[Krystyna]

   
Gatunek rośliny należący do rodziny bodziszkowatych.
Nazwy zwyczajowe: Geranium, Anginka, Anginowiec, Ruzyndla.
Pochodzi z południowej i wschodniej części Afryki
Jest uprawiana, w uprawie jednak spotyka się wyłącznie kultywary i mieszańce oznaczane jako Pelargonium graveolens hort. lub Pelargonium ×graveolens.
Nazwą Pelargonia Pachnąca określa się również całą grupę mieszańców i kultywarów pochodzących od innych gatunków pelargonii o silnym zapachu.
Wiele z nich wyhodowane zostało przez dawnych ogrodników, dzisiaj już nie sposób ustalić od jakiego gatunku one pochodzą.

Pokrój
Uprawiane odmiany to półkrzewy o wysokości do 1 m.
Liście
Naprzeciwległe, długoogonkowe, owłosione, z blaszką głęboko powycinaną i ząbkowaną na brzegu
Kwiaty
Zebrane w 5–10 kwiatowe baldachy wyrastające na długich szypułkach z katów liści.
Mają kolor od białego do bladopurpurowego, górne płatki zazwyczaj mają ciemniejsze żyłkowanie.
W porównaniu z innymi gatunkami pelargonii są drobne i mało ozdobne.
Przeważnie mają symetrię dwuboczną; dwa górne płatki korony są szersze i dłuższe, a także inaczej zabarwione, pręcików jest 10, część z nich lub wszystkie są zmarniałe
Kwiaty są bezwonne

Gatunki podobne
Do silnie pachnących Pelargonii należą też:
Pelargonia Kutnerowata (P. tomentosum) o zapachu miętowym
i Pelargonium crispum o zapachu cytrynowym.
W uprawie występują one również tylko jako mieszańce i kultywary.

Biologia
Roślina wieloletnia i długowieczna.
Rocznie jej pędy przyrastają o 20–30 cm.
W uprawie domowej jednak trzymana jest zwykle tylko przez kilka lat, gdyż starsze okazy stają się brzydkie.
Bardzo charakterystyczną cechą tej rośliny jest silny, różany, aromatyczny i orzeźwiający zapach wydzielający się zwłaszcza przy potarciu liści, wytwarza bowiem duże ilości olejków eterycznych.
Jak wszystkie Pelargonie jest rośliną termoindukcyjną – kwitnie obficie po dłuższym przebywaniu w niskiej temperaturze.
Bez przejścia tego okresu spoczynku kwitnie słabo lub wcale, traci też swój charakterystyczny pokrój.
Dlatego też w uprawie domowej kwitnie rzadko, nasion przeważnie nie zawiązuje.

Zastosowanie
Roślina ozdobna, w Polsce uprawiana jako doniczkowa roślina pokojowa, ale w okresie letnim uprawiana jest również w doniczkach na balkonach, werandach i w ogródku.
Uprawiana jest głównie ze względu na zapach, ale jej walorami ozdobnymi są także ładne liście i pokrój.
Kwiaty mają mniejsze znaczenie ozdobne.
Wytwarzane przez nią olejki aromatyczne (tzw. olejek geraniowy) wykorzystywane są w przemyśle perfumeryjnym, a także w cukiernictwie do produkcji olejków zapachowych.
Uważana jest za roślinę leczniczą.
Jej liście dodawane do herbaty nadają jej aromatyczny, oryginalny smak.

Uprawa
Wymagania.
Dobrze rośnie w temperaturze pokojowej, zimą wymaga obniżonej temperatury (3-5 °C).
Jest jak wszystkie Pelargonie rośliną światłolubną, uprawiana w cieniu słabo pachnie, nie kwitnie, a jej pędy nadmiernie się wyciągają.
Nie ma specjalnych wymagań co do gleby, dobrze rośnie w każdej żyznej ziemi ogrodowej.
Jest wrażliwa na nadmiar wilgoci w glebie, nadmierne podlewanie bardziej jej szkodzi, niż okresowe przesuszenie gleby. Jest nieodporna na mróz.
https://pl.wikipedia.org/wiki/Pelargonia_pachn%C4%85ca