10-06-2011, 19:38
O bogini miłości też opowiada się sporo ciekawych rzeczy, głównie związanych z jej bujnym temperamentem.
Pewnego razu udała się do Svartalfheimu, gdzie ujrzała czterech braci Brisingów, krasnoludów, zajętych mozolną pracą nad jakimś cudem kunsztu złotniczego.
Z początku bracia nie chcieli pokazać Freyi nad czym pracują, ale w końcu dali się ubłagać.
Oczy bogini olśnił przecudnej roboty naszyjnik, zwany Brisingamen.
Równego mu urodą próżno by szukać na całym świecie.
Oczywiście, Freya zakochała się w klejnocie i zapragnęła go posiąść.
Brisingowie nawet nie chcieli słyszeć o sprzedaży, aż wreszcie jeden z nich wpadł na pomysł:
owszem, naszyjnik stanie się własnością bogini, jeśli spędzi noc z każdym z braci.
Freya opierała się, ale chęć posiadania Brisingamena zwyciężyła.
Odtąd Brisingowie, jako jedyni z krasnoludzkiego rodu, mogli się chwalić, że coś ich łączyło z najpiękniejszą Asynją.
Freya posiadała też drugi cudny naszyjnik, Hildiswin, wykuty przez dwóch braci - Daina i Nabbiego, sławnych krasnoludzkich złotników.
Nie wiadomo, jaką w tym przypadku zapłaciła cenę.
Mówiono, że Freya spała z każdym Asem, Wanem i Alfem, bywającym na ucztach u boga mórz, Aegira.
Przyłapano ją także, jak legała w łożu z własnym bratem, Freyem.
Oddawała się też niektórym ludziom - sławnym wojom.
Oto krótka opowieść o Freyi i Ottarze Szalonym.
Otóż ów Ottar utracił ojcowiznę i, aby ją odzyskać, musiał swemu przeciwnikowi, Angantyrowi, wyrecytować całą swą genealogię, aż po najdalszych przodków.
Nie znał jej, więc błaganiami ofiarnymi wezwał na pomoc swą dawną kochankę, Freyę.
Bogini zamieniła go w dzika i uniosła do Jótunnheimu, do wszystkowiedzącej wolwy Hyndli.
Obudziła olbrzymkę z wiecznego snu i zmusiła czarami do wyjawienia rodowodu Ottara.
Potem kazała jej przygotować magiczne piwo.
Dzięki temu napitkowi Ottar zapamiętał wymienioną przez wieszczkę setkę imion.
Wólwa, zła na Freyę za zakłócenie spokoju snu śmierci, zatruła piwo, jednak Freya poznała się na podstępie i czarami oczyściła napój.
W ten sposób pomogła jednemu ze swych kochanków w odzyskaniu ojcowizny.
Mitologia Germańska Artur Szrejter
Pewnego razu udała się do Svartalfheimu, gdzie ujrzała czterech braci Brisingów, krasnoludów, zajętych mozolną pracą nad jakimś cudem kunsztu złotniczego.
Z początku bracia nie chcieli pokazać Freyi nad czym pracują, ale w końcu dali się ubłagać.
Oczy bogini olśnił przecudnej roboty naszyjnik, zwany Brisingamen.
Równego mu urodą próżno by szukać na całym świecie.
Oczywiście, Freya zakochała się w klejnocie i zapragnęła go posiąść.
Brisingowie nawet nie chcieli słyszeć o sprzedaży, aż wreszcie jeden z nich wpadł na pomysł:
owszem, naszyjnik stanie się własnością bogini, jeśli spędzi noc z każdym z braci.
Freya opierała się, ale chęć posiadania Brisingamena zwyciężyła.
Odtąd Brisingowie, jako jedyni z krasnoludzkiego rodu, mogli się chwalić, że coś ich łączyło z najpiękniejszą Asynją.
Freya posiadała też drugi cudny naszyjnik, Hildiswin, wykuty przez dwóch braci - Daina i Nabbiego, sławnych krasnoludzkich złotników.
Nie wiadomo, jaką w tym przypadku zapłaciła cenę.
Mówiono, że Freya spała z każdym Asem, Wanem i Alfem, bywającym na ucztach u boga mórz, Aegira.
Przyłapano ją także, jak legała w łożu z własnym bratem, Freyem.
Oddawała się też niektórym ludziom - sławnym wojom.
Oto krótka opowieść o Freyi i Ottarze Szalonym.
Otóż ów Ottar utracił ojcowiznę i, aby ją odzyskać, musiał swemu przeciwnikowi, Angantyrowi, wyrecytować całą swą genealogię, aż po najdalszych przodków.
Nie znał jej, więc błaganiami ofiarnymi wezwał na pomoc swą dawną kochankę, Freyę.
Bogini zamieniła go w dzika i uniosła do Jótunnheimu, do wszystkowiedzącej wolwy Hyndli.
Obudziła olbrzymkę z wiecznego snu i zmusiła czarami do wyjawienia rodowodu Ottara.
Potem kazała jej przygotować magiczne piwo.
Dzięki temu napitkowi Ottar zapamiętał wymienioną przez wieszczkę setkę imion.
Wólwa, zła na Freyę za zakłócenie spokoju snu śmierci, zatruła piwo, jednak Freya poznała się na podstępie i czarami oczyściła napój.
W ten sposób pomogła jednemu ze swych kochanków w odzyskaniu ojcowizny.
Mitologia Germańska Artur Szrejter