[Krystyna]

   
Metoda konstrukcji
Świątynia Kailasa wyróżnia się pionowym prowadzeniem wykopów – rzeźbiarze zaczynali od szczytu pierwotnej skały i prowadzili prace w dół. Mistrzowie architektury ściśle przestrzegali tradycyjnych metod, czego nie dałoby się osiągnąć, prowadząc wykopy od frontu.

Średniowieczna legenda marathi wydaje się odnosić do budowy świątyni Kailasa. 
Najwcześniejszym zachowanym tekstem wspominającym tę legendę jest Katha-Kalpataru autorstwa Kryszny Jadźnawalki (ok. 1470-1535 n.e.)
Według tej legendy lokalny król cierpiał na ciężką chorobę. 
Jego królowa modliła się do boga Ghrishneshwara (Śiwy) w Elapura o uzdrowienie męża. 
Przyrzekła, że zbuduje świątynię, jeśli jej życzenie zostanie spełnione i obiecała przestrzegać postu, dopóki nie zobaczy shikhary (szczytu) tej świątyni. 
Po wyleczeniu króla poprosiła go o natychmiastowe zbudowanie świątyni, ale architekci stwierdzili, że zbudowanie świątyni z shikharą zajmie miesiące. 
Jeden architekt o imieniu Kokasa zapewnił króla, że królowa będzie mogła zobaczyć shikharę świątyni w ciągu tygodnia. 
Zaczął budowę świątyni od góry, rzeźbiąc w skale. 
Udało mu się ukończyć shikharę w ciągu tygodnia, co pozwoliło królowej przerwać post. 
Świątynia została nazwana Manikeshwar na cześć królowej. 
MK Dhavalikar teoretyzuje, że Kokasa był rzeczywiście głównym architektem świątyni Kailasa, która pierwotnie mogła nosić nazwę Manikeshwar. 
Wiele inskrypcji z XI–XIII wieku z centralnych Indii wspomina o architektach urodzonych w znamienitej rodzinie Kokasa. 
https://en.wikipedia.org/wiki/Kailasa_Temple,_Ellora