06-06-2024, 20:41
https://i.pinimg.com/originals/b4/43/4c/...a53a70.jpg
Opal - tęczowy cud natury
„Żaden inny kamień szlachetny nie jest bardziej przyjemny dla oka w swoim wyglądzie.
Posiada delikatny ogień rubinu, chwalebną purpurę ametystu, morską zieleń szmaragdu i wszystkie te kolory błyszczące i zmieszane razem w niesamowity sposób”.
Pliniusz StarszyCytat o opalu - Pliniusz Starszy
Opal
Atrybut wróżek i jasnowidzów, piękny, delikatny, tęczowy kamień towarzyszący człowiekowi na przestrzeni tysiącleci niemal we wszystkich zakątkach świata.
Pisarze porównywali go do wulkanów i fajerwerków, nadawano mu poetyckie imiona Pandora, Światło Świata, Cesarzowa, Ogień Troi, był kochany i nienawidzony, wzbudzający pożądanie i wzgardzany w strachu i niechęci.
Nazwa Opal pochodzi najprawdopodobniej z sanskryckiego upala, czyli drogi kamień lub łacińskiego opalus - widzieć zmianę.
Ten jeden z najbardziej fascynujących tworów natury to chemicznie uwodniony Dwutlenek Krzemu (SiO2 x nH2O), czyli Krzemionka z zawartością wody od ok. 3% do 10%.
W dziesięcio stopniowej skali twardości minerałów, zwanej w mineralogii skalą Mohsa posiada twardość ok. 5,5 czyli na pewno nie zarysuje szkła.
Mineralogicznie jest więc uwodnioną, bezpostaciową (nie tworzy kryształów) formą Krzemionki i ze względu na swój amorficzny charakter jest klasyfikowany jako mineraloid, w przeciwieństwie do krystalicznych odmian SiO2 (np. Kwarc), które są klasyfikowane jako minerały.
Opal bywa „produktem ubocznym” procesów hydrotermalnych, wypełnia puste przestrzenie i szczeliny w skałach wylewnych, może też powstawać wskutek procesów wietrzenia różnych Skał Krzemionkowych, zarówno osadowych, jak i wulkanicznych.
Opal jest najbardziej znanym naturalnym minerałem fotonicznym, a występujący w nim tęczowy efekt barwny wywołany jest interferencją światła na submikroskopijnych powierzchniach Krzemionki.
Zjawiska optyczne występują tylko w szlachetnych odmianach Opalu, odmiany nieszlachetne są mlecznobiałe, szarawe, bez efektów świetlnych
Właściwości ezoteryczne Opali
W gabinetach alchemików stosowano Opale do produkcji magicznych mikstur przywracających wzrok i strzegących przed sennymi koszmarami.
W ezoteryce uważa się Opal za niezwykły amulet szczęścia, przyciągający miłość, pomyślny los i sprzyjający dobrobytowi.
Stymuluje kreatywność, oryginalność, wyzwala naturalną spontaniczność i wyrażanie własnego ja.
Pogłębia intuicję i rozwija zdolności jasnowidzenia.
Wspomaga w leczeniu melancholii i depresji, przywraca pozytywne spojrzenie na świat.
W medycynie niekonwencjonalnej uchodzi za kamień leczący oczy, serce, poprawiający krążenie krwi.
Ma także obniżać poziom cholesterolu, stymulować regenerację tkanek i zwalczać osteoporozę.
W ofercie naszego sklepu Rosablanka posiadamy wiele wspaniałych srebrnych pierścionków z opalami, które mogą stać się cudownymi talizmanami wnoszącymi do codzienności mistycyzm i magię.
Opal w tradycji i kulturze
Niesamowita, nieziemska wręcz migotliwość barw, czyni z Opalu materię absolutnie niezwykłą, inspirującą i pożądaną przez człowieka od najbardziej zamierzchłych czasów.
Wykopaliska archeologiczne wskazują, że Opal był wydobywany w Virgin Vallay w Ameryce Północnej już 11 tys. lat temu i mniej więcej w tym samym czasie w Meksyku i Brazylii.
W 1938 r. na skarpie Mau w Kenii w Jaskini Njoro, archeolodzy Mary i Luis Leakey pośród licznych artefaktów datowanych na ok. 6 tys. lat odkryli kilkaset kamiennych koralików, z czego ponad połowa wykonana była z Opalu.
Archeolodzy uznali, że pochodzą one najprawdopodobniej z bardziej rozwiniętych cywilizacyjnie kultur (Etiopia) i zostały pozyskane na drodze wymiany handlowej.
Aborygeńska „Epoka Snu”
Rdzenni mieszkańcy Australii dostrzegli piękno i wyjątkowość Opalu już w bardzo odległych czasach zwanych przez nich „Epoką Snu".
Aborygeńska legenda przekazywana z pokolenia na pokolenie opowiada o jednym z bogów, który w przypływie złego humoru rzucił tęczą, a jej kawałki wbijając się w ziemię, przybierały wygląd tęczowych kamieni.
Inna historia mówi o stwórcy podróżującym z nieba tęczową drogą, aby ogłosić przesłanie pokoju na ziemi.
Z każdym krokiem kamienie pod jego stopami zamieniały się w Opale.
Wszystkie te mity świadczą o tym, że opale były obecne w kulturze aborygeńskiej na długo przed pojawieniem się białego człowieka na kontynencie australijskim i eksploatacją Opali na szeroką skalę.
Od Onomacritusa po Pliniusza Starszego
W starożytnej Grecji oOpale miały opinię kamieni o mocach magicznych, które dawały swojemu właścicielowi umiejętność teleportacji i przepowiadania przyszłości.
W 495 r. p.n.e. grecki poeta Onomacritus w poemacie „Kamienie Kupidyna” miał pisać o różowych Opalach, że „ich delikatność przypomina kochające i piękne dziecko".
W mitologii greckiej czytamy natomiast , że Zeus płakał ze szczęścia Opalowymi łzami.
Pierwszym prawdziwym rynkiem zbytu Opali było bogate i potężne Imperium Rzymskie, którego obywatele znani byli z zamiłowania do pięknych klejnotów.
Rzymianie uważali Opal za symbol nadziei, czystości i wiecznej młodości.
Rzymski senator Noniusz wolał spędzić resztę życia na wygnaniu, niż sprzedać swój Opal Markowi Antoniuszowi, który chciał go podarować pięknej Kleopatrze.
Kamień ten miał ponoć wielkość migdała, a jego wartość wyceniono na 2 mln sestercji, co stanowiło równowartość dwóch ton srebra.
Nawet w dzisiejszych czasach byłaby to oszołamiająca kwota.
Rzymski filozof Pliniusz Starszy w swojej encyklopedii „Historia Naturalna” poświęcił Opalom szeroki ustęp, który był cytowany jako motto niniejszego tekstu.
Pliniusz sądził, że Opale pochodzą z Indii, ale klejnoty tak chętnie poszukiwane przez Rzymian miały swoje źródło w kopalniach na terenie dzisiejszej Słowacji.
Rzym został oszukany przez handlarzy, którzy chcieli wykorzystać egzotykę orientalnego importu do celów marketingowych.
Klejnoty ze Słowacji były jedynym źródłem europejskiego Opalu do czasu powrotu Hiszpanów z Nowego Światu z Opalem Azteckim.
Diabelski kamień złodziei i zarazy.
W średniowieczu opinia magicznego talizmanu zaszkodziła Opalom do tego stopnia, że władze kościoła zaczęły dostrzegać w nich diabelskie siły.
Biskup Rennes napisał wówczas w swoim dziele „Lapidarium”, że Opal to „kamień złodziei”, gdyż „czyni posiadacza niewidzialnym nawet w dziennym świetle".
W tych burzliwych czasach, gdy czarna śmierć pustoszyła Europę i w najlepsze szalała wielka inkwizycja, doszukiwano się diabelskich mocy we wszystkim, co obdarzone było niezrozumiałym pięknem.
Opale uznano za kamienie czarownic, dostrzegano w nich blask oczu zwierząt powszechnie uważanych za demoniczne, czyli węży, ropuch, czy kotów.
W ogarniętej dżumą średniowiecznej Wenecji jubilerzy ponoć odradzali noszenie biżuterii z Opalami, gdyż miała ona zwiastować rychłą śmierć, a co niektórzy nawet o epidemię obwiniali zamiłowanie mieszkańców tego miasta do pięknych, mieniących się kamieni.
Zła passa nie opuszczała Opalu przez całe stulecia, oskarżano go o przynoszenie pecha, kojarzony był z wojną, zarazą i głodem.
Nie ma wątpliwości, że wiele ówczesnych przesądów dotyczących Opalu miało swój początek w złej interpretacji powieści Waltera Scota „Ania z Geierstain".
Jest to opowieść o zaczarowanej księżniczce Hermionie, która zawsze nosiła we włosach olśniewający Opal.
Z chwilą skropienia jej święconą wodą księżniczka zamieniła się w kupkę popiołu.
Wniosek, jaki wysunięto, był taki, że w Opalu tkwiła diabelska moc, która doprowadziła do śmierci jego właścicielki.
„Spalenie Troi” i Opalowa gorączka w Australii.
Złą passę Opalu zaczął odwracać słynny 7 tys. karatowy Czarny Opal o ognistej opalizacji, nazwany „Spaleniem Troi”, który Napoleon podarował swojej żonie Józefinie.
Po upadku Napoleona przez 100 lat trzymany był w ukryciu, a na początku XX wieku został zakupiony przez Muzeum Historii Naturalnej w Wiedniu, lecz ostatecznie w czasie drugiej wojny światowej zaginął bez wieści.
Wielką miłośniczką i ambasadorką Opali była Królowa Wiktoria, która posiadała wspaniałą kolekcję Opalowej biżuterii.
W tamtym czasie w dalekiej Australii będącej częścią Imperium Brytyjskiego odkryto bogate złoża Opali, co oczywiście nie umknęło uwadze królewskiego dworu.
Przyjaciele królowej Wiktorii oraz jej pięć córek byli często obdarowywani przez nią wspaniałymi Australijskimi Opalami.
Ostateczny kres w postrzeganiu Opalu, jako kamienia przynoszącego pecha i śmierć przyniósł rok 1924, kiedy to piękne, Czarne Opale z Australii zostały zaprezentowane na wystawie British Empire Exhibition na Wembley w Londynie.
Wystawa Czarnych Opali była częścią ekspozycji w australijskim pawilonie, wzbudzała wiele pozytywnych emocji i duże zainteresowanie zwiedzających.
Jednocześnie wydano w Londynie książkę Tullie Wallastona p.t. „ Opal, the Gem of the Never-Never”, która ostatecznie obalała nonsensowne przesądy, odbudowując pozycję Opali na rynkach kamieni szlachetnych.
Harry Potter i Adam Sandler
Niby już wszystko z Opalami w porządku, aż tu nagle w drugiej części Harrego Pottera pojawia się Opalowy naszyjnik dotknięty klątwą, który miał odebrać życie dziewiętnastu mugolom.
Został użyty też przez Malfoya w nieudanej próbie zabicia Dambledora, by ostatecznie znaleźć się w posiadaniu Katle Bell, która w wyniku klątwy trafiła do szpitala psychiatrycznego.
Taka to współczesna reminescencja mitu o Opalowej klątwie
Na szczęście nieco pozytywnego światła rzucił współcześnie film braci Safdie z 2019 r. „Nieoszlifowane diamenty” z Adamem Sandlerem w roli głównej. „Twierdzą, że w Opalach można zobaczyć cały wszechświat, tak są stare” mówi Howard Ratner, jubiler i sprzedawca kamieni szlachetnych na 47 ulicy w N.Y. do gwiazdy koszykówki Kevin'a Garnett'a, gdy pokazuje mu Czarny Etiopski Opal.
Garnett zostaje do tego stopnia urzeczony kamieniem, że nie może już grać bez jego posiadania.
Miejmy nadzieję, że już żadne zabobony, fałszywe oskarżenia o wszelkie zło świata i różnego rodzaju fikcja literacka, czy filmowa nie zachwieją pozycją Opalu w świecie współczesnej gemmologii.
Niech cieszy oczy i przyspiesza bicie serca już bez żadnych przesądów i uprzedzeń, bo czas, byśmy oddali mu zaszczytne miejsce wśród szlachetnych kamieni.
https://rosablanka.pl/pl/blog-blanka/opa...atury.html
Opal - tęczowy cud natury
„Żaden inny kamień szlachetny nie jest bardziej przyjemny dla oka w swoim wyglądzie.
Posiada delikatny ogień rubinu, chwalebną purpurę ametystu, morską zieleń szmaragdu i wszystkie te kolory błyszczące i zmieszane razem w niesamowity sposób”.
Pliniusz StarszyCytat o opalu - Pliniusz Starszy
Opal
Atrybut wróżek i jasnowidzów, piękny, delikatny, tęczowy kamień towarzyszący człowiekowi na przestrzeni tysiącleci niemal we wszystkich zakątkach świata.
Pisarze porównywali go do wulkanów i fajerwerków, nadawano mu poetyckie imiona Pandora, Światło Świata, Cesarzowa, Ogień Troi, był kochany i nienawidzony, wzbudzający pożądanie i wzgardzany w strachu i niechęci.
Nazwa Opal pochodzi najprawdopodobniej z sanskryckiego upala, czyli drogi kamień lub łacińskiego opalus - widzieć zmianę.
Ten jeden z najbardziej fascynujących tworów natury to chemicznie uwodniony Dwutlenek Krzemu (SiO2 x nH2O), czyli Krzemionka z zawartością wody od ok. 3% do 10%.
W dziesięcio stopniowej skali twardości minerałów, zwanej w mineralogii skalą Mohsa posiada twardość ok. 5,5 czyli na pewno nie zarysuje szkła.
Mineralogicznie jest więc uwodnioną, bezpostaciową (nie tworzy kryształów) formą Krzemionki i ze względu na swój amorficzny charakter jest klasyfikowany jako mineraloid, w przeciwieństwie do krystalicznych odmian SiO2 (np. Kwarc), które są klasyfikowane jako minerały.
Opal bywa „produktem ubocznym” procesów hydrotermalnych, wypełnia puste przestrzenie i szczeliny w skałach wylewnych, może też powstawać wskutek procesów wietrzenia różnych Skał Krzemionkowych, zarówno osadowych, jak i wulkanicznych.
Opal jest najbardziej znanym naturalnym minerałem fotonicznym, a występujący w nim tęczowy efekt barwny wywołany jest interferencją światła na submikroskopijnych powierzchniach Krzemionki.
Zjawiska optyczne występują tylko w szlachetnych odmianach Opalu, odmiany nieszlachetne są mlecznobiałe, szarawe, bez efektów świetlnych
Właściwości ezoteryczne Opali
W gabinetach alchemików stosowano Opale do produkcji magicznych mikstur przywracających wzrok i strzegących przed sennymi koszmarami.
W ezoteryce uważa się Opal za niezwykły amulet szczęścia, przyciągający miłość, pomyślny los i sprzyjający dobrobytowi.
Stymuluje kreatywność, oryginalność, wyzwala naturalną spontaniczność i wyrażanie własnego ja.
Pogłębia intuicję i rozwija zdolności jasnowidzenia.
Wspomaga w leczeniu melancholii i depresji, przywraca pozytywne spojrzenie na świat.
W medycynie niekonwencjonalnej uchodzi za kamień leczący oczy, serce, poprawiający krążenie krwi.
Ma także obniżać poziom cholesterolu, stymulować regenerację tkanek i zwalczać osteoporozę.
W ofercie naszego sklepu Rosablanka posiadamy wiele wspaniałych srebrnych pierścionków z opalami, które mogą stać się cudownymi talizmanami wnoszącymi do codzienności mistycyzm i magię.
Opal w tradycji i kulturze
Niesamowita, nieziemska wręcz migotliwość barw, czyni z Opalu materię absolutnie niezwykłą, inspirującą i pożądaną przez człowieka od najbardziej zamierzchłych czasów.
Wykopaliska archeologiczne wskazują, że Opal był wydobywany w Virgin Vallay w Ameryce Północnej już 11 tys. lat temu i mniej więcej w tym samym czasie w Meksyku i Brazylii.
W 1938 r. na skarpie Mau w Kenii w Jaskini Njoro, archeolodzy Mary i Luis Leakey pośród licznych artefaktów datowanych na ok. 6 tys. lat odkryli kilkaset kamiennych koralików, z czego ponad połowa wykonana była z Opalu.
Archeolodzy uznali, że pochodzą one najprawdopodobniej z bardziej rozwiniętych cywilizacyjnie kultur (Etiopia) i zostały pozyskane na drodze wymiany handlowej.
Aborygeńska „Epoka Snu”
Rdzenni mieszkańcy Australii dostrzegli piękno i wyjątkowość Opalu już w bardzo odległych czasach zwanych przez nich „Epoką Snu".
Aborygeńska legenda przekazywana z pokolenia na pokolenie opowiada o jednym z bogów, który w przypływie złego humoru rzucił tęczą, a jej kawałki wbijając się w ziemię, przybierały wygląd tęczowych kamieni.
Inna historia mówi o stwórcy podróżującym z nieba tęczową drogą, aby ogłosić przesłanie pokoju na ziemi.
Z każdym krokiem kamienie pod jego stopami zamieniały się w Opale.
Wszystkie te mity świadczą o tym, że opale były obecne w kulturze aborygeńskiej na długo przed pojawieniem się białego człowieka na kontynencie australijskim i eksploatacją Opali na szeroką skalę.
Od Onomacritusa po Pliniusza Starszego
W starożytnej Grecji oOpale miały opinię kamieni o mocach magicznych, które dawały swojemu właścicielowi umiejętność teleportacji i przepowiadania przyszłości.
W 495 r. p.n.e. grecki poeta Onomacritus w poemacie „Kamienie Kupidyna” miał pisać o różowych Opalach, że „ich delikatność przypomina kochające i piękne dziecko".
W mitologii greckiej czytamy natomiast , że Zeus płakał ze szczęścia Opalowymi łzami.
Pierwszym prawdziwym rynkiem zbytu Opali było bogate i potężne Imperium Rzymskie, którego obywatele znani byli z zamiłowania do pięknych klejnotów.
Rzymianie uważali Opal za symbol nadziei, czystości i wiecznej młodości.
Rzymski senator Noniusz wolał spędzić resztę życia na wygnaniu, niż sprzedać swój Opal Markowi Antoniuszowi, który chciał go podarować pięknej Kleopatrze.
Kamień ten miał ponoć wielkość migdała, a jego wartość wyceniono na 2 mln sestercji, co stanowiło równowartość dwóch ton srebra.
Nawet w dzisiejszych czasach byłaby to oszołamiająca kwota.
Rzymski filozof Pliniusz Starszy w swojej encyklopedii „Historia Naturalna” poświęcił Opalom szeroki ustęp, który był cytowany jako motto niniejszego tekstu.
Pliniusz sądził, że Opale pochodzą z Indii, ale klejnoty tak chętnie poszukiwane przez Rzymian miały swoje źródło w kopalniach na terenie dzisiejszej Słowacji.
Rzym został oszukany przez handlarzy, którzy chcieli wykorzystać egzotykę orientalnego importu do celów marketingowych.
Klejnoty ze Słowacji były jedynym źródłem europejskiego Opalu do czasu powrotu Hiszpanów z Nowego Światu z Opalem Azteckim.
Diabelski kamień złodziei i zarazy.
W średniowieczu opinia magicznego talizmanu zaszkodziła Opalom do tego stopnia, że władze kościoła zaczęły dostrzegać w nich diabelskie siły.
Biskup Rennes napisał wówczas w swoim dziele „Lapidarium”, że Opal to „kamień złodziei”, gdyż „czyni posiadacza niewidzialnym nawet w dziennym świetle".
W tych burzliwych czasach, gdy czarna śmierć pustoszyła Europę i w najlepsze szalała wielka inkwizycja, doszukiwano się diabelskich mocy we wszystkim, co obdarzone było niezrozumiałym pięknem.
Opale uznano za kamienie czarownic, dostrzegano w nich blask oczu zwierząt powszechnie uważanych za demoniczne, czyli węży, ropuch, czy kotów.
W ogarniętej dżumą średniowiecznej Wenecji jubilerzy ponoć odradzali noszenie biżuterii z Opalami, gdyż miała ona zwiastować rychłą śmierć, a co niektórzy nawet o epidemię obwiniali zamiłowanie mieszkańców tego miasta do pięknych, mieniących się kamieni.
Zła passa nie opuszczała Opalu przez całe stulecia, oskarżano go o przynoszenie pecha, kojarzony był z wojną, zarazą i głodem.
Nie ma wątpliwości, że wiele ówczesnych przesądów dotyczących Opalu miało swój początek w złej interpretacji powieści Waltera Scota „Ania z Geierstain".
Jest to opowieść o zaczarowanej księżniczce Hermionie, która zawsze nosiła we włosach olśniewający Opal.
Z chwilą skropienia jej święconą wodą księżniczka zamieniła się w kupkę popiołu.
Wniosek, jaki wysunięto, był taki, że w Opalu tkwiła diabelska moc, która doprowadziła do śmierci jego właścicielki.
„Spalenie Troi” i Opalowa gorączka w Australii.
Złą passę Opalu zaczął odwracać słynny 7 tys. karatowy Czarny Opal o ognistej opalizacji, nazwany „Spaleniem Troi”, który Napoleon podarował swojej żonie Józefinie.
Po upadku Napoleona przez 100 lat trzymany był w ukryciu, a na początku XX wieku został zakupiony przez Muzeum Historii Naturalnej w Wiedniu, lecz ostatecznie w czasie drugiej wojny światowej zaginął bez wieści.
Wielką miłośniczką i ambasadorką Opali była Królowa Wiktoria, która posiadała wspaniałą kolekcję Opalowej biżuterii.
W tamtym czasie w dalekiej Australii będącej częścią Imperium Brytyjskiego odkryto bogate złoża Opali, co oczywiście nie umknęło uwadze królewskiego dworu.
Przyjaciele królowej Wiktorii oraz jej pięć córek byli często obdarowywani przez nią wspaniałymi Australijskimi Opalami.
Ostateczny kres w postrzeganiu Opalu, jako kamienia przynoszącego pecha i śmierć przyniósł rok 1924, kiedy to piękne, Czarne Opale z Australii zostały zaprezentowane na wystawie British Empire Exhibition na Wembley w Londynie.
Wystawa Czarnych Opali była częścią ekspozycji w australijskim pawilonie, wzbudzała wiele pozytywnych emocji i duże zainteresowanie zwiedzających.
Jednocześnie wydano w Londynie książkę Tullie Wallastona p.t. „ Opal, the Gem of the Never-Never”, która ostatecznie obalała nonsensowne przesądy, odbudowując pozycję Opali na rynkach kamieni szlachetnych.
Harry Potter i Adam Sandler
Niby już wszystko z Opalami w porządku, aż tu nagle w drugiej części Harrego Pottera pojawia się Opalowy naszyjnik dotknięty klątwą, który miał odebrać życie dziewiętnastu mugolom.
Został użyty też przez Malfoya w nieudanej próbie zabicia Dambledora, by ostatecznie znaleźć się w posiadaniu Katle Bell, która w wyniku klątwy trafiła do szpitala psychiatrycznego.
Taka to współczesna reminescencja mitu o Opalowej klątwie
Na szczęście nieco pozytywnego światła rzucił współcześnie film braci Safdie z 2019 r. „Nieoszlifowane diamenty” z Adamem Sandlerem w roli głównej. „Twierdzą, że w Opalach można zobaczyć cały wszechświat, tak są stare” mówi Howard Ratner, jubiler i sprzedawca kamieni szlachetnych na 47 ulicy w N.Y. do gwiazdy koszykówki Kevin'a Garnett'a, gdy pokazuje mu Czarny Etiopski Opal.
Garnett zostaje do tego stopnia urzeczony kamieniem, że nie może już grać bez jego posiadania.
Miejmy nadzieję, że już żadne zabobony, fałszywe oskarżenia o wszelkie zło świata i różnego rodzaju fikcja literacka, czy filmowa nie zachwieją pozycją Opalu w świecie współczesnej gemmologii.
Niech cieszy oczy i przyspiesza bicie serca już bez żadnych przesądów i uprzedzeń, bo czas, byśmy oddali mu zaszczytne miejsce wśród szlachetnych kamieni.
https://rosablanka.pl/pl/blog-blanka/opa...atury.html