[Krystyna]

   
Stokrotka pospolita, s. łąkowa, s. trwała (Bellis perennis)
Występuje na większości obszaru Europy, w Azji Zachodniej i Azerbejdżanie, oraz Libii.        
Rozprzestrzenia się też gdzieniegdzie poza tym obszarem rodzimego występowania.
Jest pospolita na terenie całej Polski
Bylina, hemikryptofit.
Rośnie na łąkach, pastwiskach, przydrożach. W górach występuje po piętro kosówki.
Preferuje gleby zasobne w składniki mineralne i średnio próchniczne.

Zastosowanie
Jest uprawiana jako roślina ozdobna, głównie ze względu na efektowne kwiatostany.          
Odmiany uprawne mają barwę białą lub całą gamę odcieni czerwonego koloru, często też mają większe kwiatostany z liczniejszymi kwiatami języczkowatymi od dziko rosnącej formy typowej.

Roślina lecznicza:
Surowiec zielarski:
surowcem zielarskim jest kwiat – Flos Bellidis.
Kwiat zawiera substancje gorzkie, garbniki, kwasy organiczne, śluz, saponiny, olejki eteryczne oraz znaczne ilości soli mineralnych.
Działanie:
w medycynie ludowej kwiat stokrotki stosuje się przy krwawieniach z płuc i pęcherza moczowego, także jako środek przeciwgorączkowy i ogólnie wzmacniający.
Napar poleca się przy złej przemianie materii i nieregularności menstruacji oraz jako środek moczopędny (przy kamicy nerkowej i pęcherzowej) i przeczyszczający.    
Napar ziela stokrotki obniża ciśnienie krwi oraz przeciwdziała miażdżycy, toteż polecany jest dla osób starszych.
Obecnie w lecznictwie rzadko jest stosowany wewnętrznie jako środek wykrztuśny w chorobach dróg oddechowych i łagodny środek ściągający w nieżytach przewodu pokarmowego.
Zewnętrznie stosowany jest w postaci kąpieli i okładów jako środek przeciwzapalny, przy źle gojących się ranach, krwawych wybroczynach, owrzodzeniu i wykwitach skórnych.
źródło