24-07-2023, 21:12
Elżbieta I była wielką wielbicielką pereł. Portret z Armadą. © Wikimedia Commons (luminarium.org).
Korona Imperium Brytyjskiego zawiera blisko trzy tysiące diamentów, po kilkanaście szafirów i szmaragdów oraz 269 pereł, z czego cztery największe należały do ostatniej z Tudorów.
A jak wiadomo, Elżbieta I je uwielbiała.
Część z nich odziedziczyła, niektóre pochodziły z pirackich łupów, a część podobno kazała „zrabować” swojemu wysłannikowi w Polsce…
Perły cieszą się popularnością już od kilku tysięcy lat – jako element biżuterii, remedium na rozmaite choroby, talizman chroniący przed złymi mocami, afrodyzjak czy oznaka bogactwa i statusu. Nic więc dziwnego, że ten wytwór małża broniącego się przed obcym ciałem, od wieków otoczony aurą tajemniczości, doceniła Elżbieta I (1533–1603), która chciała zostać posiadaczką najwspanialszej kolekcji pereł w Europie. Wiele z nich odziedziczyła po ojcu, część zagrabiła Szkotom, inne pochodziły z hiszpańskich statków przejętych przez korsarzy plądrujących kolonie w imię Korony, a jeszcze inne kupowała w Portugalii, Burgundii i Nawarze.
Symbolizujące czystość i niewinność perły służyły do zdobienia sukien Elżbiety, która kreowała się na Królową Dziewicę – kogoś, kto w nowej protestanckiej Anglii miał zastąpić czczoną do niedawna Matkę Boską. Upodobanie angielskiej monarchini do pereł zdradza chociażby Portret z Armadą (1588) George’a Gowera, na którym widać ich całe setki: w haftach i lamowaniach sukni, w sznurach na piersi, a nawet we włosach. Niezwykła wystawność tego i innych strojów, w których królowa pozowała do licznych portretów, miała onieśmielać poddanych i skutecznie służyła tudorowskiej propagandzie. Podobnie jak perły, które ponoć nieustannie gubiła. Nawet jeśli część z nich była fałszywa – jak twierdzi badaczka Alison Sim – stanowiło to nie lada problem dla służby, zobowiązanej dbać o królewskie stroje.