Mikesz
To przykre co piszesz, jest w tym pewien smutek, związany z przemijaniem, jakby brutalność tego, że godzimy się na życie, na przemijanie. A dlaczego?
Znalazłam kiedyś taki cytat: "Śmierć jest łatwa, prosta, życie jest trudniejsze"
W ciągu ostatnich 5 lat pochowałam cztery najbliższe mi osoby, w tym mamę i brata. Śmierć "oswoiłam". Nie wiem co jest po śmierci, wierzę w niebo, w Boga, choć czasami kłócę się na taką kolej rzeczy, na to, że moje życie jest trudniejsze bo musiałam pożegnać bliskich, zorganizować pogrzeb, przeżyć to i żyć dalej. Nie boję się śmierci, bo rzeczywiście życie jest trudniejsze. Może jest nam łatwiej gdy jesteśmy młodzi, zdrowi, silni, piękni i nie dostajemy takich prezentów mikołajkowych jak Ty?
Biegam wieczorami, widzę czasem kobiety chodzące, spacerujące, patrzę jak dbają o siebie, zdrowie, formę mimo upływu lat. Ale czas nas zmienia, odbiera siłę, urodę, skazuje na konieczność szukania wsparcia, pomocy - to taka walka z wiatrakami na czas, bo przecież starzejemy się od kiedy się urodzimy i od dnia narodzin przemijamy. Godzimy się na przemijanie, bo co nam zostaje? Na koniec życia, już pomarszczeni, słabi, chorzy chcemy kogoś obok, wsparcia, ramienia? Ale czy tak powinno być?
Kiedyś myślałam, że rozumiem ludzi, którzy walczą o eutanazję. Bo po co "przeciągać" na siłę życie, które nie daje satysfakcji, jest wegetacją, życiem z dnia na dzień? Ale teraz myślę, że jest coś więcej: dar życia, którego wyzwaniem jest żyć. Tak zwyczajnie. To znacznie trudniejsze. Tak niewiele trzeba by umrzeć. Jako dziennikarz pisałam o ludziach, spotykałam ich, byłam świadkiem wielu tragicznych wydarzeń, znam historie ludzi, którzy sami sobie to życie odebrali, zakończyli wtedy, gdy uznali to za słuszne. Tak, wybrali, ale czy to nie jest przegrana?
Nawet gdy nikogo nie mamy, nawet dostając na mikołajki protezę do zębów, za którą sami płacimy - może warto cieszyć się, że stać Cię na nią? Wiele osób nie ma nawet tyle. Godne życie jest warte docenienia. Siła, praca, możliwości do tego by zarobić na własne utrzymanie, na codzienne potrzeby, dom, jedzenie - jakie to prozaiczne, takie potrzeby "niskiego rzędu" jak u Maslowa, ale co znaczy życie gdy nie stać nas nawet na to, gdy zdrowie lub okoliczności życia nie pozwalają na to?
Może myślę naiwnie, może dlatego, ze jestem młoda, zaradna, nie muszę myśleć o starości (jeszcze)? Ale myślę często o śmierci. Dla mnie życie nie powinno być czekaniem na przemijanie, na to aż nadejdzie. Choć w okresie świątecznym często myślimy o tych, których nie ma obok...
A co do miłości to ma ona różne oblicza. Kochając siebie otwierasz się na świat i ludzi. Także akceptując siebie. Samotność a bycie samym to różnica - popatrz na to w ten sposób. Jesteś sam, ale czy samotny? Niekoniecznie tak musi być.
Co czeka za rogiem?
To jest w życiu najpiękniejsze, że nie wiemy. Nie wiemy czy zła wiadomość, czy... niespodzianka?
P.S. Ja na mikołajki "zrobiłam" sobie prezent w postaci nowej trasy do biegania, która właśnie poznaję. Bo chce być zdrowa, dbać o formę. Nie chce nic materialnego. Wzięłam 3. dawkę szczepionki na Covid i cieszę się, że już lepiej się czuję. To niewiele, ale jednak bardzo dużo jak na prezent
To przykre co piszesz, jest w tym pewien smutek, związany z przemijaniem, jakby brutalność tego, że godzimy się na życie, na przemijanie. A dlaczego?
Znalazłam kiedyś taki cytat: "Śmierć jest łatwa, prosta, życie jest trudniejsze"
W ciągu ostatnich 5 lat pochowałam cztery najbliższe mi osoby, w tym mamę i brata. Śmierć "oswoiłam". Nie wiem co jest po śmierci, wierzę w niebo, w Boga, choć czasami kłócę się na taką kolej rzeczy, na to, że moje życie jest trudniejsze bo musiałam pożegnać bliskich, zorganizować pogrzeb, przeżyć to i żyć dalej. Nie boję się śmierci, bo rzeczywiście życie jest trudniejsze. Może jest nam łatwiej gdy jesteśmy młodzi, zdrowi, silni, piękni i nie dostajemy takich prezentów mikołajkowych jak Ty?
Biegam wieczorami, widzę czasem kobiety chodzące, spacerujące, patrzę jak dbają o siebie, zdrowie, formę mimo upływu lat. Ale czas nas zmienia, odbiera siłę, urodę, skazuje na konieczność szukania wsparcia, pomocy - to taka walka z wiatrakami na czas, bo przecież starzejemy się od kiedy się urodzimy i od dnia narodzin przemijamy. Godzimy się na przemijanie, bo co nam zostaje? Na koniec życia, już pomarszczeni, słabi, chorzy chcemy kogoś obok, wsparcia, ramienia? Ale czy tak powinno być?
Kiedyś myślałam, że rozumiem ludzi, którzy walczą o eutanazję. Bo po co "przeciągać" na siłę życie, które nie daje satysfakcji, jest wegetacją, życiem z dnia na dzień? Ale teraz myślę, że jest coś więcej: dar życia, którego wyzwaniem jest żyć. Tak zwyczajnie. To znacznie trudniejsze. Tak niewiele trzeba by umrzeć. Jako dziennikarz pisałam o ludziach, spotykałam ich, byłam świadkiem wielu tragicznych wydarzeń, znam historie ludzi, którzy sami sobie to życie odebrali, zakończyli wtedy, gdy uznali to za słuszne. Tak, wybrali, ale czy to nie jest przegrana?
Nawet gdy nikogo nie mamy, nawet dostając na mikołajki protezę do zębów, za którą sami płacimy - może warto cieszyć się, że stać Cię na nią? Wiele osób nie ma nawet tyle. Godne życie jest warte docenienia. Siła, praca, możliwości do tego by zarobić na własne utrzymanie, na codzienne potrzeby, dom, jedzenie - jakie to prozaiczne, takie potrzeby "niskiego rzędu" jak u Maslowa, ale co znaczy życie gdy nie stać nas nawet na to, gdy zdrowie lub okoliczności życia nie pozwalają na to?
Może myślę naiwnie, może dlatego, ze jestem młoda, zaradna, nie muszę myśleć o starości (jeszcze)? Ale myślę często o śmierci. Dla mnie życie nie powinno być czekaniem na przemijanie, na to aż nadejdzie. Choć w okresie świątecznym często myślimy o tych, których nie ma obok...
A co do miłości to ma ona różne oblicza. Kochając siebie otwierasz się na świat i ludzi. Także akceptując siebie. Samotność a bycie samym to różnica - popatrz na to w ten sposób. Jesteś sam, ale czy samotny? Niekoniecznie tak musi być.
Co czeka za rogiem?
To jest w życiu najpiękniejsze, że nie wiemy. Nie wiemy czy zła wiadomość, czy... niespodzianka?
P.S. Ja na mikołajki "zrobiłam" sobie prezent w postaci nowej trasy do biegania, która właśnie poznaję. Bo chce być zdrowa, dbać o formę. Nie chce nic materialnego. Wzięłam 3. dawkę szczepionki na Covid i cieszę się, że już lepiej się czuję. To niewiele, ale jednak bardzo dużo jak na prezent