[Krystyna]

       
Cynamonowiec kamforowy, drzewo kamforowe, kamforowiec (Cinnamomum camphora Ness et Eberm.)– gatunek drzewa należący do rodziny wawrzynowatych (Lauraceae).
Jest drzewem osiągającym około 40 m wysokości.
Kształtem liści przypomina laur. Powierzchnia liści jest usiana drobniutki punktami — magazynami wonnego olejku.
Ojczyzną tego cynamonowca jest Japonia i kraje Azji Południowo-Wschodniej.

Z kamforą Europejczycy zapoznali się wcześnie, bo już w średniowieczu.
Na Bliski Wschód, a z tamtąd na nasz kontynent trafiła za pośrednictwem Arabów, prowadzących handel z krajami Azji Południowo-Wschodniej.
Trudno osiągalna, była bardzo drogim lekarstwem.
Dopiero w czasach, gdy Holendrzy dotarli w XVII wieku do Japonii (głównego producenta kamfory aż do początków XX wieku) i od roku 1641 zaczęli regularnie ją dostarczać do europejskich aptek, bardziej rozpowszechniła się w lecznictwie.

Kamforę stosuje się w lecznictwie jako środek pobudzający centralny system nerwowy, serce, stymulujący krążenie krwi w organiźmie i ułatwiający oddychanie.
Ponadto rozliczne preparaty przygotowane na bazie kamfory (np. maści, mazidła, płyny) służą do wcierania w ciało przy schorzeniach reumatycznych, bądź stosowane są zapobiegawczo przeciw odleżynom u ludzi obłożnie chorych.

A co o tej roślinie mówią stare księgi?
„Kamfora. Jedni zalecają użycie jej na ból zębów spróchniałych, przykładając w bawełnie; drudzy wziętą ilość kamfory na koniec noża i w dwóch łyżkach wody rozgotowawszy trzymają w ustach, po czym ból zębów wkrótce znika.”

W starożytnej i średniowiecznej Europie kamfora była stosowana jako składnik słodyczy.
W Chinach używano ją także jako dodatku smakowego do lodów (podczas panowania dynastii Tang).
W arabskojęzycznej książce kucharskiej zaleca się stosowanie jej w wielu różnych potrawach.
źródło