14-12-2014, 22:46
Odmiany uprawne
Wiele współczesnych odmian bierze swój początek od 'Oak Leaf' wyhodowanej przez panią Enteman w roku 1923 w Jersey City.
To z tej odmiany rodzina Ecke w południowej Kalifornii uzyskała kolejne hodując ten gatunek od lat 20. XX wieku.
Do lat 60. XX wieku największe znaczenie miały 'True Red' i 'Early Red', uprawiane na polach na kwiaty cięte.
W kolejnych latach większego znaczenia nabrały uprawy szklarniowe nastawione na produkcję roślin doniczkowych.
W roku 1963 powstała przełomowa, bo trwała i wytrzymująca warunki domowe odmiana 'Paul Mikkelsen', a w 1964 w Norwegii uzyskano odmianę 'Annette Hegg Red'.
W roku 1988 powstała 'Eckespoint Lilo' udoskonalona do 'Eckespoint Freedom', która została wprowadzona do obrotu handlowego w 1992.
Ta ostatnia odmiana stanowiła 50% sprzedawanych roślin o czerwonych przysadkach.
W 1991 roku opublikowany został artykuł o metodzie rozkrzewiania pędów poinsecji, a tym samym upowszechniono dotychczasowy sekret gospodarstwa Ecke Ranch i zwiększono skuteczność zabiegów hodowlanych różnych producentów, w tym europejskich
Znanych jest ponad 100 kultywarów tego gatunków różniących się formą wzrostu i barwą powabni.
Od form dzikich różnią się intensywniej i różnobarwnie zabarwionymi oraz większymi przysadkami.
Osiągają one u kultywarów od 17 do nawet ponad 30 cm długości. Uzyskano cały przekrój odmian różniących się barwami przysadek od klasycznej czerwieni poprzez różne odcienie koloru koralowego, różowego, kremowego po biały.
Zabiegi hodowlane zmierzają także do uzyskania roślin karłowych.
Uzyskanie tego typu odmian o dużych walorach ozdobnych i dobrze znoszących uprawę w pojemnikach umożliwiło popularyzację gatunku w latach 60. XX wieku
Zastosowanie
Jako roślina ozdobna gatunek został introdukowany do Stanów Zjednoczonych w roku 1825 z Meksyku.
W postaci rośliny doniczkowej rozpowszechnił się w Ameryce Północnej, Europie, Azji i Australii.
W roku 2008 łączna wartość handlowa sprzedanych roślin osiągnęła 155 mln dolarów amerykańskich.
W Stanach Zjednoczonych wyprodukowano 50 mln, a w Unii Europejskiej 100 mln sztuk roślin tego gatunku.
Według dokumentów historycznych gatunek wprowadził do ogrodnictwa Joel Roberts Poinsett, który jako członek Amerykańskiego Towarzystwa Filozoficznego wyjechał na ekspedycję do Meksyku wraz z grupą naukowców z Filadelfii.
Podczas wyprawy pozyskał egzemplarze wilczomlecza nadobnego i wysłał je do Ogrodu Botanicznego Bartrama w Filadelfii.
W placówce tej rośliny były uprawiane i eksponowane od roku 1829.
Jeden z pracowników ogrodu, Robert Buist wysłał w roku 1834 pierwsze rośliny do Europy.
Wilczomlecz nadobny jest rośliną krótkiego dnia, w wielu krajach uprawianą w szklarniach na sezon Bożego Narodzenia, w doniczkach i na kwiaty cięte.
Jeszcze do końca lat 50. XX wieku uprawiany był tylko przez nielicznych hobbystów, gdyż w mieszkaniach szybko tracił liście.
Dopiero nowe odmiany z gospodarstwa Paula Ecke z Kalifornii pozwoliły na skuteczną uprawę tego gatunku w warunkach mieszkaniowych.
Gospodarstwo Paula Jr Ecke z Kalifornii, specjalizujące się w hodowli poinsecji od początków XX wieku, jest wiodącym producentem tych roślin.
Jego udział w produkcji światowej wynosi ok. 50%, a w Stanach Zjednoczonych stanowi 70% rynku.
W 2012 roku rodzinna firma została przejęta przez przedsiębiorstwo ogrodnicze Agribio Group z siedzibą w Holandii.
Rośliny uprawiane jako doniczkowe zmusza się do zakwitania zwykle już przy wysokości od 0,3 do 0,6 m, przy czym wysokość roślin ograniczana jest różnymi sposobami, wśród których do najpopularniejszych należy stosowanie substancji chemicznych ograniczających wzrost.
Rośliny doniczkowe kwitnące w okresie zimowym stanowią popularną ozdobę w okresie Świąt Bożego Narodzenia, np. jako dekoracja stołu wigilijnego oraz do osłonięcia podstawy choinki świątecznej.
Poinsecja jest w wielu krajach drugim obok choinki symbolem chrześcijańskich Świąt Bożego Narodzenia.
Poza roślinami uprawianymi w doniczkach poinsecje uprawiane są na kwiat cięty.
Wstawione do wazonu zachowują trwałość do 2–3 tygodni.
Po transporcie roślin ciętych na sucho, w celu przedłużenia ich trwałości zaleca się przycięcie końców pędów (długości 3–5 cm) i zanurzenie ich w ciepłej wodzie
W strefie tropikalnej i subtropikalnej gatunek uprawiany jest jako ozdobna roślina ogrodowa.
Rośliny dobrze prezentują się sadzone pojedynczo na trawniku oraz w grupach z innymi krzewami i w żywopłotach.
Nie powinny być sadzone jednak w miejscach oświetlonych nocą sztucznym światłem (np. w pobliżu latarni ulicznych), ponieważ brak odpowiednio długiej ekspozycji na ciemność zakłóci cykl kwitnienia
Roślina lecznicza i kosmetyczna
W Meksyku i Gwatemali sok mleczny z tej rośliny używany był jako krem do golenia, w Gwatemali także jako lekarstwo na bóle zębów i środek wymiotny.
W kraju tym okłady z liści stosowano do złagodzenia bóli, a z przysadek uzyskiwano też w wiekach XIII do XVI czerwony barwnik.
Odwar z podsadek i kwiatów traktowany jest przez kobiety karmiące jako substancja zwiększająca laktację, może być to jednak niebezpieczne.
Liście są stosowane jako okład oraz w celu wywołania wymiotów i wypróżnienia
źródło