27-08-2021, 11:38
XVI Wieża
Około południa następnego dnia Kamila zaczęła nerwowo spoglądać na telefon. O skupieniu na pracy nie było mowy. Odczuwała wzrastający niepokój i wręcz zmuszała się, by poświęcić choć trochę uwagi najpilniejszym kwestiom. Z ulgą opuszczała o 16-tej teren firmy. Jadąc do domu, zboczyła ze swojej codziennej trasy i zatrzymała się przed kościołem, z którym wiązało się wiele wspomnień… To tutaj przystępowała do I Komunii, Bierzmowania, i to tu ochrzciła swoją córkę. W ciągu ostatnich lat coraz rzadziej bywała w kościele, choć uważała się za osobę wierzącą. Ale tego dnia, podobnie jak w kilku innych trudnych chwilach swojego życia, potrzebowała znaleźć się właśnie w tym miejscu. Tam jakoś łatwiej było jej się modlić i prosić o opiekę, choć w takich momentach odczuwała też swoją małość i niewdzięczność. Wręcz hipokryzję. Wiedziała, że w tym momencie jest żywym dowodem na prawdziwość przysłowia „jak trwoga, to do Boga”. I, znając siebie, wiedziała, że ani choroba, ani wyzdrowienie Artura nie spowodują, że zacznie regularnie chodzić na mszę.
A jednak wychodząc z kościoła, poczuła, że jest jej lżej. I że w tej chwili nic więcej prócz modlitwy nie może zrobić dla Artura.
Była zaledwie pół kilometra od rodzinnego domu i przez chwilę zastanawiała się, czy nie podjechać do rodziców. Miała ochotę ich zobaczyć i nie chciała być przez popołudnie sama ze swoimi myślami. Ale też wiedziała, że łatwo wyczują jej niepokój. Nie zamierzała ich martwić. Wyciągnęła telefon, by wybrać numer swojej siostry ciotecznej. I wtedy zauważyła, że przyszedł sms, na który czekała od południa:
Jestem po zabiegu, ale coś poszło nie tak. Gorączkuję i mam jakieś cholerne skurcze. Potwornie bolesne. Deliberują, co ze mną zrobić. Prawdopodobnie jutro rano mnie otworzą, żeby zobaczyć, co się dzieje L… Pieprzona laparoskopia! L Bałem się, co mi wytną, a teraz modlę się, bym w ogóle opuścił ten szpital na własnych nogach.
Poczuła potworny lęk. I chłód. Nie była w stanie napisać do niego teraz. Nie umiała znaleźć sensownych słów, w dodatku trzęsły jej się ręce. Czuła, że za chwilę cała będzie dygotać. W rzadkich chwilach ogromnego stresu tak właśnie reagowała. Odłożyła telefon i włożyła kluczyk do stacyjki.
Jagoda przedwczoraj wróciła znad morza i były spore szanse na to, że o tej porze zastanie ją domu.
Około południa następnego dnia Kamila zaczęła nerwowo spoglądać na telefon. O skupieniu na pracy nie było mowy. Odczuwała wzrastający niepokój i wręcz zmuszała się, by poświęcić choć trochę uwagi najpilniejszym kwestiom. Z ulgą opuszczała o 16-tej teren firmy. Jadąc do domu, zboczyła ze swojej codziennej trasy i zatrzymała się przed kościołem, z którym wiązało się wiele wspomnień… To tutaj przystępowała do I Komunii, Bierzmowania, i to tu ochrzciła swoją córkę. W ciągu ostatnich lat coraz rzadziej bywała w kościele, choć uważała się za osobę wierzącą. Ale tego dnia, podobnie jak w kilku innych trudnych chwilach swojego życia, potrzebowała znaleźć się właśnie w tym miejscu. Tam jakoś łatwiej było jej się modlić i prosić o opiekę, choć w takich momentach odczuwała też swoją małość i niewdzięczność. Wręcz hipokryzję. Wiedziała, że w tym momencie jest żywym dowodem na prawdziwość przysłowia „jak trwoga, to do Boga”. I, znając siebie, wiedziała, że ani choroba, ani wyzdrowienie Artura nie spowodują, że zacznie regularnie chodzić na mszę.
A jednak wychodząc z kościoła, poczuła, że jest jej lżej. I że w tej chwili nic więcej prócz modlitwy nie może zrobić dla Artura.
Była zaledwie pół kilometra od rodzinnego domu i przez chwilę zastanawiała się, czy nie podjechać do rodziców. Miała ochotę ich zobaczyć i nie chciała być przez popołudnie sama ze swoimi myślami. Ale też wiedziała, że łatwo wyczują jej niepokój. Nie zamierzała ich martwić. Wyciągnęła telefon, by wybrać numer swojej siostry ciotecznej. I wtedy zauważyła, że przyszedł sms, na który czekała od południa:
Jestem po zabiegu, ale coś poszło nie tak. Gorączkuję i mam jakieś cholerne skurcze. Potwornie bolesne. Deliberują, co ze mną zrobić. Prawdopodobnie jutro rano mnie otworzą, żeby zobaczyć, co się dzieje L… Pieprzona laparoskopia! L Bałem się, co mi wytną, a teraz modlę się, bym w ogóle opuścił ten szpital na własnych nogach.
Poczuła potworny lęk. I chłód. Nie była w stanie napisać do niego teraz. Nie umiała znaleźć sensownych słów, w dodatku trzęsły jej się ręce. Czuła, że za chwilę cała będzie dygotać. W rzadkich chwilach ogromnego stresu tak właśnie reagowała. Odłożyła telefon i włożyła kluczyk do stacyjki.
Jagoda przedwczoraj wróciła znad morza i były spore szanse na to, że o tej porze zastanie ją domu.