[Krystyna]

   

Korona Matki Bożej Niepokalanego Poczęcia, zwana Koroną Andów, ok. 1900 r. 1660-1770.
 
   
Złoty krzyż ze szmaragdami kolumbijskimi odkryto w słynnym wraku statku La Nuestra Señora de Atocha.

Współczesna Historia 
Nowoczesne źródła i rynki dla Szmaragdów
Modern History Modern Sources And Markets For Emeralds
Gdy hiszpańscy konkwistadorzy plądrowali skarby Nowego Świata, do Hiszpanii wysłano ogromne ilości skonfiskowanych Szmaragdów. 
W 1519 r. Hernán Cortés rozpoczął swoją fatalną misję nawrócenia na chrześcijaństwo Azteków z Meksyku. 
Kiedy aztecki cesarz Montezuma dowiedział się o dziesięciu „duchach” statkach zakotwiczonych u wybrzeży, wziął to za legendarny powrót azteckich bogów i natychmiast zlecił swoim złotnikom stworzenie dla nich prezentów.
Wśród nich była turkusowa maska i złoty naszyjnik wysadzany Szmaragdami i innymi kamieniami szlachetnymi, które zostały podarowane Cortésowi. 
Cortés zdobył później wiele innych wspaniałych Szmaragdów, gdy on i jego ludzie splądrowali Tenochtitlan , stolicę Azteków. 
Niektóre z najlepiej rzeźbionych Szmaragdów, podarował jako prezent dla swojej przyszłej narzeczonej Doñy Juany de Zuniga.
Korona Andów, noszona przez ostatniego króla Inków, Atahualpy, była podobno wysadzana ponad 450 Szmaragdami. 
Korona i wiele innych pięknych Szmaragdów zostało skonfiskowanych przez Pizzaro, kiedy uczynił króla swoim więźniem w 1532 roku.

Rynek europejski przywitał Szmaragdy Nowego Świata, a strużka klejnotów stała się powodzią po tym, jak źródło Szmaragdów Nowego Świata znalazło się w Kolumbii w 1537 roku. 
Według Finlaya (2006) misjonarz Joseph d'Acosta napisał, że statek, który go przywiózł z powrotem do Hiszpanii w 1587 niósł dwie skrzynie Szmaragdów, ważące około pół miliona karatów lub około 200 funtów.

Inny statek, La Nuestra Señora de Atocha, który zatonął u wybrzeży Florydy w 1622 roku, zawierał ponad sześć tysięcy kamieni i kilka sztuk wyszukanej Szmaragdowej biżuterii. 
Biorąc pod uwagę, że Atocha był jednym statkiem spośród setek odbywających tę podróż, liczba Szmaragdów napływających do Europy musiała być oszałamiająca.

https://about.emeralds.com/wp-content/up...Dagger.jpg
Sztylet Topkapi to jeden z najcenniejszych eksponatów w Muzeum Pałacu Topkapi w Stambule. 
W 1747 r. nowo oddany do użytku sztylet był jednym z elementów skrzyni prezentów wysłanych przez osmańskiego sułtana Mehmeda I władcy Persji Nadirowi Szachowi jako podziękowanie za nowy tron i pewne przysługi polityczne. 
Ambasadorowie osmańscy usłyszeli, że Nadir Shah został zamordowany podczas powstania, więc wrócili do Stambułu, zabierając ze sobą sztylet.

Szmaragdowy łańcuch dostaw dotarł również na Daleki Wschód, gdzie mogolscy cesarze Indii  i potentaci z Turcji, Arabii i Persji okazali się gotowi zapłacić ogromne ceny. 
Według Grafa (2001), kiedy pod koniec XVII wieku austriacki jezuita Johannes Grueber odwiedził dwory cesarzy mandżurskich, zauważył, że:
„Wielcy panowie noszą różne drogocenne kamienie. Kilku również nosi Perłę, ale w połączeniu z Rubinem, Szmaragdem lub Jaspisem, ponieważ, jak słyszeliśmy, tylko władca może nosić pojedynczą Perłę na nakryciu głowy. “

Napływ ogromnych ilości Szmaragdów do Europy spowodował gwałtowny spadek ich wartości. Według Finlaya (2006):
Muzułmański lapidarium Teifaschi cenił szmaragdy ponad diamenty, rubiny i szafiry, ponieważ w tamtych czasach były one najrzadsze. 
Ale kiedy przez ponad sto lat po podboju Ameryk Szmaragdy przybywały z ładunkiem pół miliona karatów, rynek praktycznie się załamał. 
W swoim angielskim lapidarium z 1652 r. Thomas Nicols opowiedział historię Hiszpana we Włoszech pokazującego jubilerowi Szmaragd „o doskonałym połysku i formie”. 
Jubiler wycenił go na sto dukatów. 
Wtedy Hiszpan pokazał mu jeszcze większy, drobniejszy, który wycenił na 300 dukatów. - Hiszpan pijany z tym dyskursem zaniósł go do swojej kwatery, pokazując mu pełną trumnę. 
Włoch, widząc tak wielką liczbę Szmaragdów, rzekł do niego, są one warte korony za sztukę.

Agricola, znany jako Ojciec Mineralogii, daje nam migawkę nauki o gemologii w swoim tekście z połowy XVI wieku, De Natura Fossilium , który został napisany w 1546 roku. 
Chociaż on również zapożycza od starożytnych, bardzo się stara , aby dokładnie opisać znane właściwości fizyczne i chemiczne wielu kamieni szlachetnych. 
Podaje również istotne i dokładne informacje dotyczące symulowanych Szmaragdów wykonanych ze szkła (z tłumaczenia Bandy i Bandy 1955):
„Wspomnę o kilku z wielu sposobów fałszowania klejnotów, a także o kilku sposobach odróżnienia prawdziwych klejnotów od fałszywych, aby każdy mógł je wykryć, a tym samym uchronić się przed oszustwem. 
Szkło, jak już wspomniałem, jest barwione na wiele kolorów i może mieć ten sam kolor co Szmaragd, Turkus, Ametyst, Hiacynt, Chryzolit i Topaz. 
Tego rodzaju sztucznych kamieni nie można rozpoznać po ich wyglądzie, ale można je wykryć, przeciągając po nich pilnik. 
Szkło, ponieważ jest miękkie i kruche, jest porysowane przez pilnik, podczas gdy prawdziwy klejnot, będący twardym, pozostaje nienaruszony, z wyjątkiem Topazius i Szmaragdu, a nawet te kamienie nie są porysowane, jeśli są scytyjskie lub egipskie. 
Prawdziwe klejnoty można również odróżnić dotykiem, ponieważ szkło jest cieplejsze w porównaniu z klejnotem. 
Szkło jest lżejsze niż klejnot. 
Dzięki tym dwóm metodom można odróżnić prawdziwy Topazius i Smaragdus od fałszywego. 
Oko może wykryć bąbelki w szkle, które czasami błyszczą jak srebro w głębi kamienia”.

Chociaż tekst Agricoli stanowi znaczący postęp w nauce mineralogii, zawiera on również informacje na temat zdolności Szmaragdu do zapobiegania epilepsji  i jego niezdolności do bycia świadkiem nieokiełznanej namiętności i pozostania nienaruszonym .

Dwór cesarza Rudolfa II (1552-1612) zapełnił się alchemikami, lapidariuszami i artystami, którzy posiadali znaczną władzę. 
Chociaż Rudolf II nie był dobrym przywódcą, był znany jako porządny malarz i lapidarium. 
Był także hipochondrykiem, który zgromadził ligę astrologów i lekarzy, aby doradzać mu w uzdrawiających i okultystycznych mocach kamieni szlachetnych .
 Jego obszerna kolekcja kamieni szlachetnych i egzotyki obejmowała Rubin wielkości kurzego jaja, zęby syreny, rogi jednorożca, pióra feniksa i gwoździe z Arki Noego.

Kolekcję Rudolfa II prowadził słynny mineralog i lekarz Anselmus Boetius de Boodt. 
De Boot jest autorem jednego z najbardziej wpływowych tekstów mineralogicznych, jakie kiedykolwiek napisano, „ Gemmarum et Lapidum Historia ”. 
W tym ważnym dziele de Boodt opisał około 600 minerałów i dostarczył informacji na temat ich właściwości, imitacji i zastosowań medycznych. 
W odniesieniu do Szmaragdu de Boodt przypomina dominujący zwyczaj odróżniania „orientalnych” szmaragdów (zazwyczaj zielonych Szafirów) od „zachodnich” Szmaragdów (prawdziwych Szmaragdów). 
Jako lekarz de Boodt pisał również obszernie na temat potencjalnych leczniczych właściwości kamieni szlachetnych, w tym Szmaragdów

Najlepsza zachodnia nauka, jaką miała do zaoferowania pod koniec XVII wieku, ilustruje „Esej o pochodzeniu i cnocie klejnotów” Roberta Boyle'a (1672). 
W swoich badaniach Boyle wykorzystywał osobistą obserwację i eksperymenty, a także był pionierem wykorzystania kryształowego nawyku jako pomocy w identyfikacji klejnotów. 
Uważał, że klejnoty uzyskują swój kolor i właściwości lecznicze poprzez mieszanie pigmentów i substancji metalicznych, podczas gdy klejnoty są płynne lub „miękkie”.
„…”Wydaje się nieprawdopodobne, że Kolory różnych Klejnotów (bo nie mówię o wszystkich) są przypadkowe i zostały im nadane albo przez jakiś kolorowy Sok Mineralny, albo przez jakiś barwiący Wydech Mineralny, podczas gdy Klejnot lub kamień medyczny był albo w solutis principiis, albo miał teksturę wystarczająco otwartą, aby można ją było przeniknąć przez opary mineralne”.

Nowatorskie teorie Boyle'a dotyczące tego, w jaki sposób kamienie nabierają koloru, otworzyły go na nowe pomysły dotyczące związków między kamieniami szlachetnymi. 
Niemniej jednak prace wielu ekspertów nadal mieszały prawdziwe związki Szmaragdu, Zielonego Szafiru, Turmalinu aż do końca XVIII wieku. 
Wiele zamieszania wśród tych zielonych kamieni szlachetnych zostało ostatecznie rozwiązanych w pracy Rome de Lisle opublikowanej w 1783 roku.
Niewiele było wiadomo o chemicznych i fizycznych właściwościach Szmaragdu aż do 1798 roku, kiedy Francuz Nicolas Louis Vauquelin opublikował pierwszą analizę chemiczną kamienia. 
Umożliwiło to zaklasyfikowanie Szmaragdu jako odmiany Berylu i ostatecznie dowiodło, że różni się on od innych zielonych kamieni szlachetnych, z którymi przez wieki był łączony.
Dziś ludzie na całym świecie kochają Szmaragdy, chociaż największymi importerami są Stany Zjednoczone i Japonia. 
W Stanach Zjednoczonych import Szmaragdów ma wyższą wartość w dolarach niż import jakiegokolwiek innego kolorowego kamienia. 
Wyjątkowe Szmaragdy mogą przewyższyć Diamenty w cenie za karat. 
Dzisiaj Kolumbia, Brazylia i kilka krajów w Afryce dostarcza większość kamieni na świecie.
 Indie, Izrael, Bangkok, Hongkong i Szwajcaria stanowią główne ośrodki cięcia Szmaragdów.

Chociaż francuski chemik, Jacques Joseph Ebelman, był pionierem w procesie syntezy Szmaragdu w 1848 roku, dopiero około sto lat później Carroll Chatham wyprodukował nadające się do sprzedaży Szmaragdy. 
Obecnie syntetyczny Szmaragd jest produkowany pod różnymi nazwami handlowymi.

Ze względu na swoje piękno i rzadkość Szmaragdy znajdują się we wszelkiego rodzaju biżuterii 
Przez wieki, w czasach nowożytnych i współczesnych, Szmaragdy służyły jako centralny element wielu zapierających dech w piersiach biżuterii 
Niektóre Szmaragdy również odcisnęły swoje piętno jako pamiątki rodzinne i odkrywamy wiele z tych dzieł sztuki w innych miejscach na stronie.
Na przestrzeni wieków Szmaragdy pojawiały się w wielu zapadających w pamięć i wyróżniających się elementach biżuterii lub jako same Szmaragdy. 
https://www.emeralds.com/education/emera...nd-markets

Korona Andów
Rama korony została wykonana z 20-karatowego żółtego złota, którą następnie inkrustowano 477 szmaragdami o łącznej masie 1524 karatów.  
Niezwykła korona powstała na przełomie XVI wieku w Popayán i jest ona swoistym podziękowań dla Najświętszej Marii Panny.
Miasto w XVI wieku nawiedziła epidemia ospy.
Mieszkańcy organizowali liczne nabożeństwa, wznosili modlitwy do Matki Boskiej i Jezusa Chrystusa w intencji zażegnania groźnej epidemii.
Kiedy ta nastąpiła, za okazaną łaskę, ufundowali niezwykłą koronę.
Dzieło zaczęło powstawać w 1592, swoją wspaniałością i bogactwem miało przyćmić wszystkie powstałe do tej pory królewskie korony.
Szmaragdy, które użyto do jej wykonania pochodzą w większości z Ameryki Południowej.
Największy z nich, o wadze ponad 45 karatów, należał podobno do samego inkaskiego króla – Atahualpy.
Prace nad tym dziełem powierzono dwudziestu sześciu jubilerom z całej Europy, którzy poświęcili jej sześć lat.
Ostatecznie zostało ona ukończona w 1599 roku i spoczęła na głowie Najświętszej Marii Panny w kościele katedralnym w Popayán.
Korona Andów, jak ją później nazwano, została skradziona w 1650 roku.
Udało ją się odzyskać z rąk złoczyńców, ale wielokrotne próby ponownej kradzieży, zmusiły opiekunów do jej rozmontowania i ukrycia w różnych skarbcach.
Za zgodą papieża Piusa X, korona została w 1909 roku sprzedana, a całkowity dochód przeznaczono na cele charytatywne.
Przez kolejne lata przechodziła ona prze ręce kolejnych właścicieli.
W 1997 roku została sprzedana, anonimowemu nabywcy, na aukcji domu Christie's.
http://antiquebizu.pl/korona-and%C3%B3w/
https://pl.wikipedia.org/wiki/Korona_And%C3%B3w