[Krystyna]

       
       
       
   
   
   
   
   
   
Kocanki piaskowe (Helichrysum arenarium (L.) Moench)
Rośnie dziko w większości krajów Europy oraz na Syberii (obszary: Ałtaj, Krasnojarsk, Nowosybirsk, Omsk). 
W Polsce jest dość pospolity.

Roślina wyrastająca do 10 – 30 centymetrów, nie tyle zielona co popielatoszara, wełnistofilcowata, gdyż cała roślina jest pokryta srebrzystymi włoskami. 
Pod ziemią posiada kłącze.
Łodyga rozgałęziona, do 30 cm wysokości, ulistniona.
Kwiaty zebrane w kuliste, pomarańczowo-żółto-złociste, rzadziej bladożółte czy purpurowe koszyczki, te zaś z kolei tworzą baldachokształtną wiechę.
Okrywa koszyczków jest suchobłoniasta. 
Brzeżne kwiaty to kwiaty żeńskie, wewnętrzne, wyrastające w jednym szeregu kwiaty rurkowe są obupłciowe.
Owoc 5-kanciaste niełupki o długości 1mm z puchem kielichowym.

Bylina. 
Kwitnie od lipca do października, zapylana jest przez owady. 
Siedlisko: występuje pospolicie na glebach piaszczystych i suchych, na ugorach, nieużytkach, wydmach, brzegach lasów, skarpach, przydrożach. 
Roślina objęta jest od 1983 częściową ochroną gatunkową w Polsce.
Głównym zagrożeniem jest zbieranie roślin z siedlisk naturalnych w celach leczniczych.

Zastosowanie
Roślina ozdobna: 
Jest uprawiany na rabatach, szczególnie zaś nadaje się na suche bukiety, gdyż po wysuszeniu kwiaty długo zachowują naturalne kolory.
Roślina lecznicza: 
Surowiec zielarski: 
Kwiaty Inflorescentia Helichrysi. 
Zawierają glukozydy, karotenoidy, fitosterole, kwasy organiczne, garbniki i olejek eteryczny.
Działanie: 
Odwar z kocanek działa z powodzeniem w schorzeniach wątroby, szczególnie powstałych na tle niedostatecznego wytwarzania żółci, w stanach zapalnych i skurczowych dróg żółciowych. 
Kocanki stosowano także w niedokwaśności soku żołądkowego, a tym samym w zaburzeniach trawienia. 
Helichryzyna pobudza apetyt. 
Stosowana jest również przy reumatyzmie, podagrze. 
Działają żółciopędne, moczopędnie, przeczyszczająco i pobudzająco na czynności żółciowe.

Uprawa
Wymaga żwirowatego, przepuszczalnego i niezbyt żyznego podłoża oraz słonecznego stanowiska. 
Rozmnaża się z nasion, sadzonek pędowych lub przez podział kłączy.
Roślinę na suche bukiety zbiera się od lipca do sierpnia, przed całkowitym rozwinięciem się koszyczków (koszyczki rozwierają się podczas suszenia, natomiast w pełni rozwinięte stają się po ususzeniu nieładne). 
Suszymy na powietrzu w przewiewie, w temperaturze 35 stopni, po wysuszeniu należy usunąć nadmiar szypułek.
źródło
źródło