[Krystyna]

       
       
Wiesiołek  dwuletni (Oenothera biennis [ang: common eelgrass, fr: anagre bisannuelle, niem: Gartenrapunzel)
Wiesiołek jest rośliną dwuletnią, osiągającą 50-150 cm wysokości.
Korzeń - mięsisty, burakowaty do 5 cm grubości.
Łodyga prosta, pojedyncza, owłosiona (rośnie w 2 roku wegetacji).
Liście odziomkowe w rozetce, długoogonkowe, podłużnie odwrotnie jajowate, tępe (z małym czubkiem), wcinano ząbkowane, często czerwono nabiegle.
Liście łodygowe podługowato lancetowate, u nasady klinowate, słabo ząbkowane, krótkoogonkowe.
Kwiaty żółte, duże, 2-3 cm długości; płatki wcinane; działki kielicha lancetowate, odgięte. Kwiatostanem jest wydłużone grono z liściastymi przysadkami.
Kwitnie od czerwca do września.
Kwiaty otwierają się wieczorem i więdną rano.
Owocem jest podłużnie jajowata torebka.

Pochodzi z Ameryki Północnej, obecnie rozpowszechniony na całym niżu.
Rośnie na brzegach rzek, przydrożach, nasypach kolejowych.
Początkującym wiesiołek wyda się podobny do dziewanny ale w odróżnieniu od niej nie ma szorstko owłosionych liści a kwiaty kwitną stopniowo - ledwie po kilka kwiatów na jednym "poziomie" jednocześnie.  

Jadalne są korzenie zbierane późną jesienią lub wczesną wiosną (zanim wyrośnie pęd kwiatowy). .
Można je gotować i siekać na sałatkę albo – jak jarzynę.
Smakiem nieco przypomina brukiew.
Kiedy korzeń jest bardzo twardy, można go posiekać, wysuszyć i zmielić na mąkę, z której można wypiekać słodkawe placuszki.
Henschel proponuje mąkę zalewać gorącą wodą dla uzyskania słodkiej namiastki musli.    
Według Łukasza Łuczaja po ugotowaniu można jeść wszystkie części wiesiołka (liście i pędy tylko młode).
Żółte kwiaty mogą stanowić ciekawy dodatek do sałatek a wywar (1 min) z kwiatów - słodzony lub nie - po ostudzeniu jest orzeźwiającym napojem.
Napar z kwiatów może służyć do robienia okładów w stanach zapalnych skóry lub nerwobólach.
źródło