[Cytryna]

Mystic. Na zdrowy rozum, to masz racje. Ale w tym wypadku nie ma mowy o tym, żeby nagle kobieta zniknęła. Droga prosta w środku lasu, żadnego domu, żadnej uczęszczanej ścieżki, a nam naprawdę ten całus zajął kilka sekund dosłownie.

Uwielbiam racjonalizowanie, bo sama najpierw szukam wytłumaczenia, a potem zastanawiam się dlaczego go nie ma. Filmik pożyteczny, a jakże, tylko nie ma w tym wypadku korelacji żadnej z rzeczywistością. Bywało, że słyszałam rożne dźwięki, które wydawały mi się dziwne i zawsze szukałam wytłumaczenia, czasami znajdując je oczywiście i śmiejąc się z własnej wyobraźni.

Strach ma wielkie oczy, a jakże.
Dla przykładu podam pewna historyjkę. Otóż w dzieciństwie bardzo bałam się chodzić na strych, tym bardziej, że w moim domu poprzedni właściciel na nim się wieszał. Zawsze chodzenie tam wieczorową pora było dla mnie smutnym przymusem i traumatycznym przeżyciem. Kiedyś musiałam iść tam po bieliznę gdzieś koło północy i postanowiłam, ze zrobię to najszybciej jak się da. Włączyłam światło i susem pobiegłam na górę. Nagle poczułam, że coś mnie chwyta od przodu za gardło i mocno przydusiło, aż mi tchu zabrakło.
Oczywiście okazało się, ze się nadziałam na pusty drut, który służył do wieszania ciuchów, a na który w rozpędzie wbiegłam i sama się przydusiłam (całe szczęście nie robiąc sobie krzywdy). Od tamtej pory przestałam się bać strychu i do wszystkich rzeczy zaczęłam podchodzić ze "szkiełkiem".

Nie mniej jednak, kilka razy mi było doznać nieznanego i wiem, ze są jednak energie, które pochodzą od duchów lub innych bytów.... nie zawsze przychylnie do nas nastawionych. Sytuacje mogłabym mnożyć. Może dlatego ezoteryką i sprawami parapsychologicznymi interesowałam się od najmłodszych lat. Im starsza jestem, tym mniej ''słyszę'' i ''widzę'' .

Jako dziecko nienawidziłam ciszy. Włączałam telewizor lub muzykę, zagłuszałam ja na siłę.
Dlaczego? Bo gdy siedziałam np. sama czytając książkę, lub pogrążona w ciszy, zaczynałam wyczuwać i słyszeć po czyjąś obecność i wołanie mnie po imieniu. Z daleka, potem coraz bliżej.... I nie czułam się z tym ani komfortowo, ani bezpiecznie....
Jak się tu doczytałam, nie tylko ja miałam takie doznania, więc zastanawiam się kto to był? Skoro wyzwalało we mnie to strach, wątpię, ze coś.. dobrego.

Zresztą, mój dom był przez dłuższy czas "nawiedzony". Działy się dziwne rzeczy. Może kiedyś jeszcze popisze o moich przeżyciach Jak się oswoję.

Napomnę jeszcze, że duchy widywałam kilka razy. Zdarzyło mi się np iść za kimś i patrzeć jak się ''rozpływa'' idąc przede mną lub np stoi i patrzy na mnie posiadając ciało eteryczne tylko od pasa w górę. Z tym, ze ja się ich nigdy nie bałam. Dziś chyba jestem mniej wrażliwa na te byty wokół mnie. Może i lepiej