19-05-2018, 20:35
(Ten post był ostatnio modyfikowany: 19-05-2018, 20:37 przez LunarChimera.)
The Binding of Isaac to bardzo kontrowersyjna produkcja, nieco obrzydliwa i przerażająca, nie tylko na polu graficznym, ale również fabularnym. To dość brutalna zabawa, gdzie komiksowa krew i naszkicowane flaki niemalże wyciekają z ekranu komputera, przez co produkcja może odstraszać, gorszyć i prowokować. Jednakże ja uważam, że ona taka właśnie miała być - kontrowersyjna, obrzydliwa, a jednocześnie niesamowicie wciągająca i, nie oszukujmy się, demonicznie trudna. Mimo tej odstraszającej strony graficznej i fabularnego barbarzyństwa gra doczekała się wielu wiernych fanów, mnóstwa dodatków i własnej, kompletnej talii tarota, (którą można obejrzeć dokładniej tutaj) choć w grze używamy tylko wielkich arkan.
Ogromną popularność tejże produkcji przyniosło wiele serii na youtube z nią związanych, właśnie przez to, że strasznie szokuje. Warto jednak uwierzyć mi na słowo, że żeby zabłysnąć w świecie gier nie wystarczy tylko zrobić coś chorego, brutalnego i krwistego, ponieważ to o wiele za mało. Isaac stał się tak popularny, bo mówiąc krótko, jest to zwyczajnie dobra gra, której rozgrywka nigdy nie wygląda tak samo...
Fabuła tejże produkcji jest bardzo prosta, acz brutalna i przerażająca. Bobas Isaac wraz z matką mieszka w jednym domu. Wszystko zdaje się być w porządku, sielanka trwa, dopóki Matka Isaaca nie słyszy głosu Boga, który nakazuje jej złożyć syna w ofierze. Młody Isaac jednak umyka swojej Matce i ucieka do piwnicy, gdzie właściwie spędzimy całą grę. Piwnica jednak normalnym miejscem nie jest, bowiem zagnieździły się tam wszelkie maszkary, mutanty, robactwo, złe duchy, demony, a nawet sam Lucyfer i jeźdźcy apokalipsy we własnych osobach. Celem gracza jest, hehe, przede wszystkim przeżyć i zejść na samo dno piwnicy. Nie jest to jednak to jednak miejsce, gdzie wystarczy nauczyć się korytarzy na pamięć. Za każdą śmiercią Isaaca, albo ponownym włączeniem gry, ułożenie korytarzy, pokoi i stworów się zmienia, więc na dobrą sprawę za każdym razem przechodzimy inną grę. Właśnie ta losowość i nieprzewidywalność w dużej mierze przyczyniły się do popularności tejże gry.
Isaac jako młody chłopiec ma tylko jedną broń - własne łzy. A im dalej w dół piwnicy tym więcej zbiera przedmiotów, które zwiększają siłę jego płaczu. Między innymi odnajdujemy generowane losowo karty tarota, które znacznie potrafią wpłynąć na los głównego bohatera i przebieg rozgrywki.
Pozwoliłam sobie ukraść tabelkę z Isaacowej wikipedii, ponieważ uważam, że jest bardzo czytelna i solidnie wykonana. Oczywiście wytłumaczę zaraz co poniektóre zagwozdki, które mogą okazać się niezrozumiałe. Głupca 0 chyba zrozumie każdy, pokój startowy, początek przygody na danym piętrze. Ta karta potrafi uratować skórę w chwili, gdy w jednym z pokoi otoczą nas wrogowie, a my znajdziemy się w sytuacji patowej. Moim zdaniem jednak nie wszystkie symbole i znaczenia zostały poprawnie przeniesione na mechaniki gry. Bez sensu zdaje mi się Cesarz IV, który od razu teleportuje nas do boss roomu - ostatniego pokoju na danym piętrze, którego pilnuje niezwykle silna bestia. Papieżyca II to już w ogóle puściła w tym przypadku wodze fantazji, bowiem noga Matki bardziej by mi pasowała do Cesarzowej III. Co do całej reszty, praktycznie nie mam zastrzeżeń, są to dosyć ciekawe interpretacje. Koło fortuny X i Księżyc XVIII, Śmierć XIII i Wisielec XII to chyba moje faworyty, nieco dosłowne, a jednocześnie bardzo zabawne.
Warto wspomnieć o tym, że nawet miejsce na runy i karty klasyczne w Isaacu się znalazło!
System run jednak pojawił się w dodatku, w który nie grałam, więc ciężko mi się do tego ustosunkować.
Podsumowując Isaac nie jest zwyczajną rzezią dla samej rzezi, sztuką dla sztuki. To gra, która czasem w trafny i groteskowy sposób potrafi dokonać komentarza społecznego, poruszyć sprawy ważne, które często zamiata się pod dywan. Bez strachu porusza tematy religii, rasizmu, bullyingu, czy ezoteryki właśnie. To ten typ dzieła, który zdaje sobie sprawę z tego, że jest obrazoburcze, więc może poruszać tematy trudne, bez większych konsekwencji. Do tego robi to z pewną dozą czarnego humoru, nie prawi zbędnych kazań, nie poucza wprost, niczym bajka Krasickiego. Trzeba być tylko świadomym graczem, by spod warstwy krwi i popiołu wygrzebać owe ważne smaczki.