05-05-2012, 12:32
[ATTACHMENT NOT FOUND]
Roślina lecznicza
Chińska medycyna ludowa korzeń i ziele konwalii stosowała już w starożytności do leczenia schorzeń naczyniowo-sercowych (pod nazwą 'liń-lań').
W Europie już w średniowieczu leki z konwalii stosowane były w chorobach serca, epilepsji i bólach.
W XVI wieku napary z kwiatów konwalii majowej w wodzie stosowano w celu złagodzenia skazy moczanowej.
Napary w winie stosowano dla poprawienia pamięci oraz łagodzenia stanów zapalnych oczu.
Lekarstwa te ceniono tak, że nazywano je "złotą wodą" i trzymano w złotych lub srebrnych naczyniach.
Tworzenie leków w czasach elżbietańskich traktowano jak praktyki iście magiczne.
Jedna z recept zaleca:
„Włóż kwiaty konwalii do szklanicy i postaw ją dokładnie zamkniętą na szczycie mrowiska na jeden miesiąc.
Po tym czasie znajdziesz tam likwor, który użyty uciszy boleść spowodowaną przez podagrę.
”— Gerard W Rosji sokiem z kłącza konwalii dziewczęta nacierały sobie policzki, aby nabrały rumieńców.
W lecznictwie ludowym kłącza i jagody stosowano dawniej przy leczeniu padaczki, kwiatów używano jako środka przeczyszczającego, wewnętrznie zażywano ziele przeciw skurczom.
Sproszkowane kwiaty w formie tabaki zażywane były przeciw chronicznym katarom i przeziębieniom.
Ziele stosowano także w puchlinie wodnej i przy zarobaczeniu.
W XVIII wieku zanika stosowanie leków z konwalii, m.in. z powodu zmienności zawartości glikozydów (w efekcie zróżnicowanej skuteczności leczenia) oraz wyparcia tych leków jako nasercowych przez leki z naparstnicy
W 1838 r. wykryto w konwalii dwa pierwsze glikozydy: konwalarynę i konwalamarynę.
W 1867 r. stwierdzono podobne działanie nasercowe konwalamaryny do glikozydów naparstnicy.
Dopiero w 1929 r. odkryto glikozyd konwalatoksynę, uznany za najważniejszy spośród tego typu związków występujących w konwalii.
Odkrycia te spowodowały, że gatunek ten wrócił do użytkowania zielarskiego.
Do naukowej medycyny europejskiej wprowadził konwalię profesor Siergiej Botkin w roku 1881.
Obecnie uważa się, że konwalia jako surowiec jest lepiej tolerowana niż naparstnica i wywołuje mniej działań ubocznych
Surowiec zielarski
Kwiatostan wraz z liśćmi – Inflorescentia Convallariae i samo ziele zbierane przed kwitnieniem – Herba Convallariae (Herba Liliorum convallium).
Niektóre farmakopee uznają też za surowiec suszone lub świeże kwiaty i kłącza.
Surowca używa się w stanie świeżym lub po wysuszeniu i rozdrobnieniu do produkcji nalewek.
Nalewka z ziela konwalii Tinctura Convallariae titrata (w Polsce produkowana przez Herbapol) wchodzi w skład kropli nasercowych Cardiol, Cardiol C, Kelicardina, Neocardina,
Guttae cardiaceae (Lab. Gal. Cefarm).
Z ziela wytwarzane są także preparaty Convalatoxinum, Cardiosan i drażetki Convafort
Właściwości toksyczne
Wszystkie części rośliny są trujące, przy czym szczególnie wrażliwe na zatrucia są dzieci.
Opisano zatrucia śmiertelne u dzieci po zjedzeniu kilku jagód czy wypiciu wody z wazonu, w którym stał bukiet konwalii.
Trujące są także perfumy z konwalii (m.in. do zatrucia śmiertelnego doszło po zastosowaniu lewatywy z użyciem gliceryny perfumowanej wyciągiem z konwalii).
Konwalia powoduje także zatrucia wśród zwierząt, zwłaszcza gęsi i kaczek, rzadziej i tylko po spożyciu dużej ilości – koni i bydła
Udokumentowano także padnięcie psa po zjedzeniu liści konwalii.
Zatrucie objawia się u ludzi i zwierząt zaburzeniami w czynnościach przewodu pokarmowego (nudności, wymioty i biegunka) oraz pracy serca.
W ciężkich przypadkach śmierć następuje w wyniku zapaści przez migotanie komór.
Kontakt skóry z liśćmi może wywołać u osób wrażliwych słabe podrażnienia.
Także proszek z wysuszonego ziela działa drażniąco na błony śluzowe nosa, powodując kichanie i dlatego praca z surowcem zielarskim wymaga stosowania masek z wilgotnej gazy
źródło
Roślina lecznicza
Chińska medycyna ludowa korzeń i ziele konwalii stosowała już w starożytności do leczenia schorzeń naczyniowo-sercowych (pod nazwą 'liń-lań').
W Europie już w średniowieczu leki z konwalii stosowane były w chorobach serca, epilepsji i bólach.
W XVI wieku napary z kwiatów konwalii majowej w wodzie stosowano w celu złagodzenia skazy moczanowej.
Napary w winie stosowano dla poprawienia pamięci oraz łagodzenia stanów zapalnych oczu.
Lekarstwa te ceniono tak, że nazywano je "złotą wodą" i trzymano w złotych lub srebrnych naczyniach.
Tworzenie leków w czasach elżbietańskich traktowano jak praktyki iście magiczne.
Jedna z recept zaleca:
„Włóż kwiaty konwalii do szklanicy i postaw ją dokładnie zamkniętą na szczycie mrowiska na jeden miesiąc.
Po tym czasie znajdziesz tam likwor, który użyty uciszy boleść spowodowaną przez podagrę.
”— Gerard W Rosji sokiem z kłącza konwalii dziewczęta nacierały sobie policzki, aby nabrały rumieńców.
W lecznictwie ludowym kłącza i jagody stosowano dawniej przy leczeniu padaczki, kwiatów używano jako środka przeczyszczającego, wewnętrznie zażywano ziele przeciw skurczom.
Sproszkowane kwiaty w formie tabaki zażywane były przeciw chronicznym katarom i przeziębieniom.
Ziele stosowano także w puchlinie wodnej i przy zarobaczeniu.
W XVIII wieku zanika stosowanie leków z konwalii, m.in. z powodu zmienności zawartości glikozydów (w efekcie zróżnicowanej skuteczności leczenia) oraz wyparcia tych leków jako nasercowych przez leki z naparstnicy
W 1838 r. wykryto w konwalii dwa pierwsze glikozydy: konwalarynę i konwalamarynę.
W 1867 r. stwierdzono podobne działanie nasercowe konwalamaryny do glikozydów naparstnicy.
Dopiero w 1929 r. odkryto glikozyd konwalatoksynę, uznany za najważniejszy spośród tego typu związków występujących w konwalii.
Odkrycia te spowodowały, że gatunek ten wrócił do użytkowania zielarskiego.
Do naukowej medycyny europejskiej wprowadził konwalię profesor Siergiej Botkin w roku 1881.
Obecnie uważa się, że konwalia jako surowiec jest lepiej tolerowana niż naparstnica i wywołuje mniej działań ubocznych
Surowiec zielarski
Kwiatostan wraz z liśćmi – Inflorescentia Convallariae i samo ziele zbierane przed kwitnieniem – Herba Convallariae (Herba Liliorum convallium).
Niektóre farmakopee uznają też za surowiec suszone lub świeże kwiaty i kłącza.
Surowca używa się w stanie świeżym lub po wysuszeniu i rozdrobnieniu do produkcji nalewek.
Nalewka z ziela konwalii Tinctura Convallariae titrata (w Polsce produkowana przez Herbapol) wchodzi w skład kropli nasercowych Cardiol, Cardiol C, Kelicardina, Neocardina,
Guttae cardiaceae (Lab. Gal. Cefarm).
Z ziela wytwarzane są także preparaty Convalatoxinum, Cardiosan i drażetki Convafort
Właściwości toksyczne
Wszystkie części rośliny są trujące, przy czym szczególnie wrażliwe na zatrucia są dzieci.
Opisano zatrucia śmiertelne u dzieci po zjedzeniu kilku jagód czy wypiciu wody z wazonu, w którym stał bukiet konwalii.
Trujące są także perfumy z konwalii (m.in. do zatrucia śmiertelnego doszło po zastosowaniu lewatywy z użyciem gliceryny perfumowanej wyciągiem z konwalii).
Konwalia powoduje także zatrucia wśród zwierząt, zwłaszcza gęsi i kaczek, rzadziej i tylko po spożyciu dużej ilości – koni i bydła
Udokumentowano także padnięcie psa po zjedzeniu liści konwalii.
Zatrucie objawia się u ludzi i zwierząt zaburzeniami w czynnościach przewodu pokarmowego (nudności, wymioty i biegunka) oraz pracy serca.
W ciężkich przypadkach śmierć następuje w wyniku zapaści przez migotanie komór.
Kontakt skóry z liśćmi może wywołać u osób wrażliwych słabe podrażnienia.
Także proszek z wysuszonego ziela działa drażniąco na błony śluzowe nosa, powodując kichanie i dlatego praca z surowcem zielarskim wymaga stosowania masek z wilgotnej gazy
źródło