[Krystyna]

   
Od ponad tysiąca lat pielgrzymi z całej Europy podążają do miasta w północnej Hiszpanii – Santiago de Compostela, które rozsławił Paulo Coelho w książce „Pielgrzym”.
Droga do Santiago staje się często, jak w bestsellerze brazylijskiego pisarza, pielgrzymką do własnego wnętrza, a sam pielgrzymi szlak: camino – stylem życia.
Miejscem, do którego zmierzają pielgrzymi, jest katedra św. Jakuba (po hiszpańsku Santiago) z cudowną figurą świętego i jego relikwiami.
Św. Jakub Starszy był apostołem, który po śmierci Chrystusa miał przybyć do Hiszpanii, aby głosić Ewangelię.
Po powrocie do Jerozolimy poniósł w 44 r. męczeńską śmierć.
Jego ciało wykradli dwaj uczniowie i wyruszyli z portu w Jafie w podróż morską, która przywiodła ich do Iria Flavia na atlantyckim wybrzeżu Hiszpanii.
Stąd przetransportowali je wozem do odległego o 35 km miejsca w głębi lądu.
Jak podaje legenda, woły dotarły w okolice dzisiejszej katedry i nie chciały ciągnąć dalej.
Gdy uczniowie położyli ciało świętego na przydrożnym kamieniu, ten przemienił się w sarkofag.
Usytuowanie grobu Jakuba Starszego pozostawało nieznane aż do IX w., kiedy spadające gwiazdy wskazały pustelnikowi Pelagiuszowi, gdzie został pochowany święty.
Stąd też wywodzi się nazwa miasta: Santiago de Compostela, czyli „pole gwiazd świętego Jakuba”.

Samotni wędrowcy
Wielu ludzi nadal na trasę pielgrzymki, zwanej camino de Santiago, wyrusza zgodnie ze średniowiecznym zwyczajem spod własnego domu.
Poświęca na nią kilkadziesiąt dni, a nawet kilka miesięcy.
To zupełnie inny typ pielgrzymowania od tego, jaki znamy w Polsce.
Do Santiago idzie się bowiem pojedynczo lub w małych grupkach.
Czasem pielgrzymka przerywana jest w połowie drogi, aby w następnym roku być kontynuowana od tego właśnie miejsca.
W średniowieczu był to najbardziej popularny szlak pielgrzymkowy na świecie.
Współcześni pielgrzymi zbierają każdego dnia co najmniej dwie pieczątki potwierdzające przebycie danego odcinka.
Przejście wyznaczonej trasy łączy się z wydaniem specjalnego dokumentu ,„komposteli”, przyznającego pielgrzymowi liczne odpusty zatwierdzone przez Kościół.
Uznaje się, że trzeba przejść minimum 150 km, aby uzyskać tego typu certyfikat.
Najpopularniejszy szlak pielgrzymi liczy jednak znacznie więcej, bo 765 km, i zaczyna się we francuskich Pirenejach.
Są też dłuższe trasy.
Wszystkie oznaczone są muszlami i figurami św. Jakuba.
Do Santiago pielgrzymowali między innymi. św. Franciszek i Jan Paweł II, który był tam dwukrotnie.
W czasie pierwszej wizyty przeszedł nawet kilka kilometrów.
Symbolem pielgrzymek do Santiago stały się muszle z krzyżem św. Jakuba, zawieszone na szyi lub plecaku, a do tego specjalna laska i charakterystyczny kapelusz.

Uściski dla Jakuba
Powstało wiele dość niezwykłych rytuałów związanych z pielgrzymowaniem do Santiago.
Należy do nich przywitanie z energiami katedry poprzez włożenie czubków palców w pięć otworów wyżłobionych w granitowej kolumnie Portyku Chwały przy wejściu.
Przyjęło się, że pielgrzymi, dotykając kolumny, proszą o trzy łaski.
Praktykowane jest też dotykanie głową skroni mistrza Mateusza, budowniczego katedry.
Jego rzeźba znajduje przy środkowej kolumnie w portyku.
Taki kontakt między jednym a drugim czołem ma pobudzać intuicję i inteligencję.
W północnej nawie katedry znajduje się kaplica z figurą Chrystusa.
Tu studenci i uczniowie umieszczają kartki z prośbami o zdane egzaminy.
Za najważniejszy spośród rytuałów celebrowanych w katedrze uznawane jest obejmowanie w powitalnym geście złoconej figury św. Jakuba, ustawionej nad ołtarzem głównym.
Wchodzi się do niej specjalnymi schodami.
Niezwyczajny to widok, kiedy w czasie nabożeństw pary rąk zaciskają się na szyi rzeźby.
Innym punktem pielgrzymiego programu jest zejście do krypty pod ołtarzem z relikwiami św. Jakuba.
Szczególnie barwnym spektaklem jest zapalanie 54-kilogramowej, srebrnej kadzielnicy zawieszonej u stropu 32-metrowej kopuły katedry.
Kołysze ją na linach aż ośmiu mężczyzn.

Polski szlak
Ciągle mało znany jest fakt, że istnieje również polski szlak św. Jakuba, i to z licznymi odgałęzieniami.
Prowadzi on z Litwy przez Olsztyn i Toruń do Słubic, na granicy z Niemcami.
Odgałęzienie północne wiedzie przez Gdańsk do Szczecina i dalej łączy się ze szlakiem
niemieckim, podobnie jak odgałęzienia dolnośląskie (z Jakubowa koło Głogowa) czy wielkopolskie (przez Gniezno i Poznań do Zgorzelca).
Ważnym punktem szlaku jest Olsztyn, w którego herbie umieszczono postać św. Jakuba, a we fladze – charakterystyczną muszlę.
Pielgrzymowanie do Santiago jest nie tylko aktem religijnym, ale ważnym elementem wspólnej europejskiej tradycji i ciekawym osobistym przeżyciem duchowym, a nawet mistyczną drogą do przemiany wewnętrznej.
tekst i zdjęcia: MERLIN

Camino de Santiago wpisano w 1993 r. na listę światowego dziedzictwa UNESCO, co świadczy o jego znaczeniu.

MIEJSCA NIEZWYKŁYCH ZDARZEŃ
Katedra św. Jakuba w Santiago de Compostela jest wybitnym zabytkiem sztuki sakralnej.
Do szczególnie cennych zalicza się romańskie rzeźby Portyku Chwały oraz barokowy ołtarz główny.
Co ciekawe, katedra ma swoich strażników wejścia.
W tym celu w pobliżu drzwi wejściowych umieszczono maszkary i rzeźby bestii.
Świątynię wzniesiono w niezwykle silnym miejscu mocy.
Promieniowanie przekracza tu poziom 130 tys. jednostek Bovisa, a we wnętrzu obiektu krzyżuje się aż 9 linii geomantycznych.
Wiele miejscowości położonych na szlakach św. Jakuba związanych jest z różnymi niecodziennymi zdarzeniami.
Należy do nich m.in. Cebreiro, łączone z legendą o świętym Graalu, czy Ponferrada, słynąca z zamku templariuszy.
W książce Coelho właśnie tam odbywały się tajemne rytuały inicjacyjne.
źródło