21-02-2012, 20:37
Historia Opalu
Już od najdawniejszych czasów kamienie szlachetne były symbolem bogactwa, początkowo w postaci surowej lub zgrubnie ociosanej, z czasem ludzie nauczyli się je szlifować.
Podobnie było też z Opalami.
Najstarsze znane okazy datuje się na ok. 4000 lat p. n. e.
Pochodzą one prawdopodobnie z Etiopii, a odkryto je w Kenii, w jaskini w Louis Leakley.
Pierwsze znane kopalnie pracowały na Węgrzech sprzedając cenny surowiec dla Europy i krajów Środkowego Wschodu, oraz w Meksyku, Peru i Hondurasie, które to zaopatrywały Amerykę Południową i Środkową.
Amerykański Opal do Europy przywieźli hiszpańscy konkwistadorzy w trakcie szesnastowiecznych wypraw.
Pod koniec XIX wieku, gdy odkryto Opale w Australii, kraj ten szybko zdominował światowe rynki i do dzisiaj produkuje ponad 90% tego surowca jubilerskiego.
Pozostałe 10% rozkłada się w głównej mierze na Meksyk, ale też Brazylię, USA, Indonezję, Etiopię, Honduras, Peru, Węgry, Słowację, Kanadę, Nową Zelandię, Gwatemalę, a także Polskę (te ostatnie produkują opal pospolity).
Kiedyś uważano, że nazwa Opal wywodzi się z sanskrytu, od wyrazu upala, co znaczy cenny kamień.
Obecnie jednak bardziej prawdopodobne jest pochodzenie od łacińskiego opalus i greckiego opallios, gdzie obydwa znaczą widzieć zmianę (w domyśle - koloru).
Dawniej ludzie przypisywali Opalowi właściwości magiczne i według tradycji miał on pomagać osobie go noszącej w widzeniu nieskończonej liczby możliwości.
Wierzono także, że kamień ten miał moc wyjaśniania trudnych sytuacji oraz wzmacniania i odzwierciedlania uczuć, jak również ukrytych emocji i pragnień.
Grekom Opal miał pomagać w zmniejszeniu zahamowań, a także dawać właścicielowi moc przewidywania i prorokowania.
Według Rzymian – był znakiem nadziei i czystości.
To właśnie oni stworzyli pierwszy rynek dla Opali.
Kamień, którego kolor zmieniał się z każdą zmianą światła, był rzadszy niż Perły czy Diamenty, dlatego stał się przedmiotem mitów i marzeń.
Marek Antoniusz tak zazdrościł senatorowi Noniuszowi Opalu, który ten posiadał, że wyrzucił go z senatu po tym, jak ten odmówił mu sprzedaży Opalu wielkości migdała.
Kamień ów był wart podobno 2 000 000 sestercji (80 000$).
Legendy mówią, że pewien cesarz chciał oddać 1/3 Imperium Rzymskiego za jeden Opal.
Rzymianie wierzyli, ze Opal pochodzi z Indii, gdy tymczasem tak pilnie poszukiwany przez nich kamień, najprawdopodobniej wydobywano w otwartych kopalniach na Węgrzech, które były usytuowane w pobliżu Cervenicy (tereny dzisiejszej Słowacji).
W średniowieczu ponad 300 górników pracowało w kopalniach Opalu na Węgrzech, które były jedynym źródłem tego surowca w Europie do czasu, gdy Hiszpanie wrócili z Nowego Świata z azteckim Opalem.
W średniowieczu Opal był znany jako „kamień oczu”, jako że miał być ważnym dla wzroku.
W niektórych kulturach jednak wierzono, że Opal może pozbawić noszącą go osobę widzenia.
Blondynki nosiły naszyjniki z Opalu, aby ich włosy nie straciły swojego koloru.
Opale były osadzone w koronie Francji, a Napoleon podarował swojej cesarzowej Józefinie wspaniały czerwony Opal, zawierający niezwykłe czerwone przebłyski.
Kamień ten znany jest jako „Pożar Troi”.
Na przełomie XVIII i XIX wieku Opal zaczął tracić w oczach Europejczyków na wartości.
Błędnie przypisano mu przynoszenie pecha, związku z zarazą, głodem i upadkami królestw.
Królowa Wiktoria pomimo to była wielbicielką Opalu, miała jego znakomita prywatna kolekcję i nosiła Opale podczas swojego panowania.
Dzięki temu ponownie stały się one pożądane, ponieważ w tym okresie angielski dwór królewski był wyznacznikiem mody.
Zbiegło się to w czasie z odkryciem wysokiej jakości Opalu w Australii oraz spowodowało szybką jego ekspansję na cały świat.
Pierwsze pospolite Opale australijskie zostały odkryte w 1849 roku niedaleko Angston (Południowa Australia) przez niemieckiego geologa Johannesa Menge.
Pionierskie odkrycia szlachetnej jego odmiany były przypadkowe – „koń zahaczył o kamień”, „żona znalazła coś ładnego”.
Początkowo w celu oszlifowania kamienie wysyłano do Europy, jednak ze wzrostem wydobycia europejscy szlifierze zaczęli zjeżdżać do Australii.
Maszyny szlifierskie konstruowano wtedy wykorzystując części rowerowe oraz stare maszyny do szycia.
Pierwszym szlifierzem, o którym wiadomo (wzmianka z 1907 roku), był Charles Deane z Old Town (dzisiejsze Lightning Ridge).
Inny szlifierz, nazwiskiem Lorenz (pochodził z Niemiec), był jednym z pierwszych, którzy kupowali kamienie na karaty oraz wytwarzali dublety i biżuterię z Opalu.
Gdy zaczęła się dominacja Opalu australijskiego na europejskich rynkach, górnicy z Węgier rozpuszczali plotki, jakoby był on nieprawdziwy, gdyż nigdy dotąd nie widziano takiego „ognia” w kamieniu.
W 1932 roku ostatecznie upadły kopalnie europejski, a Australia przejęła pałeczkę głównego światowego producenta Opalu.
źródło
Już od najdawniejszych czasów kamienie szlachetne były symbolem bogactwa, początkowo w postaci surowej lub zgrubnie ociosanej, z czasem ludzie nauczyli się je szlifować.
Podobnie było też z Opalami.
Najstarsze znane okazy datuje się na ok. 4000 lat p. n. e.
Pochodzą one prawdopodobnie z Etiopii, a odkryto je w Kenii, w jaskini w Louis Leakley.
Pierwsze znane kopalnie pracowały na Węgrzech sprzedając cenny surowiec dla Europy i krajów Środkowego Wschodu, oraz w Meksyku, Peru i Hondurasie, które to zaopatrywały Amerykę Południową i Środkową.
Amerykański Opal do Europy przywieźli hiszpańscy konkwistadorzy w trakcie szesnastowiecznych wypraw.
Pod koniec XIX wieku, gdy odkryto Opale w Australii, kraj ten szybko zdominował światowe rynki i do dzisiaj produkuje ponad 90% tego surowca jubilerskiego.
Pozostałe 10% rozkłada się w głównej mierze na Meksyk, ale też Brazylię, USA, Indonezję, Etiopię, Honduras, Peru, Węgry, Słowację, Kanadę, Nową Zelandię, Gwatemalę, a także Polskę (te ostatnie produkują opal pospolity).
Kiedyś uważano, że nazwa Opal wywodzi się z sanskrytu, od wyrazu upala, co znaczy cenny kamień.
Obecnie jednak bardziej prawdopodobne jest pochodzenie od łacińskiego opalus i greckiego opallios, gdzie obydwa znaczą widzieć zmianę (w domyśle - koloru).
Dawniej ludzie przypisywali Opalowi właściwości magiczne i według tradycji miał on pomagać osobie go noszącej w widzeniu nieskończonej liczby możliwości.
Wierzono także, że kamień ten miał moc wyjaśniania trudnych sytuacji oraz wzmacniania i odzwierciedlania uczuć, jak również ukrytych emocji i pragnień.
Grekom Opal miał pomagać w zmniejszeniu zahamowań, a także dawać właścicielowi moc przewidywania i prorokowania.
Według Rzymian – był znakiem nadziei i czystości.
To właśnie oni stworzyli pierwszy rynek dla Opali.
Kamień, którego kolor zmieniał się z każdą zmianą światła, był rzadszy niż Perły czy Diamenty, dlatego stał się przedmiotem mitów i marzeń.
Marek Antoniusz tak zazdrościł senatorowi Noniuszowi Opalu, który ten posiadał, że wyrzucił go z senatu po tym, jak ten odmówił mu sprzedaży Opalu wielkości migdała.
Kamień ów był wart podobno 2 000 000 sestercji (80 000$).
Legendy mówią, że pewien cesarz chciał oddać 1/3 Imperium Rzymskiego za jeden Opal.
Rzymianie wierzyli, ze Opal pochodzi z Indii, gdy tymczasem tak pilnie poszukiwany przez nich kamień, najprawdopodobniej wydobywano w otwartych kopalniach na Węgrzech, które były usytuowane w pobliżu Cervenicy (tereny dzisiejszej Słowacji).
W średniowieczu ponad 300 górników pracowało w kopalniach Opalu na Węgrzech, które były jedynym źródłem tego surowca w Europie do czasu, gdy Hiszpanie wrócili z Nowego Świata z azteckim Opalem.
W średniowieczu Opal był znany jako „kamień oczu”, jako że miał być ważnym dla wzroku.
W niektórych kulturach jednak wierzono, że Opal może pozbawić noszącą go osobę widzenia.
Blondynki nosiły naszyjniki z Opalu, aby ich włosy nie straciły swojego koloru.
Opale były osadzone w koronie Francji, a Napoleon podarował swojej cesarzowej Józefinie wspaniały czerwony Opal, zawierający niezwykłe czerwone przebłyski.
Kamień ten znany jest jako „Pożar Troi”.
Na przełomie XVIII i XIX wieku Opal zaczął tracić w oczach Europejczyków na wartości.
Błędnie przypisano mu przynoszenie pecha, związku z zarazą, głodem i upadkami królestw.
Królowa Wiktoria pomimo to była wielbicielką Opalu, miała jego znakomita prywatna kolekcję i nosiła Opale podczas swojego panowania.
Dzięki temu ponownie stały się one pożądane, ponieważ w tym okresie angielski dwór królewski był wyznacznikiem mody.
Zbiegło się to w czasie z odkryciem wysokiej jakości Opalu w Australii oraz spowodowało szybką jego ekspansję na cały świat.
Pierwsze pospolite Opale australijskie zostały odkryte w 1849 roku niedaleko Angston (Południowa Australia) przez niemieckiego geologa Johannesa Menge.
Pionierskie odkrycia szlachetnej jego odmiany były przypadkowe – „koń zahaczył o kamień”, „żona znalazła coś ładnego”.
Początkowo w celu oszlifowania kamienie wysyłano do Europy, jednak ze wzrostem wydobycia europejscy szlifierze zaczęli zjeżdżać do Australii.
Maszyny szlifierskie konstruowano wtedy wykorzystując części rowerowe oraz stare maszyny do szycia.
Pierwszym szlifierzem, o którym wiadomo (wzmianka z 1907 roku), był Charles Deane z Old Town (dzisiejsze Lightning Ridge).
Inny szlifierz, nazwiskiem Lorenz (pochodził z Niemiec), był jednym z pierwszych, którzy kupowali kamienie na karaty oraz wytwarzali dublety i biżuterię z Opalu.
Gdy zaczęła się dominacja Opalu australijskiego na europejskich rynkach, górnicy z Węgier rozpuszczali plotki, jakoby był on nieprawdziwy, gdyż nigdy dotąd nie widziano takiego „ognia” w kamieniu.
W 1932 roku ostatecznie upadły kopalnie europejski, a Australia przejęła pałeczkę głównego światowego producenta Opalu.
źródło