13-07-2021, 09:59
XVIII Księżyc
Tego wieczoru Kamila nie spieszyła się do domu. Celowo wybrała okrężną drogę, by jak najdłużej siedzieć za kierownicą. Lubiła jeździć. Miała wtedy czas, by spokojnie pomyśleć, przeanalizować zdarzenia. Tak było i teraz. Właśnie odbyła jedną z najtrudniejszych rozmów w swoim niespełna 40-letnim życiu: oznajmiła mężczyźnie, który był tą licealną miłością przez wielkie M, że jest ojcem jej 18-letniej córki. Od kilku miesięcy robiła przedziwne podchody, by znów się do niego zbliżyć. Chciała wejść w jego życie stopniowo, krok po kroku, tak, żeby go nie wystraszyć, tylko na nowo sobą zainteresować. I dopiero wtedy powiedzieć mu o Lilce. Sama nie wiedziała, snując te plany, czy kiedykolwiek wyjawi prawdę córce. To miało zależeć od tego, jakim człowiekiem okaże się Artur. Jak odbierze go teraz, po tych dwóch dekadach. Wszystko teoretycznie wydawało się proste. Jednak sprawy wymknęły się spod kontroli, i nastąpiło to zdecydowanie za szybko.
To, że Lila jest nie tylko jej ukochaną córką, ale i młodą kobietą, Kamila zrozumiała kilka lat wcześniej. Dziewczyna była ładna i najwyraźniej miała temperament, bo odkąd zaczęła naukę w liceum, wciąż pojawiali się obok niej przystojni koledzy. Od czasu do czasu któryś zyskiwał status „chłopaka”, o czym córka chętnie jej opowiadała. Miały, jak dotąd, doskonały, bliski kontakt. Kamila uważała to za największy, a może nawet jedyny bonus swojego wczesnego, nieplanowanego macierzyństwa. Ale teraz ich relacja mogła się zmienić i tego bardzo się obawiała. Szybko pożałowała, że wcisnęła Lilkę na te cholerne praktyki do TCE. Ale czy mogła się spodziewać, że osiemnastolatka, która dotąd interesowała się co najwyżej studentami drugiego roku, nagle zacznie zalotnie spoglądać na rówieśnika jej matki? A teraz Lila musi się dowiedzieć, że ten rówieśnik nie jest jedynie jakimś znajomym sprzed lat, ale także… jej ojcem. Ojcem, którego nigdy, nawet przez chwilę, nie miała.
Już sama myśl o tej rozmowie budziła ogromny lęk. Chciało jej się płakać. Jak powie to córce? Jak wyjaśni jej, że przez tak wiele lat okłamywała ją, uparcie powtarzając bajeczkę o człowieku, z którym jako 19-latka przeżyła wakacyjny romans, a jego owocem niespodziewanie była Lila? Wiele razy tłumaczyła jej, dlaczego biologiczny ojciec nie wie o jej istnieniu: wyjazd za granicę, problemy z kontaktem itp. Od kilku lat Lila już nie pytała. Prawdopodobnie nie tęskniła za czymś, czego po prostu nigdy nie poznała.
Kamila przeczuwała, że ich spokojne, poukładane życie i jej relacja z córką bardzo się teraz zmieni. Czuła się jak pająk, który zaplątał się we własną sieć. Ale nie było odwrotu.
Tego wieczoru Kamila nie spieszyła się do domu. Celowo wybrała okrężną drogę, by jak najdłużej siedzieć za kierownicą. Lubiła jeździć. Miała wtedy czas, by spokojnie pomyśleć, przeanalizować zdarzenia. Tak było i teraz. Właśnie odbyła jedną z najtrudniejszych rozmów w swoim niespełna 40-letnim życiu: oznajmiła mężczyźnie, który był tą licealną miłością przez wielkie M, że jest ojcem jej 18-letniej córki. Od kilku miesięcy robiła przedziwne podchody, by znów się do niego zbliżyć. Chciała wejść w jego życie stopniowo, krok po kroku, tak, żeby go nie wystraszyć, tylko na nowo sobą zainteresować. I dopiero wtedy powiedzieć mu o Lilce. Sama nie wiedziała, snując te plany, czy kiedykolwiek wyjawi prawdę córce. To miało zależeć od tego, jakim człowiekiem okaże się Artur. Jak odbierze go teraz, po tych dwóch dekadach. Wszystko teoretycznie wydawało się proste. Jednak sprawy wymknęły się spod kontroli, i nastąpiło to zdecydowanie za szybko.
To, że Lila jest nie tylko jej ukochaną córką, ale i młodą kobietą, Kamila zrozumiała kilka lat wcześniej. Dziewczyna była ładna i najwyraźniej miała temperament, bo odkąd zaczęła naukę w liceum, wciąż pojawiali się obok niej przystojni koledzy. Od czasu do czasu któryś zyskiwał status „chłopaka”, o czym córka chętnie jej opowiadała. Miały, jak dotąd, doskonały, bliski kontakt. Kamila uważała to za największy, a może nawet jedyny bonus swojego wczesnego, nieplanowanego macierzyństwa. Ale teraz ich relacja mogła się zmienić i tego bardzo się obawiała. Szybko pożałowała, że wcisnęła Lilkę na te cholerne praktyki do TCE. Ale czy mogła się spodziewać, że osiemnastolatka, która dotąd interesowała się co najwyżej studentami drugiego roku, nagle zacznie zalotnie spoglądać na rówieśnika jej matki? A teraz Lila musi się dowiedzieć, że ten rówieśnik nie jest jedynie jakimś znajomym sprzed lat, ale także… jej ojcem. Ojcem, którego nigdy, nawet przez chwilę, nie miała.
Już sama myśl o tej rozmowie budziła ogromny lęk. Chciało jej się płakać. Jak powie to córce? Jak wyjaśni jej, że przez tak wiele lat okłamywała ją, uparcie powtarzając bajeczkę o człowieku, z którym jako 19-latka przeżyła wakacyjny romans, a jego owocem niespodziewanie była Lila? Wiele razy tłumaczyła jej, dlaczego biologiczny ojciec nie wie o jej istnieniu: wyjazd za granicę, problemy z kontaktem itp. Od kilku lat Lila już nie pytała. Prawdopodobnie nie tęskniła za czymś, czego po prostu nigdy nie poznała.
Kamila przeczuwała, że ich spokojne, poukładane życie i jej relacja z córką bardzo się teraz zmieni. Czuła się jak pająk, który zaplątał się we własną sieć. Ale nie było odwrotu.