[LeCaro]

Byłem nie raz w  miejscach  gdzie znajdowały się obozy zagłady jak i koncentracyjne... Najbardziej przerażała mnie tam panująca cisza i spokój która od czasu do czasu był przerywana przechodzącymi zwiedzającymi. Ale najbardziej robią wrażenie szumiące drzewa, które gdyby mogły mówić to by złożyły świadectwo tamtych dni.  Ogólnie   tego nie da sie ogarnąć umysłem co tam sie wydarzyło, bardziej  to wszystko co pozostało wygląda  jak scenografia do filmu... a nie to ze to sie działo na prawdę. Tyle cierpienia, bólu... a tam jest cisza, nic nie straszy, nikt nie wraca z zaświatów upominać się o swoje, zupełnie jak by juz byli pogodzeni ze swoim losem i  zaznali wiecznego spokoju... zawsze sie nad tym zastanawiam, zmykam oczy i przywołuje "ich" wspomnienia       Ogólnie myśle.... ze  jesteśmy winni im to zeby nie zapominać o istnieniu takich miejsc i przekazywać dalej "ich świadectwa" tamtych dni żeby to sie nigdy nie powtórzyło! i piętnować wszystkie zjawiska które wywołały niegdyś tamten stan rzeczy,  a które nasilają sie teraz...

Ja byłam tylko w Oświęcimiu, ale oglądałam liczne dokumenty i czytałam wiele książek na ten temat... To nigdy nie przestaje robić wstrząsającego wrażenia i przejmować człowieka do szpiku kości - ani to że ludzie ludziom zgotowali ten los... ani to, że w takim miejscu działo się tyle przerażających rzeczy... tyle bólu, codziennego strachu, głodu, cierpienia i śmierci - i po tym wszystkim... po wszystkich tych biednych ludziach... nie ma śladu. Pomijam te drobne materialne pamiątki - buty, okulary, łyżki, napisy na ścianach... ale - że ta ziemia jakoś nie krzyczy, że nie ma innego koloru od wszystkich prochów spalonych ciał... że drzewa nie są inne, powyginane... nie słychać krzyku ludzi którzy tam umarli straszną śmiercią - nie pokazują się ich dusze, nie przychodzą, nie wracają, nie dają o sobie znać w żaden sposób... nic tylko cisza i spokój... zieleń, świergot ptaków, szum liści, błękitne niebo... nie ma ich... wszystko odeszło, przeminęło...