniła dalsze starania. W każdym razie Urban IV zasiadłszy na stolicy Piotrowej, pamiętał o bogobojnych niewiastach z Leodium. Rok 1246 jest to ostatnia pewna data z życia Ewy, którą znamy. Nie wiemy też, czy od razu czczono ją jako świętą.
Pochowana w kolegiacie, poczynając od XVI wieku, nazywana była raczej błogosławioną. W r. 1622 dokonano urzędowego rozpoznania relikwii, które później złożono przed Ołtarzem Najświętszego Sakramentu. Dopiero Leon XIII zaaprobował formalnie jej kult jako błogosławionej (confirmatio cultuś). W diecezji leodyjskiej czczono ją zawsze 14 marca.
Do Polski święto Bożego Ciała dotarło w 1258 roku.
Źródło: <!-- m --><a class="postlink" href="http://imiona.sennik.biz/e/ewa.html">http://imiona.sennik.biz/e/ewa.html</a><!-- m -->
Imieniny Ewy
12 lutego
14 marca
25 maja
24 grudnia
Patroni i święci
Ewa – pramatka, pierwsza kobieta, która wg Biblii dała życie rodzajowi ludzkiemu
Zdrobnienia imienia Ewa
Ajwa, Awuś, Dżewka, Ecia, Ecior, Edzia, Efa, Efcia, Efek, Eff, Effa, Effiś, Effos, Effy, Efi, Efik, Efka, Efkie, Efson, Efta, Eftsia, Efunia, Efuś, Ejwa, Elvka, Elwis, Esia, Ev, Eva, Evan, Evans, Eve, Evi, Evica, Evie, Evil, Evilka, Evita, Evka, Evqa, Evula, Evve, Ew, Ewald, Ewan, Ewaneska, Ewangelia, Ewanna, Ewans, Ewas, Ewasek, Ewasik, Ewaszek, Ewcia, Ewciak, Ewciaq, Ewciczek, Ewciczka, Ewciens, Ewcik, Ewciok, Ewciol, Ewcitka, Ewciucha, Ewciunia, Ewciuszek, Ewciuś, Ewcol, Ewculek, Ewcyk, Ewczak, Ewczan, Ewczans, Ewczi, Ewczyc, Ewczyk, Ewczyn, Ewczyna, Ewczysko, Ewe, Eweczek, Eweczka, Ewek, Ewelcia, Ewelinda, Ewelizarda, Ewelka, Ewels, Ewen, Eweusz, Ewex, Ewi, Ewian, Ewica, Ewich, Ewiczka, Ewik, Ewin, Ewina, Ewinda, Ewinek, Ewinka, Ewinks, Ewinos, Ewinson, Ewinx, Ewis, Ewisko, Ewisz, Ewiszon, Ewita, Ewitka, Ewix, Ewizda, Ewizna, Ewiś, Ewiśka, Ewka, Ewkeksik, Ewkens, Ewko, Ewkoludek, Ewkowa, Ewkulec, Ewkuś, Ewok, Ewol, Ewolina, Ewolucja, Ewon, Ewonek, Ewosz, Ewosława, Ewqa, Ewra, Ews, Ewsia, Ewsko, Ewson, Ewsza, Ewszon, Ewu, Ewuch, Ewucha, Ewuchna, Ewuk, Ewula, Ewulcia, Ewulec, Ewuleczka, Ewulek, Ewuleńka, Ewulka, Ewulus, Ewuncia, Ewunia, Ewuniaczek, Ewuniątko, Ewurek, Ewurka, Ewus, Ewusek, Ewusia, Ewusiak, Ewusiek, Ewusz, Ewuszka, Ewut, Ewutek, Ewuś, Ewuśka, Ewuńka, Ewłocha, Ewć, Eła, Fifunia, Fk, Funia, If, Iv, Iva, Ivi, Iwa, Janewka, Jewa, Jewik, Jewka, Niunia, Usia, Wawunia, Wunia, Wusia, Wuśka, Yves, Łefa
Przysłowia
„Diabeł Ewę po włosku zwodził, Ewa Adama po czesku, Bóg ich po niemiecku gromił, anioł zaś po węgiersku z raju wygnał”
„Bonuje sobie, jak Ewa w raju”
„On nie służy Panu Bogu, tylko świętej Ewie, bo nie chodzi na podeszwie, tylko na cholewie”
„Grzej się, Ewka, kiedy się palą drewka”
„Wszystkim to Ewom idzie przyrodzeniem samem, że rzadko która z swoim zgadza się Adamem”
Szczęśliwa liczba: 7
Szczęśliwy kamień: agat
Szczęśliwy kolor: granatowy
Ewa w innych językach
fr. – ève
niem. – Eve, Ewa, Ewe
ukr. – Eva
fiń. – Eeva, Eevi
litew. – Ieva, Jieva
Historia imienia Ewa
Imię biblijne z hebrajskiego hawwa —dająca życie, matka („i nazwał Adam żonę swą imieniem Ewa, bo jest matką wszystkich żyjących”, Rozdz. 3,20). W Septuagincie pisane jest to imię jako Eua, skąd przejęte zostało do łaciny jako Eva. Imię pierwszej kobiety etymologicznie łączą też czasem z arabskim słowem hayya —wąż, ale teoria ta nie ma wielu zwolenników.
Imiona pierwszych rodziców są w Polsce bardzo popularne. Imię Ewa poświadczone jest w źródłach od r. 1249 w formie Ewa i od r. 1398 także w postaci Jewa. Formy spieszczone to Ewusia, Ewunia.
EWA, MATKA WSZYSTKICH ŻYJĄCYCH
Znamy ją z biblijnego opowiadania o stworzeniu i upadku pierwszych ludzi. To, co pierwsze rozdziały Księgi Rodzaju mówią o niej, ma najściślejszy związek z prawdami dogmatycznymi o doniosłym znaczeniu. Najpierw prawda o tożsamości natury ludzkiej mężczyzny i niewiasty. Tożsamość tę wyraża obrazowo opowiadanie o stworzeniu jej z kości i ciała Adama. Między nią a mężczyzną powstaje związek jeszcze ściślejszy niż więzy krwi o znaczeniu tak wielkim, że będzie się nań powoływał sam Zbawiciel. Związek ten jest zarazem tak silny, że Ewa zwiedziona pokusą potrafi skutecznie oddziaływać na wolę męża, ale wówczas staje mu się poddaną i w boleściach rodzi swe dzieci.
Ta rodzicielska funkcja sprawia jednak, że pozyskuje bezpośrednie odniesienie do Boga. Ten też trud rodzenia okupuje w pewnej mierze i osłania fakt jej uwiedzenia. Zresztą z jej potomstwa zrodzi się nowy Adam – Chrystus. Ewę, matkę wszystkich żyjących, Biblia stawia wtedy na jakimś wyjątkowo wysokim piedestale. W ujęciu natchnionego pisarza ona i Adam są nie tylko pierwszymi ludźmi, ale także praobrazem gatunku ludzkiego, wedle którego urobieni i ukształtowani zostaną wszyscy ich potomkowie. Natomiast w historii zbawienia Ewa staje się obrazem i figurą, przeciwstawioną Maryi, która zdepcze nieprzyjaciela rodu ludzkiego: Mors per Evam, vita per Mariam (Śmierć przez Ewę, życie przez Marię).
Rozwinie tę myśl wielu ojców Kościoła. Maria usunie poniekąd w cień to, co w Ewie pozytywne. Inni znów, rozwijając ideę, która pojawia się pod piórem św. Pawła, będą w Ewie dopatrywać się przede wszystkim figury Kościoła. Będą w rozmaity sposób uwypuklali przeciwstawienia, ale często także podobieństwa, to zwłaszcza, że Kościół-Oblubienica Chrystusa zrodził się u Jego boku tak, jak Ewa z boku Adama. Przy rozwijaniu tych i tym podobnych paralelizmów, na zainteresowanie się losem wiecznym pierwszej niewiasty w teologii i kaznodziejstwie miejsca już prawie nie było. Jednak z powodów teologicznych zbawienie Ewy niemal powszechnie przyjęto, a nawet – zwłaszcza na Wschodzie – zrównano ją we wspomnieniach kościelnych ze świętymi doby chrześcijańskiej.
EWA Z LEODIUM (LIÈGE)
Nie wiemy właściwie, gdzie i kiedy się urodziła, ale z życiorysu Julianny, bo z nią jest ściśle związana jej historia, możemy wnioskować, że na świat przyszła w samym Leodium lub w jego okolicach w pierwszych latach XIII stulecia. Jej ustosunkowania, wpływy i hojność pozwalają także przypuszczać, że wywodziła się z rodziny dość zamożnej.
Od młodości żyła w przyjaźni z Julianną, która piastowała wówczas urząd przeoryszy augustianek w Mont-Cornillon. Od młodości też czuła się powołaną do życia w rekluzji, tzn. do całkowitego zamknięcia się („zamurowania”) w skromnym pomieszczeniu – zazwyczaj przytykającym do kościoła lub kościelnego chóru – z którego nie można było już wychodzić, ale można było (przez kratę lub okienko) widywać się z odwiedzającymi. Ten rodzaj ascezy nie był w tych czasach i w tej szerokości geograficznej czymś zupełnie wyjątkowym.
Rekluzja Ewy przytykała do kolegiaty św. Marcina. Jedną zaś z odwiedzających Ewę i podtrzymujących ją na duchu stała się właśnie jej przyjaciółka, św. Julianna. Od niej Ewa dowiedziała się o natchnieniach, ekstazach i przepowiedniach dotyczących ustanowienia uroczystości Bożego Ciała i natychmiast przystąpiła do współpracy w tej sprawie.
Po śmierci Julianny (1258) ona niechybnie czyniła dalsze starania. W każdym razie Urban IV zasiadłszy na stolicy Piotrowej, pamiętał o bogobojnych niewiastach z Leodium. Rok 1246 jest to ostatnia pewna data z życia Ewy, którą znamy. Nie wiemy też, czy od razu czczono ją jako świętą.
Pochowana w kolegiacie, poczynając od XVI wieku, nazywana była raczej błogosławioną. W r. 1622 dokonano urzędowego rozpoznania relikwii, które później złożono przed Ołtarzem Najświętszego Sakramentu. Dopiero Leon XIII zaaprobował formalnie jej kult jako błogosławionej (confirmatio cultuś). W diecezji leodyjskiej czczono ją zawsze 14 marca.
Do Polski święto Bożego Ciała dotarło w 1258 roku.
Źródło: <!-- m --><a class="postlink" href="http://imiona.sennik.biz/e/ewa.html">http://imiona.sennik.biz/e/ewa.html</a><!-- m -->