17-12-2021, 15:12
Okładka ewangeliarza zwanego Codex Aureus inkrustowana jest szmaragdem i szafirami (ok. 870).
Średniowiecze
Szmaragdy w średniowieczu
The Middle Ages Emeralds In The Middle Ages
Po upadku cesarstwa zachodniorzymskiego badania gemologiczne praktycznie zatrzymały się, gdy Europa zaczęła schodzić do średniowiecza
Siedziba badań intelektualnych przeszła natomiast w ręce islamskich uczonych na Wschodzie.
Chociaż uczeni ci w dużej mierze opierali się na starożytnych tekstach greckich i rzymskich, czasami dokonywano nowych przełomów, opartych na fizycznych i chemicznych właściwościach kamieni.
Arabscy uczeni byli również pierwszymi, którzy oddzielili medyczne zastosowania kamieni szlachetnych od ich zastosowań talizmanicznych – dla niektórych wskazówka, że gemmologia zaczęła ewoluować w naukę.
Chociaż XI-wieczny perski uczony al-Biruni wniósł znaczący wkład w gemmologię i mineralogię, robi niewiele postępów w naszym zrozumieniu Szmaragdów, które podzielił na cztery odmiany:
Akhdar-murr jest lśniący jak liście buraka, jego blask stopniowo się zwiększa, aby osiągnąć najpierw kolor mirtu, a później świeżego i zielonego liścia jęczmienia.
Druga odmiana jest mniej błyszcząca niż akhdar-murr i nazywa się bahri.
Jego blask jest jak liść mirtu.
Chińczycy i mieszkańcy obszarów przybrzeżnych wolą ją od wszystkich innych odmian.
Trzeci rodzaj jest bardzo zielony, ale ma bardzo słaby połysk.
Nazywa się Maghribi, jak to lubią mieszkańcy Zachodu.
Czwarty rodzaj jest mniej zielony niż rodzaj bahri.
Nazywa się asam (twardy kamień) i jest najtańszym rodzajem.
Najlepszy Szmaragd ma czystą zieleń bez śladu bladości, ciemności, kropek, słojów, śladów przetarcia i białych żyłek.
Ani jego składniki nie powinny mieć różnych odcieni.
Poza tym powinien mieć połysk.
-Biruni ( Książka o mineralogii , przekład 1989) powinna być uznana za zażegnanie plotek o zdolności szmaragdu do oślepiania węży:
„Wszyscy opowiadacze są zgodni w swojej wersji, że węże tracą wzrok, gdy tylko zobaczą szmaragd. Wspominano o tym nawet w pracach naukowych, a przekonanie to jest utrzymywane przez pospólstwo mężczyzn…
Ale pomimo konsensusu władz uznałem to twierdzenie za błędne. Przeprowadziłem tak wiele eksperymentów z tym twierdzeniem, że nie sposób wyjść poza nie. Miałem szmaragdowe naszyjniki umieszczone na szyjach węży, kazałem im chodzić po szmaragdowych podłogach i kazałem kołysać przed nimi szmaragdowymi linami. Robiłem to przez dziewięć miesięcy, zarówno latem, jak i zimą. Jedyne, czego nie zrobiono, to to, że szmaragd nie został zmielony w collyrium i nałożony na oczy. W każdym razie nie widziałem żadnego negatywnego lub szkodliwego wpływu na ich oczy (poprzez szmaragd).”
Po drugiej stronie świata cywilizacje Majów, Tolteków, Azteków i Inków wierzyły, że Szmaragdy są święte.
Szmaragdy odgrywały ważną rolę w obchodach i obrzędach religijnych tych kultur, a także służyły do osobistego zdobienia.
Indianie Muisca z Kolumbii, gdzie znajdują się najważniejsze złoża Szmaragdu na świecie, wierzyli, że Szmaragd był starożytnym przodkiem ich plemienia.
Jednym z najważniejszych i najbardziej wpływowych lapidariów europejskiego średniowiecza był biskup Marbodus z Rennes (1035 – 1123).
Kościół odegrał kluczową rolę w średniowiecznej Europie, a Szmaragdy mają szczególne znaczenie dla wyznawców doktryny chrześcijańskiej.
W Biblii kilkakrotnie wspomina się o Szmaragdach.
W XII-XIV wieku duchowieństwo chrześcijańskie zainteresowało się „litoterapią”-praktyką używania kamieni szlachetnych do leczenia chorych na ciele Członkowie duchowieństwa zazdrośnie strzegli swoich tajemnic i upierali się, że tylko oni rozumieją prawdziwą moc świętych kamieni szlachetnych.
Sceptyków odrzucano jako heretyków, a uczonym, którzy nie popierali entuzjastycznie zasad litoterapii, grożono ekskomuniką.
Ojciec współczesnej botaniki i zoologii, dominikański mnich Albertus Magnus (ok. 1193-1280), był jednym z wielu poważnych uczonych zajmujących się litoterapią.
Mocno wierzył w zdolność Szmaragdu do poprawiania pamięci i uspokajania niespokojnych duchów.
Powtórzył również pogląd, że Szmaragdy kojarzą się z czystą miłością, wierząc, że mogą się roztrzaskać, jeśli zostaną wystawione na nieokiełznaną namiętność.
Członkowie rodziny królewskiej, podobnie jak duchowni chrześcijańscy, byli zafascynowani kamieniami szlachetnymi, a Szmaragdy odgrywały znaczącą rolę w życiu dworskim.
Pierścionki wysadzane drogocennymi kamieniami były często nagradzane jako nagrody turniejowe.
W 1494 r. król Anglii Henryk VII podarował pierścionek z Rubinem zwycięzcy konkursu rycerskiego, pierścionek z Brylantem temu, kto walczył najbardziej zaciekle, a pierścionek ze Szmaragdem, człowiekowi, który wykazał się największym męstwem.
W średniowieczu zachodnie technologie cięcia kamieni szlachetnych pozostawały daleko w tyle za starożytnymi Grekami i Rzymianami.
Użycie tarczy tnącej i proszku Diamentowego związanego z olejem zostało utracone wraz z upadkiem cesarstwa zachodniorzymskiego, a kamienie z tego okresu były zwykle formowane w kaboszony.
Dopiero w XIV wieku zachodnie lapidaria ponownie zaczęły zapożyczać indyjskie technologie.
W 1530 r. indyjskim lapidariom udało się uzyskać symetryczne fasety przez cięcie poprzeczne w płaszczyznach i do 1538 r. technika ta rozprzestrzeniła się również na Europę.
Nauki gemologii i mineralogii odnotowały niewiele postępów w średniowieczu, szczególnie w świecie zachodnim.
Teksty i rękopisy z tamtego okresu wnoszą niewiele nowej nauki, odzwierciedlając zamiast tego myśli i opinie wybitnych uczonych starożytności. Dowody są często oparte na przesądach i przekonaniach, a nie na dedukcyjnym rozumowaniu lub obiektywnym fakcie.
Adams (1938) podsumowuje ten okres:
W rzeczywistości średniowieczna mineralogia nie była nauką… nie solidną wieżą wiedzy… ale bajkowym zamkiem, niematerialną materią snu, często osobliwą, a nawet piękną, ale skazaną na rozsypanie się, ponieważ w rzeczywistości nie miała podstaw… nie była Po niej nastąpi prawdziwa nauka mineralogii, zbudowana na podstawie wnikliwej obserwacji i starannych badań materiałów skorupy ziemskiej.
Kontynuując historię szmaragdu, następnie eksplorujemy Szmaragdy w historii nowożytnej .