[Kama]

Królowa kielichów

Dopiero po zaparkowaniu przed wieżowcem, w którym znajdowało się mieszkanie Jagody, Kamila znów wzięła do ręki telefon i wybrała numer kuzynki.  Jagoda odebrała po paru sygnałach.
- Cześć, kochana. Właśnie stoję przed twoim blokiem. Jesteś w domu? Mogę na chwilę wpaść?
- Kamilko, zaczekaj kwadrans. Wracam od fryzjera. Jeszcze trzy przystanki i będę.
Wprawdzie Jagoda miała prawo jazdy, ale od wielu lat nie jeździła samochodem. Uważała się za fatalnego kierowcę i szybko przywykła do codziennego korzystania z komunikacji miejskiej. Faktem jest, że mieszkała na osiedlu, które mieściło się naprzeciwko pętli tramwajowej, a w bliskim sąsiedztwie znajdowały się także przystanki autobusowe. Niewiele było takich miejsc w Łodzi, do których musiała jechać z przesiadkami.
Jagoda, 3 lata młodsza od Kamili, zawsze była kimś bliskim. I nie chodziło tu tylko o fakt pokrewieństwa i idylliczne wspomnienia z dzieciństwa. Miały częsty i serdeczny kontakt, który z biegiem lat zacieśniał się i pogłębiał, osiągając poziom ogromnej zażyłości wtedy, gdy Kamila przeprowadziła się z córką na peryferyjne osiedle sąsiadujące z osiedlem Jagody. Od tego momentu często się odwiedzały i dzwoniły do siebie nawet kilka razy w tygodniu. Była to relacja siostrzano-przyjacielska, z której obie czerpały radość i siłę, uzupełniając się nawzajem. Nie we wszystkim się zgadzały, ale nawet o tych spornych kwestiach i odmiennych punktach widzenia potrafiły ze sobą rozmawiać albo przynamniej się o nie nie kłócić.
Teraz kwadrans niemiłosiernie się dłużył i Kamila poczuła wyraźną ulgę, gdy zobaczyła idącą w stronę domu Jagodę. Po wizycie u fryzjera jej włosy były trochę krótsze i jasnobrązowe. Wyglądała promiennie, widać było od razu, że nie tylko się opaliła, ale i odpoczęła nad morzem, wykorzystując okres swoich szkolnych wakacji. Kamila, od kilku dni zestresowana i przytłoczona wieściami ze szpitala, poczuła przez moment ukłucie zazdrości. Pomyślała, że chciałaby poczuć swobodę i lekkość, które emanowały od kuzynki. Uściskały się przed blokiem i udały się do mieszkania Jagody.

Kamila bardzo lubiła tu przychodzić. To mieszkanie już od progu doskonale odzwierciedlało osobowość jej ciotecznej siostry. Niezależnie od pory roku wypełniał je zapach świec i egzotycznych herbat. Jagoda nigdy nie uległa tak bliskiej Kamili modzie na minimalizm. Uwielbiała styl retro, bibeloty, tzw. rzeczy z duszą i nazywała siebie analogową dziewczyną. Każdy wolny kąt mieszkania, nie wyłączając  kuchni, wypełniały półki z książkami. W przedpokoju był kącik rodzinnych pamiątek. Nad komodą wisiały zdjęcia najbliższych. Jedno z nich było ważne dla nich obu: pokazywało dwoje uśmiechniętych staruszków na białej ławce przed domem. Widok tego zdjęcia i zielonego babcinego wazonu, który od lat zdobił kuchenny stolik Jagody, zawsze działał kojąco i przywoływał najlepsze wspomnienia z odległej przeszłości. Nie inaczej było tym razem. Kamila usiadła na kuchennym taborecie i przypatrywała się Jagodzie, która już zaparzała dla nich jedną ze swoich aromatycznych herbat. Wciąż odczuwała lęk, ale już nie był paraliżujący.  
- Masz w domu pramolan? – Zapytała Jagodę, która z zadawaniem istotnych pytań i rozmową na poważne tematy zawsze wstrzymywała się do momentu postawienia imbryczka z herbatą na stole. Nie miała podzielnej uwagi, potrzebowała skoncentrować się i na rozmówcy, i na rozmowie.
- Nie mam. Mogę ci dać co najwyżej valused.
- To daj dwie tabletki. Do wieczora powinno wystarczyć, najwyżej w domu wezmę jeszcze coś na sen.
- Rozumiem, że masz wieści ze szpitala… - Jagoda już po powrocie znad morza została telefonicznie poinformowana o problemach zdrowotnych Artura, więc była, jak zwykle, na bieżąco.
- Napisał do mnie. Operacja się nie udała, są komplikacje… i pewnie jutro będą go kroić.
- O matko!- W tym wykrzyknieniu Jagoda zawarła niedowierzanie, niepokój i współczucie. – Ale dlaczego się nie udała, co się właściwie stało?
Kamila wyjęła telefon z torebki i odczytała jej treść smsa od Artura.
- Wygląda na to, że ma stan zapalny, a zapalenie otrzewnej może skończyć się sepsą – wypowiedziała na głos to, co od godziny przeszywało ją lękiem.  Właśnie w ten sposób, przez nieudaną operację i zbyt późną reakcję lekarzy, Kamila straciła rok wcześniej koleżankę z pracy.
- Szkoda, że od razu go nie otworzyli. Wychodzi na to, że będzie operowany podwójnie… jakby już sam guz nie był wystarczającym problemem! – Myślała na głos Jagoda. Była bardzo poruszona.
- Szkoda – dodała ponuro Kamila.  – Cholera, nawet nie wiem, w którym szpitalu on jest. Nie napisał mi tego, a ja nie dopytałam.
- A nawet gdybyś teraz wiedziała, to co mogłabyś zrobić?  Dostrzegli problem, więc na pewno naprawią szybko to, co spieprzyli – Jagoda starała się mówić rzeczowo i pewnie. Nie zawsze tak brzmiała, ale w tej chwili to właśnie ona była z nich dwóch tą silniejszą i pozytywnie myślącą. Tego dnia pokrzepienia wymagała Kamila, a wypoczętej i aktualnie  wolnej od szkolnych i uczuciowych problemów Jagodzie łatwo przychodziło pocieszanie.

Te role nieustannie się odwracały. Na szczęście rzadko miały poważne troski w tym samym czasie, dzięki czemu jedna mogła stanowić oparcie dla drugiej. Przy czym Jagoda była empatyczna, ciepła, wsłuchana w siebie i innych ludzi, choć także nieco niefrasobliwa i zagubiona w codziennych sprawach, momentami wręcz naiwna, co niektórzy bez sentymentu wykorzystywali. Była towarzyska i wesoła, ale lubiła też samotność, którą wręcz celebrowała, pisząc swój wielotomowy pamiętnik, czytając Herberta i powieści biograficzne, czy słuchając Gintrowskiego.  A nade wszystko praktykując, bo od kilkunastu lat była buddystką. Twierdziła, że tylko zen i codzienna praktyka sprawiają, że radzi sobie ze swoimi emocjami i problemami. „Pokłony czyszczą umysł” – mawiała.
Kamila pozostawała sceptyczna wobec niektórych przekonań i poglądów Jagody, ale starała się tego nie okazywać. Przede wszystkim widziała w niej dobrego, ciepłego i bliskiego sobie człowieka. Darzyła ją bezgranicznym zaufaniem. Choć miała innych przyjaciół, to właśnie Jagoda była tą osobą, z którą dzieliła niemal wszystkie radości i smutki. Gdy przegadały jakiś problem lub po prostu razem pomilczały, pijąc herbatę, a czasami coś znacznie mocniejszego, robiło się jakoś lżej na sercu, jakby już sama współobecność bliskiej osoby stanowiła remedium na wszelkie bóle istnienia.
Remedium zdecydowanie lepsze niż valused czy pramolan.