[Krystyna]

Ten masywny liddicoatite jest naprawdę spektakularnym okazem.
Ampanivana pegmatyt, prowincja Antananarywa, Madagaskar Rozmiar: 8 x 5,3 x 3,8 cm
 
Tourmaline Fluor-Liddicoatite
Jest rzadkim przedstawicielem Tourmaline grupy minerałów, podgrupy Elbaite i teoretycznego wapniowego członu serii Elbaite-Fluor-Liddicoatite; 
czysty człon końcowy nie został jeszcze znaleziony w naturze.
Fluor-Liddicoatite jest nie do odróżnienia od Elbaite technikami dyfrakcji rentgenowskiej
Tworzy serię z Elbaite i prawdopodobnie także z Olenite
Liddicoatite jest obecnie niezatwierdzoną nazwą mineralną, ale Aurisicchio et al. (1999) oraz Breaks i in. (2008) znaleźli gatunki z dominacją OH.
Liddicoatite nie był rozpoznawany jako odrębny gatunek turmalinu aż do 1977 roku. 
Do tego czasu uważano, że jest to Elbaite. 
Kolor Liddicoatite jest zwykle przydymiony brąz, ale także różowy, czerwony, zielony, niebieski lub rzadko biały. 
Podział na strefy kolorów jest obfity w typowym miejscu równoległym do ścian piramidy. Wynika to ze zmian w roztworze podczas wzrostu kryształów

Kolor jest zwykle przydymiony brąz, ale także różowy, czerwony, zielony, niebieski lub rzadko biały.
W miejscu typu, równolegle do ścian ostrosłupa, obficie występuje podział na strefy kolorów
Wynika to ze zmian w roztworze podczas wzrostu kryształów.
Wraz ze zmianą stężenia pierwiastków śladowych, które służą jako barwniki, w różnych częściach kryształu pojawią się obszary o mniejszym lub większym zabarwieniu.
Fluor-liddicoatite jest detrytyczny w glebie w miejscowości typu, pochodzi prawdopodobnie z atmosferycznych z granitowych pegmatytach
Minerały towarzyszące to Kwarc, Elbaite, Albit i Miki .

Lokalizacja typu to Anjanabonoina, Tsilaizina, Antsirabe , Madagascar.
Rodzaj materiału jest przechowywany w National Museum of Natural History, Smithsonian Institution , Waszyngton, DC, USA, nr katalogowy 135815;
inny rodzaj materiału jest przechowywany w Muzeum Historii Naturalnej w Londynie , Królewskim Muzeum Ontario w Kanadzie i Kanadyjskiej Służbie Geologicznej
źródło