[Krystyna]

   
Jemioła pospolita rośnie na drzewach liściastych, ale nie wszystkich.
Najczęściej i najobficiej porasta topole i brzozy, rośnie także na lipach, grochodrzewach, klonach, jabłoniach, gruszach, jarzębinach.
Wśród botaników, stęsknionych zimą za pracą terenową, popularne jest inwentaryzowanie stanowisk jemioły i odnajdowanie wciąż nowych jej żywicieli.

Jest jednak grupa drzew, których jemioła "usidlić" najwyraźniej nie potrafi.
Nie sposób znaleźć jemioły na buku zwyczajnym, jesionie wyniosłym (choć na pensylwańskim już tak),
rodzimych gatunkach dębów (czyli dębie szypułkowym i bezszypułkowym).
W literaturze jednak informacje o jemiole na dębach są wcale nierzadkie.
Mało tego - jemioły rosnące na dębach mają być bardziej niezwykłe od innych.
Według poradników zielarskich to właśnie jemioły z dębów mają największe właściwości lecznicze.
Już w starożytności takim jemiołom przypisywano szczególną i wielką moc.
Kapłani Gallów odprawiali pod dębami, na których rosła jemioła ceremonie religijne.
O co zatem chodzi?
Na dębach rośnie na południe i południowy-zachód od Polski gązewnik europejski Loranthus europaeus,
z którego surowiec farmaceutyczny nazywany bywa... Viscum quercinum czyli jemiołą dębową (w wielu językach europejskich nazywany jest także w ten sposób).    
Ze względu na magiczne właściwości (było to jedno z podstawowych ziół chroniących przed czarami)
roślina ta była rozprzestrzeniana i na przykład część jej stanowisk w Niemczech wiązanych jest z dawnym osadnictwem.
       
Gązewnik należy do tej samej rodziny co jemioła.
Poza tym, że rośnie na dębach odróżniają go od jemioły opadające na zimę liście oraz kwiaty zebrane w krótkie grona na końcach pędów (u jemioły wyrastają one w kątach liści).
Jeśli ktoś dostrzeże jemiołę na dębie - niech koniecznie dokładnie się jej przyjrzy.
Gązewnik europejski w Polsce nie został bowiem nigdy stwierdzony, choć swego czasu ktoś go podawał z dąbrów w okolicach Częstochowy.
Najdalej wysunięte stanowisko na północ zlokalizowane jest w Pirnie nad Łabą.
źródło