25-08-2021, 08:01
9 mieczy
Kamila z trudem dotrwała do 16-ej w pracy. Nie mogła się skoncentrować na swoich zadaniach, bo jej myśli od rana całkowicie absorbował Artur. Jego stres udzielił się i jej. Nie spodziewała się, że sytuacja jest tak poważna. Nie miała pojęcia o chorobie nowotworowej jego ojca. Ten fakt całkowicie tłumaczył obawy i ogromne zdenerwowanie Artura. Około południa wysłała do niego sms:
Dziękuję za Twój list. Wiele mi wyjaśnił. Proszę, odezwij się po zabiegu. Jestem z Tobą, Arturze. Wierzę, że będzie dobrze i Ty też w to musisz wierzyć!
Dopiero wieczorem otrzymała odpowiedź: Cały dzień mnie badali. Zabieg jutro ok. 10. Dziękuję za Twoje wsparcie.
Lila, czekając na wyniki rekrutacji, spędzała teraz prawie wszystkie wieczory ze swoimi przyjaciółmi, dzięki czemu Kamili łatwiej było ukryć niepokój przed córką. Postanowiła, że nie wyjawi jej prawdy przynajmniej do momentu wyjścia przez Artura ze szpitala. A może nawet do chwili otrzymania przez niego wyników biopsji. Nie widziała sensu , by fundować teraz i sobie, i córce tylu trudnych emocji. Poza tym przeczuwała, że nie będzie tak dobrze, jak to wmawiała Arturowi.
Prawie nie spała tej nocy. Przewracała się z boku na bok, próbując zasnąć, ale kiedy się to w końcu udawało, sen był płytki i znów się budziła. Pomyślała, jak wiele takich nocy miał za sobą w ostatnich tygodniach Artur. Musiał żyć w ogromnym stresie. Rozumiała teraz doskonale, dlaczego się do niej nie odzywał. Nie chciał jej obarczać swoimi problemami, był po prostu przybity. Przybity i udręczony, bo zmagał się z lękiem, bólem i pewnie bezsennością, jak ona w tym momencie.
Parę tygodni wcześniej, rozmawiając z ojcem, Kamila nie wiedziała, co właściwie czuje wobec Artura. Ale po tej nieprzespanej nocy wiele rzeczy się wyklarowało. Poczuła, że jest jej bliski. Że zależy jej na nim. I że bardzo chce, by naprawdę „było dobrze”.
Kamila z trudem dotrwała do 16-ej w pracy. Nie mogła się skoncentrować na swoich zadaniach, bo jej myśli od rana całkowicie absorbował Artur. Jego stres udzielił się i jej. Nie spodziewała się, że sytuacja jest tak poważna. Nie miała pojęcia o chorobie nowotworowej jego ojca. Ten fakt całkowicie tłumaczył obawy i ogromne zdenerwowanie Artura. Około południa wysłała do niego sms:
Dziękuję za Twój list. Wiele mi wyjaśnił. Proszę, odezwij się po zabiegu. Jestem z Tobą, Arturze. Wierzę, że będzie dobrze i Ty też w to musisz wierzyć!
Dopiero wieczorem otrzymała odpowiedź: Cały dzień mnie badali. Zabieg jutro ok. 10. Dziękuję za Twoje wsparcie.
Lila, czekając na wyniki rekrutacji, spędzała teraz prawie wszystkie wieczory ze swoimi przyjaciółmi, dzięki czemu Kamili łatwiej było ukryć niepokój przed córką. Postanowiła, że nie wyjawi jej prawdy przynajmniej do momentu wyjścia przez Artura ze szpitala. A może nawet do chwili otrzymania przez niego wyników biopsji. Nie widziała sensu , by fundować teraz i sobie, i córce tylu trudnych emocji. Poza tym przeczuwała, że nie będzie tak dobrze, jak to wmawiała Arturowi.
Prawie nie spała tej nocy. Przewracała się z boku na bok, próbując zasnąć, ale kiedy się to w końcu udawało, sen był płytki i znów się budziła. Pomyślała, jak wiele takich nocy miał za sobą w ostatnich tygodniach Artur. Musiał żyć w ogromnym stresie. Rozumiała teraz doskonale, dlaczego się do niej nie odzywał. Nie chciał jej obarczać swoimi problemami, był po prostu przybity. Przybity i udręczony, bo zmagał się z lękiem, bólem i pewnie bezsennością, jak ona w tym momencie.
Parę tygodni wcześniej, rozmawiając z ojcem, Kamila nie wiedziała, co właściwie czuje wobec Artura. Ale po tej nieprzespanej nocy wiele rzeczy się wyklarowało. Poczuła, że jest jej bliski. Że zależy jej na nim. I że bardzo chce, by naprawdę „było dobrze”.