[Krystyna]

       
   
   
   
   
   
Wierzbówka kiprzyca (Epilobium angustifolium) (Chamaenerion angustifolium)
Jest byliną z rodziny wiesiołkowatych (Oenotheraceae), występującą na półkuli północnej, także w Polsce.
Surowcem wykorzystywanym w lecznictwie są: ziele (Epilobi herba) i korzeń wierzbówki (Epilobi radix).

Wierzbówka kiprzyca jest wieloletnim ziołem, którego wysokość dochodzi od 70 cm do 1.5 m.
Zioło to ma duże kwiaty koloru purpurowego.
Owoc wierzbówki kiprzycy jest w kształcie brązowatej kapsuły otwartej z obydwu stron, z których wydobywają się dojrzałe, owalnego kształtu nasiona.
Łodyga tego zioła jest gęsto ulistniona.
Posiada liście lanceowatego kształtu.
Kwiaty są koloru pupurowego, zebrane w stożkowate grona.
Zioło to kwitnie od czerwca do lipca.

Wierzbówka kiprzyca porasta brzegi wilgotnych lasów.
Rośnie w kępach i z daleka tworzy wrażenie palącego się lasu.
Widok ten jest jeszcze bardziej widowiskowy, gdyż zioło to lubi rosnąć w miejscach wypalonego lasu.
Wierzbówka kiprzyca rośnie na każdym rodzaju gleby.
Nowo rozkopane miejsca lub doły szybko porastają ziołem.
Chociaż lubi także gleby żyzne, wilgotne.
Zioło to można również znaleźć rosnące w Górach Skalistych.

Indianie Ameryki Północnej, jak również Europejczycy wykorzystywali to zioło jako środka przeciwdrgawkowego.
Jego korzenie oraz liście były używane do sporządzania wszelkiego rodzaju naparów w leczeniu astmy, kokluszu czy męczących czkawek.
Suszonych liści używano jako środka uśmierzającego i ściągającego.
Wierzbówka kiprzyca była uważana jako pokarm.
Kanadyjczycy pochodzenia francuskiego tak wysoce cenili to zioło, że nazywali je „asperge”, co znaczy szparagi.

ZASTOSOWANIE
Wierzbówka kiprzyca posiada właściwości ściągające oraz uśmierzające.
Dzięki tym właściwościom zioło stosuje się w leczeniu rozwolnień, nadmiernego śluzu w organiźmie, zapalenia okrężnicy oraz w leczeniu jelita wrażliwego.
Z wierzbówki kiprzycy  przygotowuje się maści, które są stosowane w celu łagodzenia problemów skórnych u dzieci.
Zioło to jest z powodzeniem stosowane w Austrii oraz w Niemczech w leczeniu problemów związanych z prostatą.

Młode liście zioła są zbierane wiosną i latem, natomiast kłącza wczesną wiosna lub na jesieni. Liście dodaje się do wszelkiego rodzaju sałatek.
Natomiast po ich ususzeniu i poddaniu procesowi fermentacji, przyrządza się z nich zieloną herbatę, która posiada właściwości nasenne oraz lekko uspokajające.
Kłącza wierzbówki kiprzycy można jeść na surowo lub przerabiać na mąkę, którą następnie używa się do pieczenia chleba.
Chleb upieczony z mąki wierzbówki kiprzycy posiada lekko orzechowy posmak.
Jest bardzo zdrowy
źródło

Herbatka z liści wierzbówki zalecana jest ponadto osobom cierpiącym na bezsenność i tym, których często we śnie męczą koszmary.
Prócz liści niewielkie znaczenie lecznicze posiadają również i kłącza tej rośliny.
Stosowane są one jako środek gojący i dezynfekujący. Świeże, wymyte kłącza można żuć w stanach zapalnych jamy ustnej i przy krwawieniach z dziąseł.
Rosyjska medycyna ludowa zaleca napar z liści wierzbówki, noszącej rosyjską nazwę iwan-czaj, jako doskonały środek przeciw bólowi głowy, a proszek z suszu służy do posypywania niezbyt rozległych zranień.
Poza tym napar z liści jest uważany za dobry środek uspokajający oraz leczący niektóre zaburzenia żołądkowo-jelitowe.
Ziele, kłącza i liście wierzbówki kiprzycy są cenionym surowcem leczniczym w tradycyjnej medycynie tybetańskiej i chińskiej.
źródło