18-09-2021, 18:18
VI Kochankowie
Nie zdążyła jeszcze otworzyć auta, które stało na szpitalnym parkingu, gdy usłyszała wibracje telefonu. Nie od razu go odnalazła, bo jak zwykle miała w torebce za dużo rzeczy. Kiedy wreszcie – jak zawsze za późno – wyciągnęła aparat, zobaczyła, że dzwonił Tomasz. Była zaskoczona, bo od pamiętnej czerwcowej nocy na działce rozmawiali tylko dwa razy. Za to dosyć często pisał jej miłe smsy, do których dołączał zdjęcia, najczęściej swoich nowych prac. Postanowiła oddzwonić już z domu, ale zanim dotarła na osiedle, dostała od niego wiadomość:
Kamilo, godzinę temu okazało się, że jutro jadę do Łodzi. Do 17-ej na pewno załatwię swoje sprawy, a potem, jeśli zechcesz i znajdziesz dla nas czas, mogę być z Tobą i tylko dla Ciebie… aż do niedzielnego popołudnia. Spotkajmy się, proszę. Jeżeli nie chcesz lub nie możesz mnie gościć ze względu na córkę, weźmiemy pokój w hotelu. Jestem stęskniony, spragniony Ciebie i wreszcie mogę się wyrwać z tego cholernego kieratu. Zaszalejmy!
Wiadomość, która jeszcze kilkanaście dni wcześniej wprawiłaby ją w euforię, teraz wzbudziła mieszane uczucia. Z jednej strony przyjemne ciepło i radość, bo chciała go znów zobaczyć, poczuć tamtą ekscytację, pożądanie, cudowną bliskość. Ale czuła też, że od dwóch tygodni to Artur absorbował jej myśli, choć nie było w tym pragnienia ani romantycznej miłości. Widziała w Arturze bliskiego przyjaciela, który potrzebuje jej troski i pomocy, ale też wiedziała, że Artur stał się w jej życiu znów ważny. Na tyle ważny, że ostatnie smsy od Tomasza nie powodowały już szybszych uderzeń serca. Aż do tego momentu. Czuła, że musi to przemyśleć, musi dać sobie czas na to, by przyszła do niej odpowiedź, czego właściwie w tym momencie chce i na co jest gotowa.
Tymczasem odpisała Tomaszowi:
Tomku, właśnie wracam z odwiedzin w szpitalu. Martwię się o przyjaciela. Daj mi pomyśleć do jutra. Rano dam Ci znać. Chciałabym się z Tobą spotkać, ale nie wiem, czy Cię nie rozczaruję. Raczej nie jestem w nastroju na szaleństwa. Nawet na te cudowne szaleństwa z Tobą
Zanim otworzyła drzwi mieszkania, odebrała kolejną wiadomość:
W takim razie bez szaleństw. Po prostu pobędziemy razem. Chcę Cię chociaż przytulić. I obiecuję Ci masaż, który odgoni złe myśli
Doskonale wiedziała, jak odczytać te słowa. Pragnął jej w tym momencie, był nastawiony na spotkanie i na każde jej wahanie znalazłby przekonującą ripostę. Mogła od razu odmówić – miękko lub stanowczo. Ale w tym momencie poczuła, że z jej ciała, które najwyraźniej chciało jego dotyku, płynie inna odpowiedź. Nie zastanawiała się dłużej.
A zatem przyjedź. Chyba potrzebuję przytulenia – odpisała, a w odpowiedzi otrzymała wirtualnego buziaka.
Nie zdążyła jeszcze otworzyć auta, które stało na szpitalnym parkingu, gdy usłyszała wibracje telefonu. Nie od razu go odnalazła, bo jak zwykle miała w torebce za dużo rzeczy. Kiedy wreszcie – jak zawsze za późno – wyciągnęła aparat, zobaczyła, że dzwonił Tomasz. Była zaskoczona, bo od pamiętnej czerwcowej nocy na działce rozmawiali tylko dwa razy. Za to dosyć często pisał jej miłe smsy, do których dołączał zdjęcia, najczęściej swoich nowych prac. Postanowiła oddzwonić już z domu, ale zanim dotarła na osiedle, dostała od niego wiadomość:
Kamilo, godzinę temu okazało się, że jutro jadę do Łodzi. Do 17-ej na pewno załatwię swoje sprawy, a potem, jeśli zechcesz i znajdziesz dla nas czas, mogę być z Tobą i tylko dla Ciebie… aż do niedzielnego popołudnia. Spotkajmy się, proszę. Jeżeli nie chcesz lub nie możesz mnie gościć ze względu na córkę, weźmiemy pokój w hotelu. Jestem stęskniony, spragniony Ciebie i wreszcie mogę się wyrwać z tego cholernego kieratu. Zaszalejmy!
Wiadomość, która jeszcze kilkanaście dni wcześniej wprawiłaby ją w euforię, teraz wzbudziła mieszane uczucia. Z jednej strony przyjemne ciepło i radość, bo chciała go znów zobaczyć, poczuć tamtą ekscytację, pożądanie, cudowną bliskość. Ale czuła też, że od dwóch tygodni to Artur absorbował jej myśli, choć nie było w tym pragnienia ani romantycznej miłości. Widziała w Arturze bliskiego przyjaciela, który potrzebuje jej troski i pomocy, ale też wiedziała, że Artur stał się w jej życiu znów ważny. Na tyle ważny, że ostatnie smsy od Tomasza nie powodowały już szybszych uderzeń serca. Aż do tego momentu. Czuła, że musi to przemyśleć, musi dać sobie czas na to, by przyszła do niej odpowiedź, czego właściwie w tym momencie chce i na co jest gotowa.
Tymczasem odpisała Tomaszowi:
Tomku, właśnie wracam z odwiedzin w szpitalu. Martwię się o przyjaciela. Daj mi pomyśleć do jutra. Rano dam Ci znać. Chciałabym się z Tobą spotkać, ale nie wiem, czy Cię nie rozczaruję. Raczej nie jestem w nastroju na szaleństwa. Nawet na te cudowne szaleństwa z Tobą
Zanim otworzyła drzwi mieszkania, odebrała kolejną wiadomość:
W takim razie bez szaleństw. Po prostu pobędziemy razem. Chcę Cię chociaż przytulić. I obiecuję Ci masaż, który odgoni złe myśli
Doskonale wiedziała, jak odczytać te słowa. Pragnął jej w tym momencie, był nastawiony na spotkanie i na każde jej wahanie znalazłby przekonującą ripostę. Mogła od razu odmówić – miękko lub stanowczo. Ale w tym momencie poczuła, że z jej ciała, które najwyraźniej chciało jego dotyku, płynie inna odpowiedź. Nie zastanawiała się dłużej.
A zatem przyjedź. Chyba potrzebuję przytulenia – odpisała, a w odpowiedzi otrzymała wirtualnego buziaka.