Te dwa wizerunki Diabła autorstwa Renaty Lechner (talie: Thelema i Arcanum) dobrze oddają niespokojną, mocną energię, którą przynosi tarotowa XV. Diabeł bywa pociągający i obłędnie atrakcyjny - takiemu łatwo ulegamy, dajemy mu się uwieść, zaczarować, czasami wręcz zahipnotyzować... Obiecuje, a czasami nawet rzeczywiście daje intensywne i niezapomniane doznania, nie tylko na poziomie fizycznym. Ale bywa też straszny - zniewala tak, że trudno nam się wyplątać z jego sieci, doprowadza do rozstroju nerwowego nie tylko "usidlonego", ale i tych, którzy są w jego otoczeniu. W skrajnych przypadkach przynosi chorobliwą zazdrość, dewiacje, rozboje, kradzieże i wszelkie uzależnienia, które mogą skutkować bankructwem, chorobą psychiczną, aresztem, więzieniem i pobytem w innych miejscach wraz z towarzystwem "spod ciemnej gwiazdy"...
Diabeł to też nasza mroczna strona, cień, coś, z czym musimy się zmierzyć: uczynić to świadomym (a propos, pięknie pokazała tę konfrontację człowieka ze swoim cieniem Ursula Le Guin w "Czarnoksiężniku z Archipelagu").
Myślę, że Diabeł to jedna z najbardziej wyrazistych kart w Tarocie. W sumie nietrudna do interpretacji, bo tutaj już teksty kultury, z którymi obcujemy od wczesnej młodości (m.in. Biblia), naprowadzają nas na "właściwe" skojarzenia.
Mnie najbardziej podoba się następujący aspekt tej karty: pasja, fascynacja. Czasami Diabeł pokazuje mi ludzi, którzy są prawdziwymi pasjonatami, oddanymi bez reszty temu, co kochają. To może być audiofil, tancerz, kierowca rajdowy lub.... wróżbita
PS Zamieszczony pod kartami obraz to "Siedzący demon" (M. A. Wrubel) - melancholijne, romantyczne oblicze szatana. Czy w jakiejś znanej Wam talii jest równie spokojny i smutny?
