11-11-2010, 00:28
. CO TO JEST WRÓŻBIARSTWO?
Wróżbiarstwo – czyli sztuka przepowiadania przyszłości – jakiejś postaci było obecne w każdej kulturze w historii. Dzisiaj niemal w każdym mieście można znaleźć przedstawicieli najbardziej popularnych form wróżbiarstwa – astrologii, tarota, wróżenia z kryształowej kuli, czytanie z ręki, numerologii i wróżenia z fusów, a jest to jedynie mizerna próbka setek metod odczytywania przyszłości, jakie rozwinęły się przez wieki.
2. HISTORIA WRÓŻBIARSTWA
Wiele wróżbiarskich systemów zrodziło się w starożytnej Mezopotamii ponad cztery tysiące lat temu. Wróżeniem zajmowali się tam kapłani, którzy studiowali ruch gwiazd i planet oraz badali wnętrzności zwierząt ofiarnych, by odnaleźć wskazówki co do pomyślności króla i społeczności. Niektórzy wróżbici szukali znaków na przyszłość wprawiając się w trans i prosząc o pomoc duchy, inni znów odnajdywali je w przyrodzie. Zaćmienie, burza gradowa, narodziny bliźniąt albo sposób w jaki dym unosi się w powietrze – niemal wszystko mogła zostać zinterpretowane jako zapowiedź tego, co miało nadejść.
W starożytnej Grecji i Rzymie wyróżniano dwa rodzaje wróżbitów: zawodowi, doskonale wykształceni wróżbici pracowali dla władców, natomiast zwykli służyli każdemu, kogo było na nich stać. Spośród oficjalnych wyroczni w Grecji największą chlubą, cieszyła się wyrocznia delficka, do której przynoszono pytania, nierzadko w formie testu wielokrotnego wybory, alby za pośrednictwem kapłanki uzyskać odpowiedź od samego Apollona. Królewscy wysłannicy z przyległych krain szukali u wyroczni rady w tak ważnych kwestiach, jak na przykład gdzie zbudować nową świątynię albo czy rozpocząć wojnę. W Rzymie nominowani przez państwo wróżbici zwani byli augurami, od łacińskiego avis (ptak), i garrire (szczebiotać), albowiem ich wielce szanowane usługi świadczone imperium zasadzały się na obserwowaniu ptaków. Ze wszystkich ziemskich istot ptaki były najbliższe niebiosom, toteż łatwo zrozumieć, dlaczego były dobrymi sygnalizatorami tego, co może się podobać, lub nie podobać bogom. Interpretacje opierały się na wielu rozmaitych informacjach, łącznie z liczbą i gatunkiem ptaków oraz ich sposobem latania, śpiewem i odgłosami, kierunkiem lotu i jego prędkością. Augurami byli Juliusz Cezar, Cyceron, Marek Antoniusz i inni znamienitsi Rzymianie.
Mniej wybitni wróżbici dostępni byli prawie dla każdego (niekiedy zezwalano na konsultacje nawet niewolnikom), a przepowiadanie przyszłości w całym antycznym świecie było bardzo integralnym przedsięwzięciem. Interpretacja snów i astrologia cieszyły się największym szacunkiem, choć popularna była również numerologia, wróżenie z wody (krewniak wróżenia z kryształowej kuli) oraz chiromancja, a także rozliczne metody wykorzystujące ptaki, kości do gry, księgi, strzały, topory, i inne zdumiewające przedmioty. Zwyczajni wróżbici, z których wielu trudniło się także sprzedażą talizmanów i amuletów, nie cieszyli się już takim szacunkiem jak wróżbici z urzędu. O wiele częściej okazywali się oszustami, a kpiarze uwielbiali stroić sobie żarty z tych, którzy garneli się do nich stadami po poradę w każdej błahej sprawie.
Mimo sprzeciwu Kościoła wiele starożytnych systemów wróżbiarstwa przetrwało do średniowiecza. Profesjonaliści nadal działali w najważniejszych miastach, wędrowni wróżbiarze przenosili się z miasteczka do miasteczka, a po wsiach radą służyli wiejscy czarodzieje i tak zwane mądre. Warto zauważyć, że od czarowników oczekiwano nie tylko umiejętności zaglądania w przyszłość, ale również spoglądania wstecz. Nierzadko proszono ich o pomoc w odnalezieniu zguby, zidentyfikowaniu złodzieja, odszukaniu zaginionych albo zlokalizowaniu zakopanego skarbu (przed wiekami, kiedy banki były rzadkością, wieli ludzi zakopywało swoje kosztowności w ziemi, a inni naturalnie starali się je odnaleźć i wykopać). Zwykli śmiertelnicy mieli także możliwość powróżyć sobie samemu dzięki wiedzy nabytej z tanich ilustrowanych broszur dostępnych już w szesnastym wieku, poświęconych między innymi chiromancji i astrologii. Wróżbiarstwo pozostawało jednak głównie w rękach zawodowców, którzy twierdzili, że posiadają wiedzę, wykształcenie bądź dar niedostępne innym.
3. SPOSOBY WRÓŻENIA
Aeromancja - Zwolennicy aeromancji dopatrywali się zjawisk w zjawiskach atmosferycznych- grzmotach, błyskawicach, kształtach chmur, kierunku i sile wiatru aby przepowiedzieć przyszłość z pogody. Aeromancja, stosowana przez babilońskich kapłanów, należy do najstarszych systemów wróżbiarstwa.
Alektromancja - Główną rolę w tej metodzie odgrywał kogut. W sporych rozmiarów kole wpisywano litery, a na każdą z nich kładziono ziarna pszenicy. Kolejność, w jakiej kogut zjadł ziarna-litera po literze- odsłania przesłanie. Jeśli wyrazy nie miały sensu, wróżbita musiał je zinterpretować. Zjedzone ziarna zastępowano nowymi, aby ta sama litera mogła się pojawić tyle razy, ile to było konieczne.
Alomancja - Wróżbita rzucał garść soli na płaską powierzchnię i starał się odczytać pojawiające się wzory.
Apantomancja - Wierzono niegdyś, że przypadkowe spotkanie ze zwierzętami niosą wskazówki. W średniowiecznej Europie napotkany przypadkiem kozioł albo zając oznaczał bliskie powodzenie, szczególnie jeśli zając uciekał przed sforą psów. Nietoperz, kruk i osioł były natomiast złowróżbne.
Astragalomancja - Przepowiadanie przyszłości za pomocą kości do gry pochodzi za starożytnego Egiptu. W ciągu wieków zaistniało wiele sposobów odczytywania wróżb. Bardzo prosty system, opisany w jednej ze średniowiecznych broszur, wymagał użycia trzech kości. Gdy wyrzuci się:
- Trzy szóstki: spełnienie życzeń
- Dwie szóstki i dwójka: powodzenie, choć nie bez trudności
- Szóstka i dwie czwórki: dane pragnienie jest złym pomysłem i należy je zarzucić.
Bibliomancja - Potrzebna jest tylko książka. Wróżbiarz stawia pytanie, następnie otwiera książkę na chybił trafił i z zamkniętymi oczami wskazuje fragment tekstu. Zdanie bądź cały akapit, na którym spocznie palec, to odpowiedzią na pytanie, lub komentarz.
Chiromancja - Interpretujemy wygląd lewej dłoni.
Geomancja - Rozsypuje się garść ziemi trzymanej w obu dłoniach i odczytuje się kształty, jakie powstały. W późniejszej wersji, znanej jako geomancja papierowa, wróżbita stawia pytanie i z zamkniętymi oczami przykłada ołówek do papieru i stawia znaki. Po odpowiednim czasie, przerywa rysowanie i interpretuje kształty.
Hydromancja - Do zbiornika z wodą wrzucano pojedynczo trzy kamienie: okrągły, trójkątny i kwadratowy, a wróżbita oceniał pojawiające się koncentryczne fale, szukając w nich dających się z interpretować wzorów.
Keromancja - Ten stary i rozpowszechniony sposób polega na laniu wosku roztopionego w mosiężnym tyglu. Gorący wosk wlewa się powoli do misy z zimną wodą. Kiedy zetknie się z powierzchnią wody, zastyga przyjmując rozmaite kształty, które interpretuje wróżbita.
Ksylomancja - W czasach biblijnych wzory utworzone przez opadłe konary drzew, gałęzie, gałązki i wszelkie inne kawałki drewna leżące na ziemi poddawano uważnemu oglądowi i interpretacji.
Miomancja - Wróżenie na podstawie wyglądu, koloru i odgłosów myszy. Szeroka gama przepowiedni od wojny po głód opierała się na bezpośrednich obserwacjach myszy, czasem również szczurów a także widomych znakach ich obecności, jak ślady łap i zębów.
Pedomancja - Podobna do chiromancji, z ta tylko regułą że zamiast dłoni interpretujemy wygląd stopy.
4. CHIROMANCJA
Chiromancja (z gr. cheir = ręka, manteia = wróżenie) to zagadnienie różnie nazywane na przestrzeni wieków np.nauka starożytna, sztuka dywinacyjna, wróżenie lub umiejętność odczytywania losów ludzkich z dłoni.
Zainteresowanie tym tematem rozpoczęło się ok. 5000 lat temu, a za kolebkę owej sztuki uważane są kraje wschodu: Indie, Chiny, Syria i Egipt. Nasi przodkowie obserwując przyrodę, wpatrywali sie w niebo i w ten sposób tworzyli znaki, które póżniej ułatwiały im życie na terytoriach przez nich zamieszkiwanych. Z obserwacji gwiazd na niebie, zaobserwowano, że linie na dłoniach są bardzo podobne do linii łączących poszczególne gwiazdy, pomyślano wówczas, że gwiazdy mogą mieć wpływ na życie ludzi. Przerysowano na dłonie linie i na ich podstawie odczytywano losy ludzi począwszy od ich urodzenia, aż do późnej starości. Wszystkie wiadomości na ten temat przekazywane były ustnie z pokolenia na pokolenie. Pierwsze wzmianki o chiromancji w Europie pojawiły się w 1448. Przez nastepne lata sztuka ta straciła na popularności i do temtu powrócono po 1700. W póżniejszych latach badaniem nad chiromancją zajęli się astrologowie, którzy zauważyli, że na dłoniach oprócz znaków i linii przypominających mapę gwiezdną znajdują się wzgórki, i w ten sposób poszerzyli wiedzę przypisując każdemu wzgórkowi i palcom dłoni odpowiednie planety. Każda dłoń rozpatrywana jest oddzielnie, ponieważ według wiedzy chiromantów: lewa dłoń ma związek z tym co ukryte, a mianowicie z przeznaczeniem człowieka czyli z tym co się w jego życiu wydarza, a na co nie ma wpływu. Na podstawie lewej dłoni określany jest charakter człowieka, jego osobowość, uzdolnienia, wady i zalety prawa dłoń służy do ustalenia postawy i działania człowieka - ta dłoń została nawana przez chiromantów dłonią wolnej woli.
HISTORIA CHIROMANCJI
Legenda głosi, że grecki filozof Arystoteles według, którego ręka jest podstawowym organem, uczył chiromancji swego sławnego wychowanka Aleksandra Wielkiego, a Juliusz Cezar podobno tak bardzo był pewien swych umiejętności chiromatycznych, że oceniał ludzi ze swego otoczenia właśnie na podstawie wyglądy ich dłoni. Chociaż starożytni sławili zalety chiromancji, dopiero w renesansie rozwinięto systematyczne zasady tej sztuki. Pierwszy kompletny podręcznik na jej temat, Sztuka chiromancji, ukazał się w Niemczech w 1475 roku, niedługo po wynalezieniu druku. W tej i następnych pracach czytelnicy mogli znaleźć szczegółowe mapy dłoni, które każdej linii, każdemu wzgórkowi albo zagłębieniu przypisywali nazwę oraz szczególne znaczenie. Analiza tych detali podobno dostarczała danych na temat czyjegoś charakteru i przeznaczenia, jak również podatności na choroby, na przykład serca czy wątroby. W siedemnastym wieku kursy chiromancji były częścią programu nauczania kilku większych uniwersytetów. Chiromancja osiągnęła szczyty popularności w dziewiętnastym stuleciu a to za sprawą najwybitniejszego chiromanty, hrabiego Louisa Hamona. Hamon, działający w Londynie pod pseudonimem Cheiro, przeprowadzał rocznie tysiące badań dłoni stosując system, którego nauczyła go jego matka Irlandka. Jego wróżby cieszyły się opinią zadziwiająco trafnych i do Hamona zwracało się wielu znakomitych klientów, łącznie z królami Anglii Edwardem VII i Edwardem VIII, królem Belgii Leopoldem, rosyjskim carem Mikołajem II, Stephanem Groverem Clevelandem, Thomasem Edisonem, Markiem Twainem i Oskarem Wildem. Zafascynowanie sukcesami Hamona nigdy do końca nie opadło i zawodowi chiromanci wciąż jeszcze prosperują w wielu krajach Europy i w Stanach Zjednoczonych.
OPIS LINI DŁONI:
Linia życia: mylnie sądzi się że określa długość życia. Ta linia wskazuje raczej nasz temperament i zdolności. Gruba linia oznacza silny charakter, pewność siebie, silna osobowość, podchodząca z rezerwą do życia. Cienka osoby z tendencja do asekuracji inną osobę będź rzeczą, sytuacją. Delikatna nie zasmakowała radości życia. Powinna się bardziej zrelaksować. Oplatająca kciuk oznacza niepewność w związkach. Przerywana długie cierpienia i dotkliwe przejścia w życiu. Rozwidlona to .znak, że lubisz czytać, pisać i marzyć. Krzyżowa uprzejmy i troskliwy. Życie Twoje jest jak otwarta książka. Czasami nie powinna pokazywać wszystkiego. Poszarpana koncentruje się na zbyt wielu projektach, których los od początku jest już znany. Równoległe tak jak ściana blokują Twoje cele. Sfrustrowany niemożliwością dosięgnięcia nagród.
Linia życia blisko kcikua oznacza: twoim narodzinom towarzyszy pewna tajemnica. Pewnego dnia, możesz starać się dowiedzieć więcej o sekrecie z przeszłości.
Linia serca: pokazuje jak łatwo albo niełatwo się zakochujesz. Osoby uczuciowe mają linię serca bardziej widoczną ale są porywcze i szybciej mówią niż myślą. Brak rozgałezień na tej lini świadczy o bezwzględności. Kiedy ta linia się rozwidla potrafisz szybko pozyskiwać przyjaciół.
Linia rozumu: Odpowiada za intelekt. Mocno zarysowana świadczy o tym że masz doskonała zdolność koncentrancji. Osoby o długiej i bardzo wyraźniej lini głowy błyskawicznie się uczą i przyswająją wiedzę. Kiedy ta linia jest słabsza i poszarpana należy popracować nad koncentracją.
Linia losu: mówi o sukcesie niepowodzeniu przeszkodach i zmianach. NIektorzy wcale jej nie mają. Odpowiada za silny charakter, dojrzałość i odpowiedzialność. Jeśli jest podwójna los i sukces idą z sobą w parze. Rozgałęziona u dołu cechuje osoby z wielkiem wisiłkiem do realizacji swoich planów.
Linia słońca: Charakteryzuje osoby twórcze pomysłowe i bardzo zdolne.
Linia Merkurego: określa praktyczne umiejętności. Często osobę o silnie zarysowanej owej lini czekają sukcesy finansowe.
WZGÓRKI
U podstawy dłoni znajduje się wzgórek Wenus, naprzeciw niego leży wzgórek Księżyca. Nad wzgórkiem Wenus znajduje się wzgórek Marsa. Leży on również nad wzgórkiem Księżyca. U podstawy palców, licząc od małego palca, znajdują się: Wzgórek Merkurego, Słońca, Saturna i Jowisza. Licząc od lewej strony lewej ręki: (Jowisz) pierwszy palec jest przyporządkowany Jowiszowi. Po nim znajduje się wzgórek Jowisza; [cechy charakteru: wiara, optymizm, afirmacja] (Saturn) drugi palec to palec Saturna, z wzgórkiem o tej samej nazwie; [cechy charakteru: poczucie odpowiedzialności, realizmu] (Apollo) trzeci palec nazywany jest palcem Apolla. Wzgórek pod nim nazywa się wzgórkiem Słońca; [cechy charakteru: zdrowie, witalność, bogactwo] (Merkury) mały palec przyporządkowany jest planecie Merkury, tę samą nazwę posiada wzgórek pod nim; [cechy charakteru: komunikacja, jasne myślenie] (Mars) pod wzgórkiem Merkurego znajduje się wzgórek Marsa; [cechy charakteru: siła charakteru] (Księżyc) wzgórkiem Luny, bądź księżyca jest wzgórek po prawej stronie lewej dłoni; [cechy charakteru: podświadome emocje] (Wenus) wzgórkiem Wenus jest wzgórek znajdujący się pod kciukiem; [cechy charakteru: piękno, miłość, harmonia] (Mars) wklęsłość pośrodku dłoni nazywa się płaszczyzną Marsa. [cechy charakteru: agresja, gniew, siła woli]
TYPY DŁONI
Elementarny – tego rodzaju dłoń charakteryzuje ludzi, ciężko pracujących fizycznie od wielu pokoleń. Cechują ją krótkie palce i szeroka silna dłoń.
Szpatułkowaty – dłoń duża i szeroka, palce nieco dłuższe i grube, o tępych szerokich końcach, należą do człowieka czynu, nie filozofa.
Stożkowaty – dłoń charakteryzująca się krótkimi szczupłymi palcami, i stożkowatym kształtem samej dłoni. Należą one do osoby pobudliwej, porywczej, impulsywnej i pełnej życia – jest trudna we współżyciu.
Kwadratowy – ten typ dłoni należy do osób systematycznych i rzeczowych, statecznych i szanujących prawo. Wykazuje skłonność do konserwatyzmu.
Sękaty – tępe końce palców, duże wyraziste stawy. Cechuje osobę, która przywiązuje duże znaczenie do materialnej strony życia, jest zdecydowana, logiczna i mądra. To typ filozoficzny.
Szpiczasty – palce szczupłe, dłoń szczupła, końce palców szpiczaste. To dłoń należąca do osoby idealistycznej, niepraktycznej, nieoszczędnej i niezapobiegliwej.
Typ mieszany – to zbiór cech wszystkich powyższych typów. W zależności od tego, który typ przeważa, tak też układają się cechy takiej osoby.
INTERPRETACJA:
Przy interpretacji linii dłoni należy wiedzieć, że: linia poszarpana, przerwana, z krzyżykami jest linią wróżącą nieszczęście. Szczęście zaś wróży linia podwójna, wyraźna i długa.
Chirologia dzieli się na trzy podstawowe działy:
1. c h i r o g n o m i ę - (z greckiego cheir - ręka, gnome - poznanie), której zadaniem jest szczegółowa analiza osobowości człowieka, na podstawie typu dłoni, palców, wzgórz, wklęsłości na śródręczu.
2. c h i r o g r a f i a - (cheir - ręka, grapho - piszę) - w tym wypadku przeprowadza się szczegółową analizę linii, a także znaków na dłoni.
3. c h i r o m a n c j a - (cheir - ręka, manteia - wróżenie) jest to połączenie wszystkiego, a więc wyglądu ręki, palców, linii, znaków wraz z predyspozycją medialną osoby odczytującej zapis na dłoni.
Budowa dłoni:
1. dłoń płaska - trwałe przekonania, rozwaga, brak umiejętności dyplomatycznego załatwiania spraw
2. dłoń wklęsła - brak pewności siebie, skrytość, walka ze światem
3. dłoń duża - precyzyjne prace, można na takiej osobie polegać
4. dłoń mała - człowiek zaangażowany w "wielkie sprawy", wielkie ambicje, wysoko mierzy
5. dłoń szeroka - człowiek pracowity, praca jest dla niego bardzo ważna
6. dłoń smukła - taki człowiek robi tylko to, co lubi lub musi, nie lubi robić nic za kogoś innego
7. dłoń umięśniona - dużo energii, przy braku taktu
8. dłoń pulchna - wrażliwy, delikatny, może szukać pomocy u innych
9. dłoń koścista - oschły, podejrzliwy
Skóra na dłoni:
1. gładka - wrażliwość
2. wilgotna - nerwowość
3. pomarszczona - oschłość
4. sucha - opryskliwość
Kolor dłoni:
1. różowy - zrównoważony, pogodny, zdrowy
2. czerwony - emocje
3. żółty - zazdrość, kłopoty z wątrobą
4. złoty - energia, samodzielność
5. blady - bezradność
6. biały - wyrozumiały
7. ziemisty - uparty
8. siny - mściwy
Włosy na dłoni:
1. drobne, delikatne, puszek - pogodne usposobienie
2. rozproszone małe, łamliwe - wewnętrzny niepokój
3. grube - osoba o gniewnym, wybuchowym usposobieniu
4. na palcach - osoba zazdrosna, o dużej zmysłowości
Dotyk dłoni:
1. twardy - działanie, praca, ruch, aktywność
2. miękki - mała aktywność, bierność
Sposób witania się:
1. mocny - pewność siebie
2. słaby - nieśmiałość, brak pewności siebie
3. dłoń na wierzchu - dominacja
4. dłoń pod spodem - uległość
Podział śródręcza na pola:
Dłoń dzielimy na trzy sfery (pomijając palce)
1. sfera duchowa - świat idei, wartości, (od linii pod palcami do linii głowy)
2. sfera świadomości - wola, umysł, myśli, przekonania, (od linii głowy do nasady kciuka, a połowę wysokości Wzgórza Księżyca)
3. sfera instynktu - popędy, zmysły, instynkt, (dalsza część dłoni)
Podział według linii Saturna (linii losu):
1. strona zkciukiem - naturalne, wewnętrzne tęsknoty, marzenia, to co w nas
2. druga strona - to co przyjmujemy z zewnątrz
5. WRÓZENIE Z FUSÓW
Tam, gdzie Ron widzi niewinnie wyglądający melonik, profesor Trelawney dostrzega groźną maczugę. Gdzie on widzi owieczkę, ona zauważa koszmarnego czarnego psa zwanego ponurakiem. Oboje wpatrują się w dno filiżanki Harry`ego i zajmują popularną formą wróżbiarstwa zwaną tasseomancją, czyli wróżeniem z fusów. Zwyczaj przepowiednia przyszłości na podstawie wyglądu herbacianych fusów zapoczątkowany został w Chinach, prawdopodobnie w szóstym wieku. Na Zachodzie herbata była nieznana aż do 1609 roku, kiedy holenderscy kupcy zaczęli sprowadzać ją ze Wschodu.
Chociaż nowy napój początkowo wzbudzał podejrzenia, mieszkańcy Francji przekonali się doń przed rokiem 1636, a w roku 1650 herbata dotarła do sklepów Anglii, gdzie ostatecznie stała się bardzo lubianym elementem codziennego życia. W połowie siedemnastego wieku picie herbaty było już powszechne, a z herbacianych fusów przyszłość odczytywali wróżbici w całej prawie Europie. Idea, na której zasadzało się wróżenie z fusów, nie była zupełnie obca Europejczykom, ponieważ starożytni Rzymianie zajmowali się ojnomancją – wróżeniem z osadów pozostawionych w kielichach po winie, a średniowieczni wróżbici studiowali wzory, jakie tworzył topiony wosk, ołów i inne substancje. Nowa sztuka jednak wymagała wiedzy dotyczącej przygotowania filiżanki do wróżenia, a także biegłości w interpretacji znaczeń dziesiątków, jeżeli nie setek rysunków, jakie mogą pojawić się na dnie filiżanki.
W osiemnastym i dziewiętnastym wieku ciekawi mogli z łatwo dostępnych broszur zaczerpnąć wiedzy na temat wszystkich aspektów tasseomancji ( od arabskiego tass, „filiżanka” oraz greckiego manteia, „wróżba” ). W rezultacie wróżenie z fusów stało się powszechne nie tylko w izdebkach wróżbitów, ale także w salonach możnych. Metody odczytywania fusów różnią się od siebie w szczegółach, lecz procedura opisana poniżej jest reprezentatywna dla większości z nich. Herbatę ( najlepiej ciemną odmianę chińskiej lub indyjskiej ) zaparza się z liści i nalewa do jasnej filiżanki bez użycia sitka.
Osoba, której przyszłość ma zostać przepowiedziana, wypija herbatę, zostawiając wszakże odrobinę cieczy na dnie oraz wszystkie fusy. Poruszywszy trzykrotnie filiżanką, stawia ją do góry nogami na spodeczku i uderza trzy razy w dno, aby większość liści wypadła. Następnie wróżbita bierze filiżankę i przygląda się wzorom z fusów pozostawionym na jej dnie i ściankach. Wszystkim wzorom utworzonym przez linie, punkty kształty geometryczne, a także rysunki podobne do roślin, zwierząt i przedmiotów przypisane jest odpowiednie znaczenie. Pojedyncza prosta linia na przykład wskazuje na ostrożne plany i spokój umysłu, dwie linie równoległe mówią zaś, że zapowiada się przyjemna podróż.
Koło z krzyżykiem na górze jest zwykle niepomyślnym znakiem nadmiernego ograniczenia, na przykład w więzieniu albo szpitalu, drzewo oznacza powodzenie, a żołądź zwiastuje dobre zdrowie. Im bliżej brzegów filiżanki mieści się rysunek, tym wcześniej przepowiadane wydarzenie nastąpi. Wydarzenie zwiastowane przez wzór na dnie filiżanki jest kwestią odległej przyszłości. Podobnie jak profesor Trelawney, wielu wróżbitów jest zdania, że tylko osoba o szczególnie wyostrzonych zdolnościach psychicznych jest w stanie prawidłowo zinterpretować wzór powstały z fusów. Zgodnie z tą teorią, herbaciane fusy stymulują intuicję wróżącego, który w ten sposób staje się zdolny do odczytania przyszłości i dostrzeżenia prawdy, które inaczej pozostałyby zakryte. Nie powstrzymuje to wcale tysięcy pozbawionych tego daru ludzi od zajmowania się tasseomancją choćby dla rozrywki.
6. KRYSZTAŁOWE KULE.
Zaraz zapytam kryształową kulę...
Dzisiaj można usłyszeć te słowa wypowiadane z sarkazmem w odpowiedzi na pytaniadotyczące nieprzewidywalnej przyszłości. Jednakże dla tych,którzy na różne sposoby parają się wróżbiarstwem, kryształowa kula to poważna sprawa. W Hogwarcie profesor Trelawney uczy studentów trzeciego roku właściwego sposobu zaglądania w mglistąs ferę, zapewniając ich, że cierpliwość i zrelaksowanie zostaną wynagrodzone poznaniem nadchodzących zdarzeń.Harry, Ron i Hermiona odnoszą się do tego w najlepszym razie sceptycznie, lecz ci, którzy wierzą w proroczą moc kuli z kryształu, z pewnością nie są odosobnieni.
Chociaz kryształowych kul nie używano aż do wieków średnich, krystalomancja,czyli sztuka wpatrywania się w naturalny lub szlifowany kryształ,by zobaczyć przyszłość, jest częścią o wiele starszej tradycji.Wywodzi się od wróżenia poprzez wpatrywanie się w czysta lub lustrzaną powierzchnię, dopóki nie zaczną pojawiać się obrazy albo na niej samej,albo też w umyśle patrzącego. Wydaje się, że ta metoda wróżenia pod różnymi postaciami występuje we wszystkich kulturach.Wstarożytnej Mezopotamii wróżbiarze wlewali do mis z wodą oliwę i interpretowali pojawiające się na powierzchni kształty. Biblijny prorok Józef miał srebrny puchar, którego używał zarówno do picia, jak i do wróżenia. Starożytni Egipcjanie, Arabowie i Persowie wpatrywali się w misy atramentu,Grecy zaś, w nadziei, że otrzymają oświecającą wizję,woleli przyglądać się lśniącym lusterkom i polerowanemu mosiądzowi. Pierwszymi krystalomantami z prawdziwego zdarzenia byli Rzymianie,którzy wpatrywali się w polerowane, choć niekoniecznie jeszczeo krągłe, kryształy kwarcu i berylu.
Nawet jednak wówczas ktoś tak sceptycznie nastawiony jak Hermiona byłby mało skutecznym wróżbita, ponieważ kluczem do sukcesu były szczerość,pozytywne nastawienie i wiara. Doskonały wróżbita powinienbył być czysty tak duchowo, jak i fizycznie, a do każdego seansu musiał przygotować się kilkudniową modlitwą i postem. Wróżenie odbywało się zwykle w specjalnym pomieszczeniu, w którym panowała atmosfera uroczystej powagi.
Przygotowania i dbałość o szczegóły miały pomóc wróżbicie osiągnąć podczas seansu stan podobny do transu, dzięki któremu tym łatwiej w jego umyśle pojawiały się obrazy. Starożytni uważali, że wszystko, co wróżbici widzą, pochodzi od nich samych, nie z kryształu. Mimo to wróżbiarskie wizje traktowane byłyj ako prawdziwe przepowiednie, a nie zwyczajne sny na jawie.
Według niektórych tradycji najlepszymi wróżbitami były dzieci, ponieważ ich dusze były nieskalane, a umysły bardziej otwarte na wyobraźnię niż umysły dorosłych. Taką teorię przyjęła renesansowa Europa,w której można było zatrudnić dziecko do przewidywania przyszłości przez znane ze starożytności rytualne wpatrywanie się w kryształ, połączone z modłami, okadzaniem i wypowiadaniem magicznych słów. W tym samym czasiez arówno dzieci,jak i dorośli zaczęli używać kryształowych kul w bardziej praktycznych celach, jak na przykład ustalenie tożsamości kryminalistów czy odnajdowanie skradzionych bądź zagubionych rzeczy. Na przykład relacja z 1671 roku mówi o kupcu,który–bez przerwy okradany – postanowił przechadzać się o północy po okolicznych uliczkach w towarzystwie chłopca i dziewczynki,którym nakazał wpatrywać się w kryształ dopóty,dopóki nie ujrzą w nim podobizny złodzieja. Nigdy się nie dowiemy, czy udało mu się złapać właściwą osobę.
Bez wątpienia najznamienitsza kryształowa kula epoki renesansu należała do Johna Dee, cieszącego się wielką estymą angielskiego matematyka i astronoma, który otrzymał zadanie wyznaczenia przychylnego astrologicznie czasu koronacji królowej Elżbiety I w1558 roku. Dee z pełnym pasji zainteresowaniem podchodził do wróżenia z kryształów, uważając je za sposób porozumiewania się ze światem aniołów i duchów, które w jego przekonaniu posiadały wiedzę, jakiej nie możnabyło zdobyć nigdzie indziej. Sam miał kryształową kulę,którą opisywał jako „najjaśniejszą, najczystszą i najznakomitszą,wielkości jajka”.Niestety, bez względu na to, jak długo Dee wpatrywał się w swoją kulę,niczego nie mógł zobaczyć. Zamiast się poddać , zatrudnił Edwarda Kelly`ego, zawodowego wróżbitę, którego wielu uczonych uważa za oszusta.Obaj mężczyźni latami pracowali razem – Dee zadawał pytania,natomiast Kelly patrzył w kulę i udzielał odpowiedzi.Dee i Kellybyli też wspólnie autorami tomów przepowiedni spirytystycznych,jedna z nich dotyczyła egzekucji Marii, królowej Szkocji, która odbyła się w lutym 1586 roku. Kryształowa kulaJohna Dee przechowywana jest obecnie w British Museum w Londynie.
Podobnie jak Dee,niektórzy współcześni wróżbiarze używają swoich magicznych kul,by się porozumiewać ze światem duchów. Inni przepowiadają przyszłość lub zajmują się odszukiwaniem zaginionych.Większość z nich stosuje metody podobne do metod z wcześniejszych stuleci, choć ich przygotowania nie są aż tak rygorystyczne. Szczególną uwagę zwraca się na wygląd pomieszczenia,a samo wróżenie odbywa się zwykle przy ściemnionym świetle. Kryształow akula jest zazwyczaj idealnie okrągła, ma mniej więcej dziesięć centymetrów średnicy i możebyć biała, niebieska, fioletowa, żółta, zielona,opalizująca albo przezroczysta. Zgodnie z tradycja, kula spoczywa na stojaku z polerowanego hebanu, kości słoniowej bądź bukszpanu.Podczas seansu wróżbita może położyć kulę na stole lub trzymać ją w dłoni na tle czarnego obrusa.
Obecnie kryształowe kule często kojarzą się z komercyjna działalnością samozwańczych mediów i wędrownymi wróżbitami,którzy, jak profesor Marvel z „Czarnoksiężnika z krainy Oz”,głoszą, że „wszystko widzą i wszystko wiedzą” ( Wlatach dwudziestych itrzydziestychdwudziestego wieku wodewilowy magik Claude Alexander Conlin wykorzystywał kryształową kulę jako symbol swych zdolności, by„wszystko wiedzieć, wszystko widzieć i wszystko powiedzieć”). Chociaższtukawróżenia zkryształowej kuli nie cieszy się już tak powszechnym szacunkiem jak w dawnych czasach, wciąż odgrywa istotną rolę w wielu kulturach. Na szczególną uwagę zasługuje fakt,iż obecnego Dalajlamę wykrył zespół mnichów, którzy jego tożsamość odkryli w zwierciadle jeziora Lhotso w Tybecie.
7. HOROSKOP
Postawienie horoskopu wymaga mnóstwa pracy. Nie jest to bowiem tylko zbiór przepowiedni, ale również szczegółowa mapa ukazująca wygląd nieba w chwili, gdy urodziła się osoba, której stawia się horoskop. Aby sporządzić własny horoskop, przyszły astrolog musi znać dzień, miesiąc oraz rok urodzenia, a także miejsce i dokładną porę dnia. Dopiero mając te wszystkie informacje, może się skonsultować z efemerydą – tablicami podającymi dobowe pozycje Słońca, Księżyca i planet – aby w ten sposób się dowiedzieć, gdzie w zadanym momencie znajdowały się poszczególne ciała niebieskie. Ponieważ zaś efemerydy podają lokalizację tylko dla jednej pory dnia i jednej długości geograficznej ( zwykle dla południa bądź północy w angielskim Greenwich, które od 1884 roku jest międzynarodowym punktem odniesienia dla pomiaru czasu i długości geograficznej ), trzeba wykonać serię matematycznych obliczeń, by ustalić wygląd nieba w porze i miejscu konkretnych narodzin.
Tak uzyskane dane nanosi się na wykres astrologiczny, na którym zaznaczone jest położenie każdej planety względem znaków zodiaku,odległość miedzy planetami oraz kąty pomiędzy liniami łączącymi planety. Wykorzystując te informacje, a także zbiór tradycyjnych znaczeń przypisywanych poszczególnym planetom i znakom zodiaku, astrolog sporządza opis podstawowych cech charakteru, zdolności oraz mocnych i słabych stron danej osoby.
Aby przepowiedzieć przyszłość trzeba ponownie zajrzeć do efemerydy i odczytać położenie planet w przyszłości. Astrolog porównuje je następnie z położeniem ciał niebieskich z chwili narodzin i w ten sposób odgaduje, co delikwenta czeka w przyszłości.
10. ZODIAK
Już przed tysiącami lat wnikliwi obserwatorzy nieba spostrzegli, że Słońce i planety każdego roku poruszają się po niebie po tej samej wąskiej ścieżce wśród gwiazd. Grecy nazywali ją zodiakiem, a astrolodzy podzielili na dwanaście równych części, czyli znaków,z których każda związana była z konkretną konstelacją –ze zbiorami Barana, Byka, Bliźniąt, Raka, Lwa, Panny, Wagi,Skorpiona, Strzelca, Koziorożca, Wodnika i Ryb – oraz z określoną porą roku. Astrolodzy wykorzystują położenie Słońca i planet w zodiaku do przepowiadania przyszłości i określania charakteru osób urodzonych pod różnymi znakami. Charakterystyka poszczególnych znaków powstała tysiące lat temu, leczw następnych wiekach dopracowywano ją i poszerzano. Oto niektóre z jej założeń:
BARAN, łac. Aries ( 21marca – 19 kwietnia ). Osoby urodzone w znaku Barana są energiczne, entuzjastyczne, bezpośrednie, niezależne, twórczei niecierpliwe. Barany mają jednak rogi, toteż bywają agresywne,uparte i porywcze.
BYK, łac. Taurus ( 20kwietnia – 20 maja ). Ludzie spod znaku Byka, jak na bykiprzystało, mają nieprzebrane zasoby sił, wytrzymałości i uporu.Są też rzetelne, ciepłe, cierpliwe i niezawodne i miewają duszą artysty.
BLIŹNIĘTA, łac.Gemini ( 21 maj – 20 czerwca ). O Bliźniętach sądzi się, ze są wszechstronne, pełne życie, ciekawe, bystre, elokwentne, lecz nierzadko też powierzchowne. Jak mityczni bracia Kastor i Polluks,od których nazwę wziął gwiazdozbiór, Bliźnięta potrafią poświęcać się rodzinie.
RAK, łac. Cancer ( 21czerwca – 22 lipca ). Raki mają doskonale rozwiniętą intuicję i wyobraźnię, są życzliwe i nieustępliwe, choć bywają rozchwiane emocjonalnie. Z zamiłowania są domatorami i osobami bardzo rodzinnymi. Jak to z rakami bywa, ich delikatne wnętrze chroni twardy pancerz.
LEW, łac. Leo ( 23lipca – 22 sierpnia ). Lwom przypisuje się pewność siebie, energię, hojność, wylewność, dumę i niezależność. Podobnie jak król dżungli, potrafią dominować, wykazywać się odwagą i domagać się uwagi.
PANNA, łac. Virgo ( 23sierpnia – 22 września ). Panny obdarzone są zmysłem analitycznym, są drobiazgowe, pilne, przenikliwe, krytyczne i bywają perfekcjonistami, a także skromne i roztropne.
WAGA, łac. Libra ( 23września – 22 października ). O Wagach powiada się, że są wytworne, dobroduszne, idealistyczne, romantyczne i inteligentne,często jednak niezdecydowane. Wagi jak to wagi – są wyważone,zarówno w swoich sądach, jak i emocjach, i lubią wszystko dokładnie rozważyć.
SKORPION, łac.Scorpius (23 października – 22 listopada ). Osoby spod tego znaku są namiętne, uczuciowe, tajemnicze, silne, mściwe i charyzmatyczne. Tak jak skorpiony są szybkie i śmiałe, a ich uderzenie zawsze pada w odpowiednim momencie.
STRZELEC, łac.Sagittarius ( 23 listopada – 21 grudnia). Gwiazdozbiór Strzelca przedstawia centaura mierzącego z łuku. Strzelce lubią przebywać na wolnym powietrzu, uprawiają sporty i lubią zwierzęta. Sa szczere i refleksyjne, ale również niespokojne, żądne przygód i pełne wigoru.
KOZIOROŻEC, łac.Capriconrus ( 22 grudnia – 19 stycznia ). Koziorożce to mocne, solidne osoby, które potrafią pokonać niebezpieczeństwa i wziąć na rogi przeszkody, jakie staną im na drodze. Są ambitne, dobrze zorganizowane, zdyscyplinowane, praktyczne i materialistyczne.
WODNIK, łac. Aquarius( 20 stycznia – 18 lutego ). Wodniki przedstawia się jako osobynie tuzinkowe, przyjacielskie i idealistyczne, często obdarzone wizją, choć równocześnie pełne rezerwy i uparte. Tradycyjne wyobrażenie Wodnika jako postaci trzymającej dzban wody ma symbolizować altruizm i umiejętności przychodzenia z pomocą.
RYBY, łac. Pisces ( 19lutego – 2o marca ). Jak przystało rybom, osoby spod znaku Ryb lubią wodę i pływanie. Są delikatne, wrażliwe, uczuciowe, obdarzone wyobraźnią i empatią, a także niezorganizowane i niepraktyczne.
9. KATOPTROMANCJA
Aż do siedemnastego wieku, kiedy zwierciadła stopniowo zaczęto zastępować kryształowymi kulami, zwierciadła były także rutynowo wykorzystywane do przepowiadania przyszłości. Pierwsze przypadki wróżenia z lustra ( czyli katoptromancji ) odnotowano w starożytnym Rzymie, gdzie niewielkie metalowe lusterka używane były do przewidywania długości życia osób chorych i starszych.Według jednego z przekazów greckiego podróżnika Pauzaniasza z drugiego wieku rzymscy wróżbici zanurzali lusterka w wodzie, po czym wyciągali je i ustawiali naprzeciw twarzy chorego. Jeżeli odbicie pacjenta było normalne, znaczyło to, że z pewnością wyzdrowieje. Jeżeli natomiast było zniekształcone,wróżyło to rychłą śmierć.
Katoptromancja osiągnęła szczyty popularności około roku 1200, wkrótce po tym, jak weneccy wytwórcy szkła udoskonalili metodę wytwarzania dużych, płaskich szklanych zwierciadeł. Europejscy katoptromanci nachylali lustra ku słońcu lub innemu źródłowi światła, by następnie „odczytać przyszłość” w tajemniczych wzorach światła i ciemności, których odbicia widzieli.
10. WRÓŻKA SYBILLA
W mitologii Grecji i Rzymu sybille to kobiety znane z umiejętności przepowiadania przyszłości w ekstazie.
Legenda mówi, że w starożytnym świecie żyło dziesięć sybilli rozrzuconych po Egipcie, Babilonie, Persji, Libii i Grecji. Nosiły różne imiona, ale na cześć pierwszej greckiej wieszczki Sybilli, która podobno była córką Zeusa, wszystkie nazywano sybillami. Gdy większość wróżbitów wróżyła tylko wówczas,gdy ich o to poproszono, sybille prorokowały zawsze,kiedy odczuły natchnienie, często spisując swe przepowiednie na liściach.Przepowiadały wojny, groźne sztormy, a także narodziny i upadki władców i imperiów.
Najsławniejszą sybillą była Amaltea, znana jako Sybilla Kumańska, kapłanka boga Apolla. Według legendy przekazanej przez rzymskiego pisarza Owidiusza, Apollo zakochał się w niej i obiecał wszystko, czego zapragnie. Sybilla wskazała na kopczyk piasku i poprosiła o rok życia za każde ziarenko. Apollo spełnił jej prośbę. Niestety,Sybilla zapomniała poprosić również o wieczną młodość –błąd, który popełniło kilku innych mitycznych bohaterów- w związku z czym skazała się na coraz bardziej dojmującą starość i słabość. W końcu przeniosła się do podziemnej jaskini w Kume niedaleko Neapolu w Italii, gdzie przeżyła jeszcze tysiąc lat.
Inna znów legenda mówi o tym, co się wydarzyło, kiedy Sybilla Kumańska udała się do Tarkwiniusza, ostatniego króla Rzymu, i zaproponowała mu sprzedaż dziewięciu tomów swych przepowiedni dotyczących przyszłości Rzymu i losów królestwa. Król stwierdził, że cena, jakiej żąda,jest zbyt wygórowana i odmówił zapłaty, być może oczekując, że kobieta będzie się targować. Tymczasem Sybilla spaliła pierwsze trzy tomy. Rok później wróciła do króla i zaproponowała mu pozostałe sześć ksiąg po tej same jcenie. Kiedy król znów odrzucił jej ofertę, ponownie spaliła trzy księgi, po czym w kolejnym roku zaoferowała mu ostatnie trzy woluminy,znów po pierwotnej cenie. Pokonany Tarkwiniusz kupił je wreszcie i nigdy już więcej Sybilli niewidziano.
Historia Sybilli z Kume jest mityczna, ale przypisywane jej przepowiednie ( Księgisybillińskie ) naprawdę istniały. Zostały spisane– nie wiadomo przez kogo – w formie zagadek na palmowych liściach złożonych w księgi. Z tych kolekcji przepowiedni złożonych wświątyni Jowisza Kapitolińskiego oraz sugestii co do sposobów obłaskawiania bogów w ciężkich czasach przez wieki korzystał rzymski senat, dopóki nie spłonęły w pożarze w 83 roku przed naszą erą. Po tym wydarzeniu senatorowie posłali emisariuszy, by zebrali przepowiednie wyroczni na Sycylii i w Azji Mniejszej. Przechowywano je w świątyni Apolla w Rzymie aż do roku 408, kiedy zostały one zniszczone podczas bitwy.
Jeszcze długo po tym,jak zniszczone zostały księgi proroctw, Sybilla Kumańska fascynowała ludzi. W średniowieczu chrześcijańscy pisarze poddawali przypisywanie jej proroctwa ponownej interpretacji i dodawali do nich cos od siebie, tak że nagle okazało, się że przewidziała nadejście Jezusa Chrystusa. Jej autorytet rósł, aż dorównał autorytetowi proroków starotestamentowych– czemu piękny hołd złożył Michał Anioł, umieszczając Sybillę pośród czterech innych wyroczni na sklepieniu Kaplicy Sykstyńskiej w Watykanie.
11. SENNIK
Sennik jest zbiorem najczęściej spotykanych marzeń sennych, który zawiera dużą liczbę symboli sennych i ich interpretacji. Senniki próbują tłumaczyć podstawowe symbole występujące w snach, jednak dokonana na ich podstawie interpretacja musi być powiązana z ogólną sytuacją śniącego i każdy sen należy interpretować oddzielnie. Nie ma jednoznacznej recepty jak należy odczytywać poszczególne symbole.
Pomimo powszechnego uznania, iż sny mogą przepowiedzieć przyszłość, naukowcy przekonani są iż okres snu jest momentem segregowania pamięci ludzkiej (również elementów pamięci podświadomej) w którym obrazy senne powstają na bazie przeżytych sytuacji i emocji.
W interpretacji snu należy pamiętać iż mają one indywidualną interpretację w kontekście konkretnej osoby i rzadko kiedy ich symbolika ma jednolite znaczenie. Okazuje się, że dostępne senniki coraz częściej dzielą hasła w kontekście sytuacji. Specjaliści zajmujący się tematyką snu i marzeń sennych twierdzą iż tworzenie własnego sennika jest dobrym sposobem by poznać własną osobę - na podstawie tego co nam się przyśniło, jest tworzyć własny, indywidualny sennik. Etapy powstawania takiego sennika prezentują się następująco:
1. Ponieważ rzadko kiedy jesteśmy w stanie zapamiętać sen, zaraz po przebudzeniu zaleca się poleżenie w łóżku celem przypomnienia sobie o czym śniliśmy i poskładania tego w logiczną całość.
2. Kolejnym etapem jest skrupulatne zapisanie tego snu - najlepiej w osobnym zeszycie do tego celu przygotowanym, który stanie się sennikiem w którym następnie można zapisywać również odzwierciedlenie i odniesienie odbytych snów do rzeczywistości.
3. Na podstawie długotrwałych obserwacji i prowadzonego notatnika można starać się nauczyć odczytywać symbole z własnych snów.
4. Kolejnym etapem jest próba rozszyfrowania tych symboli i zredagowania osobistego sennika, w tradycyjnej (słownikowej) formie.
12. INTERPRETACJA
Balon – zanosi się na kłopoty
Banan – podróż w interesach
Berło – więcej obowiązków
Bębny – plotki
But – zmiana w karierze
Chmury – zwątpienie
Czajnik – przyjazny dom
Człowiek – nieoczekiwany gość
Diament – drogi prezent
Dom – stabilność
Drabina – postęp, ruch, sukces
Drzewo – sukces
Dynia – ciepły związek
Działo – niebezpieczeństwo, niesnaski, katastrofa
Dziurka od klucza – niechciane wiadomości
Dzwony – dobre wieści
Fajka – nowe pomysły
Filiżanka – wielki sukces
Flaga – niebezpieczeństwo
Gałąź – nowa przyjaźń
Gęś – zaproszenie
Gitara – romans na horyzoncie
Gniazdo – schronienie
Gołębica – łut szczęścia
Góra – podróż albo przeszkoda
Grzyb – spodziewaj się opóźnień
Gwiazda – pomyślność
Igła – szacunek innych
Instrument muzyczny – dobre towarzystwo
Jajko – płodność, urodzaj, wzrost
Jaszczurka – ukryci wrogowie
Kangur – nieoczekiwana podróż
Kapelusz – nowa sytuacja w pracy
Kieliszek wina – nowi znajomi
Klucz – odgadnięcie tajemnicy
Koło – miłość
Koperta – wieści
Koronka – delikatne sprawy
Kosa – dobre zbiory albo ostrzeżenie przed śmiercią
Kot – zdrada
Kotwica – podróż
Kozioł – nieszczęście
Krab – wróg u bram
Królik – sukces
Krzesło – niespodziewany gość
Krzyż – kłopoty
Książka – świadomość, nauka
Księżyc – miłość
Kwiaty – miłość, honor, poważanie
Lampa – zysk finansowy
Laska – potrzeba wsparcia
Lew – pomocni przyjaciele
Liść – powodzenie
Łopata – powodzenie w interesach
Łódka – wizyta przyjaciela
Miecz – spór z bliskim przyjacielem
Młotek – zwycięstwo nad przeciwnościami losu, ciężka praca
Moneta – zwrot długu
Motyl – szczęście
Mysz – niepewność finansowa
Nietoperz – rozczarowanie
Nożyczki – gniewne słowa, nieporozumienie rodzinne
Okno – pomoc przyjaciela
Oko – bądź ostrożny
Oset – wysokie ambicje
Osioł – przyda się cierpliwość
Owca – powodzenie
Pająk – powodzenie, pieniądze
Pajęczyna – knowania, komplikacje
Papuga – przeszkoda, niepokój
Parasol – strapienie
Pętla – zbliżające się niebezpieczeństwo
Pierścionek – małżeństwo
Pies – wierni przyjaciele
Piła – kłopoty z nieznajomymi
Piórko – więcej wysiłku
Podkowa – sprzyjające szczęście
Pszczoła – spotkasz przyjaciół
Ptak – poszczęści ci się
Ręka – przyjaźń
Rękawiczka – szczęście i honor
Róg – obfitość
Ryba – wiadomości z zagranicy
Schody – nadchodzi poprawa
Skorpion – wrogie intrygi
Skrzydła – wiadomość
Skrzypce – samotność
Słońce – szczęśliwość
Smok – zmiany
Sowa – skandal, podupadłe zdrowie
Stół – miłe spotkanie po latach
Strzała – złe wieści nadejdą pocztą
Syrena – pokusa
Szczur – niebezpieczeństwo, utrata czegoś
Szkielet – choroba
Sztylet – niebezpieczeństwo ze strony nieprzyjaciół
Świnia – trudności w związku
Tęcza – szczęście
Trójkąt – nieoczekiwane wydarzenie
Twarz – nowi przyjaciele
Waga – sprawiedliwość, sukces prawny
Wahadło – niezdecydowanie
Wazon – przyjaciel w potrzebie
Wąż – fałszywość, pokusa
Widelec – zejść z obranej drogi
Wiewiórka – dobrobyt w przyszłości
Winogrona – dobra zabawa w gronie przyjaciół
Wiosło – chwilowe kłopoty
Wodospad – bogactwo
Wół – konflikt ze wspólnikami
Zegar – ozdrowienie
Znak zapytania – niepewność, zmiana
Żaba – poprawa w interesach
Żołądź – dobre zdrowie
Żółw – krytyka
Żyrafa – nieporozumienie
Internet Piotr Słodkowski
Wróżbiarstwo – czyli sztuka przepowiadania przyszłości – jakiejś postaci było obecne w każdej kulturze w historii. Dzisiaj niemal w każdym mieście można znaleźć przedstawicieli najbardziej popularnych form wróżbiarstwa – astrologii, tarota, wróżenia z kryształowej kuli, czytanie z ręki, numerologii i wróżenia z fusów, a jest to jedynie mizerna próbka setek metod odczytywania przyszłości, jakie rozwinęły się przez wieki.
2. HISTORIA WRÓŻBIARSTWA
Wiele wróżbiarskich systemów zrodziło się w starożytnej Mezopotamii ponad cztery tysiące lat temu. Wróżeniem zajmowali się tam kapłani, którzy studiowali ruch gwiazd i planet oraz badali wnętrzności zwierząt ofiarnych, by odnaleźć wskazówki co do pomyślności króla i społeczności. Niektórzy wróżbici szukali znaków na przyszłość wprawiając się w trans i prosząc o pomoc duchy, inni znów odnajdywali je w przyrodzie. Zaćmienie, burza gradowa, narodziny bliźniąt albo sposób w jaki dym unosi się w powietrze – niemal wszystko mogła zostać zinterpretowane jako zapowiedź tego, co miało nadejść.
W starożytnej Grecji i Rzymie wyróżniano dwa rodzaje wróżbitów: zawodowi, doskonale wykształceni wróżbici pracowali dla władców, natomiast zwykli służyli każdemu, kogo było na nich stać. Spośród oficjalnych wyroczni w Grecji największą chlubą, cieszyła się wyrocznia delficka, do której przynoszono pytania, nierzadko w formie testu wielokrotnego wybory, alby za pośrednictwem kapłanki uzyskać odpowiedź od samego Apollona. Królewscy wysłannicy z przyległych krain szukali u wyroczni rady w tak ważnych kwestiach, jak na przykład gdzie zbudować nową świątynię albo czy rozpocząć wojnę. W Rzymie nominowani przez państwo wróżbici zwani byli augurami, od łacińskiego avis (ptak), i garrire (szczebiotać), albowiem ich wielce szanowane usługi świadczone imperium zasadzały się na obserwowaniu ptaków. Ze wszystkich ziemskich istot ptaki były najbliższe niebiosom, toteż łatwo zrozumieć, dlaczego były dobrymi sygnalizatorami tego, co może się podobać, lub nie podobać bogom. Interpretacje opierały się na wielu rozmaitych informacjach, łącznie z liczbą i gatunkiem ptaków oraz ich sposobem latania, śpiewem i odgłosami, kierunkiem lotu i jego prędkością. Augurami byli Juliusz Cezar, Cyceron, Marek Antoniusz i inni znamienitsi Rzymianie.
Mniej wybitni wróżbici dostępni byli prawie dla każdego (niekiedy zezwalano na konsultacje nawet niewolnikom), a przepowiadanie przyszłości w całym antycznym świecie było bardzo integralnym przedsięwzięciem. Interpretacja snów i astrologia cieszyły się największym szacunkiem, choć popularna była również numerologia, wróżenie z wody (krewniak wróżenia z kryształowej kuli) oraz chiromancja, a także rozliczne metody wykorzystujące ptaki, kości do gry, księgi, strzały, topory, i inne zdumiewające przedmioty. Zwyczajni wróżbici, z których wielu trudniło się także sprzedażą talizmanów i amuletów, nie cieszyli się już takim szacunkiem jak wróżbici z urzędu. O wiele częściej okazywali się oszustami, a kpiarze uwielbiali stroić sobie żarty z tych, którzy garneli się do nich stadami po poradę w każdej błahej sprawie.
Mimo sprzeciwu Kościoła wiele starożytnych systemów wróżbiarstwa przetrwało do średniowiecza. Profesjonaliści nadal działali w najważniejszych miastach, wędrowni wróżbiarze przenosili się z miasteczka do miasteczka, a po wsiach radą służyli wiejscy czarodzieje i tak zwane mądre. Warto zauważyć, że od czarowników oczekiwano nie tylko umiejętności zaglądania w przyszłość, ale również spoglądania wstecz. Nierzadko proszono ich o pomoc w odnalezieniu zguby, zidentyfikowaniu złodzieja, odszukaniu zaginionych albo zlokalizowaniu zakopanego skarbu (przed wiekami, kiedy banki były rzadkością, wieli ludzi zakopywało swoje kosztowności w ziemi, a inni naturalnie starali się je odnaleźć i wykopać). Zwykli śmiertelnicy mieli także możliwość powróżyć sobie samemu dzięki wiedzy nabytej z tanich ilustrowanych broszur dostępnych już w szesnastym wieku, poświęconych między innymi chiromancji i astrologii. Wróżbiarstwo pozostawało jednak głównie w rękach zawodowców, którzy twierdzili, że posiadają wiedzę, wykształcenie bądź dar niedostępne innym.
3. SPOSOBY WRÓŻENIA
Aeromancja - Zwolennicy aeromancji dopatrywali się zjawisk w zjawiskach atmosferycznych- grzmotach, błyskawicach, kształtach chmur, kierunku i sile wiatru aby przepowiedzieć przyszłość z pogody. Aeromancja, stosowana przez babilońskich kapłanów, należy do najstarszych systemów wróżbiarstwa.
Alektromancja - Główną rolę w tej metodzie odgrywał kogut. W sporych rozmiarów kole wpisywano litery, a na każdą z nich kładziono ziarna pszenicy. Kolejność, w jakiej kogut zjadł ziarna-litera po literze- odsłania przesłanie. Jeśli wyrazy nie miały sensu, wróżbita musiał je zinterpretować. Zjedzone ziarna zastępowano nowymi, aby ta sama litera mogła się pojawić tyle razy, ile to było konieczne.
Alomancja - Wróżbita rzucał garść soli na płaską powierzchnię i starał się odczytać pojawiające się wzory.
Apantomancja - Wierzono niegdyś, że przypadkowe spotkanie ze zwierzętami niosą wskazówki. W średniowiecznej Europie napotkany przypadkiem kozioł albo zając oznaczał bliskie powodzenie, szczególnie jeśli zając uciekał przed sforą psów. Nietoperz, kruk i osioł były natomiast złowróżbne.
Astragalomancja - Przepowiadanie przyszłości za pomocą kości do gry pochodzi za starożytnego Egiptu. W ciągu wieków zaistniało wiele sposobów odczytywania wróżb. Bardzo prosty system, opisany w jednej ze średniowiecznych broszur, wymagał użycia trzech kości. Gdy wyrzuci się:
- Trzy szóstki: spełnienie życzeń
- Dwie szóstki i dwójka: powodzenie, choć nie bez trudności
- Szóstka i dwie czwórki: dane pragnienie jest złym pomysłem i należy je zarzucić.
Bibliomancja - Potrzebna jest tylko książka. Wróżbiarz stawia pytanie, następnie otwiera książkę na chybił trafił i z zamkniętymi oczami wskazuje fragment tekstu. Zdanie bądź cały akapit, na którym spocznie palec, to odpowiedzią na pytanie, lub komentarz.
Chiromancja - Interpretujemy wygląd lewej dłoni.
Geomancja - Rozsypuje się garść ziemi trzymanej w obu dłoniach i odczytuje się kształty, jakie powstały. W późniejszej wersji, znanej jako geomancja papierowa, wróżbita stawia pytanie i z zamkniętymi oczami przykłada ołówek do papieru i stawia znaki. Po odpowiednim czasie, przerywa rysowanie i interpretuje kształty.
Hydromancja - Do zbiornika z wodą wrzucano pojedynczo trzy kamienie: okrągły, trójkątny i kwadratowy, a wróżbita oceniał pojawiające się koncentryczne fale, szukając w nich dających się z interpretować wzorów.
Keromancja - Ten stary i rozpowszechniony sposób polega na laniu wosku roztopionego w mosiężnym tyglu. Gorący wosk wlewa się powoli do misy z zimną wodą. Kiedy zetknie się z powierzchnią wody, zastyga przyjmując rozmaite kształty, które interpretuje wróżbita.
Ksylomancja - W czasach biblijnych wzory utworzone przez opadłe konary drzew, gałęzie, gałązki i wszelkie inne kawałki drewna leżące na ziemi poddawano uważnemu oglądowi i interpretacji.
Miomancja - Wróżenie na podstawie wyglądu, koloru i odgłosów myszy. Szeroka gama przepowiedni od wojny po głód opierała się na bezpośrednich obserwacjach myszy, czasem również szczurów a także widomych znakach ich obecności, jak ślady łap i zębów.
Pedomancja - Podobna do chiromancji, z ta tylko regułą że zamiast dłoni interpretujemy wygląd stopy.
4. CHIROMANCJA
Chiromancja (z gr. cheir = ręka, manteia = wróżenie) to zagadnienie różnie nazywane na przestrzeni wieków np.nauka starożytna, sztuka dywinacyjna, wróżenie lub umiejętność odczytywania losów ludzkich z dłoni.
Zainteresowanie tym tematem rozpoczęło się ok. 5000 lat temu, a za kolebkę owej sztuki uważane są kraje wschodu: Indie, Chiny, Syria i Egipt. Nasi przodkowie obserwując przyrodę, wpatrywali sie w niebo i w ten sposób tworzyli znaki, które póżniej ułatwiały im życie na terytoriach przez nich zamieszkiwanych. Z obserwacji gwiazd na niebie, zaobserwowano, że linie na dłoniach są bardzo podobne do linii łączących poszczególne gwiazdy, pomyślano wówczas, że gwiazdy mogą mieć wpływ na życie ludzi. Przerysowano na dłonie linie i na ich podstawie odczytywano losy ludzi począwszy od ich urodzenia, aż do późnej starości. Wszystkie wiadomości na ten temat przekazywane były ustnie z pokolenia na pokolenie. Pierwsze wzmianki o chiromancji w Europie pojawiły się w 1448. Przez nastepne lata sztuka ta straciła na popularności i do temtu powrócono po 1700. W póżniejszych latach badaniem nad chiromancją zajęli się astrologowie, którzy zauważyli, że na dłoniach oprócz znaków i linii przypominających mapę gwiezdną znajdują się wzgórki, i w ten sposób poszerzyli wiedzę przypisując każdemu wzgórkowi i palcom dłoni odpowiednie planety. Każda dłoń rozpatrywana jest oddzielnie, ponieważ według wiedzy chiromantów: lewa dłoń ma związek z tym co ukryte, a mianowicie z przeznaczeniem człowieka czyli z tym co się w jego życiu wydarza, a na co nie ma wpływu. Na podstawie lewej dłoni określany jest charakter człowieka, jego osobowość, uzdolnienia, wady i zalety prawa dłoń służy do ustalenia postawy i działania człowieka - ta dłoń została nawana przez chiromantów dłonią wolnej woli.
HISTORIA CHIROMANCJI
Legenda głosi, że grecki filozof Arystoteles według, którego ręka jest podstawowym organem, uczył chiromancji swego sławnego wychowanka Aleksandra Wielkiego, a Juliusz Cezar podobno tak bardzo był pewien swych umiejętności chiromatycznych, że oceniał ludzi ze swego otoczenia właśnie na podstawie wyglądy ich dłoni. Chociaż starożytni sławili zalety chiromancji, dopiero w renesansie rozwinięto systematyczne zasady tej sztuki. Pierwszy kompletny podręcznik na jej temat, Sztuka chiromancji, ukazał się w Niemczech w 1475 roku, niedługo po wynalezieniu druku. W tej i następnych pracach czytelnicy mogli znaleźć szczegółowe mapy dłoni, które każdej linii, każdemu wzgórkowi albo zagłębieniu przypisywali nazwę oraz szczególne znaczenie. Analiza tych detali podobno dostarczała danych na temat czyjegoś charakteru i przeznaczenia, jak również podatności na choroby, na przykład serca czy wątroby. W siedemnastym wieku kursy chiromancji były częścią programu nauczania kilku większych uniwersytetów. Chiromancja osiągnęła szczyty popularności w dziewiętnastym stuleciu a to za sprawą najwybitniejszego chiromanty, hrabiego Louisa Hamona. Hamon, działający w Londynie pod pseudonimem Cheiro, przeprowadzał rocznie tysiące badań dłoni stosując system, którego nauczyła go jego matka Irlandka. Jego wróżby cieszyły się opinią zadziwiająco trafnych i do Hamona zwracało się wielu znakomitych klientów, łącznie z królami Anglii Edwardem VII i Edwardem VIII, królem Belgii Leopoldem, rosyjskim carem Mikołajem II, Stephanem Groverem Clevelandem, Thomasem Edisonem, Markiem Twainem i Oskarem Wildem. Zafascynowanie sukcesami Hamona nigdy do końca nie opadło i zawodowi chiromanci wciąż jeszcze prosperują w wielu krajach Europy i w Stanach Zjednoczonych.
OPIS LINI DŁONI:
Linia życia: mylnie sądzi się że określa długość życia. Ta linia wskazuje raczej nasz temperament i zdolności. Gruba linia oznacza silny charakter, pewność siebie, silna osobowość, podchodząca z rezerwą do życia. Cienka osoby z tendencja do asekuracji inną osobę będź rzeczą, sytuacją. Delikatna nie zasmakowała radości życia. Powinna się bardziej zrelaksować. Oplatająca kciuk oznacza niepewność w związkach. Przerywana długie cierpienia i dotkliwe przejścia w życiu. Rozwidlona to .znak, że lubisz czytać, pisać i marzyć. Krzyżowa uprzejmy i troskliwy. Życie Twoje jest jak otwarta książka. Czasami nie powinna pokazywać wszystkiego. Poszarpana koncentruje się na zbyt wielu projektach, których los od początku jest już znany. Równoległe tak jak ściana blokują Twoje cele. Sfrustrowany niemożliwością dosięgnięcia nagród.
Linia życia blisko kcikua oznacza: twoim narodzinom towarzyszy pewna tajemnica. Pewnego dnia, możesz starać się dowiedzieć więcej o sekrecie z przeszłości.
Linia serca: pokazuje jak łatwo albo niełatwo się zakochujesz. Osoby uczuciowe mają linię serca bardziej widoczną ale są porywcze i szybciej mówią niż myślą. Brak rozgałezień na tej lini świadczy o bezwzględności. Kiedy ta linia się rozwidla potrafisz szybko pozyskiwać przyjaciół.
Linia rozumu: Odpowiada za intelekt. Mocno zarysowana świadczy o tym że masz doskonała zdolność koncentrancji. Osoby o długiej i bardzo wyraźniej lini głowy błyskawicznie się uczą i przyswająją wiedzę. Kiedy ta linia jest słabsza i poszarpana należy popracować nad koncentracją.
Linia losu: mówi o sukcesie niepowodzeniu przeszkodach i zmianach. NIektorzy wcale jej nie mają. Odpowiada za silny charakter, dojrzałość i odpowiedzialność. Jeśli jest podwójna los i sukces idą z sobą w parze. Rozgałęziona u dołu cechuje osoby z wielkiem wisiłkiem do realizacji swoich planów.
Linia słońca: Charakteryzuje osoby twórcze pomysłowe i bardzo zdolne.
Linia Merkurego: określa praktyczne umiejętności. Często osobę o silnie zarysowanej owej lini czekają sukcesy finansowe.
WZGÓRKI
U podstawy dłoni znajduje się wzgórek Wenus, naprzeciw niego leży wzgórek Księżyca. Nad wzgórkiem Wenus znajduje się wzgórek Marsa. Leży on również nad wzgórkiem Księżyca. U podstawy palców, licząc od małego palca, znajdują się: Wzgórek Merkurego, Słońca, Saturna i Jowisza. Licząc od lewej strony lewej ręki: (Jowisz) pierwszy palec jest przyporządkowany Jowiszowi. Po nim znajduje się wzgórek Jowisza; [cechy charakteru: wiara, optymizm, afirmacja] (Saturn) drugi palec to palec Saturna, z wzgórkiem o tej samej nazwie; [cechy charakteru: poczucie odpowiedzialności, realizmu] (Apollo) trzeci palec nazywany jest palcem Apolla. Wzgórek pod nim nazywa się wzgórkiem Słońca; [cechy charakteru: zdrowie, witalność, bogactwo] (Merkury) mały palec przyporządkowany jest planecie Merkury, tę samą nazwę posiada wzgórek pod nim; [cechy charakteru: komunikacja, jasne myślenie] (Mars) pod wzgórkiem Merkurego znajduje się wzgórek Marsa; [cechy charakteru: siła charakteru] (Księżyc) wzgórkiem Luny, bądź księżyca jest wzgórek po prawej stronie lewej dłoni; [cechy charakteru: podświadome emocje] (Wenus) wzgórkiem Wenus jest wzgórek znajdujący się pod kciukiem; [cechy charakteru: piękno, miłość, harmonia] (Mars) wklęsłość pośrodku dłoni nazywa się płaszczyzną Marsa. [cechy charakteru: agresja, gniew, siła woli]
TYPY DŁONI
Elementarny – tego rodzaju dłoń charakteryzuje ludzi, ciężko pracujących fizycznie od wielu pokoleń. Cechują ją krótkie palce i szeroka silna dłoń.
Szpatułkowaty – dłoń duża i szeroka, palce nieco dłuższe i grube, o tępych szerokich końcach, należą do człowieka czynu, nie filozofa.
Stożkowaty – dłoń charakteryzująca się krótkimi szczupłymi palcami, i stożkowatym kształtem samej dłoni. Należą one do osoby pobudliwej, porywczej, impulsywnej i pełnej życia – jest trudna we współżyciu.
Kwadratowy – ten typ dłoni należy do osób systematycznych i rzeczowych, statecznych i szanujących prawo. Wykazuje skłonność do konserwatyzmu.
Sękaty – tępe końce palców, duże wyraziste stawy. Cechuje osobę, która przywiązuje duże znaczenie do materialnej strony życia, jest zdecydowana, logiczna i mądra. To typ filozoficzny.
Szpiczasty – palce szczupłe, dłoń szczupła, końce palców szpiczaste. To dłoń należąca do osoby idealistycznej, niepraktycznej, nieoszczędnej i niezapobiegliwej.
Typ mieszany – to zbiór cech wszystkich powyższych typów. W zależności od tego, który typ przeważa, tak też układają się cechy takiej osoby.
INTERPRETACJA:
Przy interpretacji linii dłoni należy wiedzieć, że: linia poszarpana, przerwana, z krzyżykami jest linią wróżącą nieszczęście. Szczęście zaś wróży linia podwójna, wyraźna i długa.
Chirologia dzieli się na trzy podstawowe działy:
1. c h i r o g n o m i ę - (z greckiego cheir - ręka, gnome - poznanie), której zadaniem jest szczegółowa analiza osobowości człowieka, na podstawie typu dłoni, palców, wzgórz, wklęsłości na śródręczu.
2. c h i r o g r a f i a - (cheir - ręka, grapho - piszę) - w tym wypadku przeprowadza się szczegółową analizę linii, a także znaków na dłoni.
3. c h i r o m a n c j a - (cheir - ręka, manteia - wróżenie) jest to połączenie wszystkiego, a więc wyglądu ręki, palców, linii, znaków wraz z predyspozycją medialną osoby odczytującej zapis na dłoni.
Budowa dłoni:
1. dłoń płaska - trwałe przekonania, rozwaga, brak umiejętności dyplomatycznego załatwiania spraw
2. dłoń wklęsła - brak pewności siebie, skrytość, walka ze światem
3. dłoń duża - precyzyjne prace, można na takiej osobie polegać
4. dłoń mała - człowiek zaangażowany w "wielkie sprawy", wielkie ambicje, wysoko mierzy
5. dłoń szeroka - człowiek pracowity, praca jest dla niego bardzo ważna
6. dłoń smukła - taki człowiek robi tylko to, co lubi lub musi, nie lubi robić nic za kogoś innego
7. dłoń umięśniona - dużo energii, przy braku taktu
8. dłoń pulchna - wrażliwy, delikatny, może szukać pomocy u innych
9. dłoń koścista - oschły, podejrzliwy
Skóra na dłoni:
1. gładka - wrażliwość
2. wilgotna - nerwowość
3. pomarszczona - oschłość
4. sucha - opryskliwość
Kolor dłoni:
1. różowy - zrównoważony, pogodny, zdrowy
2. czerwony - emocje
3. żółty - zazdrość, kłopoty z wątrobą
4. złoty - energia, samodzielność
5. blady - bezradność
6. biały - wyrozumiały
7. ziemisty - uparty
8. siny - mściwy
Włosy na dłoni:
1. drobne, delikatne, puszek - pogodne usposobienie
2. rozproszone małe, łamliwe - wewnętrzny niepokój
3. grube - osoba o gniewnym, wybuchowym usposobieniu
4. na palcach - osoba zazdrosna, o dużej zmysłowości
Dotyk dłoni:
1. twardy - działanie, praca, ruch, aktywność
2. miękki - mała aktywność, bierność
Sposób witania się:
1. mocny - pewność siebie
2. słaby - nieśmiałość, brak pewności siebie
3. dłoń na wierzchu - dominacja
4. dłoń pod spodem - uległość
Podział śródręcza na pola:
Dłoń dzielimy na trzy sfery (pomijając palce)
1. sfera duchowa - świat idei, wartości, (od linii pod palcami do linii głowy)
2. sfera świadomości - wola, umysł, myśli, przekonania, (od linii głowy do nasady kciuka, a połowę wysokości Wzgórza Księżyca)
3. sfera instynktu - popędy, zmysły, instynkt, (dalsza część dłoni)
Podział według linii Saturna (linii losu):
1. strona zkciukiem - naturalne, wewnętrzne tęsknoty, marzenia, to co w nas
2. druga strona - to co przyjmujemy z zewnątrz
5. WRÓZENIE Z FUSÓW
Tam, gdzie Ron widzi niewinnie wyglądający melonik, profesor Trelawney dostrzega groźną maczugę. Gdzie on widzi owieczkę, ona zauważa koszmarnego czarnego psa zwanego ponurakiem. Oboje wpatrują się w dno filiżanki Harry`ego i zajmują popularną formą wróżbiarstwa zwaną tasseomancją, czyli wróżeniem z fusów. Zwyczaj przepowiednia przyszłości na podstawie wyglądu herbacianych fusów zapoczątkowany został w Chinach, prawdopodobnie w szóstym wieku. Na Zachodzie herbata była nieznana aż do 1609 roku, kiedy holenderscy kupcy zaczęli sprowadzać ją ze Wschodu.
Chociaż nowy napój początkowo wzbudzał podejrzenia, mieszkańcy Francji przekonali się doń przed rokiem 1636, a w roku 1650 herbata dotarła do sklepów Anglii, gdzie ostatecznie stała się bardzo lubianym elementem codziennego życia. W połowie siedemnastego wieku picie herbaty było już powszechne, a z herbacianych fusów przyszłość odczytywali wróżbici w całej prawie Europie. Idea, na której zasadzało się wróżenie z fusów, nie była zupełnie obca Europejczykom, ponieważ starożytni Rzymianie zajmowali się ojnomancją – wróżeniem z osadów pozostawionych w kielichach po winie, a średniowieczni wróżbici studiowali wzory, jakie tworzył topiony wosk, ołów i inne substancje. Nowa sztuka jednak wymagała wiedzy dotyczącej przygotowania filiżanki do wróżenia, a także biegłości w interpretacji znaczeń dziesiątków, jeżeli nie setek rysunków, jakie mogą pojawić się na dnie filiżanki.
W osiemnastym i dziewiętnastym wieku ciekawi mogli z łatwo dostępnych broszur zaczerpnąć wiedzy na temat wszystkich aspektów tasseomancji ( od arabskiego tass, „filiżanka” oraz greckiego manteia, „wróżba” ). W rezultacie wróżenie z fusów stało się powszechne nie tylko w izdebkach wróżbitów, ale także w salonach możnych. Metody odczytywania fusów różnią się od siebie w szczegółach, lecz procedura opisana poniżej jest reprezentatywna dla większości z nich. Herbatę ( najlepiej ciemną odmianę chińskiej lub indyjskiej ) zaparza się z liści i nalewa do jasnej filiżanki bez użycia sitka.
Osoba, której przyszłość ma zostać przepowiedziana, wypija herbatę, zostawiając wszakże odrobinę cieczy na dnie oraz wszystkie fusy. Poruszywszy trzykrotnie filiżanką, stawia ją do góry nogami na spodeczku i uderza trzy razy w dno, aby większość liści wypadła. Następnie wróżbita bierze filiżankę i przygląda się wzorom z fusów pozostawionym na jej dnie i ściankach. Wszystkim wzorom utworzonym przez linie, punkty kształty geometryczne, a także rysunki podobne do roślin, zwierząt i przedmiotów przypisane jest odpowiednie znaczenie. Pojedyncza prosta linia na przykład wskazuje na ostrożne plany i spokój umysłu, dwie linie równoległe mówią zaś, że zapowiada się przyjemna podróż.
Koło z krzyżykiem na górze jest zwykle niepomyślnym znakiem nadmiernego ograniczenia, na przykład w więzieniu albo szpitalu, drzewo oznacza powodzenie, a żołądź zwiastuje dobre zdrowie. Im bliżej brzegów filiżanki mieści się rysunek, tym wcześniej przepowiadane wydarzenie nastąpi. Wydarzenie zwiastowane przez wzór na dnie filiżanki jest kwestią odległej przyszłości. Podobnie jak profesor Trelawney, wielu wróżbitów jest zdania, że tylko osoba o szczególnie wyostrzonych zdolnościach psychicznych jest w stanie prawidłowo zinterpretować wzór powstały z fusów. Zgodnie z tą teorią, herbaciane fusy stymulują intuicję wróżącego, który w ten sposób staje się zdolny do odczytania przyszłości i dostrzeżenia prawdy, które inaczej pozostałyby zakryte. Nie powstrzymuje to wcale tysięcy pozbawionych tego daru ludzi od zajmowania się tasseomancją choćby dla rozrywki.
6. KRYSZTAŁOWE KULE.
Zaraz zapytam kryształową kulę...
Dzisiaj można usłyszeć te słowa wypowiadane z sarkazmem w odpowiedzi na pytaniadotyczące nieprzewidywalnej przyszłości. Jednakże dla tych,którzy na różne sposoby parają się wróżbiarstwem, kryształowa kula to poważna sprawa. W Hogwarcie profesor Trelawney uczy studentów trzeciego roku właściwego sposobu zaglądania w mglistąs ferę, zapewniając ich, że cierpliwość i zrelaksowanie zostaną wynagrodzone poznaniem nadchodzących zdarzeń.Harry, Ron i Hermiona odnoszą się do tego w najlepszym razie sceptycznie, lecz ci, którzy wierzą w proroczą moc kuli z kryształu, z pewnością nie są odosobnieni.
Chociaz kryształowych kul nie używano aż do wieków średnich, krystalomancja,czyli sztuka wpatrywania się w naturalny lub szlifowany kryształ,by zobaczyć przyszłość, jest częścią o wiele starszej tradycji.Wywodzi się od wróżenia poprzez wpatrywanie się w czysta lub lustrzaną powierzchnię, dopóki nie zaczną pojawiać się obrazy albo na niej samej,albo też w umyśle patrzącego. Wydaje się, że ta metoda wróżenia pod różnymi postaciami występuje we wszystkich kulturach.Wstarożytnej Mezopotamii wróżbiarze wlewali do mis z wodą oliwę i interpretowali pojawiające się na powierzchni kształty. Biblijny prorok Józef miał srebrny puchar, którego używał zarówno do picia, jak i do wróżenia. Starożytni Egipcjanie, Arabowie i Persowie wpatrywali się w misy atramentu,Grecy zaś, w nadziei, że otrzymają oświecającą wizję,woleli przyglądać się lśniącym lusterkom i polerowanemu mosiądzowi. Pierwszymi krystalomantami z prawdziwego zdarzenia byli Rzymianie,którzy wpatrywali się w polerowane, choć niekoniecznie jeszczeo krągłe, kryształy kwarcu i berylu.
Nawet jednak wówczas ktoś tak sceptycznie nastawiony jak Hermiona byłby mało skutecznym wróżbita, ponieważ kluczem do sukcesu były szczerość,pozytywne nastawienie i wiara. Doskonały wróżbita powinienbył być czysty tak duchowo, jak i fizycznie, a do każdego seansu musiał przygotować się kilkudniową modlitwą i postem. Wróżenie odbywało się zwykle w specjalnym pomieszczeniu, w którym panowała atmosfera uroczystej powagi.
Przygotowania i dbałość o szczegóły miały pomóc wróżbicie osiągnąć podczas seansu stan podobny do transu, dzięki któremu tym łatwiej w jego umyśle pojawiały się obrazy. Starożytni uważali, że wszystko, co wróżbici widzą, pochodzi od nich samych, nie z kryształu. Mimo to wróżbiarskie wizje traktowane byłyj ako prawdziwe przepowiednie, a nie zwyczajne sny na jawie.
Według niektórych tradycji najlepszymi wróżbitami były dzieci, ponieważ ich dusze były nieskalane, a umysły bardziej otwarte na wyobraźnię niż umysły dorosłych. Taką teorię przyjęła renesansowa Europa,w której można było zatrudnić dziecko do przewidywania przyszłości przez znane ze starożytności rytualne wpatrywanie się w kryształ, połączone z modłami, okadzaniem i wypowiadaniem magicznych słów. W tym samym czasiez arówno dzieci,jak i dorośli zaczęli używać kryształowych kul w bardziej praktycznych celach, jak na przykład ustalenie tożsamości kryminalistów czy odnajdowanie skradzionych bądź zagubionych rzeczy. Na przykład relacja z 1671 roku mówi o kupcu,który–bez przerwy okradany – postanowił przechadzać się o północy po okolicznych uliczkach w towarzystwie chłopca i dziewczynki,którym nakazał wpatrywać się w kryształ dopóty,dopóki nie ujrzą w nim podobizny złodzieja. Nigdy się nie dowiemy, czy udało mu się złapać właściwą osobę.
Bez wątpienia najznamienitsza kryształowa kula epoki renesansu należała do Johna Dee, cieszącego się wielką estymą angielskiego matematyka i astronoma, który otrzymał zadanie wyznaczenia przychylnego astrologicznie czasu koronacji królowej Elżbiety I w1558 roku. Dee z pełnym pasji zainteresowaniem podchodził do wróżenia z kryształów, uważając je za sposób porozumiewania się ze światem aniołów i duchów, które w jego przekonaniu posiadały wiedzę, jakiej nie możnabyło zdobyć nigdzie indziej. Sam miał kryształową kulę,którą opisywał jako „najjaśniejszą, najczystszą i najznakomitszą,wielkości jajka”.Niestety, bez względu na to, jak długo Dee wpatrywał się w swoją kulę,niczego nie mógł zobaczyć. Zamiast się poddać , zatrudnił Edwarda Kelly`ego, zawodowego wróżbitę, którego wielu uczonych uważa za oszusta.Obaj mężczyźni latami pracowali razem – Dee zadawał pytania,natomiast Kelly patrzył w kulę i udzielał odpowiedzi.Dee i Kellybyli też wspólnie autorami tomów przepowiedni spirytystycznych,jedna z nich dotyczyła egzekucji Marii, królowej Szkocji, która odbyła się w lutym 1586 roku. Kryształowa kulaJohna Dee przechowywana jest obecnie w British Museum w Londynie.
Podobnie jak Dee,niektórzy współcześni wróżbiarze używają swoich magicznych kul,by się porozumiewać ze światem duchów. Inni przepowiadają przyszłość lub zajmują się odszukiwaniem zaginionych.Większość z nich stosuje metody podobne do metod z wcześniejszych stuleci, choć ich przygotowania nie są aż tak rygorystyczne. Szczególną uwagę zwraca się na wygląd pomieszczenia,a samo wróżenie odbywa się zwykle przy ściemnionym świetle. Kryształow akula jest zazwyczaj idealnie okrągła, ma mniej więcej dziesięć centymetrów średnicy i możebyć biała, niebieska, fioletowa, żółta, zielona,opalizująca albo przezroczysta. Zgodnie z tradycja, kula spoczywa na stojaku z polerowanego hebanu, kości słoniowej bądź bukszpanu.Podczas seansu wróżbita może położyć kulę na stole lub trzymać ją w dłoni na tle czarnego obrusa.
Obecnie kryształowe kule często kojarzą się z komercyjna działalnością samozwańczych mediów i wędrownymi wróżbitami,którzy, jak profesor Marvel z „Czarnoksiężnika z krainy Oz”,głoszą, że „wszystko widzą i wszystko wiedzą” ( Wlatach dwudziestych itrzydziestychdwudziestego wieku wodewilowy magik Claude Alexander Conlin wykorzystywał kryształową kulę jako symbol swych zdolności, by„wszystko wiedzieć, wszystko widzieć i wszystko powiedzieć”). Chociaższtukawróżenia zkryształowej kuli nie cieszy się już tak powszechnym szacunkiem jak w dawnych czasach, wciąż odgrywa istotną rolę w wielu kulturach. Na szczególną uwagę zasługuje fakt,iż obecnego Dalajlamę wykrył zespół mnichów, którzy jego tożsamość odkryli w zwierciadle jeziora Lhotso w Tybecie.
7. HOROSKOP
Postawienie horoskopu wymaga mnóstwa pracy. Nie jest to bowiem tylko zbiór przepowiedni, ale również szczegółowa mapa ukazująca wygląd nieba w chwili, gdy urodziła się osoba, której stawia się horoskop. Aby sporządzić własny horoskop, przyszły astrolog musi znać dzień, miesiąc oraz rok urodzenia, a także miejsce i dokładną porę dnia. Dopiero mając te wszystkie informacje, może się skonsultować z efemerydą – tablicami podającymi dobowe pozycje Słońca, Księżyca i planet – aby w ten sposób się dowiedzieć, gdzie w zadanym momencie znajdowały się poszczególne ciała niebieskie. Ponieważ zaś efemerydy podają lokalizację tylko dla jednej pory dnia i jednej długości geograficznej ( zwykle dla południa bądź północy w angielskim Greenwich, które od 1884 roku jest międzynarodowym punktem odniesienia dla pomiaru czasu i długości geograficznej ), trzeba wykonać serię matematycznych obliczeń, by ustalić wygląd nieba w porze i miejscu konkretnych narodzin.
Tak uzyskane dane nanosi się na wykres astrologiczny, na którym zaznaczone jest położenie każdej planety względem znaków zodiaku,odległość miedzy planetami oraz kąty pomiędzy liniami łączącymi planety. Wykorzystując te informacje, a także zbiór tradycyjnych znaczeń przypisywanych poszczególnym planetom i znakom zodiaku, astrolog sporządza opis podstawowych cech charakteru, zdolności oraz mocnych i słabych stron danej osoby.
Aby przepowiedzieć przyszłość trzeba ponownie zajrzeć do efemerydy i odczytać położenie planet w przyszłości. Astrolog porównuje je następnie z położeniem ciał niebieskich z chwili narodzin i w ten sposób odgaduje, co delikwenta czeka w przyszłości.
10. ZODIAK
Już przed tysiącami lat wnikliwi obserwatorzy nieba spostrzegli, że Słońce i planety każdego roku poruszają się po niebie po tej samej wąskiej ścieżce wśród gwiazd. Grecy nazywali ją zodiakiem, a astrolodzy podzielili na dwanaście równych części, czyli znaków,z których każda związana była z konkretną konstelacją –ze zbiorami Barana, Byka, Bliźniąt, Raka, Lwa, Panny, Wagi,Skorpiona, Strzelca, Koziorożca, Wodnika i Ryb – oraz z określoną porą roku. Astrolodzy wykorzystują położenie Słońca i planet w zodiaku do przepowiadania przyszłości i określania charakteru osób urodzonych pod różnymi znakami. Charakterystyka poszczególnych znaków powstała tysiące lat temu, leczw następnych wiekach dopracowywano ją i poszerzano. Oto niektóre z jej założeń:
BARAN, łac. Aries ( 21marca – 19 kwietnia ). Osoby urodzone w znaku Barana są energiczne, entuzjastyczne, bezpośrednie, niezależne, twórczei niecierpliwe. Barany mają jednak rogi, toteż bywają agresywne,uparte i porywcze.
BYK, łac. Taurus ( 20kwietnia – 20 maja ). Ludzie spod znaku Byka, jak na bykiprzystało, mają nieprzebrane zasoby sił, wytrzymałości i uporu.Są też rzetelne, ciepłe, cierpliwe i niezawodne i miewają duszą artysty.
BLIŹNIĘTA, łac.Gemini ( 21 maj – 20 czerwca ). O Bliźniętach sądzi się, ze są wszechstronne, pełne życie, ciekawe, bystre, elokwentne, lecz nierzadko też powierzchowne. Jak mityczni bracia Kastor i Polluks,od których nazwę wziął gwiazdozbiór, Bliźnięta potrafią poświęcać się rodzinie.
RAK, łac. Cancer ( 21czerwca – 22 lipca ). Raki mają doskonale rozwiniętą intuicję i wyobraźnię, są życzliwe i nieustępliwe, choć bywają rozchwiane emocjonalnie. Z zamiłowania są domatorami i osobami bardzo rodzinnymi. Jak to z rakami bywa, ich delikatne wnętrze chroni twardy pancerz.
LEW, łac. Leo ( 23lipca – 22 sierpnia ). Lwom przypisuje się pewność siebie, energię, hojność, wylewność, dumę i niezależność. Podobnie jak król dżungli, potrafią dominować, wykazywać się odwagą i domagać się uwagi.
PANNA, łac. Virgo ( 23sierpnia – 22 września ). Panny obdarzone są zmysłem analitycznym, są drobiazgowe, pilne, przenikliwe, krytyczne i bywają perfekcjonistami, a także skromne i roztropne.
WAGA, łac. Libra ( 23września – 22 października ). O Wagach powiada się, że są wytworne, dobroduszne, idealistyczne, romantyczne i inteligentne,często jednak niezdecydowane. Wagi jak to wagi – są wyważone,zarówno w swoich sądach, jak i emocjach, i lubią wszystko dokładnie rozważyć.
SKORPION, łac.Scorpius (23 października – 22 listopada ). Osoby spod tego znaku są namiętne, uczuciowe, tajemnicze, silne, mściwe i charyzmatyczne. Tak jak skorpiony są szybkie i śmiałe, a ich uderzenie zawsze pada w odpowiednim momencie.
STRZELEC, łac.Sagittarius ( 23 listopada – 21 grudnia). Gwiazdozbiór Strzelca przedstawia centaura mierzącego z łuku. Strzelce lubią przebywać na wolnym powietrzu, uprawiają sporty i lubią zwierzęta. Sa szczere i refleksyjne, ale również niespokojne, żądne przygód i pełne wigoru.
KOZIOROŻEC, łac.Capriconrus ( 22 grudnia – 19 stycznia ). Koziorożce to mocne, solidne osoby, które potrafią pokonać niebezpieczeństwa i wziąć na rogi przeszkody, jakie staną im na drodze. Są ambitne, dobrze zorganizowane, zdyscyplinowane, praktyczne i materialistyczne.
WODNIK, łac. Aquarius( 20 stycznia – 18 lutego ). Wodniki przedstawia się jako osobynie tuzinkowe, przyjacielskie i idealistyczne, często obdarzone wizją, choć równocześnie pełne rezerwy i uparte. Tradycyjne wyobrażenie Wodnika jako postaci trzymającej dzban wody ma symbolizować altruizm i umiejętności przychodzenia z pomocą.
RYBY, łac. Pisces ( 19lutego – 2o marca ). Jak przystało rybom, osoby spod znaku Ryb lubią wodę i pływanie. Są delikatne, wrażliwe, uczuciowe, obdarzone wyobraźnią i empatią, a także niezorganizowane i niepraktyczne.
9. KATOPTROMANCJA
Aż do siedemnastego wieku, kiedy zwierciadła stopniowo zaczęto zastępować kryształowymi kulami, zwierciadła były także rutynowo wykorzystywane do przepowiadania przyszłości. Pierwsze przypadki wróżenia z lustra ( czyli katoptromancji ) odnotowano w starożytnym Rzymie, gdzie niewielkie metalowe lusterka używane były do przewidywania długości życia osób chorych i starszych.Według jednego z przekazów greckiego podróżnika Pauzaniasza z drugiego wieku rzymscy wróżbici zanurzali lusterka w wodzie, po czym wyciągali je i ustawiali naprzeciw twarzy chorego. Jeżeli odbicie pacjenta było normalne, znaczyło to, że z pewnością wyzdrowieje. Jeżeli natomiast było zniekształcone,wróżyło to rychłą śmierć.
Katoptromancja osiągnęła szczyty popularności około roku 1200, wkrótce po tym, jak weneccy wytwórcy szkła udoskonalili metodę wytwarzania dużych, płaskich szklanych zwierciadeł. Europejscy katoptromanci nachylali lustra ku słońcu lub innemu źródłowi światła, by następnie „odczytać przyszłość” w tajemniczych wzorach światła i ciemności, których odbicia widzieli.
10. WRÓŻKA SYBILLA
W mitologii Grecji i Rzymu sybille to kobiety znane z umiejętności przepowiadania przyszłości w ekstazie.
Legenda mówi, że w starożytnym świecie żyło dziesięć sybilli rozrzuconych po Egipcie, Babilonie, Persji, Libii i Grecji. Nosiły różne imiona, ale na cześć pierwszej greckiej wieszczki Sybilli, która podobno była córką Zeusa, wszystkie nazywano sybillami. Gdy większość wróżbitów wróżyła tylko wówczas,gdy ich o to poproszono, sybille prorokowały zawsze,kiedy odczuły natchnienie, często spisując swe przepowiednie na liściach.Przepowiadały wojny, groźne sztormy, a także narodziny i upadki władców i imperiów.
Najsławniejszą sybillą była Amaltea, znana jako Sybilla Kumańska, kapłanka boga Apolla. Według legendy przekazanej przez rzymskiego pisarza Owidiusza, Apollo zakochał się w niej i obiecał wszystko, czego zapragnie. Sybilla wskazała na kopczyk piasku i poprosiła o rok życia za każde ziarenko. Apollo spełnił jej prośbę. Niestety,Sybilla zapomniała poprosić również o wieczną młodość –błąd, który popełniło kilku innych mitycznych bohaterów- w związku z czym skazała się na coraz bardziej dojmującą starość i słabość. W końcu przeniosła się do podziemnej jaskini w Kume niedaleko Neapolu w Italii, gdzie przeżyła jeszcze tysiąc lat.
Inna znów legenda mówi o tym, co się wydarzyło, kiedy Sybilla Kumańska udała się do Tarkwiniusza, ostatniego króla Rzymu, i zaproponowała mu sprzedaż dziewięciu tomów swych przepowiedni dotyczących przyszłości Rzymu i losów królestwa. Król stwierdził, że cena, jakiej żąda,jest zbyt wygórowana i odmówił zapłaty, być może oczekując, że kobieta będzie się targować. Tymczasem Sybilla spaliła pierwsze trzy tomy. Rok później wróciła do króla i zaproponowała mu pozostałe sześć ksiąg po tej same jcenie. Kiedy król znów odrzucił jej ofertę, ponownie spaliła trzy księgi, po czym w kolejnym roku zaoferowała mu ostatnie trzy woluminy,znów po pierwotnej cenie. Pokonany Tarkwiniusz kupił je wreszcie i nigdy już więcej Sybilli niewidziano.
Historia Sybilli z Kume jest mityczna, ale przypisywane jej przepowiednie ( Księgisybillińskie ) naprawdę istniały. Zostały spisane– nie wiadomo przez kogo – w formie zagadek na palmowych liściach złożonych w księgi. Z tych kolekcji przepowiedni złożonych wświątyni Jowisza Kapitolińskiego oraz sugestii co do sposobów obłaskawiania bogów w ciężkich czasach przez wieki korzystał rzymski senat, dopóki nie spłonęły w pożarze w 83 roku przed naszą erą. Po tym wydarzeniu senatorowie posłali emisariuszy, by zebrali przepowiednie wyroczni na Sycylii i w Azji Mniejszej. Przechowywano je w świątyni Apolla w Rzymie aż do roku 408, kiedy zostały one zniszczone podczas bitwy.
Jeszcze długo po tym,jak zniszczone zostały księgi proroctw, Sybilla Kumańska fascynowała ludzi. W średniowieczu chrześcijańscy pisarze poddawali przypisywanie jej proroctwa ponownej interpretacji i dodawali do nich cos od siebie, tak że nagle okazało, się że przewidziała nadejście Jezusa Chrystusa. Jej autorytet rósł, aż dorównał autorytetowi proroków starotestamentowych– czemu piękny hołd złożył Michał Anioł, umieszczając Sybillę pośród czterech innych wyroczni na sklepieniu Kaplicy Sykstyńskiej w Watykanie.
11. SENNIK
Sennik jest zbiorem najczęściej spotykanych marzeń sennych, który zawiera dużą liczbę symboli sennych i ich interpretacji. Senniki próbują tłumaczyć podstawowe symbole występujące w snach, jednak dokonana na ich podstawie interpretacja musi być powiązana z ogólną sytuacją śniącego i każdy sen należy interpretować oddzielnie. Nie ma jednoznacznej recepty jak należy odczytywać poszczególne symbole.
Pomimo powszechnego uznania, iż sny mogą przepowiedzieć przyszłość, naukowcy przekonani są iż okres snu jest momentem segregowania pamięci ludzkiej (również elementów pamięci podświadomej) w którym obrazy senne powstają na bazie przeżytych sytuacji i emocji.
W interpretacji snu należy pamiętać iż mają one indywidualną interpretację w kontekście konkretnej osoby i rzadko kiedy ich symbolika ma jednolite znaczenie. Okazuje się, że dostępne senniki coraz częściej dzielą hasła w kontekście sytuacji. Specjaliści zajmujący się tematyką snu i marzeń sennych twierdzą iż tworzenie własnego sennika jest dobrym sposobem by poznać własną osobę - na podstawie tego co nam się przyśniło, jest tworzyć własny, indywidualny sennik. Etapy powstawania takiego sennika prezentują się następująco:
1. Ponieważ rzadko kiedy jesteśmy w stanie zapamiętać sen, zaraz po przebudzeniu zaleca się poleżenie w łóżku celem przypomnienia sobie o czym śniliśmy i poskładania tego w logiczną całość.
2. Kolejnym etapem jest skrupulatne zapisanie tego snu - najlepiej w osobnym zeszycie do tego celu przygotowanym, który stanie się sennikiem w którym następnie można zapisywać również odzwierciedlenie i odniesienie odbytych snów do rzeczywistości.
3. Na podstawie długotrwałych obserwacji i prowadzonego notatnika można starać się nauczyć odczytywać symbole z własnych snów.
4. Kolejnym etapem jest próba rozszyfrowania tych symboli i zredagowania osobistego sennika, w tradycyjnej (słownikowej) formie.
12. INTERPRETACJA
Balon – zanosi się na kłopoty
Banan – podróż w interesach
Berło – więcej obowiązków
Bębny – plotki
But – zmiana w karierze
Chmury – zwątpienie
Czajnik – przyjazny dom
Człowiek – nieoczekiwany gość
Diament – drogi prezent
Dom – stabilność
Drabina – postęp, ruch, sukces
Drzewo – sukces
Dynia – ciepły związek
Działo – niebezpieczeństwo, niesnaski, katastrofa
Dziurka od klucza – niechciane wiadomości
Dzwony – dobre wieści
Fajka – nowe pomysły
Filiżanka – wielki sukces
Flaga – niebezpieczeństwo
Gałąź – nowa przyjaźń
Gęś – zaproszenie
Gitara – romans na horyzoncie
Gniazdo – schronienie
Gołębica – łut szczęścia
Góra – podróż albo przeszkoda
Grzyb – spodziewaj się opóźnień
Gwiazda – pomyślność
Igła – szacunek innych
Instrument muzyczny – dobre towarzystwo
Jajko – płodność, urodzaj, wzrost
Jaszczurka – ukryci wrogowie
Kangur – nieoczekiwana podróż
Kapelusz – nowa sytuacja w pracy
Kieliszek wina – nowi znajomi
Klucz – odgadnięcie tajemnicy
Koło – miłość
Koperta – wieści
Koronka – delikatne sprawy
Kosa – dobre zbiory albo ostrzeżenie przed śmiercią
Kot – zdrada
Kotwica – podróż
Kozioł – nieszczęście
Krab – wróg u bram
Królik – sukces
Krzesło – niespodziewany gość
Krzyż – kłopoty
Książka – świadomość, nauka
Księżyc – miłość
Kwiaty – miłość, honor, poważanie
Lampa – zysk finansowy
Laska – potrzeba wsparcia
Lew – pomocni przyjaciele
Liść – powodzenie
Łopata – powodzenie w interesach
Łódka – wizyta przyjaciela
Miecz – spór z bliskim przyjacielem
Młotek – zwycięstwo nad przeciwnościami losu, ciężka praca
Moneta – zwrot długu
Motyl – szczęście
Mysz – niepewność finansowa
Nietoperz – rozczarowanie
Nożyczki – gniewne słowa, nieporozumienie rodzinne
Okno – pomoc przyjaciela
Oko – bądź ostrożny
Oset – wysokie ambicje
Osioł – przyda się cierpliwość
Owca – powodzenie
Pająk – powodzenie, pieniądze
Pajęczyna – knowania, komplikacje
Papuga – przeszkoda, niepokój
Parasol – strapienie
Pętla – zbliżające się niebezpieczeństwo
Pierścionek – małżeństwo
Pies – wierni przyjaciele
Piła – kłopoty z nieznajomymi
Piórko – więcej wysiłku
Podkowa – sprzyjające szczęście
Pszczoła – spotkasz przyjaciół
Ptak – poszczęści ci się
Ręka – przyjaźń
Rękawiczka – szczęście i honor
Róg – obfitość
Ryba – wiadomości z zagranicy
Schody – nadchodzi poprawa
Skorpion – wrogie intrygi
Skrzydła – wiadomość
Skrzypce – samotność
Słońce – szczęśliwość
Smok – zmiany
Sowa – skandal, podupadłe zdrowie
Stół – miłe spotkanie po latach
Strzała – złe wieści nadejdą pocztą
Syrena – pokusa
Szczur – niebezpieczeństwo, utrata czegoś
Szkielet – choroba
Sztylet – niebezpieczeństwo ze strony nieprzyjaciół
Świnia – trudności w związku
Tęcza – szczęście
Trójkąt – nieoczekiwane wydarzenie
Twarz – nowi przyjaciele
Waga – sprawiedliwość, sukces prawny
Wahadło – niezdecydowanie
Wazon – przyjaciel w potrzebie
Wąż – fałszywość, pokusa
Widelec – zejść z obranej drogi
Wiewiórka – dobrobyt w przyszłości
Winogrona – dobra zabawa w gronie przyjaciół
Wiosło – chwilowe kłopoty
Wodospad – bogactwo
Wół – konflikt ze wspólnikami
Zegar – ozdrowienie
Znak zapytania – niepewność, zmiana
Żaba – poprawa w interesach
Żołądź – dobre zdrowie
Żółw – krytyka
Żyrafa – nieporozumienie
Internet Piotr Słodkowski