25-01-2012, 17:01
Pieśni heroiczne, które powstały w znacznej mierze później niż opowieści mityczne:
Völundarkvida, Pieśń Volunda
Pieśni Helgiego: Helgakvda Hjörvartssonar, Pieśń Helgiego Hjorvarthssona, Helgakvida Hundingsbana I, Pierwsza Pieśń Helgiego Zabójcy Hundinga, Helgakvida Hundingsbana II, Druga Pieśń Helgiego Zabójcy Hundinga.
Frá dauda Sinfjötla, śmierć Sinfjotliego
Grípisspá, Proroctwo Gripira
Reginsmál, Pieśń Regin
Fáfnismál, Pieśń Fafnira
Sigrdrífumál, Pieśń Sigrdrifa
Brot af Sigurtarkvdu, Fragment Pieśni Sigurda
Gudrúnarkvida I, Pierwsza Pieśń Gudrun
Sigurtarkvida hin skamma, Krótka Pieśń Sigurda
Helreid Brynhildar, Brynhida podróż do bogini Hel
Dráp Niflunga, Upadek Niflungów
Gudrúnarkvida II (hin forna), Druga (Stara) Pieśń Gudrun
Gudrúnarkvida III, Trzecia Pieśń Gudrun
Oddrúnargrátr, Oskarżenie Oddcrúnargrátr
Atlakvida, Pieśń Atliego
Atlamál hin groenlenzku, Grenlandzka Pieśń Atliego
Gudrúnarhvöt, Lament Gudrun
Hamdismál, Pieśń Hamdira
Edda starsza jednak oprócz wierszy tego typu zawiera jeszcze wiele tzw. wierszy skaldycznych.
Powstawały one najczęściej w IX wieku w Islandii i Norwegii.
Ich twórcami byli nadworni poeci opiewający w nich zwycięstwa swoich władców, ich hojność i pozytywne przymioty.
Służyły one jako rodzaj hymnu pochwalnego, czyli miały dokładnie odwrotny charakter niż inne wiersze zapisane w Eddzie.
Posługiwano się w nich najczęściej krótkimi i dowcipnymi aluzjami o charakterze mitologicznym.
Nazwa tej poezji pochodzi od słowa skáld (skald) oznaczającego poetę czy kogoś, kto opanował sztukę układania wierszy.
Dla jej twórców ważniejsza była forma, a nie sama treść.
W odróżnieniu od Eddy, która w całości jest anonimowa i opowiada o bogach i bohaterach w zamierzchłych czasach, poezja skaldyczna jest tworzona przez znanych, przynajmniej z imienia, poetów, a jej tematem przeważnie jest współczesna autorom historia.
Twórczość ta miała na ogół charakter dworski.
Skald, przebywając na dworze konungów (staronordyckich książąt) i jarlów, improwizował wiersze wychwalające ich czyny i sprawiedliwe rządy. Upamiętniał on również ważne bitwy albo poniżał przeciwników itp.
Poezja skaldów charakteryzuje się bardzo wymyślną poetyką, wyróżniającą się na tle ówczesnych europejskich technik złożonością form stroficznych, obrazowaniem opartym na mitologii oraz specyficznymi rodzajami metafor (kenningów).
Większość wierszy to sześciozgłoskowce o trzech dowolnie rozmieszczonych akcentach. Wśród licznych sposobów metrycznych stosowanych w poezji skaldycznej najbardziej popularnym był rym rycerski – dróttkvćtt.
Były to ośmiowierszowe strofy, z których każda tworzyła dwie półstrofy lub dwa czterowiersze.
W swojej poezji skaldowie stosowali między innymi: hejtami, czyli poetyckie synonimy używanych w mowie codziennej rzeczowników oraz kenningi – rodzaj metafory, zbudowanej z przynajmniej dwu rzeczowników.
Większość kenningów oparta była na mitologii (i z jej pomocą mogła być wyjaśniana - np. zwycięskiego wojownika określano „niszczycielem głodu wilków”), dlatego mają one ogromne znaczenie przy potwierdzaniu pewnych wątków mitycznych spisanych prozą. Skaldowie tworzyli przez około 400 lat – od pierwszej połowy IX do XIII wieku.
Niestety tylko drobna część z ich poezji zachowała się.
Ta, która ocalała, przetrwała w dziele Snorriego i w sagach królewskich, gdzie była we fragmentach cytowana.
Edda prawdopodobnie zawierała w swej pierwotnej formie również eposy.
Nie dotrwał jednak do naszych czasów ani jeden z tych które stworzyli Skandynawowie. Edda starsza jest prawdziwą kopalnią wiadomości o bogach i bohaterach.
Lektura obowiązkowa dla wszystkich chcących poznać teologię Wikingów.
http://www.islandia.org.pl/literatu.html
Völundarkvida, Pieśń Volunda
Pieśni Helgiego: Helgakvda Hjörvartssonar, Pieśń Helgiego Hjorvarthssona, Helgakvida Hundingsbana I, Pierwsza Pieśń Helgiego Zabójcy Hundinga, Helgakvida Hundingsbana II, Druga Pieśń Helgiego Zabójcy Hundinga.
Frá dauda Sinfjötla, śmierć Sinfjotliego
Grípisspá, Proroctwo Gripira
Reginsmál, Pieśń Regin
Fáfnismál, Pieśń Fafnira
Sigrdrífumál, Pieśń Sigrdrifa
Brot af Sigurtarkvdu, Fragment Pieśni Sigurda
Gudrúnarkvida I, Pierwsza Pieśń Gudrun
Sigurtarkvida hin skamma, Krótka Pieśń Sigurda
Helreid Brynhildar, Brynhida podróż do bogini Hel
Dráp Niflunga, Upadek Niflungów
Gudrúnarkvida II (hin forna), Druga (Stara) Pieśń Gudrun
Gudrúnarkvida III, Trzecia Pieśń Gudrun
Oddrúnargrátr, Oskarżenie Oddcrúnargrátr
Atlakvida, Pieśń Atliego
Atlamál hin groenlenzku, Grenlandzka Pieśń Atliego
Gudrúnarhvöt, Lament Gudrun
Hamdismál, Pieśń Hamdira
Edda starsza jednak oprócz wierszy tego typu zawiera jeszcze wiele tzw. wierszy skaldycznych.
Powstawały one najczęściej w IX wieku w Islandii i Norwegii.
Ich twórcami byli nadworni poeci opiewający w nich zwycięstwa swoich władców, ich hojność i pozytywne przymioty.
Służyły one jako rodzaj hymnu pochwalnego, czyli miały dokładnie odwrotny charakter niż inne wiersze zapisane w Eddzie.
Posługiwano się w nich najczęściej krótkimi i dowcipnymi aluzjami o charakterze mitologicznym.
Nazwa tej poezji pochodzi od słowa skáld (skald) oznaczającego poetę czy kogoś, kto opanował sztukę układania wierszy.
Dla jej twórców ważniejsza była forma, a nie sama treść.
W odróżnieniu od Eddy, która w całości jest anonimowa i opowiada o bogach i bohaterach w zamierzchłych czasach, poezja skaldyczna jest tworzona przez znanych, przynajmniej z imienia, poetów, a jej tematem przeważnie jest współczesna autorom historia.
Twórczość ta miała na ogół charakter dworski.
Skald, przebywając na dworze konungów (staronordyckich książąt) i jarlów, improwizował wiersze wychwalające ich czyny i sprawiedliwe rządy. Upamiętniał on również ważne bitwy albo poniżał przeciwników itp.
Poezja skaldów charakteryzuje się bardzo wymyślną poetyką, wyróżniającą się na tle ówczesnych europejskich technik złożonością form stroficznych, obrazowaniem opartym na mitologii oraz specyficznymi rodzajami metafor (kenningów).
Większość wierszy to sześciozgłoskowce o trzech dowolnie rozmieszczonych akcentach. Wśród licznych sposobów metrycznych stosowanych w poezji skaldycznej najbardziej popularnym był rym rycerski – dróttkvćtt.
Były to ośmiowierszowe strofy, z których każda tworzyła dwie półstrofy lub dwa czterowiersze.
W swojej poezji skaldowie stosowali między innymi: hejtami, czyli poetyckie synonimy używanych w mowie codziennej rzeczowników oraz kenningi – rodzaj metafory, zbudowanej z przynajmniej dwu rzeczowników.
Większość kenningów oparta była na mitologii (i z jej pomocą mogła być wyjaśniana - np. zwycięskiego wojownika określano „niszczycielem głodu wilków”), dlatego mają one ogromne znaczenie przy potwierdzaniu pewnych wątków mitycznych spisanych prozą. Skaldowie tworzyli przez około 400 lat – od pierwszej połowy IX do XIII wieku.
Niestety tylko drobna część z ich poezji zachowała się.
Ta, która ocalała, przetrwała w dziele Snorriego i w sagach królewskich, gdzie była we fragmentach cytowana.
Edda prawdopodobnie zawierała w swej pierwotnej formie również eposy.
Nie dotrwał jednak do naszych czasów ani jeden z tych które stworzyli Skandynawowie. Edda starsza jest prawdziwą kopalnią wiadomości o bogach i bohaterach.
Lektura obowiązkowa dla wszystkich chcących poznać teologię Wikingów.
http://www.islandia.org.pl/literatu.html