06-01-2014, 19:41
To jest dopiero potęga podświadomości czyli Syndrom Capgrasa...
Wyobraźcie sobie, że Twoi przyjaciele po kolei zostają usuwani z Twojego życia i zastępują ich dokładne kopie - duplikaty. Choć są identyczni i zachowują się w taki sam sposób, jesteś przekonany, że nie są Twoimi bliskimi, że są duplikatami. Kiedy większość ludzi w takiej sytuacji popadłoby w paranoję, są osoby, które doświadczają takiego stanu każdego dnia, bez lęku... zastanawiając się tylko "dlaczego?" Tak wygląda życie ludzi dotkniętych syndromem Capgrasa.
Osoba mająca syndrom Capgrasa cierpi na złudzenie, że jeden lub więcej jego bliskich przyjaciół lub członków rodziny zostało zastąpionych dokładnymi duplikatami. Osoby takie nie mogą się pozbyć tego uczucia pomimo pełnego zdrowia umysłowego. W takich przypadkach dotknięta osoba często wierzy, iż sama w całości lub części jest duplikatem. W przeciwieństwie do paranoi oczekiwanej w takim stanie, pacjenci nie potrafią sobie wytłumaczyć, dlaczego ktoś zastąpił ich ukochane osoby.
Te dziwne zachowania w percepcji zostały nazwane syndromem Capgrasa od francuskiego psychiatry Jeana Marie Josepha Capgrasa, który opisał przypadek Pani M. w 1923 roku. Kobieta upierała się, że identycznie wyglądające osoby zajęły miejsce jej bliskich. Później jej złudzenie rozszerzyło się obejmując sąsiadów, przyjaciół i znajomych. Pani M. miała także wrażenie, że każdy duplikat regularnie zostaje zastąpiony kolejnym nowym. Ostatecznie sądziła ona, że miała ponad osiemdziesięciu mężów.
Ludzie cierpiący na zespół Capgrasa mogą z czasem zwątpić we własną tożsamość np. po zobaczeniu swojego odbicia w lustrze. Pewien mężczyzna szczypał siebie w ramie widząc swoje odbicie w lustrze. Zastanawiał się wówczas czy odbicie widoczne w lustrze i on są tą samą osobą. Była również kobieta, która wpadała we wściekłą zazdrość za każdym razem gdy widziała swoje własne odbicie. Kobieta miała wrażenie, że nie ogląda siebie ale inną kobietę próbującą odbić jej męża. Przypadek był na tyle poważny, że jej mąż musiał pozakrywać w domu wszelkie przedmioty, które mogły odbijać twarz kobiety. Co ciekawe, kobieta nie miała takich dolegliwości gdy robiła sobie makijaż patrząc wówczas w małe kosmetyczne lusterko. Problemy nasilały się, gdy spoglądała w duże lustra, w których mogła obserwować całą swoją twarz. Kobieta została ostatecznie wyleczona z obsesji przez jej lekarza, który stopniowo podczas terapii wręczał kobiecie coraz większe lustra, tak iż ostatecznie paranoja ustąpiła gdy ta przeglądała się nawet w lustrze salonowym.
W niektórych przypadkach, osoby chore na syndrom Capgrasa widzą duplikaty obiektów czy zwierząt zamiast duplikatów ludzi. Pewien doktor doniósł o pacjencie, który wierzył, że jego pudel został zastąpiony identycznie wyglądającym psem. Inny pacjent z kolei uważał, że nocą coś zamieniało jego buty i osobiste przedmioty na duplikaty.
Złudzenie Capgrasa zawsze dotykało jednego ze zmysłów. Najbardziej popularnym był zmysł wzroku. Na przykład, osoba z łatwością rozpoznawała głos żony w telefonie, lecz widząc ją miała wrażenie, że to nie żona a szwagierka. Istniały również przypadki osób niewidomych, mających wrażenie, że głosy bliskich pochodzą od ich duplikatów.
Podczas gdy nie znane są szczegóły dotyczące zespołu Capgrasa, uważa się, że jest on związany ze zmianami w mózgu, związanymi np. z epilepsją, traumatycznymi przeżyciami z dzieciństwa itp. Istnieje również zwiększone ryzyko zachorowania na schizofrenię u osób z syndromem Capgrasa. Co ciekawe, najwyższy współczynnik zachorowań na te uwarunkowanie występuje w Nowej Zelandii wśród Maorysów.
Naukowcy próbowali powiązać syndrom Capgrasa z Prosopagnozją, uwarunkowaniem w którym ludzie nie są w stanie rozpoznać twarzy bliskich. Poprzez pomiar elektrycznego oporu skóry naukowcy mogli wykryć kiedy dana osoba doświadcza emocji. Pacjenci cierpiący na Prosopagnozję pokazują emocjonalną reakcję na znajome twarze, choć nie doświadczają uczucia ich znajomości. U pacjentów z Capgras nie było żadnej reakcji. Test ten potwierdził, że syndrom Capgrasa to choroba umysłowa, ponieważ centrum mózgu podświadomie zareagowałoby nawet przy osłabionej percepcji.
<!-- m --><a class="postlink" href="http://www.damninteresting.com/an-impostor-in-the-family/#more-793">http://www.damninteresting.com/an-impos ... /#more-793</a><!-- m -->
Wyobraźcie sobie, że Twoi przyjaciele po kolei zostają usuwani z Twojego życia i zastępują ich dokładne kopie - duplikaty. Choć są identyczni i zachowują się w taki sam sposób, jesteś przekonany, że nie są Twoimi bliskimi, że są duplikatami. Kiedy większość ludzi w takiej sytuacji popadłoby w paranoję, są osoby, które doświadczają takiego stanu każdego dnia, bez lęku... zastanawiając się tylko "dlaczego?" Tak wygląda życie ludzi dotkniętych syndromem Capgrasa.
Osoba mająca syndrom Capgrasa cierpi na złudzenie, że jeden lub więcej jego bliskich przyjaciół lub członków rodziny zostało zastąpionych dokładnymi duplikatami. Osoby takie nie mogą się pozbyć tego uczucia pomimo pełnego zdrowia umysłowego. W takich przypadkach dotknięta osoba często wierzy, iż sama w całości lub części jest duplikatem. W przeciwieństwie do paranoi oczekiwanej w takim stanie, pacjenci nie potrafią sobie wytłumaczyć, dlaczego ktoś zastąpił ich ukochane osoby.
Te dziwne zachowania w percepcji zostały nazwane syndromem Capgrasa od francuskiego psychiatry Jeana Marie Josepha Capgrasa, który opisał przypadek Pani M. w 1923 roku. Kobieta upierała się, że identycznie wyglądające osoby zajęły miejsce jej bliskich. Później jej złudzenie rozszerzyło się obejmując sąsiadów, przyjaciół i znajomych. Pani M. miała także wrażenie, że każdy duplikat regularnie zostaje zastąpiony kolejnym nowym. Ostatecznie sądziła ona, że miała ponad osiemdziesięciu mężów.
Ludzie cierpiący na zespół Capgrasa mogą z czasem zwątpić we własną tożsamość np. po zobaczeniu swojego odbicia w lustrze. Pewien mężczyzna szczypał siebie w ramie widząc swoje odbicie w lustrze. Zastanawiał się wówczas czy odbicie widoczne w lustrze i on są tą samą osobą. Była również kobieta, która wpadała we wściekłą zazdrość za każdym razem gdy widziała swoje własne odbicie. Kobieta miała wrażenie, że nie ogląda siebie ale inną kobietę próbującą odbić jej męża. Przypadek był na tyle poważny, że jej mąż musiał pozakrywać w domu wszelkie przedmioty, które mogły odbijać twarz kobiety. Co ciekawe, kobieta nie miała takich dolegliwości gdy robiła sobie makijaż patrząc wówczas w małe kosmetyczne lusterko. Problemy nasilały się, gdy spoglądała w duże lustra, w których mogła obserwować całą swoją twarz. Kobieta została ostatecznie wyleczona z obsesji przez jej lekarza, który stopniowo podczas terapii wręczał kobiecie coraz większe lustra, tak iż ostatecznie paranoja ustąpiła gdy ta przeglądała się nawet w lustrze salonowym.
W niektórych przypadkach, osoby chore na syndrom Capgrasa widzą duplikaty obiektów czy zwierząt zamiast duplikatów ludzi. Pewien doktor doniósł o pacjencie, który wierzył, że jego pudel został zastąpiony identycznie wyglądającym psem. Inny pacjent z kolei uważał, że nocą coś zamieniało jego buty i osobiste przedmioty na duplikaty.
Złudzenie Capgrasa zawsze dotykało jednego ze zmysłów. Najbardziej popularnym był zmysł wzroku. Na przykład, osoba z łatwością rozpoznawała głos żony w telefonie, lecz widząc ją miała wrażenie, że to nie żona a szwagierka. Istniały również przypadki osób niewidomych, mających wrażenie, że głosy bliskich pochodzą od ich duplikatów.
Podczas gdy nie znane są szczegóły dotyczące zespołu Capgrasa, uważa się, że jest on związany ze zmianami w mózgu, związanymi np. z epilepsją, traumatycznymi przeżyciami z dzieciństwa itp. Istnieje również zwiększone ryzyko zachorowania na schizofrenię u osób z syndromem Capgrasa. Co ciekawe, najwyższy współczynnik zachorowań na te uwarunkowanie występuje w Nowej Zelandii wśród Maorysów.
Naukowcy próbowali powiązać syndrom Capgrasa z Prosopagnozją, uwarunkowaniem w którym ludzie nie są w stanie rozpoznać twarzy bliskich. Poprzez pomiar elektrycznego oporu skóry naukowcy mogli wykryć kiedy dana osoba doświadcza emocji. Pacjenci cierpiący na Prosopagnozję pokazują emocjonalną reakcję na znajome twarze, choć nie doświadczają uczucia ich znajomości. U pacjentów z Capgras nie było żadnej reakcji. Test ten potwierdził, że syndrom Capgrasa to choroba umysłowa, ponieważ centrum mózgu podświadomie zareagowałoby nawet przy osłabionej percepcji.
<!-- m --><a class="postlink" href="http://www.damninteresting.com/an-impostor-in-the-family/#more-793">http://www.damninteresting.com/an-impos ... /#more-793</a><!-- m -->