[Krystyna]

   
Oto mroczne arcydzieło baroku.
Używając wypolerowanej tarczy jako lustra, Perseusz właśnie odciął straszliwą głowę Meduzy, gorgony zdolnej zamienić każdego, kto ją zobaczy, w kamień.
Głowa Meduzy została następnie użyta przez Perseusza jako broń do zabicia morskiego potwora wysłanego, by pożreć Andromedę – ale broń okazała się zbyt niebezpieczna, aby mógł ją zatrzymać, więc oddał głowę Atenie, bogini zwycięstwa i mądrości.
Umieściła go na swojej tarczy (lub czasem napierśniku), a Gorgoneion stał się w ten sposób symbolem boskiej ochrony i szczęścia, a także talizmanem chroniącym przed złem.
Dzięki wyobraźni artysty możemy zobaczyć, czym Perseusz nie jest: straszliwą głową półbogini z obliczem wykrzywionym w śmiertelnym oburzeniem.
Pomimo jej śmierci wiele węży, które tworzą jej włosy, pozostaje żywych i wściekłych.
Jedna nawet gryzie w czoło ze złości.
Tam, gdzie jej krew leje się na ziemię, węże i robaki budzą się do życia.
Pająki, skorpiony i jaszczurki pojawiają się, aby podżegać do ogólnego przerażającego horroru sceny (podobnie jak burzowe chmury i opuszczony krajobraz.
Rubens był mistrzem używania koloru i ruchu do wyrażania zmysłowości i groteski.
Pełen dynamizm jego stylu jest widoczny w tym makabrycznym obrazie, który jednocześnie przywołuje dramat wcześniejszych obrazów Meduzy autorstwa Da Vinci i Carravagio, jednocześnie wprowadzając do gry niektóre szczegóły i wyobraźnię flamandzkich martwych natur.
https://ferrebeekeeper.wordpress.com/tag/medusa/