26-11-2011, 20:53
Andrzej jest osobą, która nawet w późnym wieku uważa, że nadal może „góry przenosić”. Jest bardzo czuły na wdzięki kobiece. W pracy pełen pomysłów i zapału, ale czasem zbyt mało systematyczny. Jest dobrym kierownikiem, chętnie radzi innym, jak należy daną sprawę załatwić. Potrafi wybrać sobie dobrą żonę. Jest wzorowym ojcem.
Cechy Andrzeja to: pewność siebie, odwagę, prostolinijność, szczerość, wierność, dar opiekowania. U Andrzejów przeważa optymizm, nadmiar energii, dziarskość, wola życia, jasność co do tego, co jest dobre, a co złe.
Imieniny Andrzeja
6 stycznia, 19 stycznia, 26 stycznia, 2 lutego, 4 lutego, 12 kwietnia, 27 kwietnia, 13 maja, 15 maja, 16 maja (dzień śmierci św. Andrzeja Boboli), 17 maja, 25 maja, 29 maja, 30 maja, 3 czerwca, 4 lipca, 12 lipca, 13 lipca, 16 lipca, 21 lipca, 4 sierpnia, 19 sierpnia, 29 sierpnia, 20 września, 23 września, 17 października, 20 października, 1 listopada, 10 listopada, 24 listopada, 28 listopada, 30 listopada (św. Andrzeja Apostoła) i 10 grudnia.
Patroni i święci
Święty Andrzej Apostoł
Święty Andrzej, metropolita Krety
Święty Andrzej Świerad
Św. Andrzej Corsini, biskup
Św. Andrzej Avellino
Św. Andrzej Bobola
Św. Andrzej Hubert Fournet
Św. Andrzej Kim Taegon
Św. Andrzej Beltrami
Zdrobnienia imienia Andrzej
Acin, Adzia, Adziu, And, Anda, Andi, Andre, Andrea, Andreas, Andree, Andrej, Andrejko, Andrejz, Andrew, Andrewciu, Andriejka, Andriij, Andrij, Andriosza, Andriuszka, Android, Andrusio, Andrusza, Andruszek, Andrut, Andruś, Andrz, Andrzejeczek, Andrzejek, Andrzejuś, Andrzi, Andrzuś, Andrzy, Andrżej, Andy, Andzia, Andziej, Andzik, Andzinsan, Andżelo, Andżinsan, Andżo, Andżunio, Angela, Aniś, Anszej, Antos, Anuś, Anzi, Dimitri, Drzejek, Dżejdżej, Dżejson, Dżeju, Dżendżej, Endi, Endriu, Endrju, Endruś, Endrzej, Endżel, Endżi, Jedrus, Jejek, Jądruś, Jędrek, Jędrula, Jędruś, Jędrzej, Ndriu, Ondrasz, Ondraszek, Ondrej, Ążej
Przysłowia
„Gdy święty Andrzej ze śniegiem przybieży, sto dni śnieg na polu leży”
„Kiedy na Andrzeja poleje, cały rok nie w porę rolę moczy, suszy”
„Na świętego Andrzeja dziewkom z wróżby nadzieja”
„Na świętego Andrzeja trza kożucha dobrodzieja”
„Święty Andrzej wróży szczęście i szybkie zamęście”
„Śnieg na Andrzeja dla zboża zła nadzieja”
„Jeżeli na świętego Andrzeja wiatr i mgła, to od Bożego Narodzenia będzie sroga zima”
„Gdy w Andrzeja deszcz lub słota, w grudniu drogi bez błota”
Szczęśliwa liczba: 6
Szczęśliwy kamień: tygrysie oko
Szczęśliwy kolor: grafitowy
Andrzej w innych językach
ang. – Andrew
arab. – Andraws (اندراوس)
biał. – Andrej (Андрэй), Andros, Andruk, Andrus
bułg. – Andrej (Андрей), Andrejko
chiń. – 安德鲁 (Āndélǔ – transkrypcja w pinyin)
chorw. – Andrija
czes. – Ondřej
duń. – Andreas
esperanto – Andreo
est. – Andres
fiń. – Antti
gael. – Anndra
gr. – Ανδρέας
haw. – Anekelea
hisz. – Andrés
niderl. – Andries, André, Andre
isl. – Andrés
indon. – Andreas
jap. – アンドリュー, アンドレ
katal. – Andreu
łac. – Andreas
lit. – Andrius
łot. – Andris
niem. – Andreas, Andree
nor. – Anders
fr. – André
port. – André
ros. – Andriej (Андрей)
rum. – Andrei
serb. – Andrija
słowac. – Andrej, a także: Ondrej
słoweń. – Andrej, a także Andraž
sua. – Andalea
szw. – Andreas lub Anders
węg. – András
wł. – Andrea
ukr. – Andrij (Андрiй)
Historia imienia Andrzej
Imię pochodzenia greckiego. Greckie Andréas genetycznie jest zdrobnieniem dwuczłonowych imion męskich typu: Adróbulus, Androgénes, Androkràtes, Andromèdes, Andronikos itd., bardzo rozpowszechnionych, a zawierających wyraz anér (gen. andrós) „mąż, mężczyzna” w części pierwszej. W całym chrześcijaństwie imię to było zawsze popularne.
W Polsce występuje od czasów przyjęcia chrześcijaństwa. Przy przejmowaniu uległo różnym przekształceniom i przystosowaniu do fonetyki polskiej. Stąd mamy różne warianty tego imienia: Andrzej, Jędrzej, Ondrzej, Andrzysz, Andrzejasz itp., a także zdrobnienia: Andrzejek, Jędrzejek, Ondrzejek, Ondraszek, Ondrysz. Czasami te różne przekształcenia polskie mieszały się z podobnymi przekształceniami, zapożyczonymi z Niemiec, imienia Henryk.
Obok imienia męskiego Andrzej w średniowieczu trafiało się w Polsce imię żeńskie Andrzeja, Ondrzeja, dzisiaj nie spotykane.
Zdrobnienie Jędruś, Jędrek, Jędrzejek nawiązuje do bardziej spolszczonej i popularnej kiedyś postaci Jędrzej, które dzisiaj zastępuje zdrobnienie Andrzejek. Od tego imienia wzięło swój początek lwowsko-krakowskie określenie andrusy, dziś zapomniane, a także jędrusie z czasów II wojny światowej. Dodatkowym świadectwem popularności kultu świętego Andrzeja są pewne ludowe zwyczaje zwane andrzejkami.
Od imienia Andrzej (z różnych jego postaci) pochodzi dużo nazwisk: Andrzejewski, Jędrzejewski, Jędrzejewicz, Jędrychowski, Jędrusik itp., a także nazwy miejscowości: Jędrzejów, Andrychów.
Święci znani pod tym imieniem są tak liczni, że nie sposób ich tu wymienić. Przedstawimy jednak w skrócie najbardziej czczonych.
ANDRZEJ, APOSTOŁ
Rybak rodem z Betsajdy galilejskiej, który później wraz z bratem Szymonem osiadł w Eafarnaum. Zrazu pasjonowało go przepowiadanie Jana Chrzciciela i dlatego towarzyszył mu nad dolnym Jordanem. Skoro jednak usłyszał z ust Jana Chrzciciela słowa „Oto Baranek Boży”, bez wahania poszedł za Jezusem. Mając najwidoczniej usposobienie rzutkie i serce skłonne do entuzjazmu, rychło przyprowadził do niego swojego brata, któremu oświadczył: „Znaleźliśmy Mesjasza”. Wraz z bratem, napotkanym po drodze swoim ziomkiem Filipem oraz innymi poszedł za Jezusem do Kany Galilejskiej, gdzie był świadkiem pierwszego cudu. Po cudownym połowie ryb Chrystus wezwał go wyraźnie do pójścia za sobą, na które to Andrzej odpowiedział bez najmniejszego wahania. Odtąd należał do grupy najbliższych Jezusowi i najbardziej zaufanych. Na kartach Ewangelii pojawia się dostatecznie często, byśmy mogli wczuć się w jego usposobienie i poznać jego charakter.
Znacznie mniej wiemy o jego życiu i działalności po Zesłaniu Ducha Świętego. Opisują nam je co prawda legendy, bogate w pomysły, niestety pisma te nie posiadają wartości historycznej. Możemy jedynie przypuszczać, że Andrzej apostołował w Poncie i Bitynii (płn. część Azji Mniejszej), może także w Scytii (okolice dolnego biegu Dunaju, dzisiejsza Dobrudza) oraz Tracji (dzisiaj Bułgaria), w końcu zaś na terenie Grecji, zwłaszcza w Epirze i Achai. Według świadectw miał zginąć męczeńsko, zwisając głową w dół, w IV w. w Grecji w Patras.
Jako datę męczeńskiej śmierci podawano 30 listopada 60 r. Jego relikwie przeniesiono w IV stuleciu do Bizancjum, w 1208 r. do Amalfi, głowa zaś miała być przechowywana w Rzymie od roku 1462. Dopiero 26 IX 1964 r. zwrócono ją Grekom.
Pamiątka jego męczeństwa zespoliła się z bogatym folklorem, do którego przeniknęły niewątpliwie elementy pierwotne (np. wróżby zwane andrzejkami).
ANDRZEJ ŚWIERAD
Zwano go potocznie „Żurawkiem”, ale nazwa ta pochodziła z błędnego odczytania jego imienia, które w przekazach źródłowych przekazane zostało w niezręcznej ortografii łacińskiej. Niewiele jednak o nim wiemy i niewiele jest źródeł, z których moglibyśmy się coś więcej dowiedzieć. Dlatego, kiedy w XVII stuleciu ożywił się u nas jego kult, z zamiłowania i zawodowi historycy zaczęli ten brak uzupełniać elementami legendarnymi. Właściwie jedyne wiadomości o Świeradzie to spisane przez biskupa Pięciokościołów (Pecs), Maurusa, relacje ucznia Świerada, Benedykta (około 1064 roku).
Był pochodzenia wieśniaczego. Sądzono kiedyś, że na Węgry przy wędrował z terenów Polski. Habit i, zapewne, imię zakonne otrzymał w klasztorze Św. Hipolita na górze Zabór koło Nitry. Prawdopodobnie jakiś czas przebywał w samym klasztorze, przenosząc się później do pustelni, w której oddawał się niezwykłym surowościom. Niezwykłe umartwiania praktykowane przez świętego przyspieszyły jego śmierć, która nastąpiła między rokiem 1030 a 1034.
Pamiątkę świętego obchodzi się w Polsce 13 lipca.
ANDRZEJ AVELLINO
(1521— 1608) Pochodził z Castranuovo w Lukanii (płd. Italia). Święcenia kapłańskie przyjmuje w roku 1545. Rozpoczyna studia prawa w Neapolu, gdzie obejmuje stanowisko w sądzie duchownym. Za przełom w swoim życiu uważa rekolekcje prowadzone
pod koniec 1548 roku pod kierunkiem Jakuba Laineza. W roku 1556 zostaje napadnięty i poważnie zraniony. Przyjęty gościnnie w domu kleryków regularnych, w roku następnym wstępuje do ich nowicjatu, w roku 1558 złożył profesję. Odtąd spełnia różne funkcje przełożeńskie, zasłynął jednak jako kaznodzieja, spowiednik i przewodnik dusz. Dnia 10 listopada podczas mszy św. dostaje ataku apopleksji i umiera tego samego dnia wieczorem.
ANDRZEJ BOBOLA
(30 XI 1591 – 16 V 1657). Pochodził z rodziny szlacheckiej. Urodził się w Strachocinie koło Sanoka. Do Towarzystwa Jezusowego wstąpił w 1611 r. w Wilnie, w tamtejszej Akademii studiował filozofię i teologię. W 1622 r. otrzymuje święcenia kapłańskie i podejmuje pracę jako kaznodzieja, spowiednik, duszpasterz w więzieniach i przytułkach, w Nieświeżu oraz przy kościele św. Kazimierza w Wilnie. W roku 1630 złożył profesję zakonną i został superiorem w Bobrujsku. Od 1633 r. pracował kolejno w Płocku i Łomży. Do Płońska wyjeżdża na stałe w 1642 r. Jedyne jego wyjazdy ograniczają się, w latach 1646-1652, dla poratowania złego stanu zdrowia. W tym celu zawsze wyjeżdża do Wilna.
Sukcesy wzbudziły przeciwko niemu nienawiść prawosławnych, którzy od dawna patrzyli z niechęcią na jezuitów, uważając ich za głównych twórców unii brzeskiej. Wrogość ta przybrała większe rozmiary podczas wojen kozackich. W maju 1657 r. na Janów Podlaski napadła grupa Kozaków, dokonując rzezi katolików i Żydów. Andrzej przebywał wówczas w sąsiednim Peredyle. Pochwycony przez tę samą grupę, zawleczony został do Janowa i tam na rynku miasta poniósł śmierć męczeńską.
Długa jest historia relikwii naszego świętego. Złożone w krypcie kościoła jezuickiego w Płońsku, początkowo poszły w zapomnienie. Odnaleziono je dopiero w 1702 roku. W r. 1808 przewieziono je do Płocka, gdzie spoczywały do 1922. Przechowywano je następnie w Moskwie, skąd misja papieska w r. 1924 przewiozła je do Rzymu, gdzie zostały złożone w kościele Al Gesu. W 1938 roku relikwie sprowadzono do Warszawy i w triumfalnym pochodzie złożono w kaplicy jezuickiej przy ul. Rakowieckiej. We wrześniu 1939 r., mimo poważnego uszkodzenia kaplicy trumna z ciałem świętego ocalała. Przez lata okupacji była przechowywana w kościele Matki Boskiej Łaskawej na Starym Mieście. Mimo że w czasie Powstania Warszawskiego kościół ten został doszczętnie zrujnowany, jednak i tym razem relikwie uratowano i przeniesiono do kościoła św. Jacka przy ul. Freta. Pod koniec 1945 roku ponownie spoczęły w kaplicy przy ul. Rakowieckiej.
Źródło: <!-- m --><a class="postlink" href="http://imiona.sennik.biz/a/andrzej.html">http://imiona.sennik.biz/a/andrzej.html</a><!-- m -->
Cechy Andrzeja to: pewność siebie, odwagę, prostolinijność, szczerość, wierność, dar opiekowania. U Andrzejów przeważa optymizm, nadmiar energii, dziarskość, wola życia, jasność co do tego, co jest dobre, a co złe.
Imieniny Andrzeja
6 stycznia, 19 stycznia, 26 stycznia, 2 lutego, 4 lutego, 12 kwietnia, 27 kwietnia, 13 maja, 15 maja, 16 maja (dzień śmierci św. Andrzeja Boboli), 17 maja, 25 maja, 29 maja, 30 maja, 3 czerwca, 4 lipca, 12 lipca, 13 lipca, 16 lipca, 21 lipca, 4 sierpnia, 19 sierpnia, 29 sierpnia, 20 września, 23 września, 17 października, 20 października, 1 listopada, 10 listopada, 24 listopada, 28 listopada, 30 listopada (św. Andrzeja Apostoła) i 10 grudnia.
Patroni i święci
Święty Andrzej Apostoł
Święty Andrzej, metropolita Krety
Święty Andrzej Świerad
Św. Andrzej Corsini, biskup
Św. Andrzej Avellino
Św. Andrzej Bobola
Św. Andrzej Hubert Fournet
Św. Andrzej Kim Taegon
Św. Andrzej Beltrami
Zdrobnienia imienia Andrzej
Acin, Adzia, Adziu, And, Anda, Andi, Andre, Andrea, Andreas, Andree, Andrej, Andrejko, Andrejz, Andrew, Andrewciu, Andriejka, Andriij, Andrij, Andriosza, Andriuszka, Android, Andrusio, Andrusza, Andruszek, Andrut, Andruś, Andrz, Andrzejeczek, Andrzejek, Andrzejuś, Andrzi, Andrzuś, Andrzy, Andrżej, Andy, Andzia, Andziej, Andzik, Andzinsan, Andżelo, Andżinsan, Andżo, Andżunio, Angela, Aniś, Anszej, Antos, Anuś, Anzi, Dimitri, Drzejek, Dżejdżej, Dżejson, Dżeju, Dżendżej, Endi, Endriu, Endrju, Endruś, Endrzej, Endżel, Endżi, Jedrus, Jejek, Jądruś, Jędrek, Jędrula, Jędruś, Jędrzej, Ndriu, Ondrasz, Ondraszek, Ondrej, Ążej
Przysłowia
„Gdy święty Andrzej ze śniegiem przybieży, sto dni śnieg na polu leży”
„Kiedy na Andrzeja poleje, cały rok nie w porę rolę moczy, suszy”
„Na świętego Andrzeja dziewkom z wróżby nadzieja”
„Na świętego Andrzeja trza kożucha dobrodzieja”
„Święty Andrzej wróży szczęście i szybkie zamęście”
„Śnieg na Andrzeja dla zboża zła nadzieja”
„Jeżeli na świętego Andrzeja wiatr i mgła, to od Bożego Narodzenia będzie sroga zima”
„Gdy w Andrzeja deszcz lub słota, w grudniu drogi bez błota”
Szczęśliwa liczba: 6
Szczęśliwy kamień: tygrysie oko
Szczęśliwy kolor: grafitowy
Andrzej w innych językach
ang. – Andrew
arab. – Andraws (اندراوس)
biał. – Andrej (Андрэй), Andros, Andruk, Andrus
bułg. – Andrej (Андрей), Andrejko
chiń. – 安德鲁 (Āndélǔ – transkrypcja w pinyin)
chorw. – Andrija
czes. – Ondřej
duń. – Andreas
esperanto – Andreo
est. – Andres
fiń. – Antti
gael. – Anndra
gr. – Ανδρέας
haw. – Anekelea
hisz. – Andrés
niderl. – Andries, André, Andre
isl. – Andrés
indon. – Andreas
jap. – アンドリュー, アンドレ
katal. – Andreu
łac. – Andreas
lit. – Andrius
łot. – Andris
niem. – Andreas, Andree
nor. – Anders
fr. – André
port. – André
ros. – Andriej (Андрей)
rum. – Andrei
serb. – Andrija
słowac. – Andrej, a także: Ondrej
słoweń. – Andrej, a także Andraž
sua. – Andalea
szw. – Andreas lub Anders
węg. – András
wł. – Andrea
ukr. – Andrij (Андрiй)
Historia imienia Andrzej
Imię pochodzenia greckiego. Greckie Andréas genetycznie jest zdrobnieniem dwuczłonowych imion męskich typu: Adróbulus, Androgénes, Androkràtes, Andromèdes, Andronikos itd., bardzo rozpowszechnionych, a zawierających wyraz anér (gen. andrós) „mąż, mężczyzna” w części pierwszej. W całym chrześcijaństwie imię to było zawsze popularne.
W Polsce występuje od czasów przyjęcia chrześcijaństwa. Przy przejmowaniu uległo różnym przekształceniom i przystosowaniu do fonetyki polskiej. Stąd mamy różne warianty tego imienia: Andrzej, Jędrzej, Ondrzej, Andrzysz, Andrzejasz itp., a także zdrobnienia: Andrzejek, Jędrzejek, Ondrzejek, Ondraszek, Ondrysz. Czasami te różne przekształcenia polskie mieszały się z podobnymi przekształceniami, zapożyczonymi z Niemiec, imienia Henryk.
Obok imienia męskiego Andrzej w średniowieczu trafiało się w Polsce imię żeńskie Andrzeja, Ondrzeja, dzisiaj nie spotykane.
Zdrobnienie Jędruś, Jędrek, Jędrzejek nawiązuje do bardziej spolszczonej i popularnej kiedyś postaci Jędrzej, które dzisiaj zastępuje zdrobnienie Andrzejek. Od tego imienia wzięło swój początek lwowsko-krakowskie określenie andrusy, dziś zapomniane, a także jędrusie z czasów II wojny światowej. Dodatkowym świadectwem popularności kultu świętego Andrzeja są pewne ludowe zwyczaje zwane andrzejkami.
Od imienia Andrzej (z różnych jego postaci) pochodzi dużo nazwisk: Andrzejewski, Jędrzejewski, Jędrzejewicz, Jędrychowski, Jędrusik itp., a także nazwy miejscowości: Jędrzejów, Andrychów.
Święci znani pod tym imieniem są tak liczni, że nie sposób ich tu wymienić. Przedstawimy jednak w skrócie najbardziej czczonych.
ANDRZEJ, APOSTOŁ
Rybak rodem z Betsajdy galilejskiej, który później wraz z bratem Szymonem osiadł w Eafarnaum. Zrazu pasjonowało go przepowiadanie Jana Chrzciciela i dlatego towarzyszył mu nad dolnym Jordanem. Skoro jednak usłyszał z ust Jana Chrzciciela słowa „Oto Baranek Boży”, bez wahania poszedł za Jezusem. Mając najwidoczniej usposobienie rzutkie i serce skłonne do entuzjazmu, rychło przyprowadził do niego swojego brata, któremu oświadczył: „Znaleźliśmy Mesjasza”. Wraz z bratem, napotkanym po drodze swoim ziomkiem Filipem oraz innymi poszedł za Jezusem do Kany Galilejskiej, gdzie był świadkiem pierwszego cudu. Po cudownym połowie ryb Chrystus wezwał go wyraźnie do pójścia za sobą, na które to Andrzej odpowiedział bez najmniejszego wahania. Odtąd należał do grupy najbliższych Jezusowi i najbardziej zaufanych. Na kartach Ewangelii pojawia się dostatecznie często, byśmy mogli wczuć się w jego usposobienie i poznać jego charakter.
Znacznie mniej wiemy o jego życiu i działalności po Zesłaniu Ducha Świętego. Opisują nam je co prawda legendy, bogate w pomysły, niestety pisma te nie posiadają wartości historycznej. Możemy jedynie przypuszczać, że Andrzej apostołował w Poncie i Bitynii (płn. część Azji Mniejszej), może także w Scytii (okolice dolnego biegu Dunaju, dzisiejsza Dobrudza) oraz Tracji (dzisiaj Bułgaria), w końcu zaś na terenie Grecji, zwłaszcza w Epirze i Achai. Według świadectw miał zginąć męczeńsko, zwisając głową w dół, w IV w. w Grecji w Patras.
Jako datę męczeńskiej śmierci podawano 30 listopada 60 r. Jego relikwie przeniesiono w IV stuleciu do Bizancjum, w 1208 r. do Amalfi, głowa zaś miała być przechowywana w Rzymie od roku 1462. Dopiero 26 IX 1964 r. zwrócono ją Grekom.
Pamiątka jego męczeństwa zespoliła się z bogatym folklorem, do którego przeniknęły niewątpliwie elementy pierwotne (np. wróżby zwane andrzejkami).
ANDRZEJ ŚWIERAD
Zwano go potocznie „Żurawkiem”, ale nazwa ta pochodziła z błędnego odczytania jego imienia, które w przekazach źródłowych przekazane zostało w niezręcznej ortografii łacińskiej. Niewiele jednak o nim wiemy i niewiele jest źródeł, z których moglibyśmy się coś więcej dowiedzieć. Dlatego, kiedy w XVII stuleciu ożywił się u nas jego kult, z zamiłowania i zawodowi historycy zaczęli ten brak uzupełniać elementami legendarnymi. Właściwie jedyne wiadomości o Świeradzie to spisane przez biskupa Pięciokościołów (Pecs), Maurusa, relacje ucznia Świerada, Benedykta (około 1064 roku).
Był pochodzenia wieśniaczego. Sądzono kiedyś, że na Węgry przy wędrował z terenów Polski. Habit i, zapewne, imię zakonne otrzymał w klasztorze Św. Hipolita na górze Zabór koło Nitry. Prawdopodobnie jakiś czas przebywał w samym klasztorze, przenosząc się później do pustelni, w której oddawał się niezwykłym surowościom. Niezwykłe umartwiania praktykowane przez świętego przyspieszyły jego śmierć, która nastąpiła między rokiem 1030 a 1034.
Pamiątkę świętego obchodzi się w Polsce 13 lipca.
ANDRZEJ AVELLINO
(1521— 1608) Pochodził z Castranuovo w Lukanii (płd. Italia). Święcenia kapłańskie przyjmuje w roku 1545. Rozpoczyna studia prawa w Neapolu, gdzie obejmuje stanowisko w sądzie duchownym. Za przełom w swoim życiu uważa rekolekcje prowadzone
pod koniec 1548 roku pod kierunkiem Jakuba Laineza. W roku 1556 zostaje napadnięty i poważnie zraniony. Przyjęty gościnnie w domu kleryków regularnych, w roku następnym wstępuje do ich nowicjatu, w roku 1558 złożył profesję. Odtąd spełnia różne funkcje przełożeńskie, zasłynął jednak jako kaznodzieja, spowiednik i przewodnik dusz. Dnia 10 listopada podczas mszy św. dostaje ataku apopleksji i umiera tego samego dnia wieczorem.
ANDRZEJ BOBOLA
(30 XI 1591 – 16 V 1657). Pochodził z rodziny szlacheckiej. Urodził się w Strachocinie koło Sanoka. Do Towarzystwa Jezusowego wstąpił w 1611 r. w Wilnie, w tamtejszej Akademii studiował filozofię i teologię. W 1622 r. otrzymuje święcenia kapłańskie i podejmuje pracę jako kaznodzieja, spowiednik, duszpasterz w więzieniach i przytułkach, w Nieświeżu oraz przy kościele św. Kazimierza w Wilnie. W roku 1630 złożył profesję zakonną i został superiorem w Bobrujsku. Od 1633 r. pracował kolejno w Płocku i Łomży. Do Płońska wyjeżdża na stałe w 1642 r. Jedyne jego wyjazdy ograniczają się, w latach 1646-1652, dla poratowania złego stanu zdrowia. W tym celu zawsze wyjeżdża do Wilna.
Sukcesy wzbudziły przeciwko niemu nienawiść prawosławnych, którzy od dawna patrzyli z niechęcią na jezuitów, uważając ich za głównych twórców unii brzeskiej. Wrogość ta przybrała większe rozmiary podczas wojen kozackich. W maju 1657 r. na Janów Podlaski napadła grupa Kozaków, dokonując rzezi katolików i Żydów. Andrzej przebywał wówczas w sąsiednim Peredyle. Pochwycony przez tę samą grupę, zawleczony został do Janowa i tam na rynku miasta poniósł śmierć męczeńską.
Długa jest historia relikwii naszego świętego. Złożone w krypcie kościoła jezuickiego w Płońsku, początkowo poszły w zapomnienie. Odnaleziono je dopiero w 1702 roku. W r. 1808 przewieziono je do Płocka, gdzie spoczywały do 1922. Przechowywano je następnie w Moskwie, skąd misja papieska w r. 1924 przewiozła je do Rzymu, gdzie zostały złożone w kościele Al Gesu. W 1938 roku relikwie sprowadzono do Warszawy i w triumfalnym pochodzie złożono w kaplicy jezuickiej przy ul. Rakowieckiej. We wrześniu 1939 r., mimo poważnego uszkodzenia kaplicy trumna z ciałem świętego ocalała. Przez lata okupacji była przechowywana w kościele Matki Boskiej Łaskawej na Starym Mieście. Mimo że w czasie Powstania Warszawskiego kościół ten został doszczętnie zrujnowany, jednak i tym razem relikwie uratowano i przeniesiono do kościoła św. Jacka przy ul. Freta. Pod koniec 1945 roku ponownie spoczęły w kaplicy przy ul. Rakowieckiej.
Źródło: <!-- m --><a class="postlink" href="http://imiona.sennik.biz/a/andrzej.html">http://imiona.sennik.biz/a/andrzej.html</a><!-- m -->