20-07-2013, 23:50
[ATTACHMENT NOT FOUND]
Nie pomyl kminu z kminkiem
Popularny w Polsce kminek zwyczajny bywa mylony z nieco mniej znanym kminem rzymskim (kuminem), choć to całkiem inne rośliny.
Obie znalazły szerokie zastosowanie w kuchni, mają również lecznicze właściwości.
Aby w pełni je wykorzystać, musimy umieć odróżnić kminek od kminu.
I wiedzieć, do czego je wykorzystywać.
Polakom bliższy jest kminek zwyczajny.
To roślina dwuletnia z rodziny selerowatych; w naszym kraju występuje pospolicie.
Rośnie głównie na suchych łąkach, polanach czy przy drogach.
Za ojczyznę kminku uznaje się tereny Azji Mniejszej. Znany był już w starożytnym Egipcie, Grecji i Rzymie – służył głównie jako środek ułatwiający trawienie potraw z fasoli i grochu. Chętnie stosowano go również w średniowiecznej Europie.
Kminek – podstawowa przyprawa
]Nasiona kminku zwyczajnego w 4-8 proc. zawierają olejki eteryczne, a także flawonoidy (przeciwutleniacze), kwasy organiczne oraz m.in. cukry proste, skrobię, żywicę czy garbniki.
Właśnie ze względu na skład kminek jest uznawany za roślinę leczniczą.
Likwiduje wzdęcia, działa wiatropędnie, pobudzająco na serce i nerwy, moczopędnie i przeciwskurczowo w obrębie przewodu pokarmowego.
Kminek zmielony z majerankiem w równych ilościach to znakomity środek przeciw wzdęciom, zgadze i innym sensacjom żołądkowym.
Kminek w polskiej kuchni jest przyprawą obowiązkową.
Pasuje do świeżej i kiszonej kapusty, w tym również do surówek na bazie kapusty oraz bigosu, żytniego i pszennego pieczywa, słonych ciast i ciasteczek, ziemniaków, buraków (również do ćwikły), cebuli, marchewki, zup (takich jak grzybowa, kapuśniak, kminkowa), tłustych pieczeni, sosów, mięs (zwłaszcza do baraniny), serów, wódek i likierów.
Wskazówka: przed użyciem kminek warto namoczyć, wymieszać z solą, zemleć albo utrzeć w moździerzu.
Kmin rzymski równie cenny
W cieniu kminku znajduje się kmin rzymski, zwany kuminem.
Jest to roślina jednoroczna, również należąca do rodziny selerowatych.
Najprawdopodobniej pochodzi ze wschodnich terenów nad Morzem Śródziemnym – szacuje się, że towarzyszy człowiekowi od ponad 5000 lat.
Co ciekawe, nie występuje już w stanie dzikim; obecnie można go spotkać wyłącznie w uprawach.
W Polsce jednak kmin uprawiany jest rzadko – głównie dlatego, że to roślina nieodporna na mróz.
Kminek zwyczajny i kumin łączą właściwości lecznicze.
Także kmin rzymski zawiera olejek eteryczny (w ok. 4 proc.) i flawonoidy.
Ma dużo żelaza, mangan, magnez oraz wapń. Roślina ta działa przeciwzapalnie, pobudza serce i ośrodek oddechowy, korzystnie działa na układ krwionośny, wpływa na wydzielanie soków trawiennych.
Ma działanie napotne oraz moczopędne.
Smak kminku zwyczajnego jest nam dobrze znany.
Kmin rzymski natomiast jest w smaku bardzo intensywny, z delikatną nutą cytrusową.
Używany jest jako przyprawa aromatyczna przede wszystkim w Afryce Północnej, a także w Indiach, zachodnich Chinach, na Bliskim Wschodzie, w Meksyku i Chile.
Bardzo często jest składnikiem wielu mieszanek przypraw, np. curry albo garam masala.
Świetnie pasuje m.in. do potraw z drobiu, fasoli, grochu, ryb, ziemniaków, jaj, wieprzowiny, a także do zup.
Kmin rzymski w kuchni najlepiej stosować tak jak kminek zwyczajny – kupować w postaci ziarenek, a zemleć tuż przed podaniem.
Uwolni więcej aromatów, jeśli wcześniej podprażymy nasionka na patelni.
Uprażony kmin ma lekko orzechowy smak, jest też mniej gorzki.
źródło
Nie pomyl kminu z kminkiem
Popularny w Polsce kminek zwyczajny bywa mylony z nieco mniej znanym kminem rzymskim (kuminem), choć to całkiem inne rośliny.
Obie znalazły szerokie zastosowanie w kuchni, mają również lecznicze właściwości.
Aby w pełni je wykorzystać, musimy umieć odróżnić kminek od kminu.
I wiedzieć, do czego je wykorzystywać.
Polakom bliższy jest kminek zwyczajny.
To roślina dwuletnia z rodziny selerowatych; w naszym kraju występuje pospolicie.
Rośnie głównie na suchych łąkach, polanach czy przy drogach.
Za ojczyznę kminku uznaje się tereny Azji Mniejszej. Znany był już w starożytnym Egipcie, Grecji i Rzymie – służył głównie jako środek ułatwiający trawienie potraw z fasoli i grochu. Chętnie stosowano go również w średniowiecznej Europie.
Kminek – podstawowa przyprawa
]Nasiona kminku zwyczajnego w 4-8 proc. zawierają olejki eteryczne, a także flawonoidy (przeciwutleniacze), kwasy organiczne oraz m.in. cukry proste, skrobię, żywicę czy garbniki.
Właśnie ze względu na skład kminek jest uznawany za roślinę leczniczą.
Likwiduje wzdęcia, działa wiatropędnie, pobudzająco na serce i nerwy, moczopędnie i przeciwskurczowo w obrębie przewodu pokarmowego.
Kminek zmielony z majerankiem w równych ilościach to znakomity środek przeciw wzdęciom, zgadze i innym sensacjom żołądkowym.
Kminek w polskiej kuchni jest przyprawą obowiązkową.
Pasuje do świeżej i kiszonej kapusty, w tym również do surówek na bazie kapusty oraz bigosu, żytniego i pszennego pieczywa, słonych ciast i ciasteczek, ziemniaków, buraków (również do ćwikły), cebuli, marchewki, zup (takich jak grzybowa, kapuśniak, kminkowa), tłustych pieczeni, sosów, mięs (zwłaszcza do baraniny), serów, wódek i likierów.
Wskazówka: przed użyciem kminek warto namoczyć, wymieszać z solą, zemleć albo utrzeć w moździerzu.
Kmin rzymski równie cenny
W cieniu kminku znajduje się kmin rzymski, zwany kuminem.
Jest to roślina jednoroczna, również należąca do rodziny selerowatych.
Najprawdopodobniej pochodzi ze wschodnich terenów nad Morzem Śródziemnym – szacuje się, że towarzyszy człowiekowi od ponad 5000 lat.
Co ciekawe, nie występuje już w stanie dzikim; obecnie można go spotkać wyłącznie w uprawach.
W Polsce jednak kmin uprawiany jest rzadko – głównie dlatego, że to roślina nieodporna na mróz.
Kminek zwyczajny i kumin łączą właściwości lecznicze.
Także kmin rzymski zawiera olejek eteryczny (w ok. 4 proc.) i flawonoidy.
Ma dużo żelaza, mangan, magnez oraz wapń. Roślina ta działa przeciwzapalnie, pobudza serce i ośrodek oddechowy, korzystnie działa na układ krwionośny, wpływa na wydzielanie soków trawiennych.
Ma działanie napotne oraz moczopędne.
Smak kminku zwyczajnego jest nam dobrze znany.
Kmin rzymski natomiast jest w smaku bardzo intensywny, z delikatną nutą cytrusową.
Używany jest jako przyprawa aromatyczna przede wszystkim w Afryce Północnej, a także w Indiach, zachodnich Chinach, na Bliskim Wschodzie, w Meksyku i Chile.
Bardzo często jest składnikiem wielu mieszanek przypraw, np. curry albo garam masala.
Świetnie pasuje m.in. do potraw z drobiu, fasoli, grochu, ryb, ziemniaków, jaj, wieprzowiny, a także do zup.
Kmin rzymski w kuchni najlepiej stosować tak jak kminek zwyczajny – kupować w postaci ziarenek, a zemleć tuż przed podaniem.
Uwolni więcej aromatów, jeśli wcześniej podprażymy nasionka na patelni.
Uprażony kmin ma lekko orzechowy smak, jest też mniej gorzki.
źródło