01-05-2021, 10:05
Czym jest Flint?
Kilka najważniejszych punktów dotyczących krzemienia:-
Krzemień występuje w postaci brył w pokładach Kredy w Europie i Ameryce Północnej
Jest to rodzaj Kwarcu, który jest barwiony przez dodanie innych minerałów
Konkrecje Krzemienne z Kredy pokryte są grubą, białawą korą
Posiada kryptokrystaliczną struktura – kryształy tak małe, że nie można ich zobaczyć pod mikroskopem
W przypadku uderzenia Krzemień pęka jak szkło
Krzemień jest jednym z najtwardszych materiałów, zaraz za Diamentem
Posiada bardzo ostre krawędzie, dlatego idealnie nadaje się do produkcji narzędzi i broni
Narzędzia Krzemienne ulegają w ziemi procesowi starzenia – mogą stać się białe, brązowe lub błyszczące
Krzemień (chert) to forma kwarcu, czyli dwutlenku krzemu, zwanego również krzemionką.
Występuje w warstwach i nieregularnych bryłach w Kredzie i niektórych innych wapieniach.
Jest szeroko rozpowszechniony na całym świecie i był głównym materiałem do produkcji narzędzi i broni w epoce kamienia.
Pod względem chemicznym Krzemień jest złożony.
Stanowi delikatną mozaikę koloidalnej Krzemionki (Opalu) i kryptokrystalicznej Krzemionki (Chalcedonu).
Pokłady Kredy powstały na dnie starożytnych mórz w okresie Kredy, między 145 a 65 milionami lat temu.
Kreda składa się z pojedynczych kryształów Węglanu Wapnia, pochodzących z ciał mikroskopijnie małych stworzeń morskich zwanych kokolitoforami .
Utworzyły one białawy muł, który później zestalił się w wapień.
Krzemień występuje w tych pokładach kredy zarówno w postaci warstw, jak i nieregularnych grudek.
Rozległe złoża kredy występują w Wielkiej Brytanii, Francji, Danii, Polsce, Rosji, Ukrainie, Stanach Zjednoczonych, Kanadzie i innych krajach.
Wszystkie zawierają Krzemień.
Szczegóły dotyczące powstania Krzemienia są nadal niepewne.
Materiał Krzemionkowy prawdopodobnie pochodzi z Krzemionkowych wypustek gąbek i mikroskopijnego planktonu Krzemionkowego, które są słabo rozpuszczalne w wodzie, więc jego część rozpuściła się w oceanie, a następnie wytrąciła się na kredowym dnie morza.
Często gromadził się wokół jakiegoś stałego obiektu, takiego jak gąbka lub koral, i czasami są one widoczne wewnątrz Krzemienia po rozbiciu grudki.
Uważa się, że początkowo Krzemionka musiała przejść przez fazę żelową, zanim stwardniała w Krzemień, ponieważ występuje w postaci całkowitego wypełnienia muszli, na przykład jeżowców.
Tam, gdzie grudki Krzemienia z Kredy gromadziły się w osadach powierzchniowych, takich jak Glina z Krzemieniami, często można znaleźć wewnętrzne odlewy w Krzemieniu muszli, które były kiedyś wypełnione.
Grudki Krzemienia powstały również w zagłębieniach pozostawionych w dnie morskim przez ryjące zwierzęta morskie, stąd ich kształt.
Grudki krzemienia w Kredzie zmieniały się z czasem, ponieważ ich zewnętrzna warstwa nabierała białawej kory lub skórki, prawdopodobnie w wyniku przesiąkania Kredy przez wodę gruntową.
Uważa się, że kora powstała, ponieważ powierzchnia krzemienia jest nieco bardziej rozpuszczalna w niektórych mikroskopijnie małych obszarach niż w obszarach przyległych, co powoduje nierównomierne rozpuszczanie na powierzchni, co skutkuje mikroskopijną strukturą przypominającą gąbkę.
Kora może mieć grubość 5 mm lub więcej.
Kiedy ludzie zaczęli wytwarzać narzędzia z Krzemienia, często usuwali zewnętrzną korę, aby dostać się do świeżego Krzemienia w środku, chociaż w niektórych przypadkach pozostawiali niewielką ilość kory, aby ułatwić posługiwanie się niektórymi narzędziami, takimi jak skrobaki i noże.
W mikroskopijnie małej, kryptokrystalicznej strukturze Krzemienia mogą znajdować się różne minerały .
Różne inkluzje mineralne nadają Krzemieniu różne barwy.
Świeżo rozbity krzemień jest zazwyczaj czarny, szary, zielony, biały lub brązowy.
Następujące kamienie półszlachetne to formy kwarcu o strukturze podobnej do krzemienia: Agate, Carnelian, Chalcedony, Jasper, Obsidian, Onyx and Opal.
Mikroskopijna struktura Krzemienia jest zdolna do zatrzymywania cząsteczek wody – aż 30% masy może stanowić woda, choć zazwyczaj jest to 10%.
Część lub całość tej wody może wyparować i opuścić powierzchnię, powodując zmiany koloru i czyniąc Krzemień bardziej kruchym.
Na przykład Opal ma zawartość wody sięgającą 20% i często traci ją, a wraz z nią swoje tęczowe zabarwienie z czasem.
W międzynarodowej skali twardości krzemień plasuje się na poziomie 7 na 10, podczas gdy diament na poziomie 10, co oznacza, że jest twardszy niż większość materiałów powszechnie spotykanych w środowisku naturalnym.
Ma również właściwość posiadania ostrza cieńszego niż ostrze stalowe (grubość zaledwie kilku cząsteczek), dzięki czemu jest dosłownie ostrzejszy niż brzytwa.
Krzemień jest nadal używany jako narzędzie chirurgiczne, ponieważ nacięcia wykonane ostrzem krzemiennym goją się szybciej i są bardziej sterylne.
Krzemień nie ma regularnej struktury krystalicznej, takiej jak Diament, która umożliwiałaby jego cięcie w regularne kształty, jak w przypadku kamieni szlachetnych.
Ze względu na swoją kryptokrystaliczną strukturę, kruszy się w muszlowym lub stożkowatym pęknięciu, podobnie jak szkło.
Ta właściwość ma szereg implikacji dla osób pragnących wytwarzać narzędzia Krzemienne.
Uderzając w rdzeń Krzemienia kamieniem młotkowym, zawsze powstanie stożek pęknięcia rozchodzący się od punktu uderzenia.
Jeśli uderzysz blisko krawędzi rdzenia i pod odpowiednim kątem, energia uderzenia odbije odłupek.
Jeśli uderzysz zbyt daleko od krawędzi lub pod niewłaściwym kątem, energia uderzenia po prostu utworzy stożek pęknięcia wewnątrz rdzenia.
Jedno lub dwa takie niecelne uderzenia i rdzeń stanie się bezużyteczną masą przecinających się stożków pęknięcia. K
rzemień jest zatem bardzo nieczuły dla niedoświadczonego użytkownika.
Drugą konsekwencją jest to, że nie można ciąć ani rzeźbić Krzemienia na życzenie, tak jak w przypadku większości miękkich skał – można go jedynie rozbić na odłupki lub ostrza w określonym łańcuchu operacji, który wykorzystuje jego naturalną metodę pękania.
Kiedy narzędzie zostało wyrzucone po użyciu w czasach prehistorycznych, świeżo wykute narzędzie w wielu przypadkach zaczynało ulegać starzeniu, pokrywając się patyną na swojej powierzchni zewnętrznej.
Na patynowanie może wpływać nawet cztery różne i oddzielne procesy.
Po pierwsze, istnieje różnicowe rozpuszczanie mikroskopijnych obszarów, o którym wspomniano wcześniej.
Kwas w wodzie deszczowej rozpuszcza bardziej rozpuszczalną Krzemionkę Opalową z powierzchni, pozostawiając porowatą siatkę drobnych kryształków, które rozpraszają światło, tworząc nową korę, która początkowo wydaje się niebieskawa, a następnie biaława.
Z czasem jej grubość rośnie i w niektórych przypadkach może wynosić milimetr lub więcej.
Zazwyczaj jednak tak gruba patyna występuje tylko w narzędziach z paleolitu, liczących dziesiątki tysięcy lat.
W większości narzędzi Krzemiennych z okresów mezolitu i neolitu patyna (jeśli występuje) jest jedynie powierzchniowa.
W podręczniku British Museum poświęconym narzędziom Krzemiennym z 1950 roku opisano eksperyment, w którym Krzemień był stale zanurzany w wodzie deszczowej nasyconej produktami rozkładu roślinności w obecności Kredy.
Wytworzenie patyny o grubości 0,01 mm zajęło 22 miesiące.
Etapy zmiany koloru patynowania krzemienia w miarę rozwoju kory: Czarny po rozbiciu, później nabiera grubszej i jaśniejszej patyny w wyniku wietrzenia.
Odłupek krzemienia widoczny po prawej stronie pochodzi z gleby kredowej.
https://www.stoneagetools.co.uk/images/D...-new-3.gif
Krzemień barwiony żelazem
https://www.stoneagetools.co.uk/images/re-tou1.jpg
Opalizująca patyna
https://www.stoneagetools.co.uk/images/Dsc_2531-ed.jpg
'Forma żelazna'
W miejscach, gdzie krzemienie są zakopane w kontakcie z kredą lub wapienną glebą, mają tendencję do pokrywania się białą patyną, jak na płatku pokazanym powyżej po prawej.
Po trzecie, gdy narzędzie utkwi w ziemi zawierającej minerały Żelaza, biała patyna absorbuje czerwonawy lub brązowawy materiał żelazisty.
Po czwarte, może zachodzić dodatkowy złożony proces, w którym cząsteczki kwarcu rozpuszczają się z powierzchni i ponownie osadzają, tworząc błyszczącą powłokę opalu na istniejącej patynie.
Ta błyszcząca powłoka lub połysk różni się od połysku spowodowanego ścieraniem przez wiatr w warunkach pustynnych (połysk pustynny) oraz połysku spowodowanego zużyciem (połysk sierpowaty).
Niektóre narzędzia krzemienne charakteryzują się również patynowaniem – występują w nich brązowawe plamy, głównie na grzbietach między bliznami po odłupkach. Zjawisko to nazywane jest „pleśnią żelazną”, ponieważ jego wygląd przypomina rozprzestrzenianie się mikroorganizmu, takiego jak pleśń.
https://www.stoneagetools.co.uk/images/pot2.jpg
https://www.stoneagetools.co.uk/images/pot1.jpg
Krzemienie kalcynowane lub kamienie paleniskowe, również znane jako „kotły”
Często spotyka się Krzemienie, zarówno w formie obrobionej, jak i w postaci naturalnych bryłek, które zostały wypalone lub ogrzane ogniem.
Ogrzewanie zmienia wygląd Krzemienia na szarą, niekiedy błyszczącą powierzchnię, często spękaną jak szkliwo na starej ceramice.
W wielu przypadkach te wypalone krzemienie są kojarzone z miejscami obozowymi i dlatego uważa się je za kamienie paleniskowe lub „kotły garncarskie” – czyli kamienie, które zostały ogrzane w ogniu, a następnie umieszczone w pojemniku z wodą, aby ją zagotować.
Niektórzy archeolodzy eksperymentalni uważają, że ludzie mogli w pewnym stopniu podgrzewać krzemienie, aby ułatwić jego obróbkę, choć ta kwestia wciąż jest przedmiotem dyskusji.
https://www.stoneagetools.co.uk/what-is-flint.htm